அருணகிரிநாதர் அருளிய
திருப்புகழ்
மதியால் வித்தகன்ஆகி (கருவூர்)
முருகா!
அடியேனைச் சிவயோகத்து இருக்க அருள்வாய்.
தனதானத் தனதான தனதானத் ...... தனதான
மதியால்வித் தகனாகி மனதாலுத் ...... தமனாகிப்
பதிவாகிச் சிவஞான பரயோகத் ...... தருள்வாயே
நிதியேநித் தியமேயென் நினைவேநற் ...... பொருளாயோய்
கதியேசொற் பரவேளே கருவூரிற் ...... பெருமாளே.
பதம் பிரித்தல்
மதியால் வித்தகன் ஆகி, மனதால் உத் ...... தமன்ஆகி,
பதிவுஆகிச் சிவஞான பரயோகத்து ...... அருள்வாயே
நிதியே! நித்தியமே! என் நினைவே! நல் ...... பொருள்ஆயோய்!
கதியே! சொல் பரவேளே! கருவூரில் ...... பெருமாளே.
பதவுரை
நிதியே--- அருட்செல்வமே!
நித்தியமே--- அழிவில்லாப் பொருளே!
என் நினைவே--- எனது தியானப் பொருளே!
நல் பொருள் ஆயோய்--- சிறந்த பேரின்பப் பொருளானவரே!
கதியே--- எனக்குப் புகலிடமே!
சொல் பரவேளே--- எல்லாராலும் புகழப்பெறும் மேலான செவ்வேளே!
கருவூரில் பெருமாளே--- கருவூர்த் திருத்தலத்தில் எழுந்தருளிய பெருமையில் மிக்கவரே!
மதியால் வித்தகனாகி--- அறிவு நிலையிலே அடியேன் ஒரு பேரறிவாளனாகி,
மனதால் உத்தமனாகி--- மனம் மாசு படாமல் ஒழுகி அதனால் அடியேன் நன்னெறியில் நிற்பவனாகி,
பதிவாகிச் சிவஞான--- சிவ ஞானத்தில் என் சிந்தை ஊன்றுவதாகி,
பர யோகத்து அருள்வாயே --- மேலான யோக நிலையிலே அடியேன் மாறாது இருக்க அருள் புரிவாயாக.
பொழிப்புரை
அருட் செல்வமே!
அழிவில்லாப் பொருளே!
எனது தியானப் பொருளே!
சிறந்த பேரின்பப் பொருளானவரே!
அடியேனுக்குப் பற்றுக்கோடு ஆனவரே!
எல்லாராலும் புகழப்பெறும் மேலான செவ்வேளே!
கருவூர்த் திருத்தலத்தில் எழுந்தருளிய பெருமையில் மிக்கவரே!
அறிவு நிலையிலே அடியேன் ஒரு பேரறிவாளனாகி,மனம் மாசு படாமல் ஒழுகி அதனால் அடியேன் நன்னெறியில் நிற்பவனாகி,சிவ ஞானத்தில் என் சிந்தை பதிந்து இருப்பதாகி,மேலான யோக நிலையிலே அடியேன் மாறாது இருக்க அருள் புரிவாயாக.
விரிவுரை
நித்தியமே ---
இறைவன் ஒருவனே என்றும் அழிவில்லாத பொருளாக உள்ளவன். நித்தியப் பொருளாக உள்ள இறைவனை,நித்தியப் பொருளாக உள்ள ஆன்மாவானது, அநித்தியமான இந்த உடம்பு, உலகப் பொருள்கள் ஆகியவற்றின் மீது வைத்துள்ள பற்றுக்களை விட்டொழித்து, இறைவன் ஒருவனையே பற்ற வேண்டும்.
கதியே ---
கதியே --- சிவகதியே. அடைகின்ற நிலை. அடைக்கலம்.
உயிர்கள் இப்போது உழலுவது அவகதியில்.
அவகதியை விட்டு, சிவகதியை அடைய வேண்டும்.
அவமாய தேவர் அவகதியில் அழுந்தாமே,
பவமாயம் காத்து என்னை ஆண்டுகொண்ட பரஞ்சோதி
நவமாய செஞ்சுடர் நல்குதலும், நாம்ஒழிந்து
சிவம் ஆனவா பாடித் தெள்ளேணம் கொட்டாமோ. --- திருவாசகம்.
மெய்ம்மையாம் உழவைச் செய்து, விருப்பு எனும் வித்தை வித்தி,
பொய்ம்மையாம் களையை வாங்கி, பொறை எனும் நீரைப் பாய்ச்சி,
தம்மையும் நோக்கிக் கண்டு, தகவு எனும் வேலி இட்டு,
செம்மையுள் நிற்பர் ஆகில் சிவகதி விளையும் அன்றே. --- அப்பர்.
