பிறப்பும் இறப்பும்

 

பிறப்பும் இறப்பும்

----

        திருக்குறளில், "நிலையாமை" என்னும் ஓர் அதிகாரம். நிலையாமையாவது, தோற்றம் உடைய எவையும் நிலைத்து இருக்கும் தன்மை இல்லாதன என்பது. அறிவு மயங்கிய இடத்தில் பாம்பு தாம்பு (கயிறு) போலும், மிக்க கோடையில் கானல், நீர் போலும் தோற்றம் தந்து, இல்லாமல் போவது. இவ்விதம் தோன்றுவன யாவும், அழிந்து போகும் நிலையை உடையன என்பதை உணர்ந்து, பொருள்களிடத்தில் பற்று வைத்தல் கூடாது என்பதை உணர்த்த, முதலில் நிலையாமையை எடுத்துக் கொண்டார் நாயனார்.

 

     இந்த அதிகாரத்துள் வரும் ஒன்பதாம் திருக்குறளில், "மரணம் என்பது ஒருவன் உறங்குவதைப் போன்றது; பிறப்பு என்பது ஒருவன் உறங்கி விழிப்பதைப் போன்றது" என்கின்றார் நாயனார்.

 

     உயிர்களுக்கு உறங்குதலும், விழித்தலும், இயல்பாய் மாறி மாறி விரைவாக வருதல் போல, இறத்தலும், பிறத்தலும் இயல்பாய் விரைவாக மாறி மாறி வரும் என்பது கருத்து.

 

     உறங்கச் செல்லும் நேரம் சீராக இருந்தாலும், உறக்கம் வரும் நேரம் சீராக இருப்பதில்லை. படுக்கையில் கிடந்தவுடன் உறக்கம் வருவது இல்லை என்பது உண்மை. உறக்கம் எப்போது வரும், எப்படி வரும் என்பது எப்படி நிச்சயமாய் தெரியாதோ, அது போல மரணம் வரும் விதமும், வரும் காலமும் நமக்குத் தெரியாது.

 

     உறங்கி விழிப்பதும் ஒரே சீராக அமைவது இல்லை. எப்போது விழிப்பு வரும், எப்படி வரும் என்றெல்லாம் தெரியாது. அதுபோலவே, பிறப்பும் எப்போது, எப்படி வரும் என்பதும் நமக்குத் தெரியாது.

 

     ஆக, எதுவுமே நாம் நினைத்தபடி நடப்பது இல்லை. எதுவுமே நிலையாக நடப்பதும் இல்லை. மாறி மாறி வரும் என்றது இதுவே என்றும் கொள்ள,

 

உறங்குவது போலும் சாக்காடு, உறங்கி

விழிப்பது போலும் பிறப்பு.                         

 

என்னும் திருக்குறளை அருளிச் செய்தார் நாயனார்.

 

     இத் திருக்குளுக்கு ஒப்பாகப் பின்வரும் பாடல்கள் அமைந்துள்ளமை காண்க...

 

கல்வாய் அகிலும் கதிர் மாமணியும்

         கலந்து உந்தி வரும் நிவவின்கரைமேல்

நெல்வாயில் அரத்துறை நீடுஉறையும்

         நிலவெண்மதி சூடிய நின்மலனே!

நல்வாய்இல் செய்தார் நடந்தார் உடுத்தார்

         நரைத்தார் இறந்தார் என்று நானிலத்தில்

சொல்லாய்க் கழிகின்றது அறிந்து அடியேன்

         தொடர்ந்தேன் உய்யப் போவதுஒர் சூழல்சொல்லே.  ---  சுந்தரர் தேவாரம்.

 

இதன் பொழிப்புரை ---

 

     மலையிடத்துள்ள அகில்களையும், ஒளி பொருந்திய மாணிக்கங்களையும் ஒன்று கூட்டித் தள்ளிக்கொண்டு வருகின்ற நிவாநதியின் கரைமேல் உள்ள திருநெல்வாயில் அரத்துறை என்னும் திருத்தலத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும், நிலவினை உடைய வெள்ளிய பிறையைச் சூடிய மாசற்றவனே! உலகியலில் நின்றோர் அனைவரும், "நல்ல துணையாகிய இல்லாளை மணந்தார்; இல்லற நெறியிலே ஒழுகினார்; நன்றாக உண்டார்; உடுத்தார்; மூப்படைந்தார்; இறந்தார்" என்று உலகத்தில் சொல்லப்படும் சொல்லை உடையவராய் நீங்குவது அன்றி, நிலையாக இருந்தவர் யாரும் இல்லை என்பதை அறிந்து உன்னை அடைந்தேன்; ஆதலின், அடியேன் (நிலையாமை என்னும்) அச்சொல்லில் இருந்து பிழைத்துப் போவதற்குரிய (நிலையான இன்பத்தைப் பெறுதற்கு உரிய)  ஒரு வழியினைச் சொல்லியருள் .

