நாகப்பட்டினம் - 0837. மார்பு உரம்பின்

அருணகிரிநாதர் அருளிய

திருப்புகழ்

மார்பு உரம்பின் (நாகப்பட்டினம்)

முருகா!

திருவடியை மறவாத வரம் அருள்வாய்.

தான தந்ததன தந்ததன தந்ததன

     தான தந்ததன தந்ததன தந்ததன

     தான தந்ததன தந்ததன தந்ததன ...... தந்ததான

மார்பு ரம்பினளி னங்கிரியெ னுந்தனமொ

     டார மும்படித ரம்பொறியு டன்பணிகள்

     மாலை யொண்பவள மும்பரிம ளங்கலவை ......தொங்கலாட

வாள்ச ரங்கணிய லுங்குழைத ளம்பளக

     பார தொங்கலணி பெண்கள்வத னங்கள்மதி

     வாகை யென்பஇத ழுஞ்சலச மென்பகள ...... சங்குமோக

சார மஞ்சள்புய முங்கிளிமு கங்களுகிர்

     பாளி தம்புனைது வண்டிடையொ டின்பரச

     தாழி யென்பஅல்கு லுந்துளிர ரம்பைதொடை ......ரம்பைமாதர்

தாள்ச தங்கைகொலு சுங்குலசி லம்புமணி

     யாடல் கொண்டமட மங்கையரு டன்கலவி

     தாக முண்டுழல்கி னுங்கழலு றுங்கழல்ம ...... றந்திடேனே

வீர வெண்டையமு ழங்கவரி சங்குமுர

     சோடு பொன்பறைத தும்பவிதி யுஞ்சுரரும்

     வேத விஞ்சையரு டன்குமுற வெந்துகவ ...... டர்ந்தசூரன்

வீற டங்கமுகி லுங்கமற நஞ்சுடைய

     ஆயி ரம்பகடு கொண்டவுர கன்குவடு

     மேகொ ளுந்தபல்சி ரந்தனையெ றிந்துநட ......னங்கொள்வேலா

நார சிங்கவடி வங்கொடுப்ர சண்டிரணி

     யோன டுங்கநட னஞ்செய்துஇ லங்கைவலி

     ராவ ணன்குலம டங்கசிலை கொண்டகரர் ...... தந்தமூல

ஞான மங்கையமு தஞ்சொருபி யென்றனொரு

     தாய ணங்குகுற மங்கையைம ணந்தபுய

     நாகை யம்பதிய மர்ந்துவளர் நம்பர்புகழ் ...... தம்பிரானே.

பதம் பிரித்தல்

மார்பு உரம் பின் நளினம் கிரி எனும் தனமொடு,

     ஆரமும் படி, தரம் பொறியுடன் பணிகள்,

     மாலை ஒண் பவளமும், பரிமளம் கலவை ....தொங்கல்ஆட,

வாள் சரம் கண், இயலும் குழை தளம்,பளக

     பார தொங்கல் அணி பெண்கள், வதனங்கள் மதி,

     வாகை என்ப இதழும் சலசம் என்ப கள ...... சங்குமோக

சார மஞ்சள் புயமும், கிளி முகங்கள் உகிர்

     பாளிதம் புனை துவண்டு இடையொடு இன்ப ரச

     தாழி என்பஅல்குலும், துளிர் அரம்பைதொடை ......ரம்பைமாதர்,

தாள் சதங்கை கொலுசும் குல சிலம்பும் அணி,

     ஆடல் கொண்ட மட மங்கையருடன், கலவி

     தாகம் உண்டு, உழல்கினும், கழல் உறும் கழல் ......மறந்திடேனே.

வீர வெண்டையம் முழங்க, வரி சங்கு முர-

     சோடு, பொன் பறை ததும்ப, விதியும் சுரரும்

     வேத விஞ்சையருடன் குமுற, வெந்து உக ...... அடர்ந்த சூரன்

வீறு அடங்க, முகிலும் கமற, நஞ்சுடைய

     ஆயிரம் பகடு கொண்ட உரகன் குவடு-

     மே கொளுந்த, பல் சிரந்தனை எறிந்து நட- ......னம் கொள் வேலா!

நார சிங்க வடிவங்கொடு ப்ரசண்ட இரணி-

     யோன் நடுங்க நடனம் செய்து, இலங்கை வலி

     ராவணன் குலம் அடங்க, சிலை கொண்ட கரர்...... தந்தமூல

ஞான மங்கை, அமுதம் சொருபி, என்தன்ஒரு

     தாய், அணங்கு குற மங்கையை மணந்தபுய!

     நாகை அம் பதி அமர்ந்து வளர் நம்பர் புகழ் ...... தம்பிரானே.

பதவுரை

      வீர வெண்டையம் முழங்க --- வீர வெண்டயம் என்னும் காலணி ஒலிக்க,

     வரி சங்கு முரசோடு பொன் பறை ததும்ப --- வரிகளை உடைய சங்குடன், முரசும், அழகிய பறையும் முழங்க,

     விதியும் --- பிரமதேவரும்,

     சுரரும் ---  தேவர்களும்,

     வேத விஞ்சையர் --- வேதத்தில் வல்லவர்களும்,

     உடன் குமுற --- கூடிப் பேரோலி செய்ய,

     வெந்து உக அடர்ந்த சூரன் வீறு அடங்க --- வெந்து அழிய நெருங்கி வந்த சூரபதுமனின் செருக்கு ஒடுங்க,

      முகிலும் கமற --- மேகங்கள் மிக்கு ஒலி செய்ய,

     நஞ்சு உடைய ஆயிரம் பகடு கொண்ட உரகன் குவடுமே கொளுந்த --- விடத்தினை உடையதும், ஆயிரம் யானைகளின் பலத்தை உடையதும் ஆகிய ஆதிசேடனின் பணாமுடிகள் வேக,

     பல் சிரம் தனை எறிந்து நடனம் கொள் வேலா --- அரக்கர்களின் பல தலைகளையும் அறுத்து எறிந்து வெற்றித் திருநடனம் புரிந்த வேலாயுதரே!

      நாரசிங்க வடிவம் கொ(ண்)டு --- நரசிங்க வடிவத்தைக் கொண்டு,

     ப்ரசண்ட இரணியோன் நடுங்க நடனம் செய்து --- வீரமுள்ள இரணியன் உடல் நடுங்குமாறு திருவிளையாடல் புரிந்ததோடு,

     இலங்கை வலி ராவணன் குலம் அடங்க --- இலங்கையை ஆண்டிருந்த வலி மிகுந்த இராவணன் குலம் முழுதும் அழியுமாறு,

     சிலை கொண்ட கரர் தந்த மூலஞான மங்கை --- இராமாவதாரம் எடுத்து, வில்லைக் கையில் கொண்டவரான திருமால் அளித்த மூலஞானத்தை உடைய பெண்ணும்,

     அமுதம் சொருபி --- அமுத வடிவானவளும்,

     என்றன் ஒரு தாய் --- எனது ஒப்பற்ற தாயும்,

     அணங்கு --- தெய்வமகளும் ஆனவள்.

     குறமங்கையை மணந்த புய --- குறமகளாக வேடர் குலத்தில் வளர்ந்த வள்ளிநாயகியை மணந்த திருத்தோள்களை உடையவரே!

     நாகை அம்பதி அமர்ந்து வளர் நம்பர் புகழ் தம்பிரானே --- நாகப்பட்டினம் என்னும் அழகிய திருத்தலத்தில் திருக்கோயில் கொண்டு எழுந்தருளி, அருள் வளர்கின்ற சிவபெருமான் போற்றும் தனிப்பெருந்தலைவரே!