சரியை முதலிய உண்மை வழிகளாகிய உழுதலைச் செய்து, விருப்பம் என்னும் விதையை விதைத்து, பொய்ம்மை ஆகிய களைகளை நீக்கிப் பொறுமை என்னும் நீரைப் பாய்ச்சி, சிவரூபத்தால் ஆன்மதரிசனமும் சிவதரிசனத்தால் ஆன்மசித்தியும் பெற்று, திருநீறு சிவவேடங்கள் முதலிய தகுதிகளாகிய வேலியை அமைத்து, சிவத் தியானமாகிய செந்நெறியில் நிற்பார்களானால் சிவகதி என்ற பயிர் விளையும்.
கருவாய்க் கிடந்து உன் கழலே நினையும் கருத்துஉடையேன்,
உருவாய்த் தெரிந்து உன்தன் நாமம் பயின்றேன் உனது அருளால்,
திருவாய்ப் பொலியச் சிவாயநம என்று நீறு அணிந்தேன்
தருவாய் சிவகதி நீ, பாதிரிப்புலி யூர் அரனே. --- அப்பர்.
சிவசிவ என்கிலர் தீவினை யாளர்,
சிவசிவ என்றிடத் தீவினை மாளும்,
சிவசிவ என்றிடத் தேவரும் ஆவர்,
சிவசிவ என்ன சிவகதி தானே. --- திருமந்திரம்.
என் நினைவே---
உயிர்களின் நினைவில் நிலைத்து இருப்பவன் இறைவன். உயிர்கள் தியானித்து உய்தி பெறவேண்டும்.
மதியால் வித்தகன் ஆகி---
அறியப்படுவது அறிவு. மதிக்கப்படுவது, மதி.
மதி என்பதற்கு, இயற்கை அறிவு, பகுத்தறிவு என்று பொருள் உண்டு.
அறிவில் வித்தகம் இருத்தல் வேண்டும். வித்தகம் என்னும் சொல்லுக்கு,திறமை, திருத்தம், வியப்பு, பெருமை, நன்மை, செம்மை என்று பொருள்.
எல்லோராலும் மதிக்கப்படுவதும், எல்லோருக்கும் நன்மையைத் தருவதுமாக அறிவு இருத்தல் வேண்டும். இத்தகைய அறிவினை ஒருவன் முயன்றுதான் பெறவேண்டும். முயற்சிக்குத் துணை நிற்பது திருவருள்.
உயிரின் அறிவு வியாபகத் தன்மை உடையது. ஆனால், அந்த அளவுக்கு அறிவு விளங்கவொட்டாமல், உயிரோடு இரண்டறக் கலந்து நிற்கும் ஆணவமானது தடையாக விளங்குகிறது. உயிரைச் சிறுமை அடையச் செய்வது ஆணவம். திருவருள் துணைக் கொண்டால் அதன் வலியானது கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குன்றும்.
அறிவு முயன்று பெறவேண்டியது. அந்த முயற்சி, தன்னலம் கருதியும் முயற்சி அமையலாம். பொதுநலம் கருதியும் முயற்சி அமையலாம். தன்னலம் எல்லோராலும் விரும்பப்படுவது அல்ல. "தமக்கு என முயலா நோன்தாள் பிறர்க்கு என முயலுநர்" என்று புறநானூறு சொல்லும்.
மனதால் உத்தமன் ஆகி---
உத்தமனாக ஒருவன் விளங்கவேண்டும் என்றுதான் சான்றோர்கள் சொல்லி உள்ளனர். உத்தமம் என்னும் சொல்லுக்கு, எல்லாவற்றுள்ளும் சிறந்தது. முதன்மையானது, மேன்மையானது, உயர்வானது, நன்மை தருவது என்று பொருள். அதமனாகவோ, மத்திமனாகவோ வாழ்வது சிறப்பினைத் தராது. நீடித்த நன்மையையும் தராது.
அறிவில் வித்தகனாக ஒருவன் இருப்பானானால், அவன் மனதால் உத்தமனாக விளங்குவான்.
உலகியல் நிலையில் பட்டம், பதவிகளைப் பெறுதல் வேண்டும் என்பதே எல்லோருக்கும் ஆசையாக இருக்கும். அந்த ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொள்ள முயற்சி இருக்கும். சிறந்த அறிவாளனாக, உத்தமனாக விளங்கவேண்டும் என்று ஆசைப்படுவதும், அதற்காக முயல்வதும் அரிதாகவே காணப்படுவது உலக இயல்பு.
"இருவேறு உலகத்து இயற்கை, திருவேறு,
தெள்ளியர் ஆதலும் வேறு"
என்பது திருக்குறள்.
அறிவு உடையவர்க்கு, செல்வத்தை உண்டாக்குதலும், உண்டாக்கிய செல்வத்தைக் காத்தலும், காத்த செல்வத்தால் பயன் கொள்ளுதலும் எளிமையாக இருந்தும், அவ்வாறு செல்வத்தை அடையாது ஏழைகளாய் இருப்பதும், அறிவே இல்லாதவர் எல்லாச் செல்வங்களையும் பெற்று இருப்பதும் காணப்படுவது உலக இயற்கை.