 

கோடுஉயர் கோங்கு அலர் வேங்கை அலர்

         மிகஉந்தி வரும் நிவவின் கரைமேல்

நீடுஉயர் சோலை நெல்வாயில் அரத்--

         துறை நின்மலனே, நினைவார் மனத்தாய்,

ஓடுபுனல் கரையாம் இளமை,

         "உறங்கி விழித்தால் ஒக்கும் இப்பிறவி"

வாடிஇருந்து வருந்தல் செய்யாது

         அடியேன் உய்யப்போவதோர் சூழல் சொல்லே.  ---  சுந்தரர் தேவாரம்.

 

இதன் பொழிப்புரை ---

 

     கிளைகள் உயர்ந்த கோங்க மரத்தின் மலர்களையும், வேங்கை மரத்தின் மலர்களையும் மிகுதியாகத் தள்ளிக் கொண்டு வருகின்ற நிவாநதியின் கரைமேல் உள்ள, நெடியனவாக ஓங்கிய சோலைகளை உடைய திருநெல்வாயில் அரத்துறை என்னும் திருத்தலத்தில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற மாசற்றவனே! உன்னை நினைகின்றவரது நெஞ்சத்தில் வாழ்பவனே! இப்பிறப்பு என்பது, உறங்கிய பின் விழித்தாற் போல்வது; இதன்கண் உள்ள இளமையோ, ஓடுகின்ற நீரின் கரையை ஒக்கும்; ஆதலின், `என் செய்வது` என்று மெலிவுற்று நின்று வருந்தாது, அடியேன் , இப் பிறவியிலிருந்து பிழைத்துப் போதற்குரிய ஒரு வழியினைச் சொல்லியருள்.

 

 

தனிப்பெருந் தாமே முழுது உறப் பிறப்பின்

   தளிர், இறப்பு இலை உதிர்வு என்றால்

நினைப்பரும் தம்பால் சேறல் இன்றேனும்

   நெஞ்சு இடிந்து உருகுவது என்னோ !

சுனைப்பெருங் கலங்கல் பொய்கையங் கழுநீர்ச்

   சூழல்மா ளிகைசுடர் வீசும்

எனைப்பெரு மணஞ்செய் இஞ்சிசூழ் தஞ்சை

   இராசரா சேச்சரத் திவர்க்கே.        ---   திருவிசைப்பா

 

இதன் பொழிப்புரை ---

 

     சுனையைப் போல ஆழமான, மூழ்கும் மகளிருடைய சந்தனச்சேற்றால் கலங்குதலை உடைய பொய்கைகளில் உள்ள கழுநீர்ப்பூக்கள் தம்மைச் சுற்றிலும் உள்ள ஒளிவீசும் மாளிகைகளில் எத்துணைப் பெரிய நறுமணத்தையும் பரப்பும் படியான, மதில்களால் சூழப்பட்ட தஞ்சையில் உள்ள இராசராசேச் சரத்துப் பெருமானார், தனிப் பெருந்தலைவராய் எல்லாவிடத்தும் வியாபித்து இருக்கவும், பிறப்பாகிய தளிர் இறப்பாகிய இலை உதிர் நிலையை எய்திற்றாயின் அதுபோது நினைத்தற்கும் அரிய இவர்பால் செல்லுதல் இயலாமை அறிந்தும் மனம் கலங்கி இப்பெருமான் திறத் தில் மனம் உருகுவது யாது கருதியோ? தொடக்கம் தொட்டே இறை வனை நினைந்து உருகும் உள்ளத்தோடு செயற்படவேண்டும் என்பது.

 

         பிறப்பின் தளிர் இறப்பு இலை உதிர்வு என்றால் --- உடம்பின் பிறப்பு ஆகிய தளிர், இறப்பாகிய இலை உதிர்நிலையை அடைந்ததாயின்.

