நுணங்கிய கேள்வி
-----
“ஆலையில்லா ஊருக்கு இலுப்பைப் பூ சர்க்கரை" என்பது இந்நாட்டில் வழங்கும் பழமொழி. அதாவது, நல்ல சுவையுடைய சர்க்கரை அகப்படாத ஊரில் உள்ளவர்கள், ஓரளவு சுவை உடைய இலுப்பைப் பூவைத் தின்றுவிட்டு, அதைவிடச் சுவையுடைய வேறு பொருள் உலகில் இருக்க முடியாது என்று முடிவு செய்து கொள்வார்களாம். அதுபோலக் கற்றறிந்தவர் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவாக இருக்கின்ற நம்முடைய நாட்டில், கற்றவர் கர்வம் கொள்ளுதல் இயல்பு என்று சிலர் நினைக்கலாம்.
கல்வி, ஏட்டுக் கல்வி என்றும், அனுபவக் கல்வி என்றும் இரண்டு வகைப்படும். முழுவதும் ஏட்டுக் கல்வியைக் கற்ற ஒருவனும், முழுவதும் அனுபவக் கல்வியே பெற்ற ஒருவனும் முற்றிலும் கற்றவர்களாகக் கருதப்பட மாட்டார்கள். இவை இரண்டு கல்வியும் சேரும் பொழுது தான் கல்வி முழுத் தன்மையை அடைகிறது. இவ்விரண்டையும் சேர்த்துப் பொதுவாக வழங்கப்படும் கல்வி என்பதுகூட இரண்டு வகையில் கற்கப்படும். முதலாவது நூலைத் தானே கற்றல்; இரண்டாவது, கற்றறிந்தவர்கள் கூறுவதைச் செவி மூலம் கேட்டு அறிந்து கொள்ளுதல்.
ஒருவன் ஏட்டைத் தானே கற்று அறிவு பெறுவதைக் காட்டிலும் கேள்வி ஞானத்தால் பெறும் அறிவைப் பெரிதும் போற்றினார்கள். ஏனென்றால், ஒருவன் திருக்குறள் போன்ற ஒரு நூலில் எத்தனை ஆண்டுகள் உழைத்தாலும் அதனை முற்றக் கற்றுவிட முடியாது. மேலும் எத்தனையோ அலுவல்களுக்கு இடையே, எத்தனையோ வகை நூல்களின் இடையே திருக்குறளையும் ஒரு நூலாகவே கற்க முடியும். ஆனால், ஒரு சிலர் பொதுவான கல்வியை ஓரளவு பெற்று, பிறகு திருக்குறள் போன்ற ஒரு நூலை முற்றிலும் கற்பதிலேயே தம்முடைய காலம் முழுவதையும் செலவழிக்கின்றார் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அத்தகைய ஒருவர் திருக்குறளைப் பற்றி எடுத்துக் கூறும் பொழுது பல காலமாகத் தாம் அதில் உழைத்துக் கண்ட அரிய பெரிய உண்மைகளை எல்லாம் மிகச் சுருங்கிய கால அளவில், மிக எளிதாக நாம் அறிந்து கொள்ளுமாறு தந்துவிடுவார். இதனால்தான், "கற்றலின் கேட்டலே நன்று" என்று பழமொழி நானூறு என்னும் நூல் பின்வருமாறு கூறுகிறது.
"உணற்(கு)இனிய இன்னீர் பிறி(து)உழிஇல் என்னும்
கிணற்(று) அகத்துத் தேரைபோல் ஆகார் - கணக்கினை
முற்றப் பகலும் முனியா(து) இனிதோதிக்
கற்றலின்கேட்டலே நன்று."
இதன் பொருள் ---
குடிப்பதற்கு இனிய உவர்ப்பு இல்லாத நன்னீர்வேறு இடங்களில் இல்லை என்று நினைக்கும், கிணற்றின் உள்ளே வாழும் தவளையைப் போல் தாமும் கருதாமல், நூல்களை நாள் முழுமையும் வெறுப்பின்றி இனிதாகப் படித்து அறிதலைக் காட்டினும், அறிஞர்களிடம் விரும்பிக் கேட்டலே நன்று. (கற்றலின் கேட்டலே இனிது.)