      உரம் மார்பின் நளினம் கிரி எனும் தனமொடு --- வலிமை பொருந்திய மார்பில், தாமரை மொட்டு எனவும், மலை எனவும் விளங்கும் மார்பகங்களோடு,

     ஆரமும் படி தரம் பொறியுடன் --- முத்து மாலைகள் படிந்து தேமல் படர்ந்து,

     பணிகள் --- அணிகலன்களும்,

     மாலை ஒண் பவளமும் --- ஒளிமிக்க பவள மாலைகளும்,

     பரிமள கலவை தொங்கல் ஆட --- நறுமணச் சந்தனக் குழம்புடன் மலர் மாலை அசைய,

         வாள் சரம் கண் --- வாளைப் போன்றும், அம்பைப் போன்றும் அசைகின்ற கூரிய கண்கள்,

     இயலும் குழை த(ள்)ள --- காதில் பொருந்திய குழைகளைத் தள்ள,

     அம்பு அளக பார(ம்) தொங்கல் அணி பெண்கள் --- மேகம் பொன்ற கறுத்த கூந்தலில் மாலைகளை அணிந்துள்ள பெண்கள்,

     வதனங்கள் மதி வாகை என்ப --- முகம் சந்திரனை வெற்றி கொண்டது என்னும்படி,

     இதழும் சலசம் என்ப --- வாயிதழ் தாமரை இதழ் போன்று விளங்க,

     கள(ம்) சங்கு --- கழுத்து சங்கு போன்று இருக்க,

     மோக சார மஞ்சள் புயமும் --- மோகத்தை உண்டாக்கும் மஞ்சள் பூசிய தோள்கள்,

     கிளி முகங்கள் உகிர் --- கிளி மூக்குப் போல சிவந்த நகங்கள்,

     பாளிதம் புனை துவண்ட இடையொடு --- பட்டாடை உடுத்திய துவண்ட இடையுடன்,

     இன்ப ரச தாழி என்ப அல்குலும் --- இன்ப ரசம் நிறைந்துள்ள தாழி என்னும் அல்குலும்,

     துளிர் அரம்பை தொடை --- இள வாழை என்னும்படியான தொடைகளும் உடைய

     ரம்பை மாதர் ---  அரம்பை என்னும் வானமகள் போன்ற விலைமாதர்கள்.

      தாள் சதங்கை கொலுசும் குல சிலம்பும் அணி --- கால்களில் சதங்கை, கொலுசு, சிறந்த சிலம்பு அணிந்து,

     ஆடல் கொண்ட மட மங்கையருடன் --- ஆடல் புரியும் இளமங்கையர்களுடன்,

     கலவி தாகம் உண்டு உழல்கினும் --- கலவி இச்சை என்னும் தாகத்தோடு அடியேன் உழன்றாலும்,

     கழல் உறும் கழல் மறந்திடேனே --- கழல்களை அணிந்த தேவரீரது திருவடிகளை மறந்திடேன்.

பொழிப்புரை

         வீர வெண்டயம் என்னும் காலணி ஒலிக்க, வரிகளை உடைய சங்குடன், முரசும், அழகிய பறையும் முழங்க, பிரமதேவரும், தேவர்களும், வேதத்தில் வல்லவர்களும், கூடிப் பேரோலி செய்ய, வெந்து அழிய நெருங்கி வந்த சூரபதுமனின் செருக்கு ஒடுங்க,  மேகங்கள் மிக்கு ஒலி செய்ய, விடத்தினை உடையதும், ஆயிரம் யானைகளின் பலத்தை உடையதும் ஆகிய ஆதிசேடனின் பணாமுடிகள் வேக, அரக்கர்களின் பல தலைகளையும் அறுத்து எறிந்து வெற்றித் திருநடனம் புரிந்த வேலாயுதரே!

         நரசிங்க வடிவத்தைக் கொண்டு, வீரமுள்ள இரணியன் உடல் நடுங்குமாறு திருவிளையாடல் புரிந்ததோடு, இலங்கையை ஆண்டிருந்த வலி மிகுந்த இராவணன் குலம் முழுதும் அழியுமாறு, இராமாவதாரம் எடுத்து, வில்லைக் கையில் கொண்டவரான திருமால் அளித்த மூலஞானத்தை உடைய பெண்ணும், அமுத வடிவானவளும், எனது ஒப்பற்ற தாயும், தெய்வமகளும் ஆனவள். குறமகளாக வேடர் குலத்தில் வளர்ந்த வள்ளிநாயகியை மணந்த திருத்தோள்களை உடையவரே!

     நாகப்பட்டினம் என்னும் அழகிய திருத்தலத்தில் திருக்கோயில் கொண்டு எழுந்தருளி, அருள் வளர்கின்ற சிவபெருமான் போற்றும் தனிப்பெருந்தலைவரே!

         வலிமை பொருந்திய மார்பில், தாமரை மொட்டு எனவும், மலை எனவும் விளங்கும் மார்பகங்களோடு, முத்து மாலைகள் படிந்து தேமல் படர்ந்து, அணிகலன்களும், ஒளிமிக்க பவள மாலைகளும், நறுமணச் சந்தனக் குழம்புடன் மலர் மாலை அசைய, வாளைப் போன்றும், அம்பைப் போன்றும் அசைகின்ற கூரிய கண்கள் காதில் பொருந்திய குழைகளைத் தள்ள, மேகம் பொன்ற கறுத்த கூந்தலில் மாலைகளை அணிந்துள்ள பெண்களின் முகம் சந்திரனை வெற்றி கொண்டது என்னும்படி, வாயிதழ் தாமரை இதழ் போன்று விளங்க, கழுத்து சங்கு போன்று இருக்க, மோகத்தை உண்டாக்கும் மஞ்சள் பூசிய தோள்கள், கிளி மூக்குப் போல சிவந்த நகங்கள், பட்டாடை உடுத்திய துவண்ட இடையுடன், இன்ப ரசம் நிறைந்துள்ள தாழி என்னும் அல்குலும், இள வாழை என்னும்படியான தொடைகளும் உடைய, அரம்பை என்னும் வானமகள் போன்ற விலைமாதர்கள். கால்களில் சதங்கை, கொலுசு, சிறந்த சிலம்பு அணிந்து, ஆடல் புரியும் அந்த இளமங்கையர்களுடன், கலவி இச்சை என்னும் தாகத்தோடு அடியேன் உழன்றாலும், கழல்களை அணிந்த தேவரீரது திருவடிகளை மறந்திடேன்.

விரிவுரை

உரம் மார்பின் நளினம் கிரி எனும் தனமொடு ---

உரம் - வலிமை. மார்பு என்றும் பொருள் உண்டு.

நளினம் - தாமரை.

ஆரமும் படி தரம் பொறியுடன் ---

ஆரம் --- முத்து.

பொறி --- தேமல்.

இதழும் சலசம் என்ப ---

இதழ் --- வாழிதழைக் குறித்தது.

சலசம் - தாமரை.

கள(ம்) சங்கு ---

களம் --- கழுத்து.

கிளி முகங்கள் உகிர் ---

உகிர் --- நகம்.

    

பாளிதம் புனை துவண்ட இடையொடு ---

பாளிதம் - பட்டாடை.

    

இன்ப ரச தாழி என்ப அல்குலும் ---

தாழி --- சாடி, வாய் அகன்ற சால், கடல்.

அல்குல் --- நிதம்பம், பெண்குறி.

துளிர் அரம்பை தொடை ---

அரம்பை - வாழை.

மட மங்கையருடன் கலவி தாகம் உண்டு உழல்கினும் கழல் உறும் கழல் மறந்திடேனே ---

வினையை ஓடவிடுவது வேல் என்னும் ஞானசத்தி. எனவே, "வினை ஓடவிடும் கதிர்வேல் மறவேன்" என்றார் அடிகளார் கந்தர் அனுபூதியில்.

வாழ்வில் எந்த நிலை வந்தாலும், எதை மறந்தாலும், இறைவன் திருவடியை மறவாமல் இருக்கவேண்டும்.

இங்கிதம் என நினைக்கும் மங்கையர் சுகத்தால் வருவது ஈனம்.

இங்கு எல்லாவற்றையும் தரும் இறைநினைவால் வருவது ஞானம்.

"மங்கையர் சுகத்தை வெகு இங்கிதம் எனுற்ற மனம் என்தனை நினைத்து அமைய அருள்வாயே" என்று ஒரு திருப்புகழில் அருணை வள்ளல் போற்றி உள்ளார்.

அடியவர்கள் எப்போதும் இறைவன் திருவடியை மறவாது இருப்பவர்கள். இந்த நிலையை அவர்கள் ஆண்டவனிடமும் வேண்டிப் பெறுவார்கள். “பிறவாமை வேண்டும், மீண்டும் பிறப்பு உண்டேல், உன்னை என்றும் மறவாமை வேண்டும்” என்று வேண்டுகின்றார் காரைக்காலம்மையார். “புழுவாய்ப் பிறக்கினும் புண்ணியா உன்னடி என்மனத்தே வழுவாது இருக்க வரம் தரல் வேண்டும்” என்கிறார் அப்பர்.