 

மறக்கின்ற தன்மை இறத்தல் ஒப்பாகும்,

     மனம் அது ஒன்றில்

பிறக்கின்ற தன்மை பிறத்தல் ஒப்பாகும்,

     இப் பேய்ப்பிறவி

இருக்கின்ற எல்லைக்கு அளவில்லையே,

     இந்தச் சன்மஅல்லல்

துறக்கின்ற நாள் எந்த நாள்? பரமே நின்

     தொழும்பனுக்கே.                     --- தாயுமானார்.

 

இதன் பொருள் ---

 

     மனமானது ஒரு பொருளைக் கண்டபின் மறக்குமானால், அதுவே அம் மனத்திற்கு இறப்பு நிலையாகும். அதுபோல் ஒரு பொருளை நினைக்குமானால், அதுவே அம் மனத்துக்குப் பிறப்பு நிலையாகும். (அதனால் மனம் அளவில்லாத முறை இறந்து பிறந்து வருதல் காணலாம்.) இவை போன்று எளியேன் பெற்றுள்ள பேய்ப் பிறவியாகும். இப் பிறவிகள் கழிந்து கழிந்து மீண்டும் மீண்டும் பெறுவதற்கும் ஓர் அளவில்லை. இத்தகைய பிறப்புத் துன்பம் எளியேனைவிட்டு நீங்கி ஒளியும் நாள் எந்நாளோ? தனி முதலே, அடியேன் நின் நீங்காத் தொண்டனாவேன்;

 

இழித்தக்க செய்து ஒருவன் ஆர உணலின்,

பழித்தக்க செய்யான் பசித்தல் தவறோ?

விழித்து இமைக்கும் மாத்திரை அன்றோ, ஒருவன்

அழித்துப் பிறக்கும் பிறப்பு.           --- நாலடியார்.

 

இதன் பொழிப்புரை ---

 

     இழிந்ததும், மானக் குறைவு உண்டாவதும் ஆன செயல்களைச் செய்து, அதனால் கிடைக்கும் ஊதியத்தைக் கொண்டு ஒருவன் வயிறார உண்டு, செழிப்பாக வாழ்வதை விட, அத்தகைய இழி செயல்களைப் புரியாமல், பட்டினி கிடந்தாலும் பரவாயில்லை என்று பசித்த வயிறோடு இருப்பது தவறில்லை. இவ்வுலகில் மனித வாழ்க்கை என்பது, கண் மூடிக், கண்ணைத் திறக்கின்ற நொடிப் பொழுது நேரமே ஆகும். இறப்பதும் பிறப்பதும் மாறி மாறி நிகழுகின்ற, இப்படிப்பட்ட நிலையில்லாத வாழ்வில், நீசத்தனமான செயல்களை ஏன் ஒருவன் நினைக்கவேண்டும்?

 

         நொடிப்பொழுதில் மாய்ந்து போய் விடுகின், இந்தப் பிறவியின் பொருட்டு மானக் குறைவான செயலைச் செய்து உயிர் பிழைத்தல் ஆகாது.

 

பிறந்தவர் சாதலும், இறந்தவர் பிறத்தலும்,

உறங்கலும் விழித்தலும் போன்றது உண்மையின்,

நல்லறம் செய்வோர் நல் உலகு அடைதலும்

அல்லறம் செய்வோர் அருநரகு அடைதலும்

உண்டு என உணர்தலின் உரவோர் களைந்தனர்....   ---  மணிமேகலை.

 

இதன் பொழிப்புரை ---

 

     உலகில் பிறந்தோர்கள் இறத்தலும், இறந்தோர்கள் மீண்டும் பிறத்தலும், உறங்குவதும் உறங்கி விழிப்பதும் போல்வதாக உள்ளதால்,  நல்ல அறங்களைச் செய்கின்றவர்கள் இன்பம் அடைதற்கு உரிய மேலுலகங்களை அடையப் பெறுதலும், தீவினைகளைச் செய்கின்றவர் பொறுத்தற்கு அரிய துன்பத்தைச் செய்யும் நரகத்தை அடைதலும் உண்மை என்று உணர்தலினால், அறிஞர்கள் தீயவற்றைத் தமது வாழ்வில் இருந்து நீக்கினர்.

