திரு ஏகம்ப மாலை - 7

 

"அன்ன விசாரம் அதுவே விசாரம், அது ஒழிந்தால்,

சொன்ன விசாரம் தொலையா விசாரம், நல் தோகையரைப்

பன்ன விசாரம் பலகால் விசாரம், இப் பாவி நெஞ்சுக்கு

என்ன விசாரம் வைத்தாய் இறைவா கச்சிஏகம்பனே."

பொழிப்புரை : திருக்கச்சி ஏகம்பத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவனே!  பொய்யாகிய உடம்பைப் போற்றி வளர்க்கும் பொருட்டு மனிதனுக்கு முதலில் எழுகின்ற கவலை உணவைப் பற்றியது. அந்தக் கவலை எவ்வகையிலாவது நீங்கினால், அடுத்து உடம்பைக் கிடத்த நல்ல படுக்கை, இருக்க வீடு, உடுத்த உடை தேவைப்படுவதால், அதற்கான பொருளைத் தேடுவது அடுத்த கவலை ஆகிறது.  இவையெல்லாம் வாய்த்துவிட்டால், அழகு மிக்க மயில் போலும் சாயலை உடைய இளம்பெண்களைப் புகழ்ந்து பேசும் இந்த விசாரம்  பலகாலத்து விசாரமாக உள்ளது.  சித்த சாந்தம் அடையாத, இந்தப் பாவியின் மனத்திற்கு  வேறு என்ன கவலையை வைத்தாய்.

விளக்கம் : மனிதன் கலியுகத்தில் அன்னத்தால் உயிர் பெற்று விளங்குவான் என்பது சரித்திரம். இதனை உயிரானது முதலாம் யுகத்தில் எலும்பிலும், இரண்டாம் யுகத்தில் தசையிலும், மூன்றாம் யுகத்தில் இரத்தத்திலும், நான்காம் அன்னம் முதலியவற்றிலும் இருக்கும் என்று பராசரஸ்மிருதி, ஆசார காண்டம், யுகதர்ம பேதத்தில் கூறியவாற்றான் உணர்க என்று திரு.வி.க. அவர்கள் காட்டியுள்ளார்.  

சோற்றுக் கவலை முதல் கவலை என்பதற்கு, நல்வழி என்னும் நூலில் ஔவைப் பிராட்டியார் காட்டுவது....

"சேவித்தும், சென்றிரந்தும், தெண்ணீர்க் கடல்கடந்தும்,

பாவித்தும், பார்ஆண்டும், பாட்டுஇசைத்தும், - போவிப்பம்,

பாழின் உடம்பை வயிற்றின் கொடுமையால்

நாழி அரிசிக்கே நாம்"

இப் பாடலின் பதவுரை...

வயிற்றின் கொடுமையால் - வயிற்றினுடைய (பசிக்) கொடுமையினாலே, சேவித்தும் - (பிறரைச்) சேவித்தும், சென்று இரந்தும் - (பலரிடத்தே) போய் யாசித்தும், தெள்நீர்க் கடல் கடந்தும் - தெளிவாகிய நீரையுடைய கடலைக் கடந்து வேறு நாடு சென்றும், பாவித்தும் - (ஒருவரைப் பெரியவராகப்) பாவித்தும், பார் ஆண்டும் - பூமியை ஆண்டும், பாட்டு இசைத்தும் - (செல்வரைப் புகழ்ந்து) பாட்டுப் பாடியும், நாம் - நாம், உடம்மை - இந்த உடம்பினை, நாழி அரிசிக்கே - நாழி யரிசிக்காகவே, பாழின் - வீணிலே, போவிப்பம் - செலுத்துகின்றேம்.

வீட்டு நெறியில் செல்லும் பொருட்டு அரிதாகக் கிடைத்த மனிதவுடம்பினை உணவு தேடுவதிலேயே கழிப்பது அறியாமையாகும் என்பது கருத்து.

சொன்ன விசாரம். சொர்ணம் என்பது சொன்னம் என்று ஆயிற்று. கர்ணன், கன்னன் ஆனது போல. சொர்ணம் என்றால் பொன். அடுத்துப் பொருள் தேடும் கவலை. இந்தக் கவலையைப் பற்றி  நீதிவெண்பா என்னும் நூலில் வரும் ஒரு பாடலைக் காண்போம்...

"இன்னல் தரும்பொருளை ஈட்டலும் துன்பமே,

பின்அதனைப் பேணுதலும் துன்பமே -- அன்னது

அழித்தலும் துன்பமே, அந்தோ, பிறர்பால்

இழத்தலும் துன்பமே ஆம்."

இதன் பொருள் ---

துன்பத்தைத் தரக்கூடிய செல்வத்தைத் தேடுதலும் துன்பம்.  தேடிய பொருளை காத்தலும் துன்பம். அதனைச் செலவழித்தலும் துன்பமே.  அந்தோ, அதனைப் பிறர் இடத்தில் கொடுத்து இழந்து போவதும் துன்பமே.

நாலடியார் கூறுவதையும் காண்போம்....

"ஈட்டலும் துன்பம், மற்று ஈட்டிய ஒண்பொருளைக்

காத்தலும் ஆங்கே கடுந்துன்பம், - காத்தல்

குறைபடில் துன்பம், கெடில்துன்பம், துன்பக்கு

உறைபதி மற்றைப் பொருள்."

பொருள் திரட்டுதலும் துன்பம்; திரட்டிய சிறந்த பொருளைப் பாதுகாத்தலும் அவ்வாறே மிக்க துன்பமாகும்;  அங்ஙனம் பாதுகாத்த முறையில் பொருள் தன் அளவில் குறைந்துபோகுமாயின் துன்பமே, இயற்கை நிகழ்ச்சிகளால் முற்றும் அழிந்து போகுமானால் பின்னும் துன்பம்; ஆதலால், பொருள் துன்பங்கள் எல்லாவற்றிற்கும் தங்கும் இடம் என்க.

அருணகரிநாதர் அருளிய திருப்புகழ்ப் பாடல் ஒன்றின் கருத்தினையும் இங்கு வைத்துச் சிந்தித்தல் நலம்.

"உடுக்கத் துகில் வேணும், நீள்பசி

     அவிக்கக் கனபானம் வேணும், நல்

          ஒளிக்குப் புனல் ஆடை வேணும், மெய் ...... உறுநோயை

ஒழிக்கப் பரிகாரம் வேணும், உள்

     இருக்கச் சிறுநாரி வேணும், ஒர்

          படுக்கத் தனிவீடு வேணும், இவ் ...... வகை யாவும்

கிடைத்துக் க்ருகவாசி ஆகிய

     மயக்கக் கடல்ஆடி, நீடிய

          கிளைக்குப் பரிபாலனாய் உயிர் ...... அவமே போம்.

க்ருபைச் சித்தமும், ஞான போதமும்

     அழைத்துத் தரவேணும், ஊழ்பவ

          கிரிக்குள் சுழல்வேனை ஆளுவது ...... ஒருநாளே.

குடக்குச் சில தூதர் தேடுக,

     வடக்குச் சில தூதர் நாடுக,

          குணக்குச் சில தூதர் தேடுக, ...... என மேவிக்

குறிப்பில் குறி காணும் மாருதி,

     இனித் தெற்கு ஒரு தூது போவது

          குறிப்பில் குறிபோன போதிலும் ...... வரலாமோ?

அடிக் குத்திர காரர் ஆகிய

     அரக்கர்க்கு இளையாத தீரனும்,

          அலைக்கு அப்புறம் மேவி, மாதுஉறு ...... வனமே சென்று,

அருள்பொன் திரு ஆழி மோதிரம்

     அளித்து உற்றவர் மேல் மனோகரம்

          அளித்துக் கதிர்காமம் மேவிய ...... பெருமாளே."

இதன் பொழிப்புரை ---

மேற்கே சில தூதர்கள் தேட வேண்டும் என்றும், வடக்கே சில தூதர்கள் தேட வேண்டும் என்றும், கிழக்கே சிலதூதர்கள் தேட வேண்டும் என்றும் அனுப்பி வைத்து, குறிப்பில் குறிப்பறிகின்ற அனுமனை இனி தெற்கே ஒரு தூதனாகப் போக வேண்டியது என்று சொல்லியனுப்பும் குறிப்பு விவரத்தின்படி குறித்த பொருள் கிடைத்தல் தவறிப் போன போதிலும் திரும்பி வீணே வரலாமோ? வருதல் நன்றல்ல (என்று சுக்ரீவன் சொல்லியனுப்ப) அடியோடு வஞ்சகர்களாகிய அரக்கர்களிடம் தோற்று இளைக்காத தீரனாய்க் கடலைக் கடந்து அப்புறம் இலங்கைக்குப் போய், சீதை இருந்த அசோகவனம் புகுந்து, இராமர் தந்த அழகிய பொன் மோதிரத்தைக் கொடுத்துத் திரும்பிய அனுமனுக்கு அன்புடன் அருள் புரிந்து கதிர்காமம் என்னும் திருத்தலத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் பெருமையில் மிக்கவரே!

உடுப்பதற்கு உடை வேண்டும்; பெரிய பசியைத் தணிப்பதற்குக் கெட்டியான பானகம் முதலிய சுவை நீர் வேண்டும்; உடல் அழுக்கு நீங்கி ஒளி பெற தூயநீரும், ஆடையும் வேண்டும்; உடலுக்கு உற்ற நோய்களை ஒழிப்பதற்கு மருந்துகள் வேண்டும்; வீட்டுக்குள் இருப்பதற்கு இளம் மனைவி வேண்டும்; படுப்பதற்கு ஒரு தனி வீடு வேண்டும்; இவ்வாறான நலன்கள் யாவும் கிடைத்துக் குடும்பத்தனாகி, அந்த வாழ்வு என்ற மயக்கக் கடலில் முழுகி, பெரிய சுற்றத்தாரைக் காப்பவனாயிருந்து, முடிவில் உயிர் வீணே அழிந்து போம்; ஆதலால் உமது கருணை உள்ளத்தையும், சிவஞான போதத்தையும் அடியேனை அழைத்துத் தந்தருளவேண்டும்; ஊழ்வினையாகிய மலைச்சூழலில் சுழலுகின்ற என்னை ஆண்டு அருளும் நாள் ஒன்று கிடைக்குமோ?

திரு ஏகம்ப மாலை - 6

 

"பிறக்கும்பொழுது கொடுவந்தது இல்லை, பிறந்து மண்மேல்

இறக்கும்பொழுது கொடுபோவது இல்லை, இடைநடுவில்

குறிக்கும்இச் செல்வம் சிவன்தந்தது என்று, கொடுக்க அறியாது

இறக்கும் குலாமருக்கு என் சொல்லுவேன், கச்சிஏகம்பனே."

பொழிப்புரை :  திருக்கச்சி ஏகம்பத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவனே, உலகத்தில் பிறக்கும் காலத்தில் ஒரு பொருளையும் உடன் கொண்டு வந்தது இல்லை.  பிறந்து, பிறகு இறக்கும் காலத்திலும் ஒரு பொருளையும் கொண்டு போவது இல்லை. இடைக் காலத்தில் தோன்றும் பொருட்செல்வம், நமது வினைப்பயன் காரணமாக, சிவபெருமானால் அளிக்கப் பெற்றது என்று உறுதியாக நம்பி,  அப்பொருளைக் கொண்டு உயிருக்கு உறுதி தரும் நல்வினையை, பிறவியை அறுக்கும் பெருமருந்தாகிய பதிபுண்ணியத்தை ஆற்றி வருவதே நல்வழி என்று கொண்டு,  இல்லை என்று இரப்பவருக்கு இல்லை என்னாமல் கொடுத்து உதவத் தெரியாமல், வாழ்நாளை வீழ்நாளாக்கி மாண்டுபோகும் கீழ்மக்களுக்கு என்ன சொல்வேன்.  

விளக்கம் : ஆன்மா, கன்மவயத்தால் ஒரு உடம்பை விட்டு, மற்றொரு உடம்பில் சேருமிடத்து, மண், பெண், பொன் முதலிய சகல பொருள்களையும் விட்டுப், புரியட்டகத்துடன் அடைகிறது.  எனவே, "பிறக்கும்பொழுது கொண்டு வந்தது எதுவும் இல்லை".  அங்ஙனம் பூமியில் பிறந்து, தனதானியாதிகளைத் தேடி, அனுபவித்து, இன்னும் நீண்ட நாள் இருப்போம், நாமே அனுபவிப்போம் என்னும் ஆசையால் பொருளைக் குவித்து, இறப்பு வந்தபோது, அந்த ஆன்மா தான் தேடிய பொருள்களை எல்லாம் கொள்ளாது, உடம்பை விட்டுப் போதலின், "இறக்கும்பொழுது கொடு போவது இல்லை" என்றார்.   