எழுவகைப் பிறவிகளுள் எப்பிறவி எய்துகினும்

     எய்துக, பிறப்பில் இனிநான்

எய்தாமை எய்துகினும் எய்திடுக, இருமையினும்

     இன்பம் எய்தினும் எய்துக,

வழுவகைத் துன்பமே வந்திடினும் வருக,

     மிகுவாழ்வு வந்திடினும் வருக,

வறுமை வருகினும் வருக, மதிவரினும் வருக, அவ

     மதிவரினும் வருக, உயர்வோடு

இழிவகைத்து உலகின் மற்று எதுவரினும் வருக, அலது

     எது போகினும் போக, நின்

இணைஅடிகள் மறவாத மனம் ஒன்று மாத்திரம்

     எனக்கு அடைதல் வேண்டும் அரசே,

கழிவகைப் பவரோகம் நீக்கும் நல்அருள் என்னும்

     கதிமருந்து உதவு நிதியே

கனகஅம் பலநாத கருணைஅம் கணபோத

     கமலகுஞ் சிதபாதனே.

பெருமானே! தேவர், மனிதர், விலங்கு, பறவை, ஊர்வன, நீர்வாழ்வன, தாவரம் என்ற இந்த ஏழுவகைப் பிறவிகளில் எந்தப் பிறவியிலேனும் அடியேன் பிறக்கத் தயார். அது பற்றிச் சிறியேனுக்குக் கவலையில்லை.

ஒருவேளை பிறவாமை வந்தாலும் வரட்டும். இம்மை மறுமையில் இன்பமே வருவதேனும் வரட்டும். அல்லது துன்பமே வருவதாயினும் சரி; அதுபற்றியும் அடியேனுக்குக் கவலையில்லை.

சிறந்த வாழ்வு வந்தாலும் வரட்டும்; பொல்லாத வறுமை வருவதாயினும் நன்றே;

எல்லோரும் என்னை நன்கு மதிப்பதாயினும் மதிக்கட்டும்; அல்லது சென்ற சென்ற இடமெல்லாம் அவமரியாதை காட்டி, `வராதே! திரும்பிப்போ’ என்று அவமதி புரிந்தாலும் புரியட்டும்.

உயர்வும் தாழ்வும் கலந்துள்ள இந்த உலகிலே மற்று எது வந்தாலும் வரட்டும்; எது போனாலும் போகட்டும்.

இறைவனே! எனக்கு இவைகளால் யாதும் கவலையில்லை.

ஒரே ஒரு வரம் உன் பால் யாசிக்கின்றேன்.

உனது இரண்டு சரணாரவிந்தங்களையும் சிறியேன் மறவாமல் இருக்கின்ற மனம் ஒன்றுமட்டும் வேண்டும். அந்த வரத்தை வழங்கியருள வேண்டும் என்று வடலூர் வள்ளல் வேண்டுகின்றார். என்ன அழகிய வரம்?

நாரதர் ஒரு சமயம் முருகனை வேண்டித் தவம் புரிந்தனர். முருகவேள் தோன்றி, “என்ன வரம்வேண்டும்?” என்று கேட்டருளினார். நாரதர், “ஐயனே! உன் திருவடியை மறவாத மனம் வேண்டும்” என்றார். முருகன் அந்த வரத்தை நல்கி விட்டு, “இன்னும் ஏதாவது வரங்கேள்; தருகிறேன்” என்றார். நாரதர் “பெருமானே! இன்னொரு வரத்தைக் கேட்கின்ற கெட்ட புத்தி வராமல் இருக்க வேண்டும்” என்று கேட்டார்.

பின்வரும் திருப்புகழ்ப் பாடலிலும் அவ்வாறே அடிகளார் வேண்டுவது காண்க.

இருள் அளகம் அவிழ, மதி போத முத்து அரும்ப,

     இலகு கயல் புரள, இரு பார பொன் தனங்கள்

     இளக, இடை துவள, வளை பூசல் இட்டு இரங்க, ...எவராலும்

எழுத அரிய கலை நெகிழ, ஆசை மெத்த, உந்தி

     இனிய சுழி மடுவின் இடை மூழ்கி, நட்பொடு அந்த

     இதழ் அமுது பருகி, உயிர் தேகம் ஒத்து இருந்து .....முனிவு ஆறி,

முருகு கமழ் மலர் அமளி மீதினில் புகுந்து,

     முக வனச மலர் குவிய, மோகம் உற்று அழிந்து,

     மொழி பதற, வசம் அழிய, ஆசையில் கவிழ்ந்து ......விடுபோதும்,

முழுது உணர உடைய முது மாதவத்து உயர்ந்த

     பழுதில் மறை பயிலுவ என ஆதரித்து நின்று

     முநிவர் சுரர் தொழுது உருகு பாத பத்மம் என்றும் ......மறவேனே.

பின்வரும் கந்தர் அலங்காரப் பாடலையும் காண்க.

கண்டு உண்ட சொல்லியர் மெல்லியர் காமக்கலவிக் கள்ளை

மொண்டு உண்டு அயர்கினும் வேல் மறவேன், முதுகூளித் திரள்

டுண்டுண் டுடுடுடு டூடூ டுடுடுடு டுண்டு டுண்டு

டிண்டிண் டெனக் கொட்டி ஆட வெம் சூர்க் கொன்ற ராவுத்தனே.

இதன் பொருள் --- முதிர்ந்த பேய்க்கூட்டங்கள் பேரொலி செய்து, பறையை அடித்துக் கொண்டு கூத்தாட, கொடிய சூரபதுமனைக் கொன்று அருளிய சேவகரே! கற்கண்டை நிகர்த்த சொற்களை உடையவரும், மென்மையானவரும் ஆகிய பெண்களது காம்ப் புணர்ச்சி என்னும் மதுவை நிரம்ப மொண்டு குடித்ததால் உண்டாகிய வெறியில் எனது அறிவு மயங்கினாலும், வேலாயுதத்தை மறவேன்.

நாரசிங்க வடிவம் கொ(ண்)டு, ப்ரசண்ட இரணியோன் நடுங்க நடனம் செய்து, இலங்கை வலி ராவணன் குலம் அடங்க சிலை கொண்ட கரர் ---

நரசிம்மமூர்த்தி கனகன் ஆகம் கீண்ட வரலாறு

பிரமதேவருடைய புதல்வர் மரீசி. மரீசியின் மைந்தர் காசிபர்.  காசிப முனிவர் தக்கனுடைய புதல்வியர் பதின்மூவரை மணந்து தவமே தனமாகக் கொண்டு புகையில்லாத அக்கினியைப் போல் ஒளி செய்தனர். அந்தக் காசிப முனிவருக்குத் திதி வயிற்றில் பொன்மயமான உடம்புடன் இரணியனும், பொன்மயமான கண்ணுடன் இரணியாக்கனும் பிறந்தனர். இருவரும் சிறந்த வலிமை பெற்று ஒப்பாரும் மிக்காரும் இன்றி வாழ்ந்தனர்.  இளையவனாகிய இரணியாக்கன் பூமியை எடுத்துக் கடலில் எறிய முயன்றபோது, திருமால் வராக அவதாரம் எடுத்து அவனை மாய்த்தனர்.

இரணியன் தன் தம்பியை நாராயணர் கொன்றதைக் கேட்டு உள்ளம் வருந்தினான். தவ வலிமை இல்லாமையால் தன் தம்பி மாண்டான் எனவும் உணர்ந்தனன். தன்னையும் ஒருகால் அந்த மாயவன் மாய்ப்பான் என்று மருண்டனன். மனம் வெருண்டனன்.  பெரும் தவம் புரிந்து பேராற்றல் படைக்கவேண்டும் என்று உள்ளம் தெருண்டனன். அப்போது அவன் மனைவி லீலாவதி பால் ஹிலாதன், சம்ஹிலாதன், அநுஹிலாதன் என்று மூன்று புதல்வர் பிறந்தனர். நான்காவதாக, லீலாவதி உலகம் உய்ய, பிரகலாதரை சிப்பி முத்தைக் கருவுற்றது போல், கருக் கொண்டு இருந்தனள்.

தானவேந்திரனாகிய இரணியன் கானகம் புக்கு, கனல் நடுவே நின்று, ஊசியின் மேல் ஒரு காலை ஊன்றி, புலன்களை அடக்கி, மூலக்கனலை மூட்டி, நீரையும் வாயுவையும் புசித்துக் கொண்டு நெடிது காலம் கடும் தவம் புரிந்தனன்.  இரணியன் தவத்தால், தங்களுக்குக் கேடு வரும் என்று அஞ்சிய இந்திரன் சேனையுடன் வந்து அவனுடைய மனைவி லீலாவதியைச் சிறைப்படுத்திக் கொண்டு சென்றனன். இடையில் நாரதர் தடுத்து, லீலாவதியை சிறை மீட்டு, தனது தவச் சாலைக்குக் கொண்டுபோய் கருப்பவதியும் கற்புநெறி கடவாதவளும் ஆகிய லீலாவதிக்கு நாராயணமூர்த்தியின் பெருமைகளை எடுத்து உபதேசித்து வந்தனர். கணவன் வரும் வரை கருவளராமல் இருக்குமாறு லீலாவதி தன் கற்பின் திறத்தால் செய்து கொண்டாள். கருவில் உருப்பெற்று உணர்வு பெற்று இருந்த பிரகலாதர், நாரதமுனிவர் நாள்தோறும் கூறிவரும் அரியின் மகிமையை அன்புடன் கேட்டு உறுதியும் அன்பும் ஞானமும் ஒருங்கே அடைந்தனர். கருவிலே திரு உருவாகியது.