இறையருளால் மெய்யறிவு என்னும் ஞானத்தைப் பெற்றவர், பொருட்செல்வத்தை ஒரு பொருட்டாக மதிக்கமாட்டார். பொருட்செல்வம் அவரிடத்து இருப்பினும், நிலையற்றதாகிய அதனை, ஒரு பொருட்டாக மதியாமல், பிறர்க்கு வழங்கி வாழ்வர் என்பதால், அறிவு உள்ளோரிடத்துப் பொருள் தங்குவதில்லை.
கீழோர் பொருளையே பொருளாக மதிப்பதால், தானும் துய்க்காது, பிறர்க்கும் வழங்கி மகிழாது வைத்து இழப்பர்.
நல்லறிவு உடையவர் வறுமையால் வாடுவதும், கீழ்மக்கள் பொன்னும் பொருளும் பெற்று செழிப்பாக வாழ்வதும் உலக இயற்கை என்கின்றது நாலடியார்..
"புணர்கடல்சூழ் வையத்துப் புண்ணியமோ வேறே;
உணர்வது உடையார் இருப்ப, - உணர்வுஇலா
வட்டும் வழுதுணையும் போல்வாரும் வாழ்வாரே,
பட்டும் துகிலும் உடுத்து". --- நாலடியார்.
இதன் பொருள் ---
கடலால் நாற்புறமும் சூழ்ந்து பொருந்தி இருக்கும் உலகத்தில் புண்ணியம் என்பது என்பது தனிச் சிறப்பினை உடையது. நல்லதையே உணர்ந்து ஒழுகுகின்ற நல்லறிவாளர் வளமின்றி இருக்க, நல்லுணர்வும் ஒழுக்கமும் இல்லாதவரான கறிமுள்ளியும் கண்டங்கத்தரியும் போன்ற கீழோர், பட்டும் உயர்ந்த ஆடைகளும் உடுத்துக் கொண்டு வாழ்வுடையராய் இருக்கின்றனர்.
பொன்னாலும், பொருளாலும் வாழ்வு சிறப்பது இல்லை. அறிவினாலேயே சிறக்கும். பொன்னும் பொருளும் உடையவரை அவர் இருக்கின்ற வரையில், அல்லது அவரிடத்துப் பொன்னும் பொருளும் உள்ளவரையில் உலகம் போற்றும். ஆனால், அறிவில் சிறந்தவர்களை, அவர்கள் இந்த உலகில் வாழும் காலத்தில் மட்டுமல்லாது, அவர் மறைந்த பிறகும், இந்த உலகம் மதித்துப் போற்றும்.
நிலைத்த புகழால் மிக்க வாழ்வுக்குப் பெரிதும் வேண்டப்படுவது, அறிவால் வித்தகனாகவும், மனதால் உத்தமனாகவும் விளங்குவதே என்பதால், அதனையே முருகப் பெருமானிடம் வேண்டினார் அருணகிரிநாதப் பெருமான்.
சிவஞான பரயோகம் ---
மேலான சிவத்தை அடைந்து, பேரானந்தத்தைஅனுபவிக்கின்ற நிலைக்கு பரயோகம் என்று பெயர்.
அடயோகம் வேறு, சிவயோகம் வேறு. இரண்டும் ஒன்று அல்ல.
அடயோகத்தால் ஆயுள் நீடிக்கும். அது ஞானத்திற்குச் சாதனம் ஆகாது. மூச்சைப் பிடித்து மூலிகைகளைத் தின்று காயகல்பம் புரிந்து கற்பகாலம் இருக்கினும் ஒருநாள் அழியவேண்டி வரும். ஞானமே முத்திக்குச் சாதனம்.
சுவாமிகள் கந்தர் அலங்காரத்திலும் அடயோகத்தைக் கண்டித்திருப்பது அன்பர்கள் கவனிக்கற்பாலது.
துருத்தி எனும்படி கும்பித்து, வாயுவைச் சுற்றி, முறித்து
அருத்தி உடம்பை ஒறுக்கில் என்ஆம், சிவயோகம் என்னும்
குருத்தை அறிந்து, முகம் ஆறுஉடைக் குருநாதன் சொன்ன
கருத்தை, மனத்தில் இருந்தும் கண்டீர் முத்தி கைகண்டதே.
தாயுமானாரும் இக் கருத்தை மிக அழகாக எடுத்துக் கூறுமாறு காண்க.
அற்ப உடல் கற்பங்கள் தோறும் நிலைநிற்க வீறு
சித்தி செய்தும் ஞானமலது கதிகூடுமோ..