கிணற்றின் உள்ளே வாழும் தேரைக்குக் கிணற்று நீரை அன்றி வேறு தெரியாது. எனவே, அந்த நீர்தான் உவர்ப்பு இல்லாத நல்ல தண்ணீர் என்று அது நினைக்கும். அதுபோல, கற்றதனால் அன்றிக் கேட்டு அறிதலினால் பயனில்லை என்று கருதுதல் கூடாது என்பது அறிவுறுத்தப்பட்டது. இதனாலேயே, "கேள்வி" என்றொரு அதிகாரத்தைத் திருவள்ளுவ நாயனார் வைத்தார் என்பதை அறிதல் வேண்டும்.
பல்வேறு வகைப்பட்ட கல்வியும் விஞ்ஞான வளர்ச்சியும்மிகுதிப்பட்டுக் கொண்டே செல்லுகின்ற இந்த நாட்களில், இம் முதுமொழியின் உண்மையை நாம் நன்கு அறிய முடியும். பழைய காலத்தில் மருத்துவர்கள், ஏறத்தாழ எல்லா வகையான நோய்களுக்கும் மருந்து கொடுப்பவர்களாகவே இருப்பார்கள். ஆனால் இன்றோ, எதை எடுத்துக்கொண்டாலும் சிறப்பாக அறிவுபெற்றவர்கள் (ஸ்பெஷலிஸ்ட்ஸ்) ஒவ்வோர் உறுப்பையும் கவனித்துக் கொள்பவர்களாக இருக்கக் காண்கிறோம். எனவே, கல்வியின் வளர்ச்சி பெருகிக் கொண்டே போகின்ற இது போன்ற காலங்களில் ஒருவன் எல்லாவற்றையும் தானே படித்து அறிந்து கொள்வது என்பது இயலாத காரியம். கேள்வி ஞானத்தால் அறிவைப் பெருக்கிக்கொள்ளுதல் மிகவும் தேவை. இதன் இன்றியமையாமையைக் கருதியே திருவள்ளுவர் 'கேள்வி’ என ஒர் அதிகாரமே வகுத்துள்ளார். தானாகவே எல்லா நூல்களையும் படித்து அறிவு பெற்றவனுக்கும், பிறரிடம் கேள்வி ஞானத்தால் அறிவு பெற்றவனுக்கும் ஒரு முக்கியமான வேறுபாடு உண்டு.
பெரிய நூல் ஒன்றைத் தானே கற்ற ஒருவன், தன்னுடைய கல்வியின் பெருக்கத்தை நினைந்து கர்வம் கொள்ளுதல் இயல்பு. ஏனென்றால், அவனைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் அந்நூலைப் பற்றி ஒன்றும் அறியாமலிருக்கும் பொழுது, அவன் மட்டும் பொறுமையோடு அதனைக் கற்று முடித்துவிட்டான் ஆதலின், சுற்றியிருப்பவர்களோடு தன்னை ஒப்பிட்டுக் கர்வம் கொள்ளுகிறான். ஆனால், பிறரிடம் அதே நூலைக் கேட்டுக் கேள்வி ஞானத்தால் அறிபவன், அந்நூலை அறிந்து கொள்வதோடு, அதனைச் சொல்லித் தருபவருடைய அறிவின் விரிவையும் அறிந்து கொள்ளுகிறான். இங்ஙனம் பல பேரிடம் பெரிய விஷயங்களைக் கேட்கக் கேட்க ஒருவனுடைய அறிவு விரிவு அடைவதோடு மற்றவருடைய அறிவின் விரிவை அவன் அறிந்து கொள்ளவும் வாய்ப்பு ஏற்படுகிறது.