இரணியனுடைய சலியாத கடும் தவத்திற்கு இரக்கமுற்று அன்ன வாகனத்தில் நான்முகக் கடவுள் தோன்றினர். அவர்பால் இரணியன் மண்ணிலும், விண்ணிலும், அல்லிலும், பகலிலும், வீட்டிலும், வெளியிலும், இருளிலும், ஒளியிலும், அத்திரத்தாலும், சத்திரத்தாலும், நரராலும், சுரராலும், நாகங்களினாலும், விலங்குகளினாலும் மரணம் அடையாத தன்மையையும், மூன்று உலகங்களையும் வெல்லும் வன்மையையும், முவுலக ஆட்சியையும், எவரினும் சிறந்த மாட்சியும் வரமாகப் பெற்று, இரணியபுரம் சேர்ந்தனன்.  நாரதர் லீலாவதியைக் கொணர்ந்து, உற்றதை உரைத்து, ஆறுதல் கூறி, அவன்பால் சேர்த்தனர்.  பின்னர் லீலாவதி, அன்பு மயமான பிரகலாதரைப் பெற்றனள்.  மைந்தனது எழில் நலத்தைக் கண்டு இரணியன் இன்புற்றனன்.

பின்னர் ஒருநாள், தானவன் தன் தம்பியைக் கொன்ற திருமாலைக் கண்டுபிடித்து தண்டிக்க வேண்டும் என்று எண்ணி, தன் பரிசனங்களை திருமாலைக் கட்டி ஈர்த்து வருமாறு பணித்து அனுப்பினான். காலனிலும் கொடிய அக் கொடியவர் வைகுந்தத்திலும், திருப்பாற்கடலிலும் தேடி திருமாலைக் காணாது திகைத்து மீண்டனர். "அசுரேந்திரா, அரியைக் காண்கிலேம்" என்றனர். இரணியன் சினந்து, மூவுலகிலும் தேடுமாறு பல்லாயிரம் பதகரை அனுப்பினான்.  எங்குமுள்ள இறைவனை அவர்கள் எங்கும் காணாது அயர்ந்து மீண்டு தமது மன்னனிடம் வந்து "மாயனைக் காண்கிலோம்" என்றனர். இரணியன் சிரித்து, "அரியானவன் நமக்கு அஞ்சி எங்ஙனமோ ஒளிந்து கொண்டான் போலும். பயங்கொள்ளி. அத் திருமால் சாதுக்கள் உள்ளத்திலும், ஞானிகள் சிந்தையிலும், அடியார்கள் இதயத்திலும் இருப்பன். கட்டையைக் கடைந்தால் அக் கட்டைக்குள் இருக்கும் கனல் வெளிப்படுவது போலும், பாலைக் கடைந்தால், பாலுக்குள் உள்ள நெய் வெளிப்படுவது போலும், அடியார்களையும், ஞானிகளையும், முனிவர்களையும் பிடித்துத் துன்புறுத்தினால், அவர்களுக்குள் மறைந்திருக்கும் அம் மாயவன் வெளிப்படுவன். ஆதலினால், ஆயிரம் கோடி அவுணர்கள் மூன்று உலகங்களிலும் சென்று தேவர்களையும், முனிவர்களையும், அடியார்களையும் துன்புறுத்துங்கள்" என்று கட்டளை இட்டனன். காலதூதரினும் கொடிய அப் பாதகர்கள், பூமரங்களை ஒடித்தும், முனிவர்களை அடித்தும், கோயில்களை இடித்தும், வேதாகமங்களைப் பொடித்தும், ஞானிகளைத் துன்புறுத்தியும், "இரணியாய நம" என்று எல்லோரையும் சொல்லச் சொல்லியும், அதனை எங்கும் எழுதியும், வேறு தெய்வத்தைத் தொழாவண்ணம் தடுத்தும், எங்கும் பெரும் தீமையைப் புரிந்தனர்.

தேவர்களும், முனிவர்களும், ஞானிகளும், அடியார்களும் பெரிதும் வருந்து திருமாலைத் தியானித்துத் துதித்தனர்.  திருமால் அவர்களுக்கு அசரீரியாக நின்று, "காலம் வரும் வரை காகம் கூகைக்கு அஞ்சியிருக்கும். ஆதலினால் நீவிர் சிறிது காலம் தாழ்த்திருமின். யாம் உரிய காலத்தில் வெளிப்பட்டு இரணியணை மாய்க்குதும்" என்று அருளிச் செய்தனர்.

பிரகலாதர், இடையறாது மனத்தில் திருமாலையே சிந்தித்து, தியானபரராக இருந்தனர். ஆடும்போதும், ஓடும்போதும், பாடும்போதும், வாடும்போதும், உண்ணும்போதும், உறங்கும்போதும், எழும்போதும், அழும்போதும், விழும்போதும், தொழும்போதும், இவ்வாறு எப்போதும் தைலதாரை போல் இறாவாத இன்ப அன்புடன் மறவாது, கருமால் அறத் திருமாலை நினைந்து நினைந்து, உணர்ந்து உணர்ந்து, நெகிழ்ந்து, நெகிழ்ந்து, அன்பு நிறைந்து, நிறைந்து, ஊற்றெழும் கண்ணீர் அதனால் உடம்பு நனைந்து நனைந்து பக்தி புரிந்து வந்தனர்.

பிரகலாதருக்கு வயது ஐந்து எய்திய போது, இவருடைய தன்மையைக் கண்ட சுக்கிரர், தீர்த்த யாத்திரை சென்றனர். அதனால் அவருடைய புதல்வர் சண்டாமார்க்கரிடம் தன் மகனை இரணியன் ஓதுமாறு வைத்தனன்.  சண்டாமார்க்கர் பிரகலாதரை நோக்கி, "இரண்யாய நம" என்று கூறுமாறு கற்பிக்கலானார்.  பிரகலாதர் தமது செங்கரத்தால் செவியை மூடி, "முதியவரே! பிழைபடக் கூறலுற்றனை. இன்றிருந்து நாளை அழியும் ஒரு உயிரினை இறைவன் எனக் கூறுதல் நலமன்று" என மொழிந்து, "ஓம் நமோ நாராயணாய" என்று கூறினர்.

ஓதப் புக்கவன்,  "உந்தை பேர் உரை" என லோடும்,

போதத்தன் செவித் தொளைஇரு கைகளால் பொத்தி,

"மூதக்கோய்!  இது நல்தவம் அன்று" என மொழியா

வேதத்து உச்சியின் மெய்ப்பொருள் பெயரினை விரித்தான்.

பிரகலாதர் கரமலர்களைச் சிரமலர் மேல் கூப்பி, ஆனந்தக் கண்ணீர் சொரிந்து, உரோமங்கள் சிலிர்த்து, திருமந்திரத்தைக் கூறிய வண்ணமாக இருப்பதைக் கண்ட வேதியர் நடுங்கி, "அடா, பாலகனே, இந்த மந்திரத்தைக் கூறாதே. உன் தந்தை கேட்டால் எம்மையும் உன்னையும் தண்டிப்பன். இதனை இமையவரும் சொல்ல அஞ்சுவர். சிறுபிள்ளைத் தனமாக இதனை நீ கூறினை. இனி இதனைக் கூறாதே. கூறி எம்மைக் கெடுக்காதே. உன்னையும் கெடுத்துக் கொள்ளாதே" என்றனர்.

கெடுத்து ஒழிந்தனை என்னையும், உன்னையும் கெடுவாய்

படுத்து ஒழிந்தனை, பாவி, அத்தேவரும் பகர்தற்கு

அடுத்தது அன்றியே அயல்ஒன்று பகர நின் அறிவின்

எடுத்தது என்இது, என்செய்த வண்ணம் நீ என்றான்.