"புன்புலால் யாக்கை", "சினமெனும் கள் வைத்த தோல்பை", "கள்ளப் புலக் குரம்பை" என்ற அருமைத் திருவாக்குகளால் இவ் உடம்பின் அசுத்தம் தெளிவாக விளங்குகின்றது. ஆதலினால், அறிஞர் விரைவில் ஞானத்தைப் பெற்று,இவ் ஊனுடம்பை உதறித் தள்ளுவர். இவ் ஊனுடம்புடன் என்றும் வாழ்வதற்கு ஒருப்படார். உடம்பினாலாய பயன் பெற்றபின் உடம்பு வேண்டா அன்றோ? வாழை இலையின் பயன் உணவு உண்பது. உணவு உண்டபின் அது எச்சில் இலை தானே? அதை எவன் தான் விரும்புவான்? எச்சில் இலையை எடுத்துப் புறங்கடையில் எறிய வேண்டியது தான். அதுபோல், ஆன்ம லாபமாகிய சிவபோகத்தை அனுபவித்தார்க்கு இவ் உடம்பு மிகையே. நாலுபேர் சுமக்கும் மூட்டையாகிய இவ் உடம்பை ஒருவன் சுமந்து அலைவது என்றால் அது துன்பம் தானே?சுமையை இறக்குவதற்குத் தான் யாரும் விரும்புவர். ஆதலினால், கேவலம் உடம்பு நிலைபெறும் பொருட்டு வாயுவைக் கும்பித்து வருந்துவது பயனற்ற வேலையாம்.
மானார் விழியைக் கடந்து ஏறி வந்தனன், வாழ்குருவும்
கோனாகி என்னைக் குடிஏற்றிக் கொண்டனன், குற்றமில்லை,
போனாலும் பேறு, இருந்தாலும் நற்பேறு,இது பொய் அன்றுகாண்,
ஆனாலும் இந்த உடம்போடு இருப்பது அருவருப்பே!
கருவூரில் பெருமாளே---
கரூர் நகரின் மத்தியில் திருக்கோயில் உள்ளது. கோயமுத்தூர், ஈரோடு, திருச்சியில் இருந்து பேருந்து வசதிகள் நிறைய உள்ளன. கரூர் இரயில் நிலையம்,திருச்சி - ஈரோடு இரயில் பாதையில் இருக்கிறது. "ஆனிலை" என்பது திருக்கோயிலின் பெயர்.
இறைவர்: பசுபதீசுவரர், ஆனிலையப்பர்.
இறைவியார் : கிருபாநாயகி, சௌந்தர்யநாயகி
தல மரம் : கொடி முல்லை
தீர்த்தம் : ஆம்பிராவதி ஆறு
திருஞானசம்பந்தப் பெருமான் வழிபட்டுத் திருப்பதிகம் அருளப் பெற்றது.
ஈசன் சந்நிதியில் இருந்து வடக்கு நோக்கிச் சென்று ஒரு வாயிலைக் கடந்தால் அம்மன் சுந்தரவல்லி சந்நிதி தெற்கு பார்த்தபடி அமைந்திருக்கிறது. இவள் கிரியா சக்தி வடிவானவள். இந்த சந்நிதியின் இடது புறம் கிழக்கு நோக்கி அலங்காரவல்லி என்ற அம்மனின் பழைய கோவில் இருக்கிறது. இவள் ஞான சக்தி வடிவானவள். பிரம்மா, காமதேனு ஆகியோர் இங்குள்ள சிவலிங்கத்தை வழிபட்டுள்ளனர். காமதேனு வழிபடும் போது ஏற்பட்ட குளம்பின் தழும்பு இப்போதும் சிவலிங்கத்தின் மீது காணலாம். கந்த புராண காலத்தில் வாழ்ந்ததாக கருதப்படும் முசுகுந்த சக்ரவர்த்தியால் திருப்பணி செய்யப்பட்டதாக பெருமை பெற்றது இந்த சிவஸ்தலம். பதினெட்டு சித்தர்களில் ஒருவரான கருவூர் சித்தர் வாழ்ந்து இக்கோவிலில் உள்ள சிவனுடன் ஐக்கியமானதால் அவருக்கு தெற்குப் பிரகாரத்தில் கன்னி மூலையில் கிழக்கு நோக்கி கருவூர்ச் சித்தர் சந்நிதி உள்ளது.
இத்தலத்தில் முருகப்பெருமான் ஆறு திருமுகங்களுடனும், பன்னிருதிருக்கரங்களுடனும், தேவியர் இருவருடனும் கிழக்கு நோக்கி நின்ற கோலத்தில் காட்சி தருகிறார். மயில் பின் பக்கம் உள்ளது.
எறிபத்த நாயனார் அவதரித்த தலம்.
