இடும்பு அழிவைத் தரும்
-----
"இடும்பு" என்னும் சொல்லுக்கு, அகந்தை, கொடும் செயல், குறும்பு, ஆணவம் என்னும் பொருள்கள் உண்டு. இடும்பை என்னும் சொல்லுக்கு, துன்பம் என்று பொருள். இந்த இடும்பு என்பது உயிரினிடத்தில் இயல்பாகவே பொருந்தி உள்ள ஆணவத்தின் விளைவு ஆகும். ஆணவம், அஞ்ஞானம், அகந்தை, அவிச்சை, அறியாமை எல்லாம் ஒரு பொருளையே தருவன.
சைவ சித்தாந்தம் என்றும் அழிவில்லாத, நித்தியப் பொருள்களாக,மூன்று பொருள்களைக் குறிக்கும்.உண்மைப் பொருள்களாகிய அவற்றை மேற்பொருள், இடைப்பொருள், கீழ்ப்பொருள் என்றும் சொல்லப்படும். மேற்பொருளாய் உள்ளது இறைவன். இடைப்பொருளாய் உள்ளவை உயிர்கள். கீழ்ப்பொருளாய் உள்ளவை உயிர்களைப் பற்றியுள்ள மலங்கள். மலம் என்றால் அழுக்கு என்று பொருள்.
இறைவன் எல்லாப் பொருள்களையும் தன்னுள் அடக்கிக் கொண்டு நிற்கின்ற பெரும்பொருளாக உள்ளான். நமக்குத் தெரிந்த பொருள்களிலே மிகவும் பெரியது வானமே. வானம்தான் எல்லாப் பொருள்களுக்கும் இடம் தந்து நிற்கிறது. நிலம், நீர், தீ, காற்று முலியவற்றைத் தன்னகப்படுத்தி நிற்கிறது. எண்ணற்ற கோள்களையும், விண்மீன்களையும் தன்னுள்ளே தாங்கி நிற்கிறது. அந்த வானைத்தைப்போல இறைவன் எல்லாவற்றையும் தன்னுள்ளே அடக்கிக் கொண்டுநிற்கின்றான். எல்லாவற்றிற்கும் தானே ஆதாரமாக நின்று, எல்லாவற்றையும் அவனே செயற்படுத்துகின்றான். இதனால், இறைவனே "மேற்பொருள்" ஆவான்.
உயிரை, ஆன்மா என்றும், சீவன் என்றும்சொல்லுவர். உயிர்கள் எண்ணற்றவை. அவை இறைவனிடத்தில் அடங்கிஇருப்பவை. இறைவனது பெருநிறைவு, "வியாபகம்"எனப்படும். அதனுள் அடங்கி நிற்கும் நிலை "வியாப்பியம்"எனப்படும். இறைவன் வியாபகம். உயிர்கள் இறைவனிடத்தில் வியாப்பியம். உயிரானதுதனக்குக் கீழ்ப்பட்ட பொருள்களாகிய மலங்களின் தொடர்பினை இயல்பாகவே பெற்று இருப்பதால்,அறிவு விளக்கம் பெறாமல், அறிவு மயக்கதோடு துன்புறும். பிறவிகள் தோறும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அறிவு விளக்கம் உண்டாக உண்டாக, கீழ்ப்பொருளான மலங்களில் இருந்து விடுபட்டு மேற்பொருளாகிய இறைவனைச் சார்ந்து இன்பத்தை அனுபவிக்கும். இவ்வாறு மேற்பொருள், கீழ்ப்பொருள் ஆகிய இரண்டின் வசப்படுவதாய், அவ்விரண்டிற்கும் இடைப்பட்டதாய் நிற்பதால் உயிர் "இடைப்பொருள்" எனப்பட்டது.
மேற்பொருளாகிய இறைவனும், இடைப்பொருளாகிய உயிரும் அறிவு உடைய பொருள்கள். அவை "சித்து"எனப்படும். கீழ்ப்பொருளாகிய மலம் ஆணவம், மாயை, கன்மம் என மூவகைப்படும். இவை அறிவற்றவை. இவை "சடம்"எனப்படும். இம் மூன்றும் உயிரைத் தம் வயப்படுத்தி உயிரின் தூய்மையைக் கெடுத்து நின்று,பின்னர் அகற்றப்படுவதால்மலம் எனப்பட்டன. மலம் என்பதற்கு அழுக்கு என்று பொருள்.