பிறக்கும்பொழுது, இறக்கும்பொழுது என்றதனால், பிறவிகள் தோறும் என்று கொள்ள வேண்டும். செல்வமானது இடையில், ஆன்மா பூர்வ சன்மத்தில் ஆர்ச்சித்த புண்ணிய புவத்தின் அளவு, இடையில் பட்டது. தவிர, ஆன்ம முயற்சியினாலேயே எல்லாம் வந்ததும் இல்லை.  அதனால் "இடைநடுவில் குறிக்கு இச்செல்வம்" என்றார். ஆன்மா ஈட்டிய இச் செல்வமானது, சடம் ஆதலால், தாமே குறித்த இடத்திற்குச் செல்லாது.  ஆனால், ஆன்மா ஈட்டிய கன்மமானது செல்லுமாயின், அதுவும் சிவாஞ்ஞையால் புண்ணிய பாவத்தின் அளவே ஆகும் என்பதால் "சிவன் தந்தது" என்றார்.

இறைவன் புண்ணியத்திற்கு ஈடாகத் தந்தது. ஆதலால், அச் செல்வம் தோன்றியபோது,  நாலடியார் உணர்த்துவது......

"நின்றன நின்றன நில்லா எனஉணர்ந்து,

ஒன்றின ஒன்றின வல்லே, செயின்,செய்க;

சென்றன சென்றன, வாழ்நாள், செறுத்துஉடன்

வந்தது வந்தது கூற்று." --- நாலடியார்.

இதன் பதவுரை ---

வாழ்நாள் - உடம்போடு கூடி வாழுமாறு ஏற்பட்ட நாட்கள், சென்றன சென்றன - செல்கின்றன செல்கின்றன; கூற்று - நமன், செறுத்து உடன் வந்தது வந்தது - சினந்து விரைந்து வருகின்றான் வருகின்றான். (ஆதலால்) நின்றன நின்றன - நிலைபெற்றன நிலைபெற்றன என்று நினைத்துக் கொள்ளப்பட்ட செல்வப் பொருள்கள், நில்லா என உணர்ந்து - நிலைபெறா என்று தெரிந்து, ஒன்றின ஒன்றின செயின் - இசைந்தன இசைந்தனவாகிய அறங்களைச் செய்யக் கருதுவீர்களானால்,  வல்லே செய்க - விரைந்து செய்வீர்களாக.

(கருத்து.) வாழ்நாள் கழிந்துகொண்டே யிருத்தலால் நிலையில்லாத செல்வப் பொருள்கள் கொண்டு உடனே அறம் செய்யவேண்டும்.

ஒல்லும் அளவு அறம் செய்க என்பதற்கு, ‘ஒன்றின ஒன்றின செய்க' எனவும், செய்தலின் அருமை தோன்றச் ‘செயின்' எனவும் கூறினார். ‘செல்கின்றன' என்னும் கருத்து விரைவு பற்றிச் 'சென்றன' என்றும், ‘வரும்', என்னுங் கருத்துத் துணிவு பற்றி ‘வந்தது' என்றுஞ் சொல்லப்பட்டன. முதல் இரண்டு அடுக்குகள் பன்மையும், பின் இரண்டு அடுக்குகள் அவலமும் உணர்த்தும், "கூற்று - வாழ்நாள் இடையறாது செல்லும் காலத்தினைப் பொருள் வகையாற் கூறுபடுத்தும் கடவுள் " என்னும் நச்சினார்க்கினியர் உரை இங்கே நினைவு கூரற்பாலது.

"என்ஆனும் ஒன்றுதம் கைஉறப் பெற்றக்கால்,

பின்ஆவது என்று பிடித்துஇரா, - முன்னே

கொடுத்தார் உயப்போவர், கோடுஇல்தீக் கூற்றம்

தொடுத்துஆறு செல்லும் சுரம்." --- நாலடியார்.

இதன் பதவுரை ---

என் ஆனும் ஒன்று தம் கை உற பெற்றக்கால் - யாதாயினும் ஒரு பொருளைத் தமது கையில் கிடைக்கும்படி பெறுவராயின், பின் ஆவது என்று பிடித்து இரா - மூப்புக் காலத்தில் பயன்படுவதென்று இறுகப் பிடித்துக்கொண்டு சும்மா இராமல், முன்னே கொடுத்தார் - இளமையிலேயே அறஞ்செய்தவர், கோடு இல் தீக் கூற்றம் - நடுவுநிலைமையுள்ள அருளில்லாத கூற்றுவன், தொடுத்து செல்லும் சுரம் ஆறு - கயிற்றாற் கட்டிக் கொண்டுபோகின்ற காட்டு வழியை, உய்ய போவர் - தப்பிப் புண்ணிய உலகம் புகுவார்.

(கருத்து.) இளமையிலேயே அறஞ் செய்தவர் புண்ணிய உலகம் புகுவர்.

சிறிது கிடைத்தாலும் அறம் செய்க என்பதற்கு ‘என்னாலும்' என்றார். பொருள் கிடைப்பதன் அருமை நோக்கிப் ‘பெற்றக்கால்' என்றார். கிடைப்பது அங்ஙனம் அருமையாய் இருத்தலின், கிடைத்த உடனே அறத்திற்குச் செலவிடுக என்பது கருத்து. பிடித்திருத்தல், தாமும் உண்ணாது இறுக்கம் செய்து கொண்டிருத்தல். ‘முன்னே ' என்பது முதற்காலத்திலேயே என்னுங் கருத்தில் வந்தது; அஃதாவது, பெற்ற உடனே என்பது; கோடு இல் - கோணுதல் இல்லாத, நடுவு நிலைமையுள்ள அறஞ்செய்வார் கூற்றுவனுலகுக்குச் செல்லும் வழி தப்பிப் புண்ணியவுலகுக்குப் போவர் என்பது பின் இரண்டடிகளின் பொருள்.

இவ்வாறு செய்யாதவர், "சிவன் தந்தது என்று கொடுக்க அறியாது இறக்கும்" என்றார். இறைவன் தந்த அறிவினைப் பெற்றிருந்தும், அந்த அறிவினைச் செல்வம் சேகரிக்கப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, செல்வத்தால் பெறவேண்டிய பயனைக் கருதாது, அந்த அறிவு மட்டும் இல்லாது இருத்தலின், அவர்களைக் கீழ்மக்கள் எனக் குறிக்க, "குலாமர்" என்றார்.  

செல்வம் நிலையாமையையும், அதைக் கொண்டு அனுபவிக்கும் யாக்கை நிலையாமையையும் கண்கூடாகக் கண்டும், சுருதி, புராணங்களாலும், அருள் நூல்களாலும்,  நல்லோர் உரையாலும் அறிந்து இருந்தும், பிறர்க்குக் கொடாது முற்பிறப்பில் செய்த புண்ணியத்தை இழந்து, இனி மறுமைக்கும், வேண்டிய புண்ணியத்தைப் பெறாது, வாளா இறந்துபோகும் மனிதர்கள் மேல் இரக்கம் கொண்டு அடிகளார் "என் சொல்லுவேன்" என்றார்.

திரு ஏகம்ப மாலை - 5

"பொல்லாதவன், நெறிநில்லாதவன், ஐம்புலன்கள் தமை

வெல்லாதவன், கல்வி கல்லாதவன், மெய்அடியவர்பால்

செல்லாதவன், உண்மை சொல்லாதவன், நின் திருவடிக்குஅன்பு

இல்லாதவன் மண்ணில் ஏன் பிறந்தேன், கச்சிஏகம்பனே."

பொழிப்புரை : திருக்கச்சி ஏகம்பத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவனே, நான் கொடியவன், சன்மார்க்கத்தில் ஒழுகாதவன், ஐம்புலன்களை வெல்லாதவன், ஞானநூல்களைப் படித்து நிற்காதவன், உண்மை அடியவர்களிடம் சேராதவன், மெய் பேசாதவன், உனது திருவடிக்கு அன்பு இல்லாதவன்.  இத்தகைய கொடியேன் இந்த உலகில் ஏன் பிறந்தேன்.

விளக்கம் : மக்களாகப் பிறவி தாங்கியவர்கள் கடைப் பிடித்து ஒழுக வேண்டிய நல்ல நெறிகளை உணர்ந்து,  அதைத் தாங்கும் அருள் நூல்களை ஓதி அறிந்து,  அறிந்தார்பால் மேல் விளக்கம் பெற்றுத் தெளிந்து, ஞானத்தை அடைந்து, ஞான நிட்டை கூடி, இறைவன் திருவடியை அடையவேண்டும்.  ஒழுக வேண்டிய நெறிகளை எதிர்மறை முகத்தால் அடிகள் தெளிவாக்கினார்.

அப்பர் பெருமான் பாடியருளிய திருத்தாண்டகப் பாடல் ஒன்றைக் காண்போம்....

குலம்பொல்லேன் குணம்பொல்லேன் குறியும் பொல்லேன்

குற்றமே பெரிதுஉடையேன் கோல மாய

நலம்பொல்லேன் நான்பொல்லேன் ஞானி யல்லேன்

நல்லாரோடுஇசைந்திலேன் நடுவே நின்ற

விலங்கு அல்லேன் விலங்கு அல்லாது ஒழிந்தேன் அல்லேன்

வெறுப்பனவும் மிகப்பெரிதும் பேச வல்லேன்

இலம்பொல்லேன் இரப்பதே ஈய மாட்டேன்

என்செய்வான் தோன்றினேன் ஏழையேனே.

இதன் பொருள் ---

சார்ந்த கூட்டத்தால் நான் தீயேன்; குணத்தாலும் தீயேன்; குறிக்கோளாலும் தீயேன். குற்றமாகிய செயலே பெரிது உடையேன்; நலம் பயத்தற்குரிய வேடத்தாலும் தீயேன். எல்லாவற்றாலும் நான் தீயேன். ஞானியல்லேன்; நல்லாரோடு கூடிப் பழகிற்றிலேன்; மறவுணர்வு, பாவ உணர்வு உடைய மக்கட்கும், அது இல்லாத பிற உயிர்கட்கும் இடைநிற்கின்ற ஒரு சார் விலங்கும் அல்லேன்; மன உணர்வு பெற்றும் அம் மன உணர்வால் பயன் கொள்ளாமையின் விலங்கு அல்லாது ஒழிந்தேனும் அல்லேன்; வெறுக்கத்தக்க பொய் குறளை கடுஞ்சொல் பயனில் சொல் என்பனவற்றையே மிகப் பெரிதும் பேசும் ஆற்றலினேன். நல்ல குடியில் பிறந்தேன் ஆயினும், என்செயலால் அதுவும் பொல்லேனாக இகழப்பட்டேன். பிறர்பால் இரப்பதனையே மேற்கொண்டு என்பால் இரப்பவர்க்கு யாதும் ஈய மாட்டேன். இந்நிலையில் அறிவற்ற நான் என் செய்வதற்காக மனிதனாகத் தோன்றினேன்.

வள்ளற்பெருமான் பாடியருளிய திருவருட்பாப் பாடல் ஒன்றையும் இங்கே சிந்திப்போம்.....

"குலத்திடையும் கொடியன், ஒரு குடித்தனத்தும் கொடியேன்,

    குறிகளிலும் கொடியன், அன்றிக் குணங்களிலும் கொடியேன்,

மலத்திடையே புழுத்தசிறு புழுக்களிலும் கடையேன்,

    வன்மனத்துப் பெரும்பாவி வஞ்சநெஞ்சப் புலையேன்,

நலத்திடைஓர் அணுஅளவும் நண்ணுகிலேன், பொல்லா

    நாய்க்குநகை தோன்றநின்றேன், பேய்க்கும்மிக இழிந்தேன்,

நிலத்திடைநான் ஏன்பிறந்தேன், நின்கருத்தை அறியேன்,

    நிர்க்குணனே, நடராஜ நிபுணமணி விளக்கே."

இதன் பொருள் ---

குலம் குடித்தனங்களிலும் குறி குணங்களிலும் நேர்மையில்லாதவனாகிய யான் மலத்திற் புழுக்கும் சிறு புழுக்களினும் கடையவன்; வன்மையுற்ற மனத்தையுடைய பெரும்பாவி; வஞ்சம் நிறைந்த நெஞ்சினையுடைய புலைத்தன்மை கொண்டவன்; நலமாகியவற்றைச் சிறிதும் நெருங்குதல் இல்லாதவன்; பொல்லாத நாயும் கண்டு நகைக்கத்தக்க கீழ்மையுற்றுள்ளேன்; பேயினும் இழிக்கத் தக்க யான் இந்நிலவுலகத்தில் பிறந்த காரணம் தெரியேன்; பிறப்பித்த நின் திருவுள்ளம் யாதென்று அறியேன்; நிர்க்குண நடராசப் பெருமானாகிய நிபுண மணியே எனக்கு உரைத்தருள்க.