 

 

முற்றியபின் கனிஉதிரும், பழுப்பு உற்றுத்

     தழை உதிரும், முழுதுமே நெய்

வற்றியபின் விளக்கு அவியும் என்ன ஓர்

     திடம் உண்டு; மக்கள் காயம்

பற்றிய அக் கருப்பத்தோ பிறக்கும்போ

     தோ, பாலப் பருவத்தோ, மூப்பு

உற்ற பின்போ வீழ்வது என நிலை இன்றேல்,

     இதன்பெருமை உரைப்பது என்னே.     ---  நீதிநூல்.

 

 இதன் பொருள் ---

 

     நெஞ்சே! பழம் முற்றிய பின்பு விழும். இலை முற்றிப் பழுத்த பிறகு உதிரும். எண்ணெய் முழுவதும் எரிந்த பின்னரே விளக்கு அணையும் என்று உறுதியாகச் சொல்லிவிடலாம். ஆனால், மக்கள் உடம்பானது கருவில் இருக்கும்போதே இறக்குமா? பிறக்கும் பொழுதே இறக்குமா?,  பிறந்து வளர்ந்து கட்டிளமைப் பருவத்தை அடைந்த போது இறிக்குமா? வயது முதிர்ந்த பின்னரோ இறக்குமா? என உறுதியாகச் சொல்லமுடியவில்லை. ஆதலின் இவ்வுடலின் பெருமையை என் சொல்வது?

 


மதயானை வாயில் கரும்பு

 

மதயானை வாயில் கரும்பு

-----

 

     செல்வம், பொருள், பணம் என்னும் சொற்கள் மனிதனுடைய காதுகளில் விழுந்தாலே இன்பம் விளைகின்றது. "கேடு இல் விழுச் செல்வம் கல்வி" என்று நாயனார் அறிவுறுத்தியபடி, கல்வியும் மேலான செல்வம் என்று எண்ணுவது இல்லை. "செல்வத்துள் செல்வம் செவிச் செல்வம்" என்று நாயனார் அறிவுறுத்தியபடி, கேள்வியைச் செவிச்செல்வம் என்று எண்ணுவதில்லை.

 

     உண்மையான செல்வம் இறையருளே என்பதை உணர்ந்தவர்கள் அருளாளர்கள். "அருட்செல்வம் செல்வத்துள் செல்வம், பொருட்செல்வம் பூரியார் கண்ணும் உள" என்று திருவள்ளுவ நாயனார் அருளிய பாங்கில், இறைவனையே "செல்வமே" என்று கொண்டாடியவர்கள். "திருவே! என் செல்வமே!" என்றார் அப்பர் பெருமான். "செல்வமே! சிவபெருமானே!" என்றார் மணிவாசகர்.

 

     எனவே, பொருட்செல்வம் பெற்றவர்க்கும் உள்ளத்தில் களிப்பு உண்டாகும். கேடில்லாத மேலான கல்விச் செல்வத்தின் அருமையை உணர்ந்தவர்க்கு, அதைப் பெற்றாலும், "கற்றிலன் ஆயினும் கேட்க" எனத் திருவள்ளுவ நாயனார் கேள்விச் செல்வத்தின் அருமையை உணர்த்தியதன் பொருட்டு, தக்க மேலோரிடத்து நூற்பொருளைக் கேட்டு மகிழும் "கேள்விச் செல்வம்" கிடைத்தாலும், உள்ளத்தில் களிப்பு மிக உண்டாகும். ஆக்கம், வளம், வாழ்வு, பேறு, திரு, பொருள் என வழங்கப்படும் பெயர்களால், செல்வத்தின் நிலைகளை உணர்ந்து கொள்ள, அத்தகைய செல்வமானது பெருகி வரவர, மனிதன் உள்ளத்தில் பெருங்களிப்பு பொங்கி எழுகின்றது. உலகியல் நுகர்ச்சி அனைத்திற்கும் பொருளே காரணமாக உள்ளதால், பொருளைக் கண்டதும் பெருமகிழ்ச்சி கொள்ளுவதில் ஐயம் ஏதும் இல்லை.