அவற்றில் ஆணவம் என்பது உயிரினடத்தில் இயல்பாகவே பொருந்தி உள்ளதால், அது "மூலமலம்" எனப்பட்டது. இறைவன் இல்லாத இடம் எதுவும் இல்லை. பார்க்குமிடம் எங்கும் நீக்கமற்ற நிறைகின்ற பரிபூரணப் பொருள் அவன். அவன் எங்கும் இருக்கிறான் என்ற எண்ணம் நமக்கு இருப்பதில்லை. அந்த எண்ணம் இருந்தால் நாம் தவறு செய்யமாட்டோம்.
"கண்காணி இல் என்று கள்ளம் பல செய்வார்" என்கின்றார் நமது கருமூலம் அறுக்கவந்த திருமூல நாயனார். உள்ளத்தில் வஞ்சகம் இருந்தால், அது துன்பத்தையே தரும் என்னும் எண்ணம் இருக்க வேண்டும். ஆனால், உயிருக்கு இயல்பாகவே உள்ள அறியாமையானது, "யாரும் காணவில்லையே" என்று எண்ண வைக்கும். யாரும் காணாமல் வஞ்சகச் செயல்களைச் செய்வது அறிவு அல்ல. நாம் செய்யும் வஞ்சகச் செயல்களை "எங்கும் உளன் ஒருவன் காணுங்கொல் என்று அங்கு குலைவது அறிவு" என்கின்றார் குமரகுபர அடிகளார். எங்கும் உள்ள பொருள் நம்மைக் கண்காணிக்கின்றது என்னும் எண்ணம் எழவொட்டாதபாடி உயிரினது அறிவைத் தடுத்து நிற்பதாகிய பொருள்தான் "ஆணவமலம்" எனப்படுகிறது. எல்லா உயிர்களிடத்திலும் ஆணவமலம் இயல்பாகவே பொருந்தி உள்ளது. நீரை மூடும் பாசி போலவும், கண்ணை மறைக்கும் இருள் போலவும், உயிர்களின் அறிவை மறைத்து நிற்பதுஆணவம். அறிவு மயக்கம் உள்ள உயிர்களைத் தனது ஆற்றலால் சிறுமைப்படுத்தி நிற்பது ஆணவமலமே ஆகும். உயிர் அடையும் எல்லாப் பெருங்கேட்டிற்கும் இது மூலமாக இருப்பதால், இது "மூலமலம்" எனப்படும். உயிர் என்று உண்டோ அன்றே அதனோடு இயற்கையாய்க் கலந்து நிற்பதால், ஆணவம்,"சகசமலம்"என்றும் சொல்லப்படும். கண்ணை மறைப்பதுபுற இருள்.அறிவை மறைக்கும்ஆணவம்அகவிருள் ஆகும். எனவே,ஆணவம், "இருள்மலம்" என்றும் சொல்லப்படும்.
ஆணவமலமாகிய இருளை நீக்கும் விளக்குப் போன்றது மாயை. மாயையே உயிருக்கு உடம்பாகவு ம்உடம்பில் உள்ள கருவிகளாகவும் அமைந்து, ஆணவ இருளைச் சிறிது நீக்கி அறிவை விளக்குகிறது. மாயையின் சேர்க்கையால் ஆணவத்தின் வலிமை சிறிது மடங்கிய போது, ஆன்மா சிறிது அறிவைப் பெறுகிறது. அகநோக்கில் தன்னையும் தன்னுள்ளே இருக்கும் இறைவனையும் உணரமாட்டாமல், புறத்தே உள்ள உலகப்பொருள்களையே நோக்கி நிற்கிறது.
இந்நிலையில் ஆணவமலம் திரிபு உணர்வைத் தருகிறது. திரிபுணர்வு எனினும், விபரீத அறிவு எனினும், மயக்கவுணர்வு எனினும் ஒன்றே. இத் திரிபு உணர்வால் ஆன்மா தன்னையே எல்லாவற்றிற்கும் முதலாகக் கருதி "நான்நான்" என்று முனைத்து எழுகிறது. அம் முனைப்போடு செய்யும் செயலே வினை அல்லது கன்மம் எனப்படும்.