பிரகலாதர் குறுமுறுவல் செய்து, "ஐய! இத் திருமந்திரத்தைக் கூறுவதனால், என்னையும் உய்வித்தேன். எனது பிதாவையும் உய்வித்தேன். உம்மையும் உய்வித்தேன். இந்த உலகையும் உய்வித்தேன். வேதத்தின் முதலில் மொழியும் மந்திரத்தை அடியேன் மொழிந்தேன். அப்படிக்கு இருக்க, நான் சொன்னதில் என்ன குற்றம்?” என்றார்.

என்னை உய்வித்தேன், எந்தையை உய்வித்தேன், இனைய

உன்னை உய்வித்தேன், உலகையும் உய்விப்பான் அமைந்து,

முன்னை வேதத்தின் முதல்பெயர் மொழிவது மொழிந்தேன்

என்னை குற்றம்நான் இயம்பியது இயம்புதி என்றான்.

ஆசிரியர், "அப்பா! குழந்தாய்! நாங்கள் கூறுவதைக் கேள்.  இது உனது சிற்றப்பனைக் கொன்ற மாயவனது மந்திரம்.  இதை ஒருவரும் கூறலாகாது என உன் தந்தையின் கட்டளை. நீ கூறுவதனால் என்னை உன் பிதா தண்டிப்பன்" என்றனர். 

பிரகலாதர், "ஐயா! இம் மந்திரமே வேதத்தின் விழுமியது.  எனது இதயத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும் எம்பிரானுடைய திருநாமத்தைக் கூறுவதிலும் சிறந்த பேறு எனக்கு இல்லை" என்றார்.

ஆசிரியர் மனம் மறுகி, இரணியன்பால் ஓடி, "எந்தையே! உமது சிறுவன், நாங்கள் கூறிய வேத மந்திரத்தை மறுத்து, சொல்லத் தகாத சொல்லைச் சொல்லுகின்றனன்" என்றார்.

இரணியன், "என்ன கூறினான் கூறும்" என்று வினவினான். ஆசிரியர், "வேந்தே, அவன் கூறிய சொல்லை நாங்கள் கூறினால், எமக்கு நரகம் எய்தும். நாவும் வெந்து அழியும்" என்று நடுங்கி நவின்றனர்.

இரணியன் தன் மகனை அழைப்பித்தான். பிரகலாதர் பிதாவைத் தொழுது நின்றனர். மகனை எடுத்து உச்சி மோந்து முத்தமிட்டு, மடித்தலத்தில் வைத்து, "மகனே, நீ என்ன கூறினாய்" என்று வினவினான்.

அறிவின் மிக்க அப் புதல்வர், "தந்தையே, எதைச் சொன்னால் உயிர்க்கு உறுதி பயக்குமோ, ஞானிகள் எதை இடைவிடாது சிந்தித்துக் கொண்டு இருக்கின்றார்களோ, எதனை வேதம் வியந்து ஓதுகின்றதோ, எது நம்மை வாழ்விக்கின்றதோ, அதனையே அடியேன் கூறினேன்" என்றார்.  இரணியன் உள்ளம் உவந்து, "பேஷ்! புலிக்குப் பூனையா பிறக்கும். என் கண்ணே! அது என்ன? எனக்கு எடுத்துச் சொல்" என்று கேட்டான்.

காமம் யாவையும் தருவதும், அப்பதம் கடந்தால்

சேம வீடுஉறச் செய்வதும், செந்தழல் முகந்த

ஓம வேள்வியின் உறுபதம் உய்ப்பதும் ஒருவன்

நாமம் அன்னது கேள் நமோ நாராயணாய.

"அப்பா! ஓம் நமோ நாராயணாய என்ற இந்த எட்டெழுத்தே பரகதியை எட்டு எழுத்தாம்" என்றார்.

தானவன் விழியில் தழல் எழுந்தது. கோபத்தால் கொதிப்புற்றான். "மகனே! முனிவரும் தேவரும் நரர்களும் அனைவரும் எங்கும் எக்காலத்தும் என்னுடைய நாமமாகிய "இரணியாய நம" என்றே கூறுகின்றனர். யாரடா உனக்கு இந்த கொடிய நாமத்தைச் சொல்லிக் கொடுத்தவன்?  அந்த நாராயணன் நமது குல வைரி. எலி தன் உயிர்க்குத் தீங்கு செய்த அரவத்தின் நாமத்தைக் கூறுதல் நன்மையோ? அந்தப் பாவி உன் சிறிய பிதாவைக் கொன்றவன்.  அவனை நெடுங்காலமாகத் தேடுகின்றேன். எனக்குப் பயந்து எங்கோ ஒளிந்துக் கொண்டு இருக்கின்றான். கண்ணே! நீ சிறு குழந்தை. யாரோ உன்னை இப்படி மயக்கி மாறுபடக் கூறி உள்ளனர். இனி அதைக் கூறாதே. மூவுலகமும் போற்றும் என் பெயரைக் கூறு" என்று பலவும் கூறினான்.

தவசீலராகிய பிரகலாதர் தந்தையைப் பணிந்து, "ஐயனே! சிறிது அமைதியாக இருந்து கேளும். உலகங்களை எல்லாம் உண்டு உமிழ்ந்தவர் அத் திருமால். எள்ளுக்குள் எண்ணெய் போல் எங்குமாய் நிறைந்தவர். மாதவர்களுடைய மாதவப் பயனாய் விளங்குபவர். அவருடைய பெருமையை அளக்க வல்லவர் யாரும் இல்லை. கடும் சுரம் உடையானுக்குக் கற்கண்டு கசப்பது போல், விரைவில் அழியும் விநாசகாலம் உற்றாரே அந்த விமலனை வெறுப்பர். நமது குலமும் நீயும் பிறரும் ஈடேற வேண்டும் என்றால், அவரை வணங்கு. வாயார வாழ்த்து.  நெஞ்சார நினை" என்றார்.

அதனைக் கேட்ட அரக்கர் வேந்தன் ஆலகால விடம் போல் சீறினான். அண்டங்கள் வெடிபட ஆர்த்தான். "இவன் என்னையும் என் குலத்தையும் கெடுக்கப் பிறந்தவன். இனி இவனைத் தாமதியாமல் ஆயுதங்களால் கொல்லுமின்" என்று கருணை இன்றிக் கட்டளை இட்டனன். கூற்றினும் கொடிய அரக்கர்கள், துணையிலானைத் துணையாக உடைய சிறுவரைப் பற்றிக் கொண்டு போய், வாள், வேல், மழு, தண்டு, கோடாலி, ஈட்டி முதலிய பலவேறு விஷத்தில் நனைத்த ஆயுதங்களினால் எறிந்தனர்.  பலகாலும் எறிந்து பிரகலாதருடைய உடம்பில் ஒரு சிறிதும் ஊனம் ஏற்படவில்லை. அவர் கண்களை மூடி, "நமோ நாராயணாய" என்று சிந்தித்தவண்ணாகவே இருந்தார்.  ஆயுதங்கள் பொடிபட்டன. அது கண்ட தீயவர்கள் ஓடி, இரணியன்பால் உற்றது உரைத்தனர்.

நிருதன் வியந்து நெருப்பில் இடுமாறு பணித்தனன்.  விண்ணளவாக, எண்ணினாலும் சுடுகின்ற பெரும் தீயை வளர்த்து, விண்ணவர் புகழும் புண்ணியரை எடுத்து தீயில் இட்டனர். தியானபரர் ஆகிய அவருக்கு அத் தீ, தண்ணிலா எனக் குளிர்ந்தது. தாமரைத் தடாகத்தில் விளையாடும் அன்னம் போல், கனலுக்கு இடையே அவர் மகிழ்ந்து இருந்தார். காவலர் ஓடி காவலன்பால் கழறினர்.

அவுணன் வெகுண்டு, அவனைச் சிறையிட்டு, "அட்ட நாகங்களை விட்டுக் கடிக்கச் செய்யுங்கள்" என்றான்.  அனந்தன் கார்க்கோடகன் முதலிய எட்டுப் பாம்புகளும் இரணியன் ஏவலைச் சிரமேல் கொண்டு, பிரகலாதரைக் கொடிய நச்சுப் பற்களால் பலகாலும் கடித்தன. திருமந்திரத்தை மறவாத அவர் அசைவற்று இருந்தனர்.  பாம்புகளின் பற்கள் ஒடிந்து. பணாமகுடம் உடைந்து, உள்ளம் மடிந்து மீண்டு சென்றன.