 

     மகிழ்ச்சி அல்லது உவகை என்னும் சுவைக்கு உரியவை நான்கு எனத் தொல்காப்பியம் கூறுகின்றது. அவையாவன, செல்வம், அறிவு, புணர்வு, விளையாட்டு ஆகும். செல்வத்தையே பெரிது எனக் கருதிப் பேணி வருவதால், பேராசை மிகுகின்றது. இந்தப் பேராசையால், செல்வத்தைச் செய்தற்கு, கல்வி, செல்வம் முதலியவை வேண்டியதில்லை எனக் கருதுகின்ற போது, இறுமாப்பு வந்து எழுகின்றது. கல்லாமை கவர்ந்து கொள்ள, எல்லா வகையாலும் மூடத் தனமே மிகுந்து கிடக்கின்றது. அறிவில்லாதவனிடத்திலே செல்வம் சேருமானால், அவனுக்கு அப்பொழுதே, மூடத் தன்மை, உலோபம், முரண், செருக்கு ஆகிய பொல்லாத புன்மைகள் வந்து பொருந்தி விடும். அந்தப் புன்மைகளில் இருந்து ஒருவன் மீள்வது அரிது.

 

மூடத் தனம் --- மடமை. அறியாமையால் மூடி இருப்பது மூடத் தனம் ஆகும். கல்வி அறிவு இல்லாத வழி அறிவில் தெளிவு என்னும் ஒளி மழுங்கி, மூடம் மூடி உள்ளது.

 

உலோபம் --- ஈயாமை. பொருள் மேல் கடும்பற்றுக் கொண்டு, உள்ளத்தில் பேராசை மண்டி உள்ளவன் உலோபி ஆவான்.

 

முரண் --- மாறுபாடு. பகைமை. தவறாக இருந்தாலும், தான் சொன்னதையே முரட்டுத் தனமாய் சாதிப்பது முரண்.

 

செருக்கு --- மனத் தடிப்பு. ஆங்காரம். எல்லாவற்றிலும் தானே சிறந்தவன் என்னும் உள்ளக் களிப்போடு நிற்பது.

 

ஆங்காரம் என்னும் மதயானை வாயில் கரும்பாய்

ஏங்காமல் எந்தை அருள் எய்தும் நாள் எந்நாளோ?

 

என்று தாயுமான அடிகளார் இறைவன் நோக்கி நொந்து கூறியுள்ளார். யானையின் வாயில் பட்ட கரும்பு போல், ஆங்காரத்தின் வசப்பட்டு, மனிதன் அழிந்து படுதல் கூடாது.

 

     அறியாமையோடு, இளமைக் களிப்பும் கூடிவிட்டால், அப்படிப்பட்டவனிடம் பொருள் சேர்ந்தால், தானே ஆடுகின்ற பேயானது, பறை அடிக்க, மேலும் பாய்ந்து ஆடுவது போல, அவன் களிப்பு மிகுந்து தருக்கித் திரிவான் என்கின்றது பின்வரும் பாடல்...

 

அறியாமை யோடு இளமை ஆவதாம்; ஆங்கே,

செறியப் பெறுவதாம் செல்வம்; - சிறிய

பிறைபெற்ற வாணுதலாய்! தானே ஆடும்பேய்,

பறைபெற்றால் ஆடாதோ, பாய்ந்து?    --- பழமொழி நானூறு.

 

     "ஆங்காரம் அற்றார் அறிவர் அணி அம்பலத்தான் ஆடல் இது" என்பது உண்மை விளக்கம்.

 

     உயிர்கள் மீது கொண்ட அளப்பரும் கருணையே காரணமாக,  அழகிய திருச்சிற்றம்பலத்தில் அனவரதமும் ஆனந்தத் திருநடனம் புரிகின்ற பெருமானின் ஆடலின் இயல்பை, யான் எனது என்னும் செருக்கு நீங்கப் பெற்றவரே அறிவர்.

 

     ஆங்காரம் அறாதவர்கள் இறைவன் திருவருளைப் பெறமாட்டாமல், பிறவியிலேயே அழுந்துவர் என்பதை உலகவர்க்கு உபதேசமாக அருணை அடிகளார், கந்தர் அலங்காரத்தில் பாடி உள்ளார்...

 

ஆங்காரமும் அடங்கார், ஒடுங்கார், பரம ஆநந்தத்தே

தேங்கார், நினைப்பு மறப்பும் அறார், தினைப்போது அளவும்

ஓங்காரத்து உள் ஒளிக்கு உள்ளே முருகன் உருவம் கண்டு

தூங்கார், தொழும்பு செய்யார், என் செய்வார் யமதூதருக்கே?