மாயை உடம்பாயும் உலகப்பொருள்களாயும் நின்று உயிரைக் கவர்ந்து மயக்குகிறது. கன்மம் அவ்வுலகப் பொருள்களை உயிரோடு கூட்டி இன்பத்துன்பங்களைத் தந்து மயக்குகிறது. ஆணவம் 'நான்', 'எனது' என்னும் பற்றினை உண்டாக்கி உலக நுகர்ச்சியில் ஈடுபடுத்தி மயக்குகிறது. நான் என்பது அகப்பற்று, எனது என்பது புறப்பற்று. இந்த இரண்டு பற்றுக்களும் அற்றால்தான், ஆன்மா உயர்நிலையை அடைய முடியும்.
இந்த நான் என்னும் அகங்காரம் ஆகிய புறப்பற்றும், எனது என்னும் மமகாரம் ஆகிய அகப்பற்றும் உள்ளவரையில் ஆன்மா பிறருக்குத் துன்பத்தை உண்டாக்குவதோடு, தான் இன்புற்று இருப்பதுபோல் இருந்து, முடிவில் தீராத துன்பத்தில் ஆழ்ந்து அழிந்து போகும். இதைப் புராண வராலாறுகளைக் காட்டி உணர்த்த, "குமரேச சதகம்" என்னும் நூலில் பின்வருமாறு ஒரு பாடல் அமைந்து உள்ளத.
"சூரபதுமன் பலமும், இராவணன் தீரமும்,
துடுக்கான கஞ்சன் வலியும்,
துடியான இரணியன் வரப்ரசா தங்களும்,
தொலையாத வாலி திடமும்,
பாரமிகு துரியோத னாதி நூற் றுவரது
பராக்ரமும், மதுகைடவர்
பாரிப்பும், மாவலிதன் ஆண்மையும், சோமுகன்
பங்கில்உறு வல்லமைகளும்,
ஏரணவு கீசகன் கனதையும், திரிபுரர்
எண்ணமும், தக்கன் எழிலும்,
இவர்களது சம்பத்தும் நின்றவோ? அவரவர்
இடும்பால் அழிந்த அன்றோ?
மாரனைக் கண்ணால் எரித்தருள் சிவன்தந்த
வரபுத்ர! வடிவேலவா!
மயிலேறி விளையாடு குகனே!புல் வயல்நீடு
மலைமேவு குமரேசனே". --- குமரேச சதகம்.
இதன் பொருள் ---
மாரனைக் கண்ணால் எரித்தருள் சிவன் தந்த வர புத்திர - மன்மதனைத் தனது நெற்றிக் கண்ணைக் கொண்டு எரித்து,பின்னர் அவனுக்குஅருள் புரிந்த சிவபெருமான் அருளால் வந்து அவதரித்தவரரே! வடிவேலவா - கூர்மையான வேலை உடையவரே! மயில் ஏறி விளையாடு குகனே - மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே! புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே - திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் நெடிய மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!
சூரபத்மன் பலமும் - சூரபதுமனுடைய வலிமையும், இராவணன் தீரமும் - இராவணனுடைய நெஞ்சுறுதியும், துடுக்கான கஞ்சன் வலியும் - துடுக்குத்தனம் மிகுந்த கஞ்சனுடைய ஆற்றலும், துடியான இரணியன் வரப் பிரசாதங்களும் - துடிப்புடைய இரணியன் தனது வரத்தினால் பெற்ற ஆற்றலும், தொலையாத வாலி திடமும் - வாலியின் அழிவற்ற வல்லமையும், பாரம் மிகு துரியோதனாதி நூற்றுவரது பராக்கிரமமும் - கூட்டமாக இருந்த துரியோதனன் முதலான கவுரவர் நூற்றுவரின் ஆற்றலும், மதுகைடவர் பாரிப்பும் - மது கைடவர் என்னும் அசுரர்களுடைய பெருமையும், மாவலி தன் ஆண்மையும் - மாபலிச் சக்கரவர்த்தியின் வீரமும், சோமுகன் பங்கில் உறு வல்லமைகளும் - சோமுக அசுரனிடத்தில் இருந்த வலிமையும், ஏர் அணவு கீசகன் கனதையும் - வளர்ச்சி பொருந்திய கீசகனின் பெருமையும், திரிபுரர் எண்ணமும் - முப்புராதிகளின் நினைவும், தக்கன் எழிலும் - தக்கனுடைய உயர்வும், இவர்களது சம்பத்தும் நின்றவோ - இவர்கள் படைத்து இருந்த செல்வங்களும் நிலைபெற்று இருந்தனவோ?