இதனைப் பணியாளர் கூறக் கேட்ட இரணியன் சீறி திக்கு யானைகளை அழைத்துக் கொல்லுமாறு ஏவினான். வேழங்கள் வெகுண்டு வருவதைக் கண்ட வித்தகர், முதலை வாய்ப்பட்ட கஜேந்திரனைக் காத்த கருணைத் திறத்தைச் சிந்தித்து, 'கஜேந்திர வரதா' என்று கூறினார். யானைகள் பிரகலாதரை வணங்கி நின்றன. தூதர் ஓடி, இதனை மன்னன்பால் புகன்றனர். அவன் யானைகளைக் கொல்லுமாறு பணித்தனன்.  அதைக் கண்ட யானைகள் அஞ்சி, தங்கள் வெண்கோட்டால் பிரகலாதரைக் குத்தின.  வாழைத்தண்டு பட்டது போல், அவருக்கு மென்மையாக இருந்தது. தந்தங்கள் ஒடிந்தன. யானைகள் அயர்வுற்று அகன்றன.

ஏவலர் ஓடி, இதனைக் காவலன்பால் இயம்பினர். கனகன் சிரித்து, "அவனைக் கட்டி மலையின் உச்சியில் வைத்து உருட்டுங்கள்" என்றான்.  பிரகலாதரைக் கட்டமுது போல் கட்டி, ஒரு பெருமலையின் உச்சியில் இருந்து உருட்டினர். அவர் 'ஓம் நமோ நாராயணாய' என்று உருண்டார். பூமிதேவி பெண்வடிவம் தாங்கி, அக் குழந்தையைத் தன் கரமலரால் தாங்கி, உச்சி மோந்து, முத்தமிட்டு ஆதரித்தனள். பிரகலாதர் பூமி தேவியைப் போற்றி நின்றார்.  பூதேவி, "கண்ணே! குழந்தாய்! உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும் கேள்" என்று அருள் புரிந்தனள்.  ஞானக்குருந்தர், "அம்மா இளம் பருவத்தில் தவழும்போதும் நடக்கும்போதும் தவறி விழுந்தால், உலகில் உள்ள குழந்தைகள் அனைவரையும் இன்று என்னைத் தாங்கிக் காத்தது போல் காத்து அருளல் வேண்டும்" என்று வரம் கேட்டனர். அவ் வரத்தைப் பெற்ற தன்னலம் கருதாத தயாசீலர் தனித்து இருந்தனர்.

இரணியன் பிரகலாதரை சூரிய வெப்பத்தில் வெதுப்பினான்.  மழையையும் இடியையும் ஏவினான். நிலவறைக்குள் அடைப்பித்தான். விஷத்தை உண்பித்தான். பெருங்கல்லிலே கட்டி கடலில் வீழ்த்தினான். சாந்த சீலராகிய அவர், "சாகர சயனா" என்று துதித்தனர். கல் தெப்பமாகிக் கடலில் மிதந்து கரை சேர்ந்தனர். இரணியன் இவ்வாறு பலப்பல தண்டனைகளை விதித்தான். ஒன்றாலும் பிரகலாதருக்கு, ஒரு சிறிதும் தீங்கு உண்டாகவில்லை. இவற்றால் அவருடைய உள்ளமும் சிறிதும் மாறுபடவில்லை. மேலும் மேலும் உறுதியாகப் பக்தி புரிந்தனர்.

ஒன்றாலும் ஊறுபடாமலும் மாறுபடாமலும் உள்ள அவருடைய பெருமையை இரணியன்பால் தூதர் கூறினர். இரணியன் அவரை அழைத்து, சிறிதும் இரக்கமின்றி வாளை ஒங்கி தானே கொல்ல ஓடினான். அவர் சிறிதும் அச்சமின்றி "ஓம் நமோ நாராயணாய" என்று சிந்தித்த வண்ணமாக நின்றார்.

இரணியன் அவருடைய உறுதியைக் கண்டு, இறும்பூதுற்றான். "மதிநலம் படைத்த அமைச்சர்களே, என் மகனுடைய மனக் கருத்து அறியாமல் நான் இதுகாறும் கெட்டேன்.  இப்போதுதான் உள்ளக் குறிப்பை உணர்ந்து உவகை உறுகின்றேன். என் தம்பியைக் கொன்ற நாராயணணை நாடி நாடி அயர்த்துப் போனேன்.  நமது சிறிய பிதாவைக் கொன்ற நாராயணனை எப்படியும் நாம் கண்டுபிடித்து அப்பாவிடம் காட்டிக் கொல்விக்க வேண்டும் என்று மகன் கருதினான் போலும். பகையாளியின் குடியை உறவாடிக் கெடுக்க வேண்டும்.  அந்த உபாயத்தை என் மகன் மேற்கொண்டு இதுகாறும் அந்த அரியை பத்தி பண்ணுவது போல் பாசாங்கு செய்து அவனை வசப்படுத்தினான். என்னிடம் கொட்டிக் கொல்விக்கவே அவன் இவ்வாறு செய்தான்" என்று சொல்லி, "கண்ணே! பிரகலாதா! உனது அறிவின் திட்பத்தை மெச்சினேன். இப்படி வா, மகனே! அந்த மாயவன் எங்குளன் கூறு" என்று வினவினான்.

அன்பு வடிவாய அருந்தவச் செல்வர், "ஐயனே மலரில் மணம்போல், எள்ளுக்குள் எண்ணெய்போல் என் ஐயன் இங்கும் அங்கும் எங்கும் உள்ளான். உன்னிலும் உள்ளான். என்னிலும் உள்ளான். அவன் இல்லாத இடமில்லை" என்றார். இரணியன், "மைந்தா! என்னிலும் உளன் என்றால் என்னைப் பிளந்து பார்ப்பது எப்படி? உன்னிலும் உளன் என்றால் உன்னைப் பிளக்க முடியவில்லை. இதோ, இந்தத் தூணில் உள்ளானோ? உரை" என்று கேட்டான்.

"சாணிலும் உளன், ஓர்தன்மை அணுவினைச் சதகூறு இட்ட

கோணிலும் உளன், மாமேருக் குன்றிலும் உளன், இந்நின்ற

தூணிலும் உளன், முன்சொன்ன சொல்லிலும் உளன், இத்தன்மை

காணுதி விரைவின்" என்றார், "நன்று"எனக் கனகன் சொன்னான்.

பிரகலாதர், "தாதாய், அப் பரமன் சாணிலும் உளன். அணுவை நூறு கூறு இட்ட பரமாணுவிலும் உளன். மேருவிலும் உளன். இத் தூணிலும் உளன். உளன் என்னும் சொல்லிலும் உளன்.  காணுதி" என்று அருளிச் செய்தார்.

இரணியன் சீற்றம் மிக்கு, "பேதாய், நீ கூறியபடி இத் தூணில் அந்த அரி இல்லையானால், சிங்கம் யானையைக் கொன்று தின்பதுபோல் உன்னை யான் கொன்று தின்பேன்" என்றான்.  பிரகலாதர், "அப்பா என்னை உம்மால் கொல்ல முடியாது. என் ஐயன் யான் கூறிய இடங்களில் தோன்றானாயின், என் உயிரை யானே விடுவன். நான் அவன் அடியனும் அல்லன்" என்றார்.

"என்உயிர் நின்னால் கோறற்கு எளியதுஒன்று அன்று, யான்முன்

சொன்னவன் தொட்ட தொட்ட இடம்தொறும் தோன்றானாயின்.

என்உயிர் யானே மாய்ப்பன், பின்னும் வாழ்வுஉகப்பல் என்னின்,

அன்னவற்கு அடியேன் அல்லேன்" என்றனன் அறிவின் மிக்கான்.

கனகன் உடனே தனது கரத்தினால் அத் தூணை அறைந்தான்.  அத் தூணுக்குள் நரசிங்கமாக நாதன் சிரித்தனன். பிரகலாதர் சிரமேல் கரம் கூப்பி சிந்தித்து வந்தித்து நின்றார்.

இரணியன், "ஆரடா சிரித்தாய், சொன்ன அரிகொலோ? அஞ்சிப் புக்க நீரடா போதாதென்று நெடுந்தறி நேடினாயோ போரடா பொருதியாயில் புறப்படு புறப்படு" என்றான். பிளந்ததது தூண். நரசிங்கத்தின் திருமேனி வளர்ந்தது அண்டமட்டும். ஆயிரம் ஆயிரம் சிரங்களும், அதற்கு இரட்டியான கரங்களும் கொண்டு, ஆயிரம் கோடி வெள்ளம் அவுணர்களையும் கரங்களால் அடித்தும், பிடித்தும், கொன்றும், தின்றும், மென்றும், எற்றியும், உதைத்தும், வதைத்து அழித்தனர்.