திரு ஏகம்ப மாலை - 4

 

"நல்லார் இணக்கமும், நின் பூசை நேசமும், ஞானமுமே

அல்லாது, நிற்கும் நிலை உளதோ, அகமும் பொருளும்

இல்லாளும் சுற்றமும் மைந்தரும் வாழ்வும் எழில் உடம்பும்

எல்லாம் வெளிமயக்கே, இறைவா, கச்சிஏகம்பனே."

பொழிப்புரை : திருக்கச்சி ஏகம்பத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவனே, நல்லவர்களுடைய சேர்க்கையும்,  உனது பூசையில் விருப்பமும், ஞானமும் அல்லாமல், உறுதி நிலை வேறு உண்டோ.  வீடும், சொத்துக்களும், மனைவியும், உறவினரும், பிள்ளைகளும், உலக வாழ்க்கையும், அழகிய உடம்பும், இவை யாவும் வெளிமயக்கத் தோற்றமே ஆவன.

விளக்கம் :  நல்லார் என்றது, சாதுக்கள் கூட்டத்தை, அடியவர்கள் கூட்டத்தை. மக்கள் அடையவேண்டிய உறுதிப் பொருள் ஞானம்.  ஞானமானது சிவபூசையால் விளங்குவது. சிவபூசை என்பது சிவபெருமானை இடையறாது தியானிப்பது. அதுதான் மேலான ஞானபூசை. அப் பூசைக்கு இன்றியமையாதது அன்பு. அந்த அன்பு நல்லார் இணக்கத்தால் நிகழும். இந்த முறைமை பற்றியே, "நல்லார் இணக்கமும், நின் பூசை நேசமும், ஞானமுமே அல்லாது நிற்கும் நிலை உளதோ" என்றார் அடிகள்.

அஞ்ஞானத்தால் நிறைந்திருக்கும் மக்கள் ஞானம் பெற முதலில் தேடவேண்டுவது, நல்லார் நட்பு. அடியார் அன்பு. இந்த உண்மை பற்றியே, "செயற்கு அரிய யாவுள நட்பின்" என்றார் திருவள்ளுவ நாயனாரும்.  திருவள்ளுவ நாயனார் நட்பைப் பற்றி அருளிச் செய்த அதிகாரங்களை நோக்க இதன் உண்மை விளங்கும்.  நட்பு, நட்பு ஆராய்தல், தீ நட்பு, கூடா நட்பு என்னும் அதிகாரங்களில் பெருமானார் தெரிவித்துள்ள செய்திகளை உன்னி ஆராய்ந்தால் நட்பு என்பது என்ன என்று தெளிவாகும். "வணங்கத் தலை வைத்து, வார்கழல் வாய் வாழ்த்த வைத்து, இணங்கத் தன் சீரடியார் கூட்டமும் வைத்து" என்று பாடினார் மணிவாசகப் பெருமான்.

இக் காலத்தில் நட்பு என்பது தன் உண்மைப் பொருளை இழந்து, எப்படி எப்படியோ கொள்ளப்படுவது கருத்தில் கொள்ளற்கு உரியது.  நட்பு என்பதற்கு இப்பொழுது தரப்படும் வியாக்கியானங்களைக் காணும்போது, கற்றறிந்தவர்களுக்கு வருத்தமே மேலிடும். நன்மை அல்லாதனவற்றை நன்மை எனக் கருதுவது அறியாமை பற்றியே. அறியாமை இருப்பதாலேயே, அறியாமையே யாரும் ஏற்றுக் கொள்வதில்லை.

கிரகச் சேர்க்கை

 

நாடி வந்த கோள் என் செய்யும்?

----

10.02.2021 அன்று ஆறு கிரகங்களும் மகர இராசியில் கூடி இருக்கும் நாள் என்று "கணித மங்கல நூலவர்" கூறினர். இதை வைத்து, சிலர் இப்படி ஆகும், அப்படி ஆகும் என்று அச்சுற்றுத்தவும் செய்தனர். கணிதநூல் என்பது சோதிடநூலைக் குறிக்கும். மங்கல நிகழ்வுகளுக்கு, கிரக நிலைகளைக் கணக்கிட்டுப் பார்த்து அறிவது என்பதால், "கணித மங்கல நூல்" என்று சோதிட சாத்திரம் கூறப்படுகின்றது. வேதங்களின் அங்கங்களாக உள்ளவை ஆறு அங்கங்கள் எனப்படும். அவற்றில் சோதிடமும் ஒன்று. வேதங்களில் விதிக்கப்பட்ட நற்செயல்களை அனுட்டிப்பதற்கு உரிய நாளைக் கணிப்பதற்கு மட்டுமே அது உரியது. ஆனால், நம்மில் சிலர் எதற்கெடுத்தாலும், சோதிடத்தை ஆராய முற்படுகின்றனர்.

ஆன்மாக்கள் அவை அவை செய்கின்ற நல்வினை, தீவினையின் பயன்களை அனுபவித்துக் கழிக்கவே வேண்டும். அந்தப் பயன்களை ஊட்டுவது இறைவன். இறைவன் ஆணைப்படி நின்று, வினைப் பயன்களை ஊட்டும் தொழிலைப் புரிபவர்கள், ஞாயிறு முதலான ஏழு கோள்களும், நிழல் கிரகம் அல்லது சாயா கிரகம் என்று சொல்லப்படும் இராகு கேது ஆகிய இரு கோள்களும்.

இன்பம் வந்து சேர்ந்தால் எதைப் பற்றியும் கவலைப் படுவது இல்லை. இது இறைவன் அருளால் வந்தது என்று எண்ணிப் போற்றுவதும் இல்லை. "எல்லாம் என்னால் தான்" என்கின்றோம். துன்பம் வந்தால், அது இன்னாரால் வந்தது, இதனால் வந்தது என்று புலம்பி, அதைத் தீர்த்துக் கொள்ள வழி தேடி, கணிதநூல் வல்லார் என்று சொல்லிக் கொள்வோரிடம் செல்கிறோம். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் பலப்பல விதமாக அவரவது அறிவு நிலைக்கும், அனுபவத்துக்கும் ஏற்ப பலன்களைச் சொல்லி, பரிகாரங்களையும் பரிந்துரைப்பார்கள். உண்மையில் பரிகாரம் என்பது சோதிட நூல்களில் சொல்லப்படவில்லை. மருந்துக் கடைக்குச் சென்று நாமே நமக்கு ஏற்பட்டுள்ள நோயைச் சொல்லி, மருந்து வாங்கிப் பயன்படுத்துதல் என்பது எத்தனை தவறானதோ, அதேபோல நாமாக பரிகாரத்தைச் செய்தல் என்பதும் தவறானதே. பரிகாரம் வேறு, ஜோதிடம் வேறு. ஜோதிட நூல்கள் எதுவும் பரிகாரத்தைப் பற்றிச் சொல்லாது. ஜோதிடர் என்பவர் உங்களுக்கு உண்டாகியுள்ள தோஷத்தைப் பற்றித் தெளிவாக எடுத்துரைக்க இயலும். ஆனால் அதே ஜோதிடர் பரிகாரத்தைச் சொல்வது என்பது சரியாகாது. பரிகாரத்தைச் சொல்ல வேண்டும் என்றால் அந்த ஜோதிடர், அது குறித்த அறிவினைப் பெற்றவராக இருக்க வேண்டும். பரிகாரத்தைப் பற்றி, ஜோதிட நூல்கள் அல்லாத "சாந்தி குசுமாகரம்", "சாந்தி ரத்னாகரம்" முதலான நூல்கள் தெளிவாகச் சொல்கின்றன. இந்த நூல்களையும் தர்ம சாத்திரத்தையும் கற்றறிந்த விற்பன்னர்கள் மட்டுமே சாந்தி பரிகாரங்களைச் சொல்லவும் செய்யவும் இயலும். மேலும் சாந்தி என்பது சாந்தப்படுத்துவதே ஆகும். அது தீர்வு ஆகாது.

தீர்வு என்பது, வினைகளின் பயனை யார் நமக்கு விதித்தாரோ, அவரிடம்தான் உள்ளது. வினைப்பயனை ஊட்டி, பிறவியைத் தந்தது இறைவன். அந்த இறைவனால் மட்டுமே நமது வினைகளை வேர் அறுக்கமுடியும் என்பதை அறியவேண்டும். சாந்தி எனப்படுவது, முளையைக் கிள்ளுவது போல. வேரை அறுத்தால்தான் முளைப்பது இல்லாமல் போகும் என்பதை அறிதல் வேண்டும்.

வேதாரண்யம் என்று தற்போது வழங்கப்படும் "திருமறைக்காடு" என்னும் திருத்தலத்திற்கு எழுந்தருளி இருந்தனர் திருஞானசம்பந்தரும், அப்பரும். பாண்டிய நாட்டில் இருந்து அழைப்பு வந்தது திருஞானசம்பந்தருக்கு. அவர் பாண்டிய நாட்டிற்கு எழுந்தருள உடன்பட்டபோது, அங்கே மிகுந்து இருந்த சமணர்களால் ஏற்கெனவே மிகவும் துன்புற்ற அப்பர் பெருமான், சிறுபிள்ளையாகிய திருஞானசம்பந்தர் போவது தகாது என்று உள்ளத்தில் கொண்ட அன்பு காரணமாக, அவரைத் தடுக்கவேண்டும் என்று கருதி, "பிள்ளாய்! அந்த அமண்கையர் வஞ்சனைக்கு ஓர் அவதி இல்லை, உறுகோள் தானும் தீய, எழுந்தருள உடன்படுவது ஒண்ணாது" என்று தடுக்கின்றார். "பரசுவது நம்பெருமான் கழல்கள் என்றால் பழுது அணையாது" என்று சொல்லி, "வேயுறு தோளி பங்கன்" எனத் தொடங்கும் திருப்பதிகத்தை அருளிச் செய்கின்றார். இத் திருப்பதிகம், "கோள் அறு திருப்பதிகம்" எனப்படுகின்றது.

இறைவன், தன்னை வழிபடுகின்ற அடியவர் உள்ளத்தில் எழுந்தருளி இருக்க, நாளும் கோளும் அவரை நலியாது என்ற உண்மையை இத் திருப்பதிகத்தின் மூலமாக அருளிச் செய்தார். இத் திருப்பதிகத்தின் உண்மையை அறியாமல், நம்மில் சிலர், நவக்கிரகங்களின் முன் இருந்தோ, நவக்கிரகங்களை வலம் செய்து கொண்டோ, இத் திருப்பதிகத்தைப் பாராயணம் செய்கின்றார்கள், படிக்கின்றார்கள். இது அறியாமை. இறைவன் சந்நிதியில் ஓதி வழிபடவேண்டிய திருப்பதிகம் இது. "உறு கோளும் நாளும் அடியாரை வந்து நலியாத வண்ணம் உரை செய் ஆன சொல் மாலை"யை நாளும் ஓதி வழிபடுவோர்க்கு இன்பமே வந்து சேரும். துன்பம் வந்தாலும் அதன் தாக்கம் தோன்றாது.

இந்த உண்மையை, பின்வரும் பாடல்களிலும் திருஞானசம்பந்தப் பெருமான் காட்டி உள்ளார் என்பது அறிந்துகொள்ள வேண்டியது.

"வேள்படுத்திடு கண்ணினன், மேரு வில்லாகவே

வாள் அரக்கர் புரம் எரித்தான், மங்கலக்குடி

ஆளும் ஆதிப்பிரான் அடிகள் அடைந்து ஏத்தவே,

கோளும் நாள்அவை போய்அறும் குற்றம் இல்லார்களே."

இதன் பொருள் ---

மன்மதனை அழித்த நெற்றி விழியினை உடையவனும், மேருமலையை வில்லாகக் கொண்டு வாட்படை உடைய அரக்கர்களின் முப்புரங்களை எரித்தவனும், திருமங்கலக்குடி என்னும் திருத்தலத்தில் ஆட்சி கொண்டருளும் முதற்பரம்பொருள் ஆகிய சிவபிரான் திருவடிகளை அடைந்து, அவனை வழிபடுவோர்கள்,  நாள், கோள் ஆகியவற்றால் வரும் தீமைகளை அகல்வர். குற்றங்கள் இலராவர்.

"காளமேகந் நிறக் காலனோடு, அந்தகன் கருடனும்

நீளமாய் நின்று எய்த காமனும் பட்டன நினைவுறின்,

நாளும் நாதன் அமர்கின்ற நாகேச்சரம் நண்ணுவார்,

கோளுநாளும் தீயவேனும் நன்குஆம் குறிக்கொள்மினே."