அவரவர் இடும்பால் அழிந்த அன்றோ? - அவரவர்கள் கொண்டு இருந்த அகந்தையால் அழிந்தன அல்லவா?
இப்பாடலின் பொருளைச் சற்று விரிவாகப் பார்ப்போம். காசிப முனிவருக்கு மாயாதேவியிடம் தோன்றிய சூரபதுமன், தனது தம்பியர் ஆன சிங்கமுகன், தாரகாசுரன் ஆகியவர்களுடனே வளர்ந்து, சிவபரம்பொருளைக் குறித்துத் தவம் செய்து பெற்ற வரத்தினால் செருக்குக் கொண்டு, தேவர்களை எல்லாம் சிறைப்படுத்தி, தென்கடலில் மகேந்திரபுரி என்னும் இடத்தில் இருந்துகொண்டு ஆயிரத்து எட்டு அண்டங்களையும் ஆட்சி புரிந்து, தேவர்க்கும் முனிவர்க்கும் பல வகையான தீங்குகளைச் செய்து வருகையில், தேவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இரங்கிய ஐம்முகச் சிவத்தின் நெற்றிக்கண்ணில் உதித்த ஆறுமுகச் சிவம், அரக்கர்களோடு போர் புரிந்து, சூரபதுமனாதியர்களை அழித்து, தேவர்களை சிறையில் இருந்து விடுவித்து அருள் புரிந்தார். சூரபதுமன் ஆணவமலம். தாராகாசுரன் மாயா மலம். சிங்கமுகன் கன்ம மலம் என்று ஆன்றோர் சொல்லுவர். இந்த மும்மங்களையும், முருகப் பெருமான் திருக்கரத்தில் விளங்கிய ஞானசத்தி ஆகிய வேல் அழித்து ஒழித்தது.
பலவகை வலிமைகளையும் மிகுதியாகப் பெற்று இருந்த இராவணன், இராமபிரானால் அழிந்தான். காலநேமி என்னும் அசுரனது அம்சமாகப் பிறந்த கம்சன், பல அரக்கர்களுடன் கூடி உலகத்தில் பல தீங்குகளைச் செய்து வந்தான். அவனுக்கு மருமகனாய் அவதரித்த கண்ணபிரான் அவனைக் கூட்டத்தோடு அழித்தார். இரணியன் பெற்ற வரபலம் முழுவதும், நரசிங்கமூர்த்தியினால் நிலைகுலைந்து போனது. தன்னுடன் எதிர்த்தவர்க்கு உள்ள பலத்தில் பாதி தன்னிடத்தில் வந்து பொருந்துமாறு வரம் பெற்று இருந்து வாலி, இராமபிரான் விடுத்த அம்பினால் மாய்ந்தான். துரியோதனாதியர் நூற்றுவரையும், கண்ணன் திருவருள் துணையினால் பாண்டவர்கள் வீழ்த்தினர். ஆதிகாலத்தில் தோன்றிய மது, கைடபர் என்னும் இருவரும் திருமாலை எதிர்த்துப் பலகாலம் போர் புரிந்தனர். திருமால் அவர்களைத் தனது தொடையால் இடுக்கி, கீழே தள்ளி, கால்களால் மிதித்துத் தவைத்து வதைத்தார்.