கருவூர் ஆனிலையில் எழுந்தருளி உள்ள சிவபெருமானை வழிபட்டுச் சிவனடியார்களுக்குத் தீங்கு இழைப்பவர்களை எறிந்து வீழ்த்த மழுப்படை தாங்கி நின்றவர் ஒருவர் இருந்தார். அவர், எறிபத்த நாயனார் என்னும் திருப்பெயர் உடையவர். அவர் காலத்தில் சிவகாமியாண்டார் என்பவர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் சிவனடியார். ஆனிலையப்பருக்கு பூத் தொண்டு செய்பவர். ஒருநாள், அதாவது நவமி முன்னாளில், சிவகாமியாண்டார் வழக்கம்போல் பூக்களால் கூடையை நிரப்பி, அக் கூடையைத் தண்டில் தூங்கச் செய்து,திருக்கோயில் நோக்கிச் செல்லலானார். அவ் வேளையில் அவ் வழியே புகழ்ச்சோழ மன்னவரின் பட்டவர்த்தன யானை காவிரியில் மூழ்கி, பாகர்கள் மேலேயிருப்ப, குத்துக்கோல்காரர்கள் முன்னே ஓட, விரைந்து நடந்து வந்தது. அந்த யானை சிவாகமியாண்டாரை நெருங்கித் தண்டில் இருந்த பூங்கூடையைப் பற்றி மலர்களைச் சிந்தியது. அதைக் கண்ட பாகர்கள்,யானையை வாயு வேகமாக நடத்திச் சென்றார்கள். சிவகாமியாண்டார் சினந்து வேழத்தைத் தண்டினால் புடைக்க விரைந்து நடந்தார். யானையின் கதிநடை எங்கே? சிவகாமியாண்டார் மூப்பு நடை எங்கே? மூப்பால் சிவகாமியாண்டார் கால் தவறிக் கீழே விழுந்தார். விழுந்தவர் தரையைக் கையால் மோதி எழுந்து நின்று, "ஆனிலையப்பா, உன் திருமுடி மீது ஏறும் மலரை ஒரு யானையா மண்ணில் சிந்துவது? சிவதா! சிவதா!" என்று ஓலமிடலானார். அவ் ஓலம் கேட்டுக் கொண்டு, அவ் வழியே வந்த எறிபத்த நாயனார், சிவகாமியாண்டாரை அடைந்து பணிந்து, "அக் கொடிய யானை எங்குற்றது?" என்று கேட்டார். சிவகாமியாண்டார், "அந்த யானை இவ் வீதி வழியே போயிருக்கிறது" என்றார். என்றதும், எறிபத்த நாயனார் காற்றெனப் பாய்ந்து, யானையைக் கிட்டி, அதன் மீது பாயந்தார். யானையும் எறிபத்தர் மீது பாய்ந்தது. நாயனார் சிறிதும் அஞ்சாது யானையை எதிர்த்துத் தமது மழுவினால் அதன் துதிக்கையைத் துணித்தார். யானை கதறிக் கொண்டு கருமலைபோல் கீழே விழுந்தது. பின்னை குத்துக்கோல்காரர்கள் மூவரையும்,பாகர் இருவரையும் நாயனார் வெட்டி வீழ்த்தினார். மற்றவர்கள் விரைந்து ஓடி, "பட்டவர்த்தனத்தைச் சிலர் கொன்றனர்" என்று புகழ்ச்சோழ மன்னருக்கு அறிவித்தார்கள்.
சோழர் பெருமான், வடவை போல் சீறி, ஒரு குதிரை மீது ஏறிப் புறப்பட்டார். நால்வகைச் சேனைகளும், பிறவும் அவரைச் சூழ்ந்து சென்றன. மன்னர் பெருமான், யானை இறந்துபட்ட இடத்தைச் சேர்ந்தார். யானையைக் கொன்றவர் எறிபத்தர் என்று கொள்ளாதவராய், "மழுவைத் தாங்கி நிற்கும் இவரே நமது யானையைக் கொன்றவர்" என்றார்கள். புகழ்ச்சோழ நாயனார் திடுக்கிட்டு, "இவர் சிவனடியார். குணத்தில் சிறந்தவர். யானை பிழைசெய்து இருத்தல் வேண்டும். இல்லையேல் இவர் அதைக் கொன்று இருக்கமாட்டார்" என்று எண்ணிச் சேனைகளை எல்லாம் நிறுத்தி, குதிரையில் இருந்து இறங்கி, "இப் பெரியவர் யானைக்கு எதிரே சென்றபோது, வேறு ஒன்றும் நிகழாது இருக்க,நான் முன்னே என்ன தவம் செய்தேனோ? அடியவர் இவ்வளவு முனியக் கெட்டேன். நேர்ந்த பிழை என்னவோ?" என்று அஞ்சி, நாயனார் முன்னே சென்று தொழுது, "யானையைக் கொன்றவர் அடியவர் என்று நான் அறியேன். நான் கேட்டது ஒன்று. இந்த யானை செய்த பிழைக்கு இதனைப் பாகரோடும் மாய்த்தது போதுமா?" என்று கேட்டார். நாயனார் நிகழ்ந்ததைக் கூறினார். சோழர் பெருமான் எறிபத்த நாயனாரை வணங்கிச் "சிவனடியாருக்கு விளைத்த தீங்குக்கு யானையையும் பாகர்களையும் கொன்றது போதாது. என்னையும் கொல்லுதல் வேண்டும். அடிகளின் மங்கல மழுவால் என்னைக் கொல்லுதல் முறைமை அல்ல" என்று சொல்லி, தமது உடைவாளை எடுத்து, "இதனால் என்னைக் கொன்று அருள்க" என்று நீட்டினார். எறிபத்தர், "அந்தோ! இவர் அன்பர். இவர் தம் அன்பிற்கு ஓர் அளவு இல்லை. வாளை வாங்கா விட்டால் தற்கொலை செய்துகொள்வார்" என்று கருதி வாளை வாங்கினார். புகழ்ச்சோழர், "ஆ! இப் பெரியவர் அடியேனைக் கொன்று என் பிழை தீர்க்கும் பேறு பெற்றேன்" என்று மனம் மகிழ்ந்தார். எறிபத்தர், "இத் தகைய அன்பருக்கோ தீங்கு நினைத்தேன்? நான் பாவி! பாவி! முதலிலே என் உயிரை மாய்த்துக் கொள்வதே முறை" என்று உறுதிகொண்டு, வாளைக் கழுத்தில் இட்டு அரியப் புகுந்தார். அக் காட்சி கண்ட சோழர் பெருமான், "கெட்டேன், கெட்டேன்" என்று வாளையும் கையையும் பிடித்தார். அரசர் கையைப் பற்றினாரே என்று எறிபத்தர் வருந்தி நின்றார்.