இப்படிச் சொன்னவுடன் அனைவருமே கேள்வியின் மூலம் எல்லாவற்றையும் அறிந்து கொள்ளலாம் போலிருக்கிறதே என்று நினைத்தலும் வேண்டாம். பெரியவர் ஒருவர் சொற்பொழிவு செய்வதை ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் சென்று கேட்டுவிட்டு வருகிறார்கள். அப்படி வருகிறவர்களிடம் 'பெரியவர் என்ன பேசினார்?' என்று கேட்டுப் பார்த்தால் உண்மை விளங்கும். கேட்ட பலரும் 'மழை போலப் பொழிந்தார்' என்றும், "சும்மா வெளுது வாங்கினார்" என்றும் சொல்வார்களே தவிர, " அப்படி என்ன சொன்னார், சுருக்கமாகச் சொல்லுங்கள்?" என்று கேட்டால், ஒன்றும் சொல்லத் தெரியாமல் விழிப்பார்கள். இதிலிருந்து ஓர் உண்மை புலப்படும். ஒரு நூலைக் கற்பது எவ்வளவு கடினமோ, அவ்வளவை விடக் கடினமானது ஒருவர் சொல்லுவதைக் கேட்டு அதனை உள்வாங்கிக் கொள்வது என்பது.
பிறர் சொல்லுகின்றவற்றைப் புரிந்துகொள்ளக் கூடியவர்களை நுண்மையான கேள்வி ஞானம் உடையவர்கள் என்று திருக்குறள் சொல்கிறது. நுண்மை என்பது மிகச் சிறிய அல்லது கூர்மையான பொருளைக் குறிக்கும். எனவே, கூர்மையான கேள்வி ஞானத்தை, நுண்மையான கேள்வி ஞானம் என்று சொல்லலாம். எவ்வளவு கடினமானவற்றைக் கேட்டாலும் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய ஆற்றல் இது ஆகும். இத்தகைய கேள்வி ஞானம் உடையவர்கள் ஒரு நாளும் தங்களைத் தாங்களே புகழ்ந்து கொள்ளும் காரியத்தைச் செய்யமாட்டார்கள். அது மட்டுமன்றி,எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் பணிவான மொழிகளையே பேசுவார்கள் என்றும் குறள் கூறுகின்றது. "நிறை குடம் நீர் தளும்பாது" என்பது பழமொழி.
"கற்றறிந்தார் கண்ட அடக்கம் அறியாதார்
பொச்சாந்து தம்மைப் புகழ்ந்து உரைப்பார்--தெற்ற
அறைகல் அருவி அணிமலை நாட!
நிறைகுடம் நீர்தளும்பல் இல்."
என்பது "பழமொழி நானூறு" என்னும் நூலில் வரும் ஒரு பாடல்.
இதன் பொருள் ---
பாறைக் கல்லிலே அருவிகள் வீழ்ந்து ஒலி முழங்கிக் கொண்டிருக்கின்ற அழகிய மலைநாடனே! கற்கவேண்டிய நூல்களைக் கற்று அறிவுடையவர் ஆனவர்கள் கண்ட அடக்கமேஉண்மையான அடக்கமாகும். கற்று அறியாதவர்களோ, தங்களுடைய அறியாமையான தன்மையை மறந்து விட்டு,தம்மைப் புகழ்ந்து தெளிவாகப் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். நீர் நிறைந்த குடம் தளும்புவதில்லை. குறைகுடமே என்றும் தளும்பும்.
இந்தப் பழமொழிக்கு விளக்கமாக, "தண்டலையார் சதகம்" என்னும் நூலில் வரும் ஒரு பாடலைக் காண்போம்.
"பொறுமையுடன் அறிவுடையார் இருந்த இடம்
விளக்கு ஏற்றிப் புகுத வேண்டும்!
கெறுவமுடன் அகந்தை உள்ளார் இறுமாந்து
நடந்து,தலை கீழாய் வீழ்வார்!