 

     எனவே,  நான் எனது" என்னும் ஆங்காரம் அடங்கவேண்டும். பொறிபுலன்கள் ஒடுங்கவேண்டும். அப்படி இருந்தால் பரமானந்த வெள்ளத்தில் முழுகி இருக்கலாம். நினைப்பும் மறப்பும் அற்ற சமாதி நிலையில் பொருந்தி இருக்கலாம். எப்போதும், ஓங்காரத்தின் உள்ளே விளங்குகின்ற முருகப் பெருமானின் அருள் திருவுருவைக் கண்டு களித்துப் பரவசம் உற்று இருக்கலாம். இதற்குத் தொண்டு நெறியும் வேண்டும்.

 

     "யான் எனது என்று அற்ற இடமே திருவடி" என்கின்றார் குமரகுருபர அடிகள். நான் எனது என்னும் அகப்பற்றும், புறப்பற்றும் அற்றால்தான் இறைவன் திருவடி இன்பம் வந்து பற்றும்.

 

"யான் எனது எனச் சருவும் ஈன சமயத்து எவரும்,

     யாரும் உணர்தற்கு அரிய நேர்மைக் காரனும்,

யாதும் நிலையற்று அலையும் ஏழுபிறவிக் கடலை

    ஏறவிடும் நற்கருணை ஓடக் காரனும்,

ஏரகம், இடைக்கழி, சிராமலை, திருப்பழநி,

    ஏர் அணி செருத்தணியில் வாசக் காரனும்,......

மேவிய புனத்து இதணில் ஓவியம் எனத்திகழும்

    மேதகு குறத்தி திருவேளைக் காரனே.

 

என்று, "திருவேளைக் காரன் வகுப்பு" மூலம் முருகப் பெருமானை நமக்கு அடையாளம் காட்டினார் அருணகிரிநாதப் பெருமான். "புனத்து இதணில் ஓவியம் எனத் திகழும் மேதகு குறத்தி" என்று எம்பிராட்டியும், அகிலாண்ட நாயகியும் ஆகிய வள்ளிநாச்சியாரைக் குறித்துள்ளது ஆழ்ந்த சிந்தனைக்கு உரியது.

 

     இறைவா! உனது திருவடிக் கமலத்தை அடியேன் நாள்தோறும், நறுமணம் பொருந்திய மலர்களைத் தூவி வழிபட்டுக் கொண்டு இருக்கின்றேன். நல்ல ஆவின் பாலை, நிலவெடிப்பில் கவிழ்த்தது போல, செல்வச் செருக்கால் செவிடுபட்டு இருக்கும் காதுகளில், சுவையான இனிய தமிழ்ப் பாடல்களைப் பாடி, உன்னைப் பாடாமல் இருக்கின்ற பாவகாரிகள் பக்கம் சேராமல் இருக்கின்ற அடியவர் கூட்டத்தில் அடியேனைக் கூட்டி அருள் புரிக என்று வேண்டுகின்றார், துறைமங்கலம் சிவப்பிரகாச சுவாமிகள். செல்வச் செருக்கு, இறையருளையோ, அடியார் கூட்டத்தையோ அடைவிக்காது என்பதால், இவ்வாறு வேண்டினார்.

 

"நாவலர் புகழ்சிவ ஞான தேசிக!

எவ்வம் அகன்ற சைவ நாயக!

நின் அடிக் கமலம் நெஞ்சு உற இருத்தி,

நறுமலர் தூவி நாள்தொறும் பரவுதும்,

செல்வச் செருக்கில் செவிடுபட்டு இருக்கும்

காதில், தீம்பால் கமர் கவிழ்த்தாங்கு,

பாப்பல பன்முறை பாடி, நின்னைப்

பாடா மாந்தர் பக்கல்

கூடா அடியரில் கூட்டுக.."

 

     இறைவா! இந்த உடம்பானது ஆங்காரம் என்பது மிகுந்துள்ள கருவூலம். கோபம் என்பது இருக்கின்ற பண்டகசாலை. ஆணவமானது பாதுகாப்பாக வைக்கப்பட்டு இருக்கின்ற அரண்மனை. பொய் வைத்த கூடம். வானளவு உயர்ந்து வளர்ந்த மதிலினை உடைய காமவிலாசம். இப்படிப்பட்ட இந்த உடலானது பல துவாரங்களை உடைய கந்தல் போன்றது. இதனுள் நான் வாழ்ந்துகொண்டு, உன்னை வணங்கி, உன்னால் அருளப்படுகின்ற ஞானசித்தியை தான் எவ்வாறு பெறுவது என்கின்றார் பட்டினத்து அடிகள்.