"இது அன்பின் பெருக்கால் நேர்ந்த இடுக்கண். இந்த இடுக்கணை மாற்ற, உங்கள் தொண்டின் மாண்பை உலகத்தவர்க்குக் காட்டவேண்டிச் சிவபெருமான் திருவருளால் இவை யாவும் நிகழ்ந்தன" என்று ஓர் அசரீரி வானில் எழுந்தது. எழுந்ததும், யானை பாகர்களோடு உயிர் பெற்று எழுந்தது. எறிபத்த நாயனார் வாளை விடுத்து, புகழ்ச்சோழ நாயனாரை வணங்கினார். புகழ்ச்சோழ நாயனார் வாளை எறிந்த சிவபத்தரைப் பணிந்தார். இருவரும் திருவருளை வழுத்தினர். திருவருளால் பூக்கூடை நிறைந்தது. சிவகாமியாண்டார் ஆனந்த வாரிதியில் திளைத்தார். பட்டவர்த்தனத்தை அழைத்துக் கொண்டு பாகர்கள் அரசர் முன்னே வந்தனர். எறிபத்த நாயனார் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, புகழ்ச்சோழ நாயனார் யானைமீது எழுந்தருளிச் சேனைகள் புடைசூழ அரண்மனையை அடைந்தார். சிவகாமியாண்டார் பூக்கூடையைத் தண்டில் தாங்கித் தம் திருத்தொண்டின் மேல் சென்றார். எறிபத்த நாயனார் தாம் ஏற்ற திருத்தொண்டினைக் குறைவறச் செய்து வாழ்ந்து, திருக்கயிலையில் சிவகணங்களுக்குத் தலைவரானார்.
பொழில் கருவூர்த் துஞ்சிய
புகழ்ச் சோழ நாயனார்
வரலாறு
புகழ்ச்சோழ நாயனார் சேழநாட்டை ஆண்ட மன்னருள் ஒருவர். ஊறையூரிலே ஆட்சி புரிந்தவர். சைவம் தழைக்க முயன்றவர். திருக்கோயில்களில் பூசனைகளை வழாது நடத்துவித்தவர். திருத்தொண்டர்களின் குறிப்பறிந்து உதவுபவர்.
கொங்கு நாட்டு அரசர்களிடம் இருந்தும் குடகு நாட்டு அரசர்களிடம் இருந்தும் திறை வாங்குதல் பொருட்டுப் புகழ்ச்சோழ நாயனார் கருவூருக்குச் சென்றார். அத் திருப்பதியில் கோயில் கொண்டு எழுந்தருளி உள்ள ஆனிலைப் பெருமானை வழிபட்டுத் திருமாளிகை சேர்ந்து, அரியாசனத்தில் வீற்றிருந்தார். கொங்கரும், குடகரும் திறை செலுத்தினர். புகழ்ச்சோழர் அவர்கட்கு ஆசி கூறி, அரசுரிமைத் தொழில் அருளினார்.மேலும் சோழர் பெருமான், அமைச்சர்களை நோக்கி, நமது ஆணைக்குக் கீழ்ப்படாத அரசர் எவரேனும் உளரோ அறிந்து சொல்லுங்கள் என்று கட்டளை இட்டார்.