அதுகண்ட கனகன் அஞ்சாது வாளினை எடுத்து எதிர்த்து நின்றான். பிரகலாதர், பிதாவை வணங்கி, "தந்தையே, இப்போதாவது மாதவனை வணங்கு. உன் பிழையைப் பொறுப்பன்" என்றார். இரணியன், "பேதாய், உன் கண் காண இந்த நரசிங்கத்தையும் உன்னையும் கொன்று என் வீரவாளை வணங்குவன்" என்றான்.

"கேள்இது, நீயும்காணக் கிளர்ந்த கோள்அரியின் கேழல்

தோளொடு தாளும் நீக்கி, நின்னையும் துணித்து, பின்என்

வாளினைத் தொழுவது அல்லால் வணங்குதல் மகளீரூடல்

நாளினும் உளதோ என்னா அண்டங்கள் நடுங்க ஆர்த்தான்.

அஞ்சாது எதிர்த்துப் போராடிய இரணியனை நரசிங்கமூர்த்தி பற்றிச் சுற்றி, பகலிலும் இல்லாமல், இரவிலும் இல்லாமல், அந்தி வேளையிலே, வீட்டிலும் இல்லாமல் வெளியிலும் அல்லாமல், அவன் அரண்மனை வாசற்படியிலே, விண்ணிலும் அல்லாமல், மண்ணிலும் அல்லாமல், மடித்தலத்தில் வைத்து, எந்த ஆயுதத்திலும் அல்லாமல், தமது திருவிரல் நகத்தால் மார்பினைக் கீறி, அவனுடைய குடலை மாலையாகத் தரித்து, அண்டங்கள் நடுங்க ஆர்த்தனர்.

திருமகளை வேண்ட, அத் தாயார் நரசிங்கத்தை அணுகினர். நரசிங்கப் பெருமான் கருணை பூத்தனர்.  பிரகலாதர் சென்று தொழுது துதித்தனர். நரசிங்கர் பிரகலாதரை எடுத்து, உச்சிமோந்து, சிரமேல் கரமலரை வைத்து, "குழந்தாய்! உனது உறுதியான பத்தியைக் கண்டு மகிழ்கின்றேன்.  என்ன வரம் வேண்டும்" என்று கேட்டருளினர். பிரகலாதர், "பெருமானே, என் தந்தை உயிருக்கு நன்மையும், உன் திருவடியில் மறவாத அன்பும் வேண்டும்" என்றார். நரசிங்கமூர்த்தி மகிழ்ந்து, வானவர்க்கும் தானவர்க்கும் அரசாகி, சிரஞ்சீவியாக என்றும் என்போல் நின்று ஆரசாளுதி என்று வரமளித்து முடிசூட்டினார்.

உரியதவ நெறியில் நம நாராயணாய என,

     ஒருமதலை மொழி அளவில் ஓராத கோபமுடன்,

     உனது இறைவன் எதனில்உளன் ஓதாய்,  அடா, எனுமுன்...... உறுதூணில்

உரம் உடைய அரி வடிவதாய், மோதி வீழ, விரல்

     உகிர்புதைய, இரணியனை மார் பீறி, வாகைபுனை

     உவணபதி, நெடியவனும், வேதாவும், நான்மறையும்...... உயர்வாக

வரி அளிகள் இசைமுரல, வாகான தோகை இள

     மயில் இடையில் நடனம்இட, ஆகாசம் ஊடுஉருவ

     வளர் கமுகின் விரிகுலைகள் பூண்ஆரம் ஆகியிட  ......மதில்சூழும்

 

மருது அரசர் படைவிடுதி வீடாக நாடி,மிக

     மழவிடையின் மிசை இவரும் சோமீசர் கோயில்தனில்

     மகிழ்வுபெற உறை முருகனே! பேணு வானவர்கள் ......பெருமாளே.

                                                       --- (கரியகுழல்) திருப்புகழ்.

கனகன் அங்கையினால் அறை தூண் இடை

     மனித சிங்கம்அது ஆய், வரை பார் திசை

          கடல் கலங்கிடவே பொருதே, உகிர் ...... முனையாலே

கதற வென்று, உடல் கீணவன் ஆருயிர்

     உதிரமும் சிதறாத அமுதாய் உணு,

          கமல உந்தியன் ஆகிய மால் திரு ...... மருகோனே!

                                                      --- (மனமெனும்) திருப்புகழ்.

அருமறை நூல் ஓதும் வேதியன்,

     இரணிய ரூபா நமோ என,

          அரிஅரி நாராயணா என ...... ஒருபாலன்,

அவன் எவன் ஆதாரம் ஏது என,

     இதன் உளனோ ஓது நீ என,

          அகிலமும் வாழ்வான நாயகன் ...... என, ஏகி

ஒருகணை தூணோடு மோதிட,

     விசைகொடு தோள் போறு, வாள் அரி,

          உகிர்கொடு வாரா நிசாசரன் ...... உடல்பீறும்

உலகு ஒரு தாள் ஆன மாமனும்,

     உமை ஒரு கூறு ஆன தாதையும்,

          உரைதரு தேவா! சுர அதிபர் ...... பெருமாளே.

                                                      --- (இருகுழை மீதோடி) திருப்புகழ்.

திருக்கையில் வில்லை ஏந்தி, இலங்கை சென்று இராவணனை இராம்பிரான் வதைத்தார் என்பதை, அடிகளார்,

"செம்முக இராவணன் தலை

     விண் உற, வில் வாளியும் தொடு

     தெய்விக பொன் ஆழி வண்கையன் ...... மருகோனே!"

என்று அருளி உள்ளதைக் காண்க.

மூலஞான மங்கை, அமுதம் சொருபி, என்றன் ஒரு தாய், அணங்கு,  குறமங்கை  ---

அகிலாண்ட நாயகியாகியும், உயிர்களுக்கு ஒப்பற்ற தாயாக விளங்குபவளும் ஆகிய வள்ளிநாயகியை, அடிகளார், இவ்வாறு போற்றினார்.

பின்வரும் பிரமாணங்களையும் காண்க...

.....           .....           .....  "வன மீதுசெறி

ஞான குறமாதை, தின காவில் மண மேவுபுகழ் ...... மயில்வீரா!"

                           ---  வாலவயதாகி (திருப்புகழ்.)

ஏடார் குழல் சுருபி! ஞான ஆதனத்தி, மிகும்

     ஏராள் குறத்தி, திரு ...... மணவாளா!

                           --- நாடா பிறப்பு (திருப்பகழ்)

திருமால் அளித்து அருளும் ஒரு ஞான பத்தினியை

     திகழ் மார்பு உறத் தழுவும் ......அயில்வேலா.

                           --- (இருநோய்) திருப்புகழ்.

சுந்தர ஞான மென்குற மாது

      தன்றிரு மார்பில் அணைவோனே

                           --- (விந்ததின்) திருப்புகழ்.

நாகை அம்பதி அமர்ந்து வளர் நம்பர் புகழ் தம்பிரானே ---

நாகப்பட்டினம், சோழ நாட்டு, காவிரித் தென்கரைத் திருத்தலம்.

நாகப்பட்டினம் நகரில் காயாரோகணேசுவரர் திருக்கோயில் உள்ளது. இதற்கு மிக அருகிலேயே 108 திவ்யதேசங்களில் ஒன்றான நாகை சௌரிராஜப் பெருமாள் ஆலயம் இருக்கிறது.

நாகப்பட்டினத்திற்கு அருகில் வடக்கு பொய்கைநல்லூர் என்னும் தேவார வைப்புத் தலம் உள்ளது. நாகப்பட்டினம் - வேளாங்கண்ணி சாலையில் தெற்கே 5 கி.மீ. தொலைவில் உள்ள வடக்கு பொய்கைநல்லூர் ஒரு தேவார வைப்புத் தலம். இத்தலத்தின் மூலவர் நந்தி நாதேசுவரர் ஒரு சுயம்பு லிங்கம். அம்பாள் பெயர் செளந்தரநாயகி.

இறைவர்  : காயாரோகணேசுவரர், ஆதிபுராணர்.

இறைவியார் : நீலாயதாட்சி, கருந்தடங்கண்ணி.

தல மரம் : மாமரம்.

தீர்த்தம்  : தேவ தீர்த்தம், புண்டரீக தீர்த்தம்.

தேவார முதலிகள் ஆகிய திருஞானசம்பந்தர், திருநாவுக்கரசர், நம்பியாரூரர் வழிபட்டுத் திருப்பதிகங்கள் அருளப் பெற்ற திருத்தலம்.