 

ஆங்காரப் பொக்கிசம், கோபக் களஞ்சியம், ஆணவத்தால்

நீங்கா அரண்மனை, பொய்வைத்த கூடம், வீண் நீடிவளர்

தேங்கார் பெருமதில் காமவிலாசம், இத்தேகம் கந்தல்,

பாங்காய் உனைப்பணிந்து எப்படி ஞானம் பலிப்பதுவே?

 

     கோடிக் கணக்கில் பொருள் கூடி இருந்தவரும், ஓடும் கையுமாய் நாடு அறிய நின்றதும் உண்டு. ஓடும் கையுமாய் நிற்பது இருவகை, ஆங்காரத்தால் அழிந்து போவது ஒருவகை. உண்மை ஞானத்தால் உயர்ந்து நிற்பது மற்றொரு வகை. பட்டினத்தடிகள் உண்மை ஞானம் பெற்று உயர்ந்து நின்றபோது, எல்லாப் பற்றையும் விடுத்து நின்றார். "ஓட்டுடன் பற்று இன்றி உலகைத் துறந்த செல்வப் பட்டினத்தார்" என்றார் தாயுமான அடிகளார். "செல்வப் பட்டினத்தார்" என்னும் சொற்கள் சிந்தனைக்கு உரியன. பொருட்செல்வத்தை அறத் துறந்து, அளவிறந்த அருட்செல்வத்துக்கு உரியவராக ஆனதால், "செல்வப் பட்டினத்தார்" என்றார். நிலையில்லாமல் அழியக் கூடிய பொருள் அழியும் முன்னர், அழியா வகையில் வழி செய்து கொள்வது விழுமிய இன்பத்தைத் தரும். அறத்தையும் புகழையும் ஈட்டி, அருளுக்கு ஆளாவதற்கு அமைந்த பொருளை, ஆங்காரம் என்னும் உள்ளச் செருக்கினால், மறத்தையும் பழியையும் ஈட்டுவதற்கு வழி கோலுவது மடமையிலும் மடமை ஆகும்.

 

     பின்வரும் பட்டினத்து அடிகள் அருளிய பாடல்களை எண்ண, உன்ன, செல்வச் செருக்கால் உண்டான ஆங்காரம் என்னும் யானையின் வாயில் பட்ட கரும்பாக நாம் துன்பத்தை அனுபவிக்க வழி இல்லாமல் போகும்.

 

"முன் தொடர்பில் செய்த முறைமையால் வந்த செல்வம்

இற்றைநாள் பெற்றோம் என்று எண்ணாது, பாழ்மனமே!

அற்றவர்க்கும் ஈயாமல், அரன் பூசை ஓராமல்,

கற்றவர்க்கும் ஈயாமல் கண் மறைந்து விட்டனையே".

 

இதன் பொருள் ---

 

     எனது பாழான நெஞ்சமே! முற்பிறவிகளில் நீ புரிந்த பண்ணியங்களின் பயனாக, இப் பிறவியில் அனுபவிக்கத் தகுந்த செல்வம் வாய்க்கப் பெற்றது என்று எண்ணி, இல்லாதவர்க்கும் ஈயாமல், இறைவன் திருவடியையும் வழபடாமல், கற்ற பெரியோர்க்கும் உதவாமல், உனது கண்ணானது ஆங்காரத்தால் மறைக்கப்பட்டு வாழ்கின்றாயே.

 

மாணிக்கம் முத்து வயிரப் பணி பூண்டு

ஆணிப்பொன் சிங்கா தனத்தில் இருந்தாலும்,

காணித்து உடலை நமன் கட்டியே கைப்பிடித்தால்,

காணிப்பொன் கூடவரக் காண்கிலமே நெஞ்சமே!

 

இதன் பொருள் ---

 

     நெஞ்சமே! இரத்தினம், முத்து, வழிரம் இவற்றால் ஆன அணிகலன்களைத் தரித்து, உயர்ந்த பொன்னால் ஆகிய சிங்காதனத்தின் மீது வீற்றிருந்தாலும், இலட்சியம் வைத்து, இந்த உடலை இயமன் ஆனவன் கயிற்றினால் இறுக்கிப் பற்றி இழுக்கின்றபோது, காசி அளவு பொன் கூட உன்னுடன் வராதே.