வறுமையினும் மறுமையினும் காணலாம்,
தண்டலையார் வாழும் நாட்டில்
நிறைகுடமோ தளும்பாது! குறைகுடமே
கூத்தாடி நிற்பது ஆமே!"
இதன் பொருள் ---
திருத்தண்டலை என்னும் திருத்தலத்தில், "நீள்நெறி" என்னும் திருக்கோயிலில் எழுந்தருளி உள்ள இறைவர் ஆகிய சிவபெருமான் வாழும் நாட்டில், பொறுமையும் அறிவும் உடையவர் இருக்கும் இடத்தை விளக்கு ஏற்றிச் சென்று காணவேண்டும். செருக்கும் ஆணவமும் உடையோர் பணிவின்றி நடந்து, தலைதடுமாறி அழிவார்கள். வறுமைக் காலத்தினும் மற்றைக் காலத்தினும் இவர்கள் நிலையை அறியலாம். எப்போதும் ஒரு மாதிரியே இருப்பர். நீர்நிறைந்த குடம் தளும்புவது செய்யாது. நீர் குறைந்த குடம்தான் கூத்தாடி நிற்கும்.
சைவப் பெருமக்கள் போற்றுகின்ற நால்வருள் ஒருவர் ஆகிய சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் என்று வழங்கப்படும் நம்பியாரூரர், சிவபெருமானிடம் நண்பராய்ப் பழகி, தோழமை உரிமையோடு வாழ்ந்து வந்தார். திருநாவலூர் என்னும் திருத்தலத்திலே அவரை அந்தப் பகுதியை ஆட்சி செய்த மன்னராகிய நரசிங்க முனையரையர் என்னும் அரசர், தத்துப் பிள்ளையாக வளர்த்து வந்தார். எல்லையில்லாத கல்விக் கடலைத் தம்பேரறிவால் நீந்திக் கரை கண்டவர் நம்பியாரூரர்.
"பெருமைசால் அரசர் காதல்
பிள்ளையாய்ப் பின்னும் தங்கள்
வருமுறை மரபின் வைகி
வளர்ந்து மங்கலம் செய் கோலத்து
அருமறை முந்நூல் சாத்தி
அளவுஇல்தொல் கலைகள் ஆய்ந்து
திருமலி சிறப்பின் ஓங்கிச்
சீர்மணப் பருவம் சேர்ந்தார்."
என்னும் பெரியபுராணப் பாடலால் இதனை அறியலாம்.
நம்பியாரூரருடைய தேவாரப் பாடல்களைப் பொருள் உணர்ந்து ஓதுகின்றவர்கள் அவருடைய கல்விப் பெருக்கத்தை ஒருவாறு அறிந்து கொள்ள முடியும். சுவாமிகள் இறைவனிடம் எவ்வளவு அன்பு கொண்டு இருப்பினும், அவனுடைய திருவருளை எவ்வளவு பெற்றிருப்பினும், தம்முடைய கல்வி வளர்ச்சியைப் பெரிதும் போற்றியிருக்கிறார்கள் என்பது அவர்களுடைய பாடல்களைப் பொருள் உணர்ந்து ஓதியவர்கள் நன்கு அறிந்து கொள்ள முடியும். சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் திருக்குறளில் மிக நிறைந்த பயிற்சி உடையவர் என்பதை அவருடைய தேவாரம் நன்கு எடுத்துக்காட்டுகின்றது. திருநெல்வாயில் என்ற திருத்தலத்து இறைவன் மேல் சுந்தரமூர்த்திகள் பாடிய பத்துப் பாடல்களில் திருக்குறளை எடுத்து ஆண்டு இருக்கிறார். திருக்குறள் கருத்துக்களை மட்டும் அல்லாமல், அந்தச் சொற்களையும் அப்படியே ஆட்சி செய்திருக்கிறார். திருக்குறளில் இவ்வளவு பயிற்சியுடைய சுந்தரமூர்த்திகள், அதன் கருத்துக்களை நூல் அளவில் மட்டும் காட்டிவிடாமல், வாழ்க்கையிலும் மேற்கொண்டுள்ளார் என்பது அறிந்து மகிழ்வதற்குரியது. அவருடைய வாழ்வு முழுவதிலும் பல இடங்களில் திருக்குறள் கண்ட வாழ்வை அவர் மேற் கொண்டார் என்பதை நாம் அறிய முடியும். உதாரணமாக ஒன்று காணலாம்.
சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் ஊர் ஊராகச் சென்று இறைவனைப் பாடிக்கொண்டு வரும் பழக்கம் உடையவர். பண்ணுருட்டிக்குப் பக்கத்திலுள்ள திருவதிகை வீரட்டானம் என்னும் திருத்தலத்துக்கு அருகில் சென்றார். சுந்தரமூர்த்திகளுக்கு முற்பட்டவர் ஆகிய திருநாவுக்கரசர், திருவீரட்டானத்தில் தங்கி உழவாரத் திருப்பணியை மேற்கொண்டிருந்தார். அதனை அறிந்த சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் ‘திருநாவுக்கரசர் கையினால் திருத்தொண்டு செய்த ஊரில், நான் காலால் நடந்து செல்வது முறை அன்று" என்று கருதி, அவ்வூரின் பக்கத்தே உள்ள சித்தவடமடம் என்ற இடத்தில் அன்றிரவு தங்கிவிட்டார்.
"உடைய அரசு, உலகு ஏத்தும் உழவாரப் படையாளி,
விடையவர்க்குக் கைத்தொண்டு விரும்பு பெரும் பதியைமிதித்து
அடையும் அதற்கு அஞ்சுவன் என்று,அந்நகரில் புகுதாதே,
மடைவளர்தண் புறம்பணையில் சித்தவட மடம்புகுந்தார்."
என்று பெரியபுராணம் கூறுகின்றது.
நடு இரவு நேரத்தில் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளின் தலைமேல் ஒருவருடைய கால் பட்டது. சுந்தரர் எழுந்து, ‘ஐயா, உங்களுடைய கால் என் தலையின் மேல் படுகிறது' என்று கூறினார். அதற்கு அந்தப் பெரியவர், 'வயதாகி விட்ட காரணத்தால் திக்குத் திசை தெரியாமல் உன் தலையின் மேல் மிதித்து விட்டேன்!' என்று கூறினார். நம்பியாரூரர் வேறோர் இடத்தில் தலையை வைத்துப் படுத்தார். சற்று நேரங்கழித்து அந்த இடத்திலும் கிழவருடைய கால் பட்டது. மறுபடியும் சுந்தரர் கேட்க, கிழவர் அதே விடையைத் திருப்பிக் கூறினார். ஒரு சிறிதும் அதுபற்றி வருந்தாத சுந்தார், மற்றோரிடத்தில் சென்று படுத்துக் கொண்டார். ஆனால், கிழவர் அவரை விட்டபாடு இல்லை. தாம் படுத்திருந்த இடத்தில் இருந்தபடியே கால்களைச் சுந்தரர் தலையின்மேல் நீட்டினார் கிழவர். இவ்வாறு செய்தவர் யார் என்று நினைக்கிறீர்கள்? “பாதாளம் ஏழினுக்கு அப்பால்" திருவடிகளை உடைய சிவபெருமானேதான்! ஆனால், சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளுக்கு இங்ஙனம் திரும்பத் திரும்பத் தம்மை உதைத்தவர் யார் என்பது தெரியாது.