கடற்கரையை ஒட்டியுள்ள ஊர்கள் பட்டினம் என்ற பெயரால் வழங்கப் பெறும். நாகர்கள் என்ற ஒரு வகுப்பினர் இந்த இடத்தில் குடியேறி வாழ்ந்து வந்ததால் இவ்வூர் நாகப்பட்டினம் எனப் பெயர் பெற்றது. அஷ்ட நாகங்களில் ஒன்றான ஆதிசேஷன் என்ற நாகம் பூசித்த தலம் ஆதலால் இப்பெயர் பெற்றது என்று தலபுராணம் கூறுகிறது.

சப்தவிடங்கத் தலங்களில் ஒன்றான இத்திருத்தலத்தில்,

(64 சக்தி பீடங்களில் ஒன்று) அம்பாள் நீலாயதாட்சி அருளாட்சி செய்கிறாள். காஞ்சி காமாட்சி, மதுரை மீனாட்சி, காசி விசாலாட்சி என்ற வரிசையில் இத்தலத்து அம்பிகை நாகை நீலாயதாட்சி என்று வழங்கப் பெறுகிறாள்.

         இறைவன் அளித்த அதே உடலோடு சொர்க்கத்தில் இடம் கேட்டு தவம் செய்த புண்டரீக முனிவரின் பக்தியில் உள்ளம் உருகி முனிவரை அதே உடலோடு (காயம்) ஆரோகணம் செய்து முக்தி கொடுத்ததால் இத்தலத்து இறைவன் காயாரோகனேசுவரர் என்ற பெயருடன் பக்தர்களுக்கு அருள் செய்கிறார். இங்குள்ள சிவலிங்கம் புண்டரீக முனிவரால் தோற்றுவிக்கப்பட்டதற்கு அத்தாட்சியாக அவரின் திரு உருவம் உட்பிரகார கிழக்குப் பகுதி தூணில் அழகுற செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

         அம்பாள் நீலாயதாட்சி இங்கு கருந்தடங்கண்ணி என்ற பெயரில் கன்னிப் பெண்ணாகக் காட்சி அளிக்கிறாள். ஆகையால் சுவாமிக்குப் பக்கத்தில் அமையாது தனியாகக் கோவில் கொண்டு அருள் பாலிக்கிறாள்.

நாகாபரண பிள்ளையார் இக்கோயிலின் நுழைவாசலில் தனிக்கோயில் கொண்டு அருள் பாலிக்கிறார்; பாம்புகளை நகைகளாக அணிந்துகொண்டு ஆசி வழங்கும் பிள்ளையார் இவர் ஒருவரே. திருநாகேஸ்வரத்திற்கு முன்பான இக்கோயிலில், ராகு, கேது தோஷங்கள் உள்ளவர்கள் வழிபடவேண்டிய பிள்ளையாராக இருக்கிறார்.

இத்தலத்திலுள்ள சனிபகவான் தசரத சக்கரவர்த்தியால் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது. இத்தலம் சனி பகவானுக்கு உகந்த தலம். தசரத மன்னனுக்கு சனிபகவான் தான் என்றும் இத்தலத்தில் நிலைத்திருப்பதாக வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறான் என்பதை இத்தல புராணம் விரிக்கிறது. இங்கு அனைத்து கிரகங்களும் சனி பகவானை மேற்குப் பார்த்தபடி இருப்பதும், சனி பகவான் தெற்குப் பார்த்தவாறு இருப்பதும் இத்தலத்தின் சிறப்பம்சமாகும். ஆலயத்தின் தீர்த்தங்களாக கோவிலுக்கு மேற்கில் புண்டரீக தீர்த்தமும், முத்தி மண்டபம் அருகில் தேவ தீர்த்தமும் உள்ளன.

தனி சந்நிதியில் ஒரே கல்லினால் ஆன ஆறுமுகப் பெருமான் பன்னிரு திருக்கரங்களுடன் மயில் மீது அமர்ந்த திருக்கோலத்தில் கிழக்கு நோக்கி எழுந்தருளியுள்ளார். தேவியர் இருவரும் அருகில் காட்சி தருகின்றனர்.

         நாயன்மார்களில் ஒருவரான அதிபத்த நாயனார் இத்தலத்தில் அவதரித்து முக்தி அடைந்தவர். அவருக்கு இத்தலத்தில் தனி சந்நிதி உள்ளது.

அதிபத்த நாயனார் வரலாறு

          அவதாரத் தலம் : நாகப்பட்டினத் திருநகர் - நுளைபாடி(நம்பியார் நகர்)

          வழிபாடு          : இலிங்க வழிபாடு.

          முத்தித் தலம்     : நாகைக்காரோணம்.

          குருபூசை நாள்    : ஆவணி - ஆயில்யம்.

சோழ நாட்டிலே, நாகப்பட்டினத்திலே, நுளைப் பாடியிலே, வலைஞர் குலத்திலே அவதரித்தவர் அதிபத்த நாயனார். அவர் பரதவர்களுக்குத் தலைவர். சிவபத்தியில் சிறந்தவர்.  வலைப்படும் மீன்களில் ஒரு தலைமீனைச் சிவபெருமானுக்கு என்று கடலிலே விடுவது அவரது வழக்கம். வலையில் ஒரே மீன் படினும், அதனைச் சிவபெருமானுக்கு என்றே அவர் கடலில் விடுவார்.

சிவபெருமான் திருவருளால் நாள்தோறும் ஒவ்வொரு மீனே கிடைப்பது ஆயிற்று. வழக்கம்போல் அதிபத்தர் அதனைக் கடலிலே விட்டு வந்தார். நாயனார் செல்வம் சுருங்கிற்று.  சுற்றங்கள் உணவு இன்றி வருந்தின. உணவு இன்மையால் நாயனார் திருமேனியும் மெலிந்தது. அது குறித்து அவர் வருந்தவதில்லை. சிவபத்தியில் மட்டும் நாயனாருக்குத் தளர்ச்சி தோன்றவேயில்லை.

ஒரு நாள் வலையில் பொன்மீன் ஒன்றே அகப்பட்டது. அதை வலைஞர்கள், நாயனார் முன்னிலையில் கொண்டு வந்தார்கள்.  நாயனார் அதைக் கண்டு, "இது என்ன பொன் மீன்? உறுப்புக்களிலும் நவமணிகள் அமைந்திருக்கின்றன. இது சிவபெருமானுக்கு ஆக" என்று அதனையும் கடலிலே விடுத்தார்.

அப்பொழுது சிவபெருமான் நாயனாருக்குக் காட்சி அளித்தார். நாயனார் அகம் குழைந்து தொழுதார். சிவபெருமான் அவருக்குச் சிவலோக வாழ்வு தந்து அருளினார்.

அதிபத்த நாயனார் வழிபட்ட அமுதீசர் திருக்கோயில் நுளைபாடியில் (நம்பியார் நகர்) உள்ளது.

 சேக்கிழார் பெருமான் குறிப்பிடும் நாகப்பட்டினத் திருநகர "நுளைபாடி" என்பது தற்போது "நம்பியார் நகர்" என்று வழங்கப்படுகின்றது. இது நாகப்பட்டினம் நகரின் ஒரு பதியாகும்.

கற்றார் பயில் கடல் நாகைக்காரோணம் என்பது திருஞானசம்பந்தர் திருவாக்கு. காளமேகப் புலவர் இவ்வூருக்கு வந்தபோது பசியால், வீதியில் பாக்கு விளையாடும் பாலகர்களை நோக்கி 'சோறு எங்கு விக்கும்?' என்று கேட்டார். அச்சிறுவர்கள் 'தொண்டையில் விக்கும்' என்று பதில் கூறினர். (விற்கும் என்பது பேச்சு வழக்கில் விக்கும் என வழங்குதல் உண்டு.) புலவர் சிறுவர்கள் மீது கோபங்கொண்டு, அவர்கள் மீது வசைபாடும் பொருட்டு வரை சுவர் ஒன்றில் 'பாக்குத் தறித்து விளையாடும் பாலகர்க்கு...' என்று எழுதி நிறுத்தி விட்டு, பசி தீர்ந்து எஞ்சிய பகுதியைப் பாடி முடிப்போம் என்று சென்று, பசியாறி வந்து பார்க்கும்போது, அப்பாடலின் இரண்டாம் அடி 'நாக்குத் தமிழ் உரைக்கும் நன்னாகை' என்று எழுதி இருப்பதைக் கண்டு, சிறுவர்களின் கல்வியறிவை மெச்சிச் சென்றார் என்பது தனிப்பாடல் திரட்டில் காணப்படும் வரலாறு.

கருத்துரை

முருகா! திருவடியை மறவாத வரம் அருள்வாய்.