மாபலி என்னும் அசுர குலவேந்தன் தனது வல்லமையால் இந்திரனையும் வென்று மூவுகையும் அரசாண்டு கொண்டு இருந்தபோது, தேவர்களின் வேண்டுகோளின்படிக்கு, அவனை அழித்து அருள, குள்ள வடிவமான வாமன அவதாரத்தை மேற்கொண்டு, மாபலியிடம் சென்று, மூன்று அடி மண்ணைக் கேட்க, அவன் அதற்கு இசைந்த உடனே, திரிவிக்கிரமனாக மேலுலகத்தைத் தனது ஒரு திருவடியாலும், பூலோகத்தைத் தனது மற்றொரு திருவடியாலும் அளந்து, மூன்றாவது அடிக்காக, அவன் தலைமேல் திருவடி வைத்து, அவனைப் பாதாளத்தில் அழுத்தினார். முன்னொரு காலத்தில் பிரமன் உறக்கத்தில் இருந்தபொழுது, சோமுகன் என்னும் அசுரன் வேதங்களை எல்லாம் கவர்ந்துகொண்டு, கடலினுள் சென்று மறைய, பிரமன் முதலான தேவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இரங்கி, திருமால் ஒரு பெரிய மீனாக அவதரித்து, அந்த அசுரனை அழித்து, வேதங்களை மீட்டுத் தந்து, பிரமனுக்கு உபதேசம் புரிந்து அருளினார்.
விராட மன்னனது மைத்துனனும், சேனைத் தலைவனும், மகாபலம் பொருந்தியவனும் ஆன கீசகன், பாண்டவர்களின் அஞ்ஞாதவாச காலத்தில், விராடமன்னனின் தேவிக்கு வண்ணமகளாய் மாறுவேடத்தில் இருந்த பாஞ்சாலியைப் பார்த்து, அவள் அழகில் மயங்கி, மோகம் கொண்டான். அவளைப் பலாத்காரம் செய்த கீசகனையும் அவனது தம்பிமார் நூறு பேரையும் ஓர் இரவில் பீமன் வதைத்தான்.
தாரகாட்சன், வித்யுன்மாலி, கமலாட்சன் என்னும் அரக்கர்கள் மூவரும் தவம் செய்து பிரமனிடம் இருந்து பெற்ற வரத்தின் பலத்தினால், வானத்தில் பறந்து செல்லும் மூன்று நகரங்களை அமைத்து, தாம் நினைத்த இடங்களில் பறந்து சென்று பலரையும் துன்புறுத்தி வருகையில், அவனது கொடும் செயலுக்கு ஆற்றாத தேவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இரங்கி, சிவபரம்பொருள் முப்புரங்கையும் சிரித்தே எரித்து அருள் புரிந்தார். பிரமனது மகனான தக்கன் தனது மகளைச் சிவபிரானுக்குத் திருமணம் செய்து கொடுத்து, பின்னர் சிவத்தோடு மாறுப்பட்டு, அவரை அவமதித்துச் செய்த வேள்வியினை வீரபத்திரரை அதிட்டித்து அழித்து அருளினார்.
முன்னொரு காலத்தில் சனகாதி முனிவர்களுக்கு மெய்ப்பொருளை உணர்த்தும் முகத்தான் சின்முத்திரை காட்டி யோகநிலையில் இருந்தார் சிவபரம்பொருள். பிரமனது ஏவலால், அவரது தவநிலையைக் குலைக்க, மன்மதன் மலர் அம்புகளை எய்தான். சிவபரம்பொருள் சினந்து, அவனைத் தனது நெற்றிக்கண்ணை விழித்து எரித்துச் சாம்பல் ஆக்கினார்.
இப்படி, பல அசுரர்களும் அழியக் காரணமாக இருந்தது, அவர்களிடத்தில் பொருந்தி இருந்து ஆணவத்தால் உண்டான, "நான்" என்னும் அகந்தையே என்பது மேற்குறித்த பாடலால் சொல்லப்பட்டது. நம்மிலும் அரக்க குணம் பொருந்தி உள்ளது. அதற்கு "இடும்பு" என்று பெயர். இடும்புதான், இடும்பைக்குக் காரணமாக உள்ளது. இடும்பை என்பதற்குத் "துன்பம்" என்று பொருள். இடும்பையைத் தருகின்ற இடும்பினை, அருள்நூல்களை ஓதி உணர்ந்து, இறையருளால் நல்லறிவு பெற்று, நற்கதியை அடையவேண்டும்.