இதன் பொருள் ---

கரிய நிறமுடைய காலன், அந்தகன், கருடன், தூரத்தே நின்று மலர்க் கணை எய்த காமன் ஆகியோரை இறைவன் அழித்ததை நினைந்து, நாள்தோறும் சிவபிரான் உறையும் திருநாகேச்சுரத்தை நண்ணி வழிபடுபவர்க்குக் கோள்களும் நாள்களும் தீய ஆக இருந்தாலும் நல்லன ஆகும். அதனை மனத்தில் கொள்ளுங்கள்.

இக் கருத்தையே அருணகிரிநாதப் பெருமானும் வலியுறுத்தி, பின்வரும் பாடல்களில் அறிவுறுத்தியுள்ளார்.

"நாள்என் செயும், வினைதான் என்செயும், எனை நாடிவந்த

கோள்என்செயும், கொடும் கூற்று என்செயும், குமரேசர் இரு

தாளும், சிலம்பும், சதங்கையும், தண்டையும், சண்முகமும்.,

தோளும், கடம்பும், எனக்கு முன்னே வந்து தோன்றிடினே."

இந்தக் கந்தர் அலங்காரப் பாடலின் பொருள்----

நாட்கள் அடியேனை என்ன செய்யும்? வினைதான் என்ன செய்யும்? அடியேனைத் தேடிவந்த கோள் தான் என்ன செய்யும்? கொடிய இயமனால்தான் என்ன செய்யமுடியும்? குமரக்கடவுளின் இரண்டு திருவடிகளும் சிலம்புகளும் சதங்கையும், தண்டைகளும் ஆறு திருமுகங்களும் பன்னிருதோள்களும் கடப்ப மலர் மாலையும் அடியேனுக்கு முன்வந்து தோன்றிடுமே.

"சேயவன் புந்தி வனவாச மாதுடன் சேர்ந்தசெந்தில்

சேயவன் புந்தி கனிசா சராந்தக சேந்தவென்னில்

சேயவன் புந்தி பனிப்பானு வெள்ளிபொன் செங்கதிரோன்

சேயவன் புந்தி தடுமாற வேதரும் சேதம் இன்றே."

இந்தக் கந்தர் அந்தாதிப் பாடலின் பதப் பொருள் ---

சேய - அழகினை உடைய, அன்பு - இச்சையோடு, உந்தி - கான்யாறு ஓடுகின்ற, வன - காட்டில், வாச - வாசம் செய்த, மாதுடன் - வள்ளிநாயகியுடன், சேர்ந்த - கூடியிருந்த, செந்தில் - திருச்செந்தில் பதியில் வாழாநின்ற, சேய - குமாரக் கடவுளே, வன்பு - வலிமையில், உந்து - உயர்ந்த, இகல் - மாறுபாட்டை உடைய, நிசாசர அந்தக - அசுரர் குலத்திற்கு இயமனே, சேந்த - கந்தனே, என்னில் - என்று துதிப்பீராகில், சேயவன் - செவ்வாய், புந்தி - புதன், பனிப்பானு - சந்திரன், வெள்ளி - சுக்கிரன், பொன் - வியாழம், செங்கதிரோன் - சூரியன், சேயவன் - அவ் ஆதித்தன் மைந்தன் சனி ஆகிய நவக்கிரகங்களின் வக்கிரோதயத்தால், புந்தி தடுமாறவே தரும் - புத்தியைச் சலனப் படுத்துகின்ற, சேதம் இன்று - கேடு இல்லை.

அழகுடனும், மிகுந்த காதலுடனும், கானாறு பாய்கின்ற, வள்ளிக் காட்டில் வாழ்ந்த, வள்ளியுடன், காந்தர்வ மணம் புரிந்த, செந்தில் குமரக்கடவுளே! வலிமையில் மேம்பட்ட, பகைமை உடைய, இராக்கதர்களை அழித்தவனே! செந்நிறமான தெய்வமே! என்று துதித்தால், செவ்வாய், புதன், சந்திரன், சுக்கிரன், வியாழன், சூரியன், அவனுடைய பிள்ளையாகிய சனீசுவரன், (இவர்களின் வக்கிரத்தால் ஏற்படும்) நமது சித்தத்தை மாறுபடச் செய்யும், தீமை இல்லாது போகும்.

சென்னையின் ஒரு பகுதியாகிய திருவான்மியூரில் அடக்கம் பெற்று அருள் பாலிக்கும் ஞானபானுவாகிய பாம்பன் குமரகுருதாச சுவாமிகள் பாடி அருளிய "பஞ்சாமிர்த வண்ணம்" என்னும் திருப்பாடலிலும், இக் கருத்து விலுயுறுத்தப்பட்டு உள்ளது.

"மாதமும் தின வாரமும் திதி

யோகமும் பல நாள்களும் படர்

மாதிரம் திரி கோள்களும் கழல்

பேணும் அன்பர்கள் பால் நலம் தர

வற்சலம் அதுசெயும் அருட்குணா!

சிறந்த விற்பனர் அகக்கணா!

மற்புய அசுரரை ஒழித்தவா!

அனந்த சித்துரு எடுத்தவா!.......சிவகுரு எனும் நாதா."

இதன் பதப் பொருள் ---

மாதமும் தினம் வாரமும் திதி யோகமும் - மாதம், நாள், வாரம், திதி மற்றும் யோகம் என்று சொல்லப்படுபவைகளும், பல நாள்களும் படர் மாதிரம் திரி கோள்களும் - பல நட்சத்திரங்களும், வானத்தில் உலவுகின்ற கிரகங்களும், கழல் பேணும் அன்பர்கள் பால் நலம் தர - உன் திருவடியை வழிபடுகின்ற அன்பர்கட்கு நன்மையைச் செய்யுமாறு, வற்சலம் அது செயும் அருட்குணா - பெருங்கருணை புரியும் அருட்குணத்தை உடையவனே! சிறந்த விற்பனர் அகக் கணா - கற்றறிந்த பெரியோரின் உள்ளத்தில் உலவுகின்றவனே! மற்புய அசுரரை ஒழித்தவா - வலிமை கொண்ட தோள்களை உடைய அரக்கரை அழித்தவனே! அனந்த சித்துரு எடுத்தவா - அளவில்லா ஞானத் திருமேனிகளை எடுத்தவனே! சிவகுரு எனும் நாதா - சிகுருநாதன் என்று போற்றப்படுகின்ற தலைவரே!

அவரவர் படுகின்ற துன்பங்களுக்குக் காரணம் அவரவர் செய்து கொண்ட வினைகளே ஆகும். அதை யாரும் எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. அடுத்தடுத்துத் துன்பம் வருகிறபோது அவர்கள் இன்னார்தான் காரணம் என்று எண்ணி அவரைப் பழிக்கின்றார்கள். பழி தீர்க்கும் முகமாக மேலும் பாவத்தைத் தேடிக் கொள்கிறார்கள். இவர்களே நல்வினைப் பயனால் தமக்கு இன்பம் வரும்போது அவற்றை நல்லன என்று இயைந்து அனுபவிக்கிறார்கள். அப்போது அவர்கள் இறைவனை நினைப்பதில்லை. இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வதில்லை. ஆனால், தீவினைப் பயனால் துன்பம் வரும்போது மட்டும் அவர்கள் இறைவனை நினைக்கிறார்கள். துன்பத்தை நீக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்கள். இது முறைமை அல்ல. நல்வினையும் தீவினையும் ஆகிய இரண்டும் அவர்கள் முன் செய்து கொண்டவை தாமே. அவற்றுள் ஒன்றை மட்டும் விரும்பி ஏற்பதும், மற்றொன்றுக்கு வருந்துவதும் பேதைமை.

மருத்துவ நூல்கள் உடல் நலம் பேணும் வழிகளைக் கூறுகின்றன. இன்ன காரணங்களால் இன்ன நோய்கள் வரலாம்; அக்காரணங்களைத் தவிர்த்தால் அந்நோய்கள் இன்றி இனிது வாழலாம் என்று அறிவுறுத்துகின்றன. ஆனால், பலர் அம் மருத்துவக் குறிப்புகளைப் பின்பற்றுவதில்லை. அவற்றுக்கு மாறான வழியில் நடக்கிறார்கள். அதனால் நோய்களை வரவழைத்துக் கொள்கிறார்கள். இளமை மிடுக்கில் அந்த நோய்கள் மடங்கியிருக்கும். அப்பொழுது அந்நோய்கள் பெரிதாகத் தோன்றுவதில்லை. உடம்பில் வலிமை குறைகிற முதுமையில் அந்நோய்கள் பல்கிப் பெருகி வந்து தாக்கி வருத்தும். அப்பொழுது அவர்கள் வேறு யாரையேனும் நொந்து கொள்ள முடியுமா? நோய்க்கு யார் காரணம்? அவர்கள் தானே காரணம். மருத்துவ நூல்கள் சொன்ன நல்வழியில் நில்லாது மாறி நடந்ததனால் தமக்குத் தாமே நோயைத் தேடிக் கொண்டார்கள். அது அவர்களுடைய குற்றம்தானே.

அதுபோல, மெய்ந்நூல்கள் வினையிலிருந்து விடுபடும் வழிகளைக் கூறுகின்றன. யான் எனது என்னும் பற்றுக்களே வினைக்குக் காரணம். அப்பற்றுக்களை நீக்கினால் வினைகள் இல்லையாகும் என்று கூறுகின்றன. அப்பற்றுக்களை இறைவனிடத்து வைக்கும் பற்றினாலேயே நீக்க முடியும் என்று மெய்ந்நூல்கள் கூறுகின்றன. இறையன்பு உடையவர்க்கு அது வளர வளர, யான் எனது என்னும் பற்று மெல்ல மெல்ல நீங்கும். அவர்கள் அப்பற்றுக்களை முற்றிலும் விடுத்து எல்லாம் அவன் செயல் என இறைவன் வழியில் நிற்பர். அவர்களே பற்றின்றி இருப்பதனால் இறைவனைப் போல அவர்களும் வினையின் நீங்கியவரே ஆவர். இறைவனை மனம் மொழி மெய் என்னும் மூன்றினாலும் பற்றினால் தீவினை பற்றாது ஒழியும் என்பதை,

"முற்றா வெண்திங்கள் முதல்வன் பாதமே

பற்றா நின்றாரைப் பற்றா பாவமே"

என்று தேவாரத் திருமொழிகள் வலியுறுத்துகின்றன. இவ்வாறு உண்மை நூல்கள் வினை நீங்கும் வழியை உரைக்கின்றன. ஆயினும் மக்கள் அவ்வழியில் நடப்பதில்லை. உலகப் பற்றாகிய சேற்றில் அழுந்திக் கிடக்கின்றனர். பற்றுக்களை விடாதபோது வினைகள் வந்து வருத்தத் தான் செய்யும். அவ்வருத்தம் அவர்கள் தேடிக் கொண்டது தானே. அதற்கு இறைவனை நோவதால் பலனில்லை.  குளிர் காலத்தில் வாடையும் பனியும் உடலை வாட்டுகிறது. அருகிலேயே குளிர் காய்வதற்கேற்ற தீ கொழுந்து விட்டு எரிகிறது. அத்தீயை அணுகி அமர்ந்தால் பனியும் நடுக்கமும் பறந்தோடும். இன்பக் களிப்பை எய்தலாம். அவ்வாறு செய்யாமல் தீயை விட்டு விலகி நின்றால் வாடையும் பனியும் வருத்தத்தான் செய்யும். அவ்வருத்தத்திற்கு தீ காரணம் அல்ல. அத்தீயை விட்டு விலகி நின்றது காரணம். தீயின் மேல் யாரும் குற்றம் சொல்லார். அது தன்னை யார் அணுகினாலும் அவரது குளிர் நடுக்கத்தைப் போக்கி அவர்க்கு நலம் செய்வது. அதனை அணுகி நில்லாமல் விலகி நின்றதன் செயலேதான் படும் துன்பத்திற்குக் காரணமாகிறது.

வாடையும் பனியும் போல் உள்ளவை உலகப் பற்றுக்கள். குளிர் காயும் நெருப்புப் போல் இருப்பவன் இறைவன். பற்றுக்களாகிய பனியிலும் குளிரிலும் அகப்பட்டுத் துன்புறுகின்றன உயிர்கள். அவை படும் துன்பத்திற்கு இறைவன் மேல் குற்றம் சொல்வது பேதைமை. குளிர் காயும் நெருப்பைப் போலத் தன்னை யார் அணுகினாலும் அவரது பிறவித் துன்பத்தைப் போக்கிப் பேரின்பத்தைத் தர அவன் காத்திருக்கிறான். அவனை அணுகி நில்லாமல் உயிர்கள் விலகி நிற்பதே அவைபடும் துன்பத்திற்குக் காரணம் ஆகும்.