வசதி மிக்க குடும்பத்திலே பிறந்து, அரசருடைய செல்வத்திலே வளர்ந்து, திருமணம் செய்யப்படுகின்ற நாளிலே இறையவனுடைய அருளால் அத்திருமணம் தடைபட்டுப் போக, ஊர் ஊராகச் சென்று இறைவனை வணங்கி வருகின்றார் நம்பியாரூரர். 'அப்பொழுது மேற்கொண்ட திருமணக் கோலத்தோடேயே எப்பொழுதும் இருப்பாயாக!’ என்று இறைவனால் கட்டளையிடப்பட்டு அடியார்கள் புடைசூழ இப்பொழுது சித்தவட மடத்தில் தங்கியுள்ளார். உதைபட்டவராகிய அவர் நல்ல இளமை உடையவர். ஆனால், உதைத்தவரோ, தொண்டு கிழவர்! உதைத்ததும் ஒரு முறை அல்ல. பல முறையாகும். நுண்மையான கேள்வி ஞானத்தை நிரம்ப உடையவராகிய சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள், "ஐயா, இங்கு இப்படிப் பல முறையும் என்னை மிதித்த நீர் யார்?’ என்றுதான் கேட்டார்..
எங்கே சென்று படுத்தாலும் அங்கே எல்லாம் காலை நீட்டிய ஒரு மனிதனை இன்னான் என்று தெரிந்துகொள்ள விரும்பினாரே தவிர, சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளுக்கு ஒரு சிறிதும் கோபம் வரவில்லை. கோபம் தொனிக்குமாறு கூடப் பேசவில்லை."இங்குஎன்னைப் பலகாலும் மிதித்தனை, நீ யார்" என்ற கேள்வி மிக்க வணக்கத்துடன் வெளி வருகிறது! ஒரு சிறிதும் சினம் கொள்ளாமல் மிக வணக்கமான முறையில் பேசும் இயல்பைச் சுந்தமூர்த்தி சுவாமிகள் எப்படிப் பெற்றார் என்பதைத் திருக்குறள் கூறுகிறது. "கற்றறிந்தார் கண்ட அடக்கம்" என்று பழமொழி நானூறு கூறுவதையும், "பொறுமையுடன் அறிவு உடையார் இருந்த இடம்விளக்கு ஏற்றிப் புகுத வேண்டும்" என்று தண்டலையார் சதகம் கூறுவதையும் இத் திருக்குறளோடு வைத்துக் காணலாம்.
“நுணங்கிய கேள்வியர் அல்லார் வணங்கிய
வாயினர் ஆதல் அரிது“
என்பது நாயனார் அருளிய திருக்குறள்.
மேலும், நூல்களைத் தாமே கற்றாயினும், கற்றார் வாய் கேட்டு ஆயினும் கல்வி கேள்வி இல்லாதவர்கள் பொருள்களின் உண்மையைத் தெளிவாக அறிந்துகொள்ள முடியாது. கல்வி கேள்விகளால் தெளிந்த அறிவைப் பெறாதவன் பொருளின் உண்மையை ஒருகால் அறிந்து கொள்ளுதல் எத்தன்மையது என்றால், நாவல் மரத்தின் அடியில் தானே விழுந்த கனியைப் போன்றதே அல்லாமல், கல்வி கேள்விகளால் இல்லை என்கிறது "பழமொழி நானூறு" என்னும் நூல். நுணுக்கமான கல்வி கேள்வி இல்லாதவர்கள் உண்மைப் பொருள்களை அறியமாட்டார்கள்.
"கற்றானும் கற்றார்வாய்க் கேட்டானும் இல்லாதார்
தெற்ற உணரார் பொருள்களை,- எற்றேல்
அறிவில்லான் மெய்தலைப் பாடு பிறிதில்லை
நாவல்கீழ்ப் பெற்ற கனி." --- பழமொழி நானூறு.
நுணுக்கமான கேள்வி ஞானத்தை உடையவர் தம்முடைய சிறுமையையும், மற்றவர்கள் பெருமையையும் நன்கு அறிந்திருப்பர். ஆதலால், வணங்கிய வாயினை உடையவராய் இருப்பர். பலகாலும் திருக்குறளைப் பயின்று அதில் கூறப்பெற்ற அரிய உண்மைகளை எல்லாம் அறிந்த அளவோடு நிறுத்திக் கொள்ளாமல், வாழ்க்கையிலும் வாழ்ந்து காட்டியவர் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள்.