அந்நாளில், சிவகாமியாண்டார் என்னும் அடியவர் ஆனிலைப் பெருமானுக்கு வழக்கம்போல் திருப்பள்ளித்தாமம் கொண்டு போனார். அதனைப் பட்டத்து யானை, பற்றி ஈர்த்துச் சிதறச் செய்தது. எறிபத்த நாயனார் பட்டத்து யானையை வெட்டிக் கொன்றார். அதனை உணர்ந்த புகழ்ச்சோழ நாயனார், எறிபத்த நாயனார் எதிரே சென்று, நேர்ந்த அபராதத்திற்கு, பட்டத்து யானையையும், பாகரையும், பறிக்கோல் காரர்களையும் கொன்றது போதாது. தன்னையும் கொல்லுமாறு, தனது உடைவாளை எறிபத்த நாயனாரிடம் கொடுத்தார். எறிபத்த நாயனார் தன்னை மாய்த்துக் கொள்ள முனைந்தபோது, இறைவர் வானிலே காட்சி கொடுத்தருளினார். பட்டத்து யானையும், மாண்டோரும் எழுந்தனர். இவ்வாறு கருவூரில் இருந்த காலத்தில் புகழ்ச்சோழ நாயனார் திருத்தொண்டில் மேம்பட்டவராக விளங்கினார்.
அமைச்சர்கள் மன்னரிடம் வந்து நின்று, "உங்கள் ஆட்சிக்குக் கீழ்ப்படியாத அரசன் ஒருவனே உள்ளான். அவன் அதிகன் என்பவன். அவன் அருகே உள்ள மலை அரணத்துள்ளே இருப்பவன்" என்றார்கள். உடனே, புகழ்ச்சோழ நாயனார் அமைச்சர்களைப் பார்த்து, "அவ் அரணை அதம் செய்து வாருங்கள்" என்றார். அமைச்சர்கள் அப்படியே செய்தார்கள். அதிகன் ஓடி ஒளித்துக் கொண்டான். புகழ்ச்சோழரின் சேனை வீரர்கள் அதிகனுடைய சேனை வீரர்களின் தலைகளையும், செல்வங்களையும், பிறவற்றையும் எடுத்துக்கொண்டு வந்தார்கள்.
ஒரு வீரரின் சடைத்தலை புகழ்ச்சோழ நாயனாரின் கண்ணுக்குப் புலனாயிற்று. நாயனார் அலறுகிறார், கதறுகிறார். "சைவம் தழைக்க அரசு இயற்றுபவன் நானா? நல்லது! நல்லது!" என்றார். "சோற்றுக் கடன் முடிக்கப் போர்புரிந்த அடியவரையோ என் சேனை கொன்றது?" என்றார். "இப் பழிக்கு என் செய்வேன் என் உயிர் நீங்கவில்லையே" என்றார்.
இவ்வாறு நாயனார் புலம்பி, அமைச்சர்களை நோக்கி, "இவ் உலகத்தை ஆளுமாறும், சிவத்தொண்டைத் தவறாது நடத்துமாறும் என் புதல்வனுக்கு முடி சூட்டுங்கள்" என்று கட்டளை இட்டார். அமைச்சர்கள் மனம் கலங்கி நின்றார்கள். நாயனார் அவர்களைத் தேற்றினார். நெருப்பை வளர்ப்பித்தார். நீற்றுக் கோலப் பொலிவுடன், திருச்சடைத் தலையை ஒரு மாணிக்கத் தட்டிலே ஏந்தினார். அதைத் தமது திருமுடியிலே தாங்கினார். நெருப்பை வலம் வந்தார். திருவைந்தெழுத்தை ஓதிக் கொண்டே நெருப்பில் இறங்கினார். ஆண்டவன் திருவடி நீழலை அடைந்தார்.
கருவூர்த் தேவர் வரலாறு
திருவிசைப்பா அருளிய ஆசிரியர்கள் ஒன்பதின்மரில் ஒருவர் கருவூர்த்தேவர். இவர் கொங்கு நாட்டில் உள்ள கருவூரில் அவதரித்தவர். அதனால் கருவூர்த்தேவர் எனப் பெயர் பெற்றார். இவரது இயற்பெயர் இன்னது என விளங்கவில்லை. இவர் அந்தணர் குலத்தினர். வேதங்களையும் கலைகளையும் நன்கு உணர்ந்து ஓதியவர். இனிய தமிழ்ப் பாடல்களைப் பாடுவதில் வல்லவர். சைவ சமயத்தின் வழி ஒழுகியவர். போகநாதரிடம் உபதேசம் பெற்று, ஞான நூல்களை ஆராய்ந்து சிவயோகத்தில் நின்றவர். காயகற்பம் உண்டவர். தம்மை இகழ்ந்தவர்களுக்குப் பலப்பல அற்புதங்களைச் செய்து காட்டியவர். பித்தர் என்று தம்மை மதிக்கும்படியாகத் திரிந்தவர். பிச்சை ஏற்று உண்ணும் துறவு வாழ்க்கைய மேற்கொண்டவர். தாமரை இலைத் தண்ணீர் போல எதிலும் பற்று அற்று இருந்தவர். மலைகளிலும் காடுகளிலும் வாழ்ந்தவர்.