இறைவன் உலகப் பற்றை நீக்கித் தன்னையே புகலாக அடைந்த அன்பர்களை ஏற்று கொண்டு அவர்க்கு வரும் வினைத் துன்பத்தைப் போக்கிப் பேரின்பத்தை வழங்குவான். பற்று நீங்காத ஏனையோரை வினை வழியே செலுத்திப் பிறவித் துன்பத்தில் படுமாறு செய்வான். அவரை வினை வழியே செலுத்துவதும் அவரைப் பக்குவப்படுத்தி ஆட்கொள்ளும் பொருட்டே ஆகும். இவ்வாறு தன்னைச் சார்ந்தார், சாராதார் ஆகிய இருவரிடத்தும் இறைவன் செய்யும் செயல்கள் வெவ்வேறாய் அமைந்தாலும் அவை யாவும் கருணைச் செயல்கள் என்றே கூறப்பெறும். அன்பரிடத்துச் செய்வது அறக்கருணை எனப்படும். அல்லாதாரிடத்துச் செய்வது மறக்கருணை எனப்படும். அவன் எல்லாவுயிர்களிடத்திலும் உடனாக இருந்து அவ்வவ்வுயிர்களின் நிலைகளுக்கு ஏற்ப அவற்றை நடத்துகிறான். அவனது செயல் யாவும் அருட்செயலே. இறைவன் அருட்செயல் வடமொழியில் "அனுக்கிரகம்" எனப்படும். இது இறைவன் இயற்றும் பஞ்சகிருத்தியங்கள் அல்லது ஐந்தொழில்களில் ஒன்று. அனுக்கிரகம் செய்யும் தகுதி நவகோள்களுக்கு இல்லை என்பதை அறிதல் வேண்டும்.

ஏனவே, அவரவர் கொண்டுள்ள இட்ட தெய்வங்களை முழுமனதுடன் வழிபட்டு வந்தால், தீவினைகளின் பயன் வந்து நம்மைத் தாக்காது. தாக்கினாலும், தாங்கிக் கொள்ளுகின்ற வல்லமை இறையருளால் உண்டாகும். பின்னர் எல்லாம் நன்மையாகவே முடியும் என்பதை அறிந்து நலம் பெறுதல் வேண்டும்.

திரு ஏகம்ப மாலை - 3

"நல்நாரில் பூட்டிய சூத்திரப் பாவை, நல்நார் தப்பினால்

தன்னாலும் ஆடிச் சலித்திடுமோ, அந்தத் தன்மையைப் போல்

உன்னால் யானும் திரிவது அல்லால், மற்று, உனைப் பிரிந்தால்

என்னால் ஆவது உண்டோ, இறைவா கச்சிஏகம்பனே."

பதவுரை --- இறைவா, கச்சி எகம்பனே - திருக்கச்சி ஏகம்பத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவனே, நல் நாரில் பூட்டிய சூத்திரப் பாவை - நல்ல நாரினால் கட்டப்பெற்ற சூத்திரப் பதுமையானது, நல் நார் தப்பினால் - அந்த நார் அறுந்தால், தன்னாலும் ஆடிச் சலித்திடுமோ  -தானே இயங்கி ஓய்ந்து போகுமோ? இயங்காது. அந்தத் தன்மையைப் போல் - அதுபோல, உன்னால் யானும் திரிவது அல்லால் - தேவரீர் திருவருள் துணையால் அடியேன் நடமாடுவது அல்லால், மற்று உனைப் பிரிந்தால் - ஆட்டுவிக்கும்  தேவரீரைப் பிரிந்து நின்றால், என்னால் ஆவது உண்டோ - ஏளியேனால் இங்கே ஒரு செயல் நிகழ்வது உண்டோ. (நிகழாது)

விளக்கம் : ஒரு பொம்மையைக் கயிற்றினால் கட்டி, அதை ஆட்டுவிப்பர். ஆட்டுவிப்பவர் ஆட்டும் வரை பொம்மை ஆடும்.  பொம்மலாட்டம் என்பது இதுவே. ஆட்டுவிக்கின்ற கயிறு அறுந்து போனால், பொம்மை தானாக ஆடாது. அதுபோல, இருவினை என்னும் கயிற்றினால், இந்த உலக உயிர்களை இறைவன் ஆட்டுவிக்கின்றான்.   இல்லையாயின்,  உயிரின் இயக்கம் இருக்காது. உயிர் தானாக இயங்க முடியாது. ஆகவே, அவனருளையே எப்போதும் நாடியிருக்கவேண்டும்.

தாயுமான சுவாமிகள் பின் வருமாறு பாடினார்.....

"சாட்டையில் பம்பர சாலம் போல்எலாம்

ஆட்டுவான் இறை, என அறிந்து, நெஞ்சமே,

தேட்டம்ஒன்று அறஅருட் செயலில் நிற்றியேல்

வீட்டுஅறம் துறவுஅறம் இரண்டும் மேன்மையே."

இதன் பொருள் ---

(எனக்கு ஒப்பில்லாத உறுதுணையாக வேண்டிய என்) மனமே! கயிற்றினால் சுழற்றப்பட்டுக் கிறுகிறு எனச் சுற்றி நிற்கும் பம்பரக் கூட்டங்கள் போன்று உயிர்களை இயக்குபவன் இறைவனே என்றும் உனக்கு என்று ஒரு செயல் திருவருளால் வகுக்கப்படவில்லை என்றும் உணர்ந்து, உனக்கென எவ்வகைத் தேட்டம் இமில்லாமல் திருவருட் செயலின்வழி நிற்பாயானால் இல்லற வாழ்க்கையும், தனை நிகர் துறவற வாழ்க்கையும் திருவடிப் பேறு எய்துதற்கு ஒத்த மேம்பாடு உடையனவே ஆகும்.

பின்வரும் சிவஞானசித்தியார் சுபக்கப் பாடல் இதனை மேலும் தெளிவாக்கும்....

"நாடுகளில் புக்கு உழன்றும், காடுகளில் சரித்தும்,

நாகமுழை புக்குஇருந்தும், தாகமுதல் தவிர்ந்தும்,

நீடுபல காலங்கள் நித்தராய் இருந்தும்,

நின்மல ஞானத்தை இல்லார் நிகழ்ந்திடுவர் பிறப்பில்,

ஏடுதரு மலர்க்குழலார் முலைத்தலைக்கே இடைக்கே

எறிவிழியின் படுகடைக்கே கிடந்தும், இறைஞானம்

கூடும் அவர் கூட அரிய வீடும் கூடிக்

குஞ்சித்த சேவடியும் கும்பிட்டே இருப்பர்."

இதை அப்பர் பெருமான் பின்வரும் திருத்தாண்டகப் பாடலால் மேலும் தெளிவாக்கினார்....

"ஆட்டுவித்தால் ஆர்ஒருவர் ஆடா தாரே

அடக்குவித்தால் ஆர்ஒருவர் அடங்கா தாரே

ஓட்டுவித்தால் ஆர்ஒருவர் ஓடா தாரே

உருகு வித்தால் ஆர்ஒருவர் உருகா தாரே

பாட்டுவித்தால் ஆர்ஒருவர் பாடா தாரே

பணிவித்தால் ஆர்ஒருவர் பணியா தாரே

காட்டுவித்தால் ஆர்ஒருவர் காணா தாரே

காண்பார்ஆர் கண்ணுதலாய் காட்டாக் காலே."

விளக்கம் : கண்ணுதல் பரம்பொருளே! உயிர்களை அவற்றோடு இரண்டறக் கலந்துள்ள ஆணவம் காரணமாக உண்டாகும் யான், எனது என்னும் அகப்பற்று, புறப்பற்று தீருவதற்காக, அவற்றைப் பல்வேறு உடம்பாகிய பாவையில் படுத்து,  திருவருள் துணைக் கொண்டு இருவினையாகிய கயிற்றினால் கீழ், நடு, மேல் என்னும் மூவுலகங்களிலும், வினைகளை ஈட்டியும் அனுபவித்தும் வருதலாகிய கூத்தாட்டை நீ ஆட்டுவிப்பாயானால், ஆடாதவர் யார்?

"வானாகி, மண்ணாகி, வளியாகி, ஒளியாகி

உனாகி, உயிராகி, உண்மையுமாய், இன்மையுமாய்,

கோனாகி, யான் எனது என்று அவரவரைக் கூத்தாட்டு

வான் ஆகி நின்றாயை என்சொல்லி வாழ்த்துவனே"

என்றார் மணிவாசகப் பெருமான்.

உயிர்களுக்கு களைப்புத் தோன்றாதவாறு, இளைப்பாறும்படி நீ அடங்கச் செய்வாயானால்,  அடங்காதவர் யார்? ஆட்டுவிக்கின்ற உன்னை உணராதபடி, உயிர்கள் உலகப் பொருள்களின் போகத்திலேயே திளைத்திருக்கும்படி, திரோபவம் என்னும் மறைப்பத் தொழிலை நீ செய்யவில்லை என்றால், நீ ஓட்டுவிப்பாயானால் , உலக மாயையிலே உழலச் செய்வாயானால் ,  ஓடாதவர் யார்?

அப்படி உலக இன்பங்களிலேயே ஓடி ஓடி உழன்று, பயன் ஒன்றும் காணாது, உலக இன்ப துன்பங்களிலே உவர்ப்பினை அடைந்து, தன்னை உணருமாறு செய்து, பின் உன்னை உணர்ந்து, உனது பேரருளை எண்ணி, எண்ணி, மனம் உருகி வழிபாடு செய்து, உனதருளைப் பெறுமாறு, உயிர்கட்கு உள்ளிருந்து உணர்த்தி, உருகச் செய்வாய் என்றால், உருகாதவர் யார்?

மன உருக்கம் தோன்றிய வழி, உநது அருட்புகழை, பொருள்சேர் புகழை, அருட்பாடல்களைக் கொண்டு பாடுவிப்பாயானால், பாடாதவர் யார்?

அன்புமிக்கு மெய் உருகி, அகம் குழைந்து பாடும் அடியவர்களின் தன்முனைப்பு முற்றிலும் நீங்கி,  உன்னடியையே பணிந்து உருகும்படி நீ செய்வாயானால், பணியாதவர் யார்?

உயிர்கள் தன்முனைப்பால் உன்னைக் காணமுடியாத போது, தன்முனைப்பையும் விட்டு, உன் அருளிலேயே திளைத்திருக்கும்படி செய்து, அறிவும், அறியாமையும் கடந்த அறிவு உனது திருமேனி என்று ஞானத்தால் உணர்ந்து, ஞானத்தால் தொழுமாறு, உனது சொரூப நிலையை நீ காட்டுவாயானால்,  காணாதவர் யார்?

நீ காட்டுவியாத பொழுது, உயிர்கள் தாமே தமது சிற்றறிவின் துணைக் கொண்டு உன்னைக் காணக் கூடிய வல்லமை அற்றவை.  உயிர்களின் தன்மைக்கு இரங்கி, நீ காட்டினால் ஒழிய அவை உன்னைக் காணமுடியாது.  நீயாக வந்து காட்டினால், காணாதவர் யார்?

        இதையே, நேர்மறையாக ஒரு பாடலில் காட்டினார் வள்ளற்பெருமான்...

"பாட்டுவித்தால் பாடுகின்றேன், பணிவித்தால்

பணிகின்றேன், பதியே, நின்னைக்

கூட்டுவித்தால் கூடுகின்றேன், குழைவித்தால்

     குழைகின்றேன், குறித்த ஊணை

ஊட்டுவித்தால் உண்கின்றேன், உறக்குவித்தால்

     உறங்குகின்றேன், உறங்காது என்றும்

ஆட்டுவித்தால் ஆடுகின்றேன், அந்தோ, இச்

     சிறியேனால் ஆவது என்னே."

     சிவபரம்பொருளே, நினது திருவருள் என்னைப் பாடச் செய்தலால் பாடுகின்றேன்; பணியச் செய்தலால் பணிகின்றேன்; நின் திருவடி நினைவில் சேர்த்தலால் யான் அதனைக் கூடுகின்றேன்; மனம் உருகச் செய்தலால் உருகுகின்றேன்; குறித்த உணவை உண்பித்தால் உண்கின்றேன்; உறங்கச் செய்தலால் உறங்குகின்றேன்; உறங்காமல் உலக வாழ்வில் ஆடச் செய்தலால் ஆடுகின்றேன்; ஐயோ, சிறியவனாகிய என்னால் தனிநிலையில் ஆவக் கூடியது ஒன்றுமில்லை.