ஆணவமலத்தைப் பற்றி ஒரு விளக்கம். இரவு நேரத்தில் படித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். திடீரென்று விளக்குகள் அணைகின்றன. எங்கும் ஒரே இருள். பக்கத்தில் உள்ள பொருள்கூடத் தெரியவில்லை. மெழுகுவர்த்தியைத் தேடலாம் என்று எழுகிறோம். சில அடி தூரம் நடந்து, அங்குள்ள சுவரில் தெரியாமல் முட்டிக்கொள்கிறோம். வழியில் ஒரு நாற்காலி கிடக்கிறது. அது நமக்குத் தெரியவில்லை. அது நம் காலை இடறிக் காயப்படுத்துகிறது. அதையும் தாண்டிச் செல்லும்போது கீழே கிடந்த கயிற்றின் மீது காலை வைக்கிறோம். பாம்புதானோ, என்னவோ என்ற பதைப்புடன் தாவிக் குதிக்கிறோம். நல்ல வேளையாக அப்பொழுது விளக்குகள் எரியத் தொடங்குகின்றன. அந்த விளக்கொளியில் கீழே கிடந்தது கயிறுதான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு ஆறுதல் அடைகிறோம். இருளில், சுவர் சுவராகத் தோன்றவில்லை. நாற்காலி நாற்காலியாகத் தோன்றவில்லை. கயிறு கயிறாகத் தோன்றவில்லை. எல்லாம் இருளாகத் தோன்றுகின்றன. இருளானது அவற்றின் தன்மையை மறைத்து, எவையும் தானேயாய்த் தோன்றும்படி நிற்கிறது. இது புற இருளின் தன்மை. இறைவன், உயிர், உலகம் ஆகியவற்றின் தன்மையைத் தெரிய வொட்டாதபடி உயரினது அறிவை மறைத்து நிற்கின்ற அக இருள் ஆணவம் எனப்படுகிறது. அது பிறவித் துன்பத்தை மறைத்து, உடம்பை நிலை என்று கருதி, அதனால் அனுபவிக்கின்ற இன்பத்தை நிலையானது என்று காட்டி அதன் மீது ஆசை கொள்ளும்படி செய்து, அழியாத வீட்டின்பத்தை மறைத்து, அதைப் பெறுதற்குரிய வழியில் செல்ல ஒட்டாதபடித் தடுக்கும். இறைவனைப் பற்றிய எண்ணம் எழாதபடி அறிவை மறைத்து அகந்தையை உண்டாக்கி மயக்கும்.
இந்த ஆணவத்தின் செயற்பாட்டினைச் சூரபதுமனின் நடத்தையில் நன்கு காணலாம். போர்க்களத்தில் சூரபதுமன் முருகப்பெருமானது பேருருவக் காட்சியினைக் கண்டு நல்லுணர்வு பெற்றான். இவர்தான் யாவர்க்கும் தலைவர் என்று தெளிந்தான். இவரை வலம் வரவேண்டும்; கை குவித்து வணங்க வேண்டும்; இவருக்கு அடிமையாய் வாழவேண்டும் என்றெல்லாம் எண்ணினான். ஆனால், அவ்வாறு செய்யவில்லை. மாண்பு இறந்த மானம் அவனைத் தடுத்து விட்டது. அது ஆணவத்தின் வெளிப்பாடுதான். அகந்தை பழையபடி தலையெடுத்தது. என்னைப் போன்ற வீரன் யார் இருக்கமுடியும்? முருகப்பெருமானுக்கு நேர் நின்று போர் செய்தேன் என்ற புகழ் ஒன்றே எனக்கு எப்போதும் இருக்கும். இந்த உடம்பு நில்லாது. இது போனால் போகட்டும் என்று சொல்லிப் போர் செய்யப் புறப்பட்டான். நன்மை தராது எனத் தெரிந்த பின்பும், முன் தொடங்கிய செயலை விடாமல் செய்து முடிக்கப் புறப்பட்ட சூரபதுமன் ஆணவத்திற்கு எடுத்துக்காட்டு.
இடும்பு ஒருவனிடத்தில் இருக்குமானால், அது தொடக்கத்தில் பிறருக்குப் பெரும் கேட்டை விளைவிக்கும். முடிவில் இடும்பு உள்ளவன் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய்விடுவான். இதைத்தான், மேலே குறிப்பிட்ட பாடல் விளக்குகின்றது.
No comments:
Post a Comment