ஒரு சமயம் கருவூர்த் தேவர் வடநாடு, கொங்கு நாடு, தொண்டை நாடு, நடுநாடு முதலிய இடங்களில் உள்ள திருத்தலங்களைத் தரிசித்துக் கொண்டு தென்பாண்டி நாட்டுத் திருப்புடைமருதூர் சென்று இறைவனிடம் திருவடி தீட்சை பெற்றார். திருவைகுண்டம் அடுத்த காந்தீசுவரம் என்னும் சிவத்தலத்தில் இறைவனின் பேரொளியைக் கண்டு தரிசித்தார். பின்னர், இவர் நெல்லைப் பதியை அடைந்து, நெல்லையப்பர் சந்நிதியில் நின்று, "நெல்லையப்பா" என்று அழைக்க, அப்பொழுது நெல்லையப்பர் இவரது பெருமையைப் பலரும் அறியும் பொருட்டு, சிறிது தாமதிக்க, "இங்குக் கடவுள் இல்லை போலும்" என்று அவர் சினத்துடன் நீங்க, ஆலயம் பாழாகியது. அதனை அறிந்த ஊரார் நெல்லையப்பரை வேண்ட, நெல்லையப்பர் கருவூர்த்தேவரை மானூரில் சந்தித்து,அருள் புரிந்து நெல்லைப் பதிக்கு அழைத்து வந்து காட்சியளித்தார். பின்பு ஆலயம் செழித்து ஓங்கியது என்பர்.
கருவூர்த்தேவர் நெல்லைப் பதியை விடுத்து, திருக்குற்றாலம் சென்று, அங்குச் சிலநாள் தங்கியிருந்து, பின்னர் பொதிய மலையை அடைந்து அகத்தியரைத் தரிசித்து,அருள் பெற்று, பலநாள் அங்கே இருந்தார்.
அப்பொழுது தஞ்சாவூரில் இராசராச சோழன் தனது ஆட்சிக் காலத்தில் கட்டிய தஞ்சை இராசராசேச்சரத்துப் பேராவுடையார்க்கு அட்டபந்தன மருந்து பலமுறை சாத்தியும் இறுகாமல் இளகி நின்றது. அது கண்டு மன்னன் வருந்தினான். அதனை அறிந்த போகநாதர்,பொதியமலையில் இருந்து கருவூர்த்தேவரை அழைப்பித்தார். கருவூர்த் தேவர் விரைந்து தஞ்சைக்கு வந்து, தம் குருவையும் அரசனையும் கண்டார். இறைவனை வழிபட்டு, அட்டபந்தன மருந்தை இறுகச் செய்து பேராவுடையாரை நிலை நிறுத்தினார்.
கருவூர்த் தேவர் தஞ்சாவூரில் இருந்து திருவரங்கம் சென்று, அரங்கநாதர் அருள் பெற்றுச் சிலகாலம் அங்குத் தங்கி இருந்து பின் கருவூரை அடைந்தார். கருவூரில் உள்ள வைதிகப் பிராமணர்கள், கருவூர்த் தேவரை வைதிக ஒழுக்கத்தை விட்டவர் என்றும்,வாமபூசைக்காரர் என்றும் பழிச்சொல் தூற்றி அவருக்கு அடிக்கடி பலப்பல தொல்லைகளைக் கொடுக்கத் தொடங்கினர். ஒருநாள் கருவூர்த் தேவர் அவர்களுக்குப் பயந்தவர் போல் நடித்து, கருவூர்த் திருஆனிலை ஆலயத்தை அடைந்து, பசுபதீசுவரரைத் தழுவிக் கொண்டார்.
கருவூர்த் தேவர் திருவுருவச்சிலை சிறு சந்நிதியாகக் கருவூர்ப் பசுபதீசுரர் ஆலயத்துள் வெளிப் பிராகாரத்திலே தென்மேற்குத் திக்கிலும், தஞ்சாவூர் பேராவுடையார் ஆலயத்தில்
வெளிப்பிரகாரத்தில் தென்மேற்குத் திக்கிலும் தெய்வீகச் சிறப்புடன் இள்ளது. அங்கு நாள்தோறும் பூசைகள் நடைபெறுகின்றன.
கருவூர்த் தேவர் திருத்தில்லை, திருக்களந்தை ஆதித்தேச்சரம், திருக்கீழ்க்கோட்டூர் மணியம்பலம், திருமுகத்தலை, திரைலோக்கிய சுந்தரம், கங்கைகொண்ட சோளேச்சரம், திருப்பூவணம், திருச்சாட்டியக்குடி, தஞ்சை இராசராசேச்சரம், திருவிடைமருதூர் ஆகிய பத்துச் சிவாலயங்களுக்கும், தலங்களுக்கு ஒவ்வொன்றாகத் திருவிசைப்பாப் பதிகங்கள் பத்துப் பாடியுள்ளார். திருவிசைப்பாப் பாடிய ஆசிரியர்களுள் இவர் பாடிய பதிகங்களே மிகுதியாக உள்ளன.
கருத்துரை
முருகா! அடியேனைச் சிவயோகத்து இருக்க அருள்வாய்.
No comments:
Post a Comment