வரம் வேண்டுவதிலும் ஒரு தந்திரம்

 

வரம் வேண்டுவதிலும் ஒரு தந்திரம்

-----

தென்தமிழகத்தில், தாமிரவருணி நதியின் வடகரையில் திருவைகுண்டம் என்று வழங்கும் திருப்பதியில் பரம்பரையாகத் தமிழ்ப்புலமையும் முருகக் கடவுளது பக்தியும் வாய்ந்த சைவவேளாள குலத்தில் சண்முகசிகாமணிக் கவிராயர் என்ற ஒருவர் வாழ்ந்திருந்தார். அவர் தம் மனைவியார் சிவகாமசுந்தரியம்மை. அவ்விருவருக்கும் ஓர் ஆண் குழந்தை உதித்தது. அதற்குக் "குமரகுருபரன்" என்னும் பெயர் சூட்டி அவர்கள் வளர்த்து வந்தனர்.

குமரகுருபரர் ஐந்தாண்டு வரையில் பேச்சின்றி ஊமை போல இருந்து வந்தது கண்டு நடுங்கிய பெற்றோர்கள், அவரைத் திருச்செந்தூருக்கு எடுத்துச் சென்று செந்திலாண்டவர் சந்நிதியிலே வளர்த்திவிட்டுத் தாமும் பாடு கிடந்தனர். முருகவேள் திருவருளால் குமரகுருபரர் பேசும் ஆற்றல் பெற்றுக் கல்வியிலும் சிறப்புப் பெற்றார். செயந்திநாதர் திருவருளால் வாக்குப்பெற்ற இவர். அப்பெருமான் மீது "கந்தர் கலிவெண்பா" என்ற பிரபந்தத்தைப் பாடினார். 

குமரகுருபரர் தமிழ் இலக்கண இலக்கியங்களையும் ஞான சாத்திரங்களையும் திருவருளால் விரைவில் கற்றுத் தேர்ந்தார். மலருக்கு மணம் வாய்த்தது போன்று, பக்திஞான வைராக்கியங்கள் இவரிடத்தே உண்டாகி வளரத் தொடங்கின. பல திருத்தலங்களுக்கும் சென்று சிவதரிசனம் செய்யத் தொடங்கினர். மதுரையிலே சிலகாலம் தங்கியிருந்தார். மீனாட்சியம்மையின் மீது, ஒரு பிள்ளைத்தமிழ் பாடி, அக்காலத்தில் மதுரையில் அரசாண்டிருந்த திருமலை நாயக்கர் முன்னிலையில் அரங்கேற்றினார். அதனை அரங்கேற்றுகையில் மீனாட்சியம்மையே குழந்தை வடிவில் எழுந்தருளி வந்து கேட்டு மகிழ்ந்து, குமரகுருபரர் முத்தப் பருவத்தை அரங்கேற்றிக் கொண்டிருக்கையில் தம் திருக்கழுத்திலிருந்த முத்துமாலை ஒன்றை எடுத்து, இவருக்கு அணிவித்துவிட்டு மறைந்தார். 

    சிவஞான உபதேசம் பெறவேண்டுமென்ற கருத்து இவருக்கு வரவர அதிகமாயிற்று. தமக்கு உரிய ஞானாசிரியரைத் தேடித் தேர்ந்து சரண்புக வேண்டும் என்று இவர் மனம் ஆவலுற்று நின்றது. அக்காலத்தில் திருக்கயிலாய பரம்பரைத் தருமபுர ஆதீனத்தில் நான்காம் பட்டத்தில் குருமூர்த்தியாக விளங்கிய மாசிலாமணி தேசிகர் சிவஞானச் செல்வராக இருப்பதை அறிந்து அவரிடம் சென்றார். அங்கே உண்டான சில குறிப்புக்களால் அப்பெரியாரே தமக்குரிய ஆசிரியர் என்பதை இவர் தேர்ந்தனர். தமக்கு துறவுநிலை அருள வேண்டுமென்று அத் தேசிகர்பால் குமரகுருபரர் வேண்டினர். அங்ஙனம் செய்வதற்குமுன் திருத்தல யாத்திரை செய்து வரும்படி பணிப்பது  என்னும் ஆதீன மரபின்படிக்கு, காசியாத்திரை செய்து வரும்படி கட்டளையிட்டருளினார். காசிக்குச் சென்று வருவதில் நெடுங்காலம் செல்லுமே என்று கவலை உற்ற குமரகுருபரரை, சிலகாலம் சிதம்பரவாசமேனும் செய்யும்படி பணித்தனர்.

    ஞானாசிரியர் கட்டளைப்படியே சிதம்பரத்துக்குச் செல்லுகையில், இடையே வைத்தீசுவரன் கோயிலில் தங்கித் தரிசனம் செய்துகொண்டு, அங்கே கோயில் கொண்டு எழுந்தருளியிருக்கும் முருகப் பெருமான் மீது, "முத்துக்குமாரசுவாமி பிள்ளைத் தமிழ்" பாடினார். பிறகு சிதம்பரம் சென்று நடராசப் பெருமானைத் தரிசனம் செய்துகொண்டு பலநாள் தங்கினர். ஆனந்தக் கூத்தன் அருள் பெற்று ஆனந்த பரவசர் ஆயினார். மும்மல மாசு நீங்கி, மாசிலாமணியாய் விளங்கினார். அஞ்ஞான சம்பந்தம் அற்று, மெய்ஞ்ஞானசம்பந்தர் ஆயினார். பவானந்தம் வேண்டாத சிவானந்தராக விளங்கினார்.

தில்லைக் கூத்தனின் திருவருள் பெற்று இன்புற்று இருந்த, குமரகுருபர அடிகளார், முடிவில்லாத அருள் நிலையைப் பெற்று இருந்தும், மண்ணுலகில் வாழுகின்ற நமக்கு எல்லாம், அந்தப் பேரானந்தப் பெருநிலை இல்லாத குறையைத் தமதாக ஏற்றிக் கொண்டு, நமக்காக, தில்லைக் கூத்தனிடத்தில், தந்திரமாக ஒரு பெருவரத்தை வேண்டுகின்றார்.

"புலியூர்க் கிழவனே! உனது பொன்னான திருவடிகளுக்கு வணக்கம். எனது விருப்பத்தைக் கொஞ்சம் திருச்செவி சார்த்தி அருளவேண்டும். சுவாமீ! நீ எப்போது தோன்றினாயோ அப்போதே நானும் தோன்றியவன். எனக்கும் உனக்கும் காலத்தால் முன் பின் என்பது இல்லை. உனக்கு இல்லாத சிறப்பு ஒன்று எனக்கு உள்ளது. நீயோ ஒரு பிறவியையும் எடுக்காமல் அநாதியாக உள்ளாய். நானோ பிறப்பை அடைவதில் அநாதியாக உள்ளவன். நீ தோன்றியபோது தோன்றிய நான், அன்று முதல் இன்றுவரை, பிறவிச் சுழலில் அகப்பட்டுச் சுழன்றுகொண்டே இருக்கின்றேன். இருந்தாலும் நான் அச்சம் அடைந்தது இல்லை. பிறவி என்பது அச்சத்தைத் தருவது என்பர். ஆனாலும், பலமுறை பழகிவிட்டதால், அச்சம் என்பது என்னிடத்தில் அணு அளவும் இல்லை. எத்தனையோ பிறவிகளை எடுத்து, அளவில்லாத துன்பங்களை அடைந்து இருக்கின்றேன். ஆனாலும், புதியதாக ஒரு துன்பத்தை அனுபவிக்கும்போது, பழைய துன்பம் மறந்து போகின்றது. எடுக்கின்ற பிறவியால் உண்டாகும் அச்சம் மட்டுமே நினைவில் நிற்கின்றது. அவ்வப்பொழுது அனுபவிக்கும் துன்பம்தான் நினைவில் இருக்கும். பழையது மறந்து போகும்.

"எல்லாப் பிறப்பும் பிறந்து இளைத்தேன்" என்பது மணிவாசகரின் கருத்து. ஆனால், எனக்கு அது இல்லை. எத்தனை முறை பிறந்தும், இளைத்துப் போனதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. இதுவரையில் நான் எடுத்த பிறவிகள் ஒரு கடலைப் போன்றன. இனி எடுக்கப் போகும் பிறப்புக்களோ, சிறு சிறு உப்பங்கழி போல்வன. கடலைத் தாண்டியவன் உப்பங்கழியை நீந்துவதற்கா அஞ்சுவான்? இன்னும் எத்தனை பிறவிகள் வந்தாலும், அத்தனைக்கும் நான் அஞ்சமாட்டேன்.

"தில்லையைத் தரிசிக்க முத்தி" என்று ஓர் ஆத்தமொழி உள்ளது. நானும் இதோ,  தில்லையம்பலத்தில் உனது சந்நதியில் வழிபட்டுக் கொண்டு இருக்கின்றேன். உனது சந்நிதியில் நின்று, கண் இமைக்காமல், உச்சிமேல் கைகளைக் குவித்து வணங்கிக் கொண்டு இருக்கும் தேவர்களுள் சிலர் என்னையும் பார்க்கின்றனர். அவர்களுக்கு எனக்குப் பரிபக்குவம் இல்லை என்பது தெரியாது போல் இருக்கின்றது. தில்லையை எத்தனை முறை சென்று வணங்கினாலும், பரிபக்குவம் அடையாத பிறவிகள் இந்த மண்ணுலகத்தில் பல உள்ளன என்பதை தேவர்கள் அறியாதவர் போலும். தில்லையை வணங்கினால் முத்தி என்பது மட்டுமே அவர்கள் அறிந்து உள்ளது.

'வேதாகமங்களில், தில்லைச் சிதம்பரத் திருக்கூத்தைத் தரிசிப்பவர்க்கு இனி என்றும் பிறப்பு இல்லை" என்று உறுதியாகச் சொல்லப்பட்டு உள்ளது. இவனோ, தில்லையைத் தரிசித்துப் பிறவி தீர்ந்தவனாக இல்லையே. அப்படியானால், தில்லையைத் தரிசிக்க முத்தி என்று வேதாகமங்கள் கூறுவது பொய்மொழியாக இருக்குமோ' என்று தேவர்கள் அச்சப்படுகின்றார்கள். தேவர்களுக்கு இப்படிப்பட்ட அச்சம் உண்டாவது தகுமோ? தேவர்கள் அச்சப்பட்டாலும் கூடப் பரவாயில்லை, தில்லைக் கூத்தனே! உனது திருக்கூத்தைக் கண்டு வழிபட்டவன் பிறந்தும் இறந்தும் உழல்வான் என்னும் அவச்சொல், வேதாகமங்களின் தலையில் ஏறக் கூடாது. தேவர்களுக்கும் வீணான அச்சம் உண்டாகக் கூடாது. எனவே, உனது திருக்கூத்தைக் கண்டு வழிபட்ட எனக்குச் சிவகதியை அருளவேண்டும்"

வரம் வேண்டுவதில் இப்படியும் ஒரு தந்திர உத்தியை, "சிதம்பர மும்மணிக்கோவை" என்னும் நூலில் குமரகுருபர அடிகளார் நமக்குக் காட்டி உள்ளார். அதில் உள்ள தந்திரத்தை நன்கு உணர்ந்து, நாமும் தில்லைக் கூத்தனை வழிபட்டு, இல்லை பிறப்பு என்னும் பேரானந்தப் பெருநிலையை அடைய வேண்டும்.

"வலன்உயர் சிறப்பில் புலியூர்க் கிழவ! நின்

பொன்னடிக்கு ஒன்று இது பன்னுவன், கேண்மதி,

என்று நீ உளை, மற்று அன்றே யான் உளேன்;

அன்றுதொட்டு இன்றுகாறு அலமரு பிறப்பிற்கு

வெருவரல் உற்றிலன் அன்றே! ஒருதுயர்

உற்றுழி உற்றுழி உணர்வதை அல்லதை

முற்று நோக்க முதுக்குறைவு இன்மையின்,

முந்நீர் நீந்திப் போந்தவன் பின்னர்ச்

சின்னீர்க் கழிநீத்து அஞ்சான், இன்னும்

எத்துணைச் சனனம் எய்தினும் எய்துக,

அத்த! மற்று அதனுக்கு அஞ்சலன் யானே,

இமையாது விழித்த அமரரில் சிலர், என்

பரிபாகம் இன்மை நோக்கார், கோலத்

திருநடங் கும்பிட்ட ஒருவன் உய்ந்திலனால்,

சுருதியும் உண்மை சொல்லா கொல் என,

வறிதே அஞ்சுவர், அஞ்சாது 

சிறியேற்கு அருளுதி செல்கதிச் செலவே".