 

கற்கட்டும் மோதிரம், நல்கடுக்கன், அரைஞாண் பூண்டு,

திக்கு எட்டும் போற்றத் திசைக்கு ஒருத்தர் ஆனாலும்,

பல்கிட்ட எமன் உயிர் பந்தாடும் வேளையிலே

கைச்சட்டம் கூடவரக் காண்கிலமே நெஞ்சமே!

 

இதன் பொருள் ---

 

     ஏ மனமே! கற்களால் இழைக்கப்பட்ட மோதிரங்களும், உயர்ந்த கடுக்கன்களும், அரைஞாணும் தரித்து, எட்டுத் திக்கில் உள்ளோரும் புகழும்படியாக, எத்திசையில் உள்ளோர்க்கும் மேம்பட்டவனாக நீ இருந்தாலும்,மரண காலத்தில் உனது பல் கிட்டிக் கொள்ளும் சமயத்தில், உனது உயிரினை இயமன் என்பவன் ஒரு பந்தினைப் போலக் கொண்டு செல்லும் வேளையில், நீ ஓர் ஓலையைக் கூட உன்னுடன் கொண்டு செல்ல முடியாதே.

 

     இந்த உண்மைகளை எல்லாம் கற்று உணராமல், கற்றவர்பால் கேட்டு அறியாமல், யாரையும் சதமாக எண்ணாமல், சற்குருவின் பாதகமலமே நமது பாதக மலத்தை அறுக்கும் என்று சற்குருவைப் போற்றி வழிபடாமல், கண் அற்ற குருடன் போல வாழ்க்கையைக் கழித்தல் கூடாது.

 

முன்னம் நீ செய்த தவம் முப்பாலும் சேரும் அன்றிப்

பொன்னும் பணிதிகழும் பூவையும் அங்கேவருமோ?

தன்னைச் சதமாகச் சற்குருவைப் போற்றாமல்

கண்ணற்ற அந்தகன்போல் காட்சியுற்றாய் நெஞ்சமே!

 

இதன் பொருள் ---

 

     மனமே! முற்பிறவிகளில் நீ புரிந்த தவமே உன்னை இனிவரும் பிறவிகளிலும் சேரும். அல்லாமல், நீ தேடிய பொன்னும், அணிகலன்களும், மாதர்களும் அவற்றைப் பூணுவதற்கு உன்னிடத்தில் வாய்த்த மாதர்களும், நீ செல்லுகின்ற அந்த இடத்திற்கு உன்னோடு வந்திடுமோ? (வராது.) அவற்றை நிலையுடைய பொருளாக எண்ணி, உனக்கு வாய்த்த உண்மைக் குருவைப் போற்றாமல், கண் கெட்ட குருடனைப் போல, அறிவுக் குருடனாக நீ ஆனாயே.

 

பை அரவம் பூண்ட பரமர் திருப் பொன்தாளைத்

துய்ய மலர் பறித்துத் தொழுது வணங்காமல்,

கையில் அணிவளையும், காலில் இடும் பாடகமும்

மெய் என்று இறுமாந்து விட்டனையே நெஞ்சமே!

 

இதன் பொருள் ---

 

     ஏ னமே! நச்சுப் பையுடன் கூடிய பாம்பினைப் பூண்டுள்ள நாகாபரணன் ஆகிய பரம்பொருளின் அழகிய பொன்னார் திருவடிகளை, தூய நறுமலர்களைப் பறித்துத் தூவி, அருச்சனை புரிந்து, பாடிப் பரவாமல், கைகளில் அணிந்துள்ள வளையல்களையும், கால்களிலே அணிந்துள்ள சிலம்புகளையும் உடைய மாதரை நிலை என்று எண்ணி, கர்வத்தோடு இருந்தாயே.

 

 

 

 

 

ஆமையும் மனிதனும்

  ஆமையும் மனிதனும் ----- உடலைப் பற்றி நின்று துன்புறுத்தும் நோய் போல, உயிரைப் பற்றி நின்று துன்புறுத்துவது ஆகலின் பிறவி நோய் எனப்பட்டது. ந...