பின்வரும் கம்பராமாயணப் பாடல்களும் நுணங்கிய கேள்வி குறித்து அறிவுறுத்துவதைக் காணலாம்.
நூல்பெருங்கடல் நுணங்கிய கேள்வியன்
நோக்கினன்; மறம் கூரும்
வேல் பெருங்கடல் புடை பரந்து ஈண்டிய
வெள்ளிடை வியன் கோயில்
பால் பெருங்கடல் பல்மணிப் பல்தலைப்
பாப்பு உடைப் படர்வேலை
மால் பெருங்கடல் வதிந்ததே அனையது ஓர்
வனப்பினன் துயில்வானை. --- கம்பராமாயணம், ஊர்தேடு படலம்.
இதன் பொருள் ---
பெருங்கடல் போன்ற நூல் அறிவையும், நுட்பமான கேள்வி அறிவையும் உடைய அனுமன், வீரம் நிரம்பிய பெரிய வேலேந்திய வீரர்கள் திரள் பக்கங்களில் பரவி நெருங்கியுள்ள வெளி முற்றங்களையுடைய பெரிய அரண்மனையில் பெரிய பாற்கடலின்கண்ணேபல மணிகளையும் பல தலைகளையும் உடைய ஆதிசேடனைஉடைய விரிகின்ற அலைகளையுடைய கடலிலே; திருமாலாகிய பெருங்கடல் தங்கியிருப்பது போன்ற அழகை உடையவனாய்உறங்குகின்ற இராவணனைப் பார்த்தான்.
'நூலினால் நுணங்கிய அறிவு நோக்கினை
போலுமால்! உறுபொருள் புகலும் பூட்சியோய்!
காலம், மேல் விளை பொருள், உணரும் கற்பு இலாப்
பால! நீ இனையன பகரற் பாலையோ? --- கம்பராமாயணம், இராவணன் மந்திரப் படலம்.
இதன் பொருள் ---
காலத்தையும் பின்னால் நிகழும் காரியத்தையும் உணர்கின்ற அறிவற்ற சிறுவனே! பல நூல்களையும் கற்ற நூலறிவினாலும் நுணங்கிய அறிவாற்றலாலும் எதிர்காலத்தை நோக்கும் திறம் உடையாய் போல நேர இருப்பதைக் கூறும் மன உறுதியுடன் பேசுகிறாய். நீ இத்தகையவைகளைப் பேசுதல் தகுமோ? (என்று இந்திரசித்தன் கூறியதைக் கேட்டு வீடணன் சினந்து கூறினான்.
"இணங்கினர் அறிவிலர் எனினும் எண்ணுங்கால்,
கணம் கொள்கை நும்மனோர் கடன்மைகாண்' என
வணங்கிய சென்னியன், மறைத்த வாயினன்,
நுணங்கிய கேள்வியன், நுவல்வது ஆயினான":
--- கம்பராமாயணம், வீடணன் அடைக்கலப் படலம்.
இதன் பொருள் ---
நம்மை அடைக்கலமாக வந்து அடைந்தவர்கள் அறிவில்லாதவர் என்றாலும், நினைத்துப் பார்த்தால், அவர்களை இனமாகக் கொண்டு சிறப்பித்தல் உங்களைப் போன்றவர்களுக்கு உரிய கடமையாகும் என்று வணங்கிய தலையை உடையவனாகவும், கைகளால் மறைத்த வாயினை உடையவனாகவும் நுணுக்கமான கேள்வி ஞானம் உடையவனான அனுமன் சொல்லுவானானான்.
"நுணங்கிய கேள்வியர் அல்லார் வணங்கிய வாயினர் ஆதல்அரிது" என்ற திருக்குறள் நெறிக்கேற்ப அமைந்தவன் அனுமன். ஆகலால் அனுமனை 'நுணங்கிய கேள்வியன், வணங்கிய சென்னியன், மறைத்த வாயினன்' என்றார்.