இதன் பொருள் ---

வலன் உயர் புலியூர்க் கிழவ - வெற்றி பொருந்திய புலியூர்க்கு (புலிக்கால் முனிவர் ஆகிய வியாக்கிரபாதர் வழிபட்டதால், சிதம்பரத்துக்குப் புலியூர் என்று பெயர் உண்டானது) உரியவனே!  நின் பொன்னடிக்கு ஒன்று இது பன்னுவன் - உனது பொன்னார் திருவடிக்கு ஒரு விண்ணப்பத்தை நான் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லுவேன், கேண்மதி - கேட்டு அருள்வாயாக. என்று நீ உளை, மற்று அன்றே யான் உளேன் - நீ எப்போது உண்டானாயோ அப்போதே நானும் உண்டானவன்; அன்றுதொட்டு இன்றுகாறு - அக்காலம் முதல் இன்று வரை, அலமரு பிறப்பிற்கு வெருவரல் உற்றிலன் - துன்பத்தைத் தருகின்ற பிறப்புக்கு நான் அச்சம் கொண்டது இல்லை. ஒரு துயர் உற்றுழி உற்றுழி உணர்வதை அல்லதை - ஒவ்வொரு துயரம் உண்டாகும் போதெல்லாம், அதனை உணர்ந்து கொள்வது அல்லாது, முற்று நோக்க முதுக்குறைவு இன்மையின் - அவற்றில் உண்டான துன்பங்களை எல்லாம் முழுவதும் அறிந்து வருந்துதற்கு உரிய அறிவு என்னிடத்தில் இல்லை. முந்நீர் நீந்திப் போந்தவன் - கடலை நீந்தியவன், பின்னர்ச் சின்னீர்க் கழிநீத்து அஞ்சான் - அதன் பின்னர் உண்டாகும் ஒரு சிறு உப்பங்கழியை நீந்துவதற்கு அஞ்சுவது இல்லை. (அதுபோல) இன்னும்  எத்துணைச் சனனம் எய்தினும் எய்துக - இன்னமும் எத்தனை பிறவிகள் வந்தாலும் வரட்டும், அத்த - எனது அப்பனே! மற்று அதனுக்கு அஞ்சலன் யானே - அப் பிறவிகளுக்கு நான் அஞ்சப் போவது இல்லை; இமையாது விழித்த அமரரில் சிலர் - தில்லையில் உன்னைக் கண்டு கண் இமைக்காது வழிப்படிருந்து தேவர்களில் சிலர், என் பரிபாகம் இன்மை நோக்கார் - (உன்னைக் கண்டு வழிபட்டுக் கொண்டு இருக்கும்) எனது பக்குவம் இன்மையை அறியமாட்டார்கள். கோலத்  திருநடம் கும்பிட்ட ஒருவன் உய்ந்திலனால் - அழகான திருநடத்தைக் கும்பிட்ட இவன் உய்தி பெறவில்லை என்பதை நோக்க, சுருதியும் உண்மை சொல்லா கொல் என - வேதங்களும் உண்மையைச் சொல்லமாட்டாவோ என, வறிதே அஞ்சுவர் - (வேத வாக்கியங்களில் வீணான அச்சத்தைக் கொள்ளுவர். அஞ்சாது - தேவர்கள் அப்படி அச்சம் கொள்ளாத வண்ணம்,  சிறியேற்கு அருளுதி செல்கதிச் செலவே - அறிவில் சிறியவன் ஆன எனக்குத் திருவடிப் பேற்றை அருளுவாயாக. 

இதில் உள்ள தந்திரத்தை நன்கு உணர்தல் வேண்டும். "பதியினைப் போல, பசுபாசம் அநாதி" என்பது திருமந்திரம். இறைவன் அநாதி. உயிர்களும் அநாதி. இது கருதியே, தாயுமான அடிகளார், "என்று நீ, அன்று நான். உன் அடிமை அல்லவோ?" என்று அருளினார்.

திரு ஏகம்ப மாலை - 2

 

"கட்டி அணைத்திடும் பெண்டீரும் மக்களும், காலத் தச்சன்

வெட்டி முறிக்கும் மரம்போல் சரீரத்தை வீழ்த்திவிட்டால்

கொட்டி முழக்கி அழுவார், மயானம் குறுகி, அப்பால்

எட்டி அடி வைப்பரோ, இறைவா கச்சிஏகம்பனே."

பொழிப்புரை : இறைவா - இறைவனே! கச்சி ஏகம்பனே - திருக்கச்சி ஏகம்பத்தில் எழுந்தருளி உள்ளவனே! காலத் தச்சன் வெட்டி முறிக்கும் மரம்போல் சரீரத்தை வீழ்த்திவிட்டால் - காலன் என்னும் தச்சன், வெட்டி முறித்துத் தள்ளும் மரத்தைப் போல உடலைக் கீழே தள்ளி வீழ்த்திவிட்டால், கட்டி அணைத்திடும் பெண்டீரும் மக்களும் கொட்டி முழக்கி அழுவார் - கட்டித் தழுவும் மனைவியரும், பிள்ளைகளும் (பறைகளை அடிப்பித்து, வாத்தியங்களை முழக்குவித்துப்) புலம்பி அழுவார்கள். மயானம் குறுகி, அப்பால் எட்டி அடி வைப்பரோ - இடுகாடு வரையிலும் போய்த் திரும்பி விடுவார்கள். அதற்குமேல் ஓர் அடியாகிலும் எடுத்து வைப்பார்களோ, (வைக்கமாட்டார்கள்).

விளக்கம் : இறைவன் என்பது எங்கு தங்கும் பொருளைக் குறித்தது. இறை, இறைத்தல் என்னும் சொல்லடியாக வந்தது. பெண்டிரையும் மக்களையும் கட்டி அணைப்பது அன்பால். மிக நெருங்கிய உறவு முறை இது. நெருங்கிய உறவினரே சுடுகாடு வரையில் வந்து, அதற்கு மேல் நம்மோடு வரமுடியாது என்னும்போது, அவர்களே அதற்குமேல் உதவ முடியாது என்னும்போது, நாம் தேடிக்கொண்ட ஏனைய உறவினர்கள், நண்பர்கள் எவ்வளவு தூரம் துணை போவார் என்பதையும், நாம் தேடி வைத்த அஃறிணைப் பொருள்கள் எத்துணை உதவி செய்யும் என்பதையும் ஆராய்ந்து தெளிந்துக் கொள்ளவே, அடிகள் இவ்வாறு அறிவுறுத்தினார்.

காலன் - உயிர்களின் காலம் அறிந்து வருபவன். தச்சன் மரத்தை வெட்டிச் சாய்ப்பது போல், காலனும் சரீரத்தைக் கொன்று சாய்ப்பதால், அவன் தச்சன் எனப்பட்டான்.

இதைப் பின்வரும் அப்பர் தேவாரத்தாலும் தெளியலாம்...

"எத்தாயர், எத்தந்தை, எச்சுற்றத்தார்,

எம்மாடு சும்மாடாம், ஏவர் நல்லார்,

செத்தால்வந்து உவுவார் ஒருவர் இல்லை,

சிறுவிறகால் தீமூட்டிச் செல்லா நிற்பர்,

சித்தாய வேடத்தாய், நீடு பொன்னித்

திருவானைக்கா உடைய செல்வா, என்தன்

அத்தா, உன் பொற்பாதம் அடையப் பெற்றால்

அல்லகண்டம் கொண்டுஅடியேன் என்செய் கேனே."

பொழிப்புரை : எத்தனை மேம்பட்ட நற்றாய் செவிலித்தாயர், தந்தை, சுற்றத்தார் என்று நம்மால் போற்றப்படுபவருள் எவர் நமக்கு நல்லவர்கள்? எந்தச் செல்வம் நம்மைத் தாங்கக் கூடியது ஆகும்? நாம் இறந்தால் நம் தேகபந்துக்களோ, நாம் ஈட்டி வைத்த செல்வமோ நமக்கு உதவும் வாய்ப்பு இல்லை. சிறிய விறகால் தீ மூட்டி இறந்த உடலைக் கொளுத்தி விட்டு, எல்லோரும் பிரிந்து செல்வர். ஆதலின், ஏனைய தேகபந்துக்களை விடுத்து, `என் தலைவனே! ஞானவடிவினனே! நீர்வளம் மிக்க காவிரிக் கரையில் அமைந்த திருவானைக்காவை விரும்பி எழ்ந்தருளியிருக்கும் இடமாக உடைய செல்வனே! உன் பொலிவுடைய திருவடிகளைச் சரணாக அடையப்பெற்றால், துன்பத்தால் வருந்தும் நிலையை யான் அடைவேனோ?` எனக்குத் துன்புறும் நிலை ஏற்படாது.

விளக்கம் : மாடு - செல்வம்.  சும்மாடு - நல்ல செல்வம்.  எது நல்ல செல்வம்.  நாம் போனவுடன் நமக்கு வேறாகின்றவை எல்லாம் நல்ல செல்வமா?  அவை நம்மோடு வருவதில்லையே.  அவை நம்மைத் தாங்குமா?  

சும்மாடு - வருத்தம் தராமல் தாங்குவது என்று ஒரு பொருளும் உண்டு.  பொருள் சுமை வருத்தாதபடி, தலையில் வைப்பது சும்மாடு. நாம் தேடி வைத்த செல்வம் நம்மைத் தாங்காது.

சிறுவிறகு - எளிதில் தீப்பற்றுவதான விறகு. பிணம் எளிதில் எரிந்து போகவேண்டுமென்றால் இந்த விறகு தான் தேவை. நேரிதின் வெட்டப்படாத விறகும் கூட.

பிணமானது வெந்து தணிந்து போகும் வரை கூட அங்கே நில்லாது, தீயை மூட்டி விட்டு விரைந்து திரும்பிக் கூடப் பார்க்காமல் செல்வர் என்பதைச் செல்லா நிற்பர் என்றார். ஏற்கெனவே, பெற்றிருப்பது எல்லாம் உயிர்த்துணையாக வராது என்பதால், உன் பொற்பாதம் அடையப்பெற்றால் என்றார். அடைய முயற்சிப்பது நமது கடமை.  எதை எதையோ அடைய முயற்சித்தோம். திருவருளை அடைய முயற்சித்தோமா?

திரு ஏகம்ப மாலை - 1

 

பட்டினத்தடிகள் பாடியருளிய

திரு ஏகம்ப மாலை

திருச்சிற்றம்பலம்

"அறம்தான் இயற்றும் அவனிலும் கோடி அதிகம் இல்லம்

துறந்தான், அவனில் சதகோடி உள்ளத் துறவு உடையோன்,

மறம்தான் அறக் கற்று, அறிவோடு இருந்து, இருவாதனை அற்று,

இறந்தான் பெருமையை என்சொல்லுவேன், கச்சிஏகம்பனே!"

பதவுரை ---

கச்சிஏகம்பனே! - திருக்காஞ்சியில் எழுந்தருளி உள்ள ஏகம்பநாதனே! அறம்தான் இயற்றும் அவனிலும் கோடி அதிகம் இல்லம் துறந்தான் - மனத் தூய்மையோடு இல்லறத்தில் நடத்த வேண்டிய தருமங்களை முறையாகச் செய்து, மறுமையில் சுவர்க்காதி பதங்களைப் பெறும் இல்லறத்தானை விடவும், இல்லத்தை விட்டு நீங்கி, எனது என்னும் புறப்பற்று அற்றவன் ஒரு கோடிப் பங்கு உய்ரந்தவன் ஆவான். அவனில் சதகோடி உள்ளத் துறவு உடையோன் - அவனைக் காட்டிலும் நான் என்னும் அகப்பற்று நீங்கி, உள்ளத் துறவு உடையவன் நூறு கோடிமடங்கு உயர்ந்தவன் ஆவான். மறம் தான் அறக் கற்று - தீவினையாகிய துன்பங்களில் இருந்து நீங்க, அறிவுநூல்களைக் கற்று, அறிவோடு இருந்து - நல்லறிவு தலைப்பட்டு இருந்து, இருவாதனை அற்று - இருவகைத் துன்பங்கள் ஆகிய புண்ணிய பாவங்களின் செயல் அற்று,  இறந்தான் பெருமையை என் சொல்லவேன் - உலக ஒழுக்கங்களில் இருந்து நீங்கித் தவ ஒழுக்கத்தினை மேற்கொண்ட உண்மைத் துறவியின் சிறப்பினை அடியேன் என்ன என்று கூறுவேன்?

விளக்கம் : அறம் என்றது, அறநூங்களில் விதித்தவற்றைச் செய்தலும், விலக்கியவற்றைச் செய்யாது ஒழித்தலும் ஆகும். முதற்கண் அறம் என்றது இல்லறத்தை. காரணம், பின்னர் இல்லம் துறந்தான் என்றும் சுவாமி கூறுகின்றார். "அறன் எனப்பட்டதே இல்வாழ்க்கை" என்று திருவள்ளுவ நாயனார் கூறினார். இல்லம் - வீடு. இல்லம் துறந்தான் - புறப்பற்றுக்களை விட்டவன். எனது என்பது புறப்பற்று. உள்ளத் துறவு உடையோன் - நான் என்னும் அகப்பற்று அற்ற சந்நியாசி. அறிவோடு உள்ளவன் - யோகஞானி. அறிவு மயமாய் விளங்கும் ஞானியே சீவச்செயல் சிறிதும் இன்றி, சிவமாகி வீடு அடைவான். அவன் பெருமையை அளவிடுதல் இறைவன் பெருமையை அளவிடுதலோடு ஒக்கும் என்பதால் 'என் சொல்லுவேன்' என்றார். மறம் - அதருமம், பாவம். (அழுக்காறு, அவா, வெகுளி, இன்னாச்சொல் முதலியன அறத்திற்கு மாறானவை.) கற்றல் - அபரஞானம், நூலறிவு. அறிவோடு இருத்தல்- பரஞானம், நுண்ணறிவு.  

"கல்லாத மூடரைக் காணவும் ஆகாது

கல்லாத மூடர் சொல் கேட்கக் கடன் அன்று

கல்லாத மூடர்க்குக் கல்லாதார் நல்லராம்

கல்லாத மூடர் கருத்து அறியாரே." --- திருமூலர் திருமந்திரம்.

சிவத்தை அறிகின்ற கல்வியினைக் கல்லாதார் மூடர் எனப்படுவர். அவரே உண்மையில் அறிவிறல்லாதவரும் ஆவர். அவ்வறிவிலாதவரை நல்லார் காணவும் அஞ்சுவர். அதனால் அம் மூடரைக் காணவொண்ணாது என்றனர். மூடர் என்போர் அறியாமையால் மூடப்பட்டவர். அவர்தம் ஒழுக்கமிலாத இழுக்கு வாயால் வரும் வழுக்குமொழிகளைச் செவி கொடுத்துக் கேட்பது முறைமையாகாது. (கடன் - முறைமை.) கல்லாத மூடர்க்குத் திருமுறைக் கல்வி இல்லாதவரே நல்லாராவர். கல்லாத மூடர் ஆகும் கருத்தினையும் அறியார்; ஆன்றோர் கருத்தினையும் அறியார்.

அறிவு இல்லாதவரைக் கண்டால் மட்டுமே அச்சம் கொள்ள வேண்டும் என்கிறார் மணிவாசகப் பெருமான்.

"தறிசெறி களிறும் அஞ்சேன், தழல்விழி உழுவை அஞ்சேன்,

வெறிகமழ் சடையன் அப்பன் விண்ணவர் நண்ண மாட்டாச்

செறிதரு கழல்க ளேத்திச் சிறந்தினி திருக்க மாட்டா

அறிவிலா தவரைக் கண்டால் அம்மநாம் அஞ்சு மாறே" 

இதன் பொருள் ---

கட்டுத் தறியிலே பொருந்தியிருக்கும் ஆண் யானைக்கும் அஞ்சமாட்டேன். நெருப்புப் போன்ற கண்களை உடைய புலிக்கும் அஞ்சமாட்டேன். மணம் வீசுகின்ற திருச்சடையை உடையவனும் தந்தையும் ஆகிய இறைவனது,  தேவர்களாலும் அடைய முடியாத நெருங்கிய கழலணிந்த திருவடிகளைத் துதித்துச் சிறப்புற்று, இன்பமாக இருக்க மாட்டாத அறிவிலிகளைக் காணின் ஐயோ! நாம் அஞ்சுகின்ற வகை சொல்லும் அளவன்று.

"கற்றும் சிவஞானம் இல்லாக் கலதிகள்

சுற்றமும் வீடார், துரிசு அறார் மூடர்கள்,

மற்றும் பல திசை காணார் மதி இலோர்,

கற்று அன்பில் நிற்போர் கணக்கு அறிந்தார்களே."  --- திருமூலர் திருமந்திரம்.

அளவில்லாத உலக நூற்களைக் கற்றும் அறிவுநூலாகிய சிவஞானம் கல்லாதவர் கலதிகளாகிய வீணர்களாவர். 'மறப்பித்துத் தம்மை மலங்களில் வீழ்க்கும், சிறப்பு இல்லாதா'ர் ஆகிய தீய சுற்றத்தைவிட்டு நீங்கார். அதனால் அவர் மும்மலக் குற்றத்தனின்றும் நூங்கார். இத்தகையார் மூடர்கள் எனப்படுவர். பல திசைகளிலும் திருவடியுணர்வு கைவந்த நல்லோர் மாண்பினைக் கண்டும் கேட்டும் இவர் தேறார். இவர்கள் உய்யும் அறிவு இல்லாதவர் ஆவர். திருவடியுணர்வுத் திருமுறை கற்றபின் அதன்படி ஓவாது ஒழுகிக் கண்ணுதலோன் அன்பினில் உறுதியாக நிற்போரே கணக்கறிந்தாராவர். (வீடார் - விட்டு நீங்கார். கணக்கு - முறைமை. கலதிகள் - வீணர்கள். துரிசு - களங்கம்.) என்றார் திருமூல நாயனார்.

"கல்லார் நெஞ்சில் நில்லான் ஈசன்" என்று பாடினார் திருஞானசம்பந்தப் பெருமான். "கற்றதனால் ஆய பயன் என்கொல், வால்அறிவன் நல்தான் தொழாஅர் எனின்"என்றார் திருவள்ளுவ நாயனாரும்.

"கல்லாத பேர்களே நல்லவர்கள், நல்லவர்கள்,

கற்றும்அறி வில்லாதஎன்

கர்மத்தை என்சொல்கேன்; மதியை என் சொல்லுகேன்;

கைவல்ய ஞானநீதி

நல்லோர் உரைக்கிலோ கர்மத் முக்கியம்என்று

நாட்டுவேன்; கர்மம் ஒருவன்

நாட்டினாலோ, பழைய ஞானம் முக்கியம் என்று

நவிலுவேன்; வடமொழியிலே

வல்லார் ஒருத்தன் வரவும் த்ராவிடத்திலே

வந்ததா விவகரிப்பேன்;

வல்லதமிழ் அறிஞர்வரின் அங்ஙனே வடமொழியில்

வசனங்கள் சிறிதுபுகல்வேன்;

வெல்லாமல் எவரையும் மருட்டிவிட வகைவந்த

வித்தைஎன்? முத்திதருமோ?

வேதாந்த சித்தாந்த சமரச நன்னிலை பெற்ற

வித்தகச் சித்தர்கணமே." --- தாயுமானார்.

இதன் பொருள் ---

பண்பாடு இன்றி நூலை மட்டும் கற்றவர்களைக் காட்டிலும், கல்லாதவர்களே மிகவும் நல்லவர்கள் ஆவர்.  நூல்களைக் கற்றும் கற்றபடி ஒழுகும் அறிவு இல்லாத ஊழ்வினைப் பயனை என்ன என்று சொல்லுவேன்? வினைவழி ஒழுகும் அறிவினை என்ன என்று சொல்லுவேன். வீடுபேற்றினை அளிக்கும் மெய்யுணர்வு முறைமைகளை, திருவருள் கைவந்த செம்பொருள் துணிவினர் எனப்படும் நல்லார்கள் நயந்து உரைப்பார்களாயின், அவ்வுணர்வினும் சிறந்தது செய்யும் வினையே முதன்மையானது என்று வலியுறுத்திக் கூறுவேன். மற்றொருவன் வினையே முதன்மை உள்ளது என்று பலவாறு கூறி நாட்டுவானாகில், தொன்மையாகத் தொடர்ந்து வருகின்ற மெய்யுணர்வே முதன்மை உடையது என்று முன்னின்று நாட்டுவேன்;

    வடமொழி வல்லான் ஒருவன் வந்து சொற்போர் தொடுத்தால், திராவிடம் எனப்படும் சிறந்த தமிழ்மொழியிலே வந்து உள்ளதெனச் சொற்போர் இடுவேன். தமிழறிவு படைத்த ஒருவன் வருவனாயின், வடமொழியில் இருந்து சில சொற்களைச் சொல்லி வருவேன். முறையாக எவரையும் வெல்லுதல் செய்யாது, வாயடி அடித்து அவர்களை மயக்கம் செய்து ஓட்டிவிடும்படியாக அடியேனுக்கு வகைவந்துள்ள பாழான கல்வியானது வீடுபேற்றினைத் தருமோ? (தாராது)  மறைமுடிவும் திருமுறைமுடிவும் ஆகிய வேதாந்த சித்தாந்த சமரசம் என்னும் வேறுபாடு இல்லாத நல்ல நிலைபெற்ற மூதறிவாம் மெய்யுணர்வினை உடைய சித்தர்தம் சீரிய திருக்கூட்டமே.

நூல்கள் இருவகைப்படும். அவை உலகநூல்கள், மெய்ந்நூல்கள் என்பன. உலகியல் பற்றி எழுந்தவை உலகநூல்கள். வீட்டு நெறியை உணர்த்துவன மெய்ந்நூல்கள். உலகநூல்களை யாரும் கற்கலாம். பல துறைகளைச் சார்ந்த உலகநூல்களை அவ்வத் துறையில் வல்ல ஆசிரியரை அடுத்துக் கேட்டு விளங்கிக் கொள்ளலாம். 

ஆனால், மெய்ந்நூல்கள் அத்தகையன அல்ல. அவற்றைக் கற்பதற்குப் பக்குவம் வேண்டும். பக்குவமில்லார் அவற்றைக் கற்க விழையார்.  கற்க முன்வரார். ஒருவேளை முன்வந்த போதிலும் அவற்றின் பொருளை உள்ளவாறு விளங்கிக் கொள்ளார். ஏனெனில் ஆசை, வெகுளி முதலிய மாசுகள் மனத்தில் இருக்கின்ற வரையில் அம் மனத்தில் ஞானநூற் பொருள்கள் சென்று பதியா. முன்கூறியபடி மனம் மொழி மெய்களினால் இறைவனை உண்மையாக வழிபட்டு வருவோர்க்கு மனமாசுகள் அகலும்; உள்ளத்தூய்மை உண்டாகும். அவரே பக்குவம் உடையவர். அவரே மெய்ந்நூலறிவைப் பெறுதற்கு உரியவர்.

பொருளியல்பை உள்ளவாறு உணர்தலே ஞானமாகும். அதாவது, தனக்குப் புகலாகிய இறைவனது இயல்பையும், அவன் வழியில் நிற்றற்குரிய தனது இயல்பையும், அவ்வாறு நிற்கவொட்டாது தன்னைத் தடுத்து நிற்கும் தளையினது நிலையையும் உள்ளவாறு உணர்தலே ஞானமாகும். 

இந்த ஞானத்தைத் தரும் மெய்ந்நூல்களை ஒருவர் தாமே முயன்று கற்று ஞானத்தைப் பெறுதல் என்பது இயலாது. ஏனைய ஆசிரியன்மார்களை அடைந்து வருந்திக் கற்று ஞானத்தைப் பெறலாம் என்பதும் இயலாது. ஏனெனில் நம்மினும் சிறிது அதிகம் கற்ற அவ்வாசிரியர்கள் உலகநூற் பொருளை உணர்த்த வல்லவரேயன்றி ஞானநூற் பொருளை உணர்த்தும் தகுதியுடையவர் அல்லர். 

மெய்ப்பொருளை உணரும் கல்வியே உண்மைக் கல்வி ஆகும். அதனால் பெறும் அறிவே உண்மை அறிவு ஆகும். "மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு" என்றார் திருவள்ளுவ நாயனார். பிறரை மருட்டி வெருட்டி வெல்லுமாறு கற்கும் கல்வி மெய்ந்நூல் கல்வி ஆகாது. பசுநூல் கல்வி எனினும் உலகியற்கல்வி எனினும் ஒன்றே. இவற்றைச் சிறப்புக் கல்வி என்றும், பிறப்புக் கல்வி என்றும் பெரியோர் கூறுவர். பசுநூல் கல்வி அல்லது உலகியற்கல்வி பற்றி திருவிசைப்பா என்னும் ஒன்பதாம் திருமுறையில் ஒரு பாடல் வரும்.

"எச்சனைத் தலையைக் கொண்டு செண்டு அடித்து, இடபம் ஏறி

அச்சங்கொண்டு அமரர் ஒட நின்ற அம்பலவற்கு அல்லாக்

கச்சரை, கல்லாப் பொல்லாக் கயவரை, பசுநூல் கற்கும்

பிச்சரைக் காணா கண்,வாய் பேசாது அப் பேய்களோடே."  ---  திருவிசைப்பா. 

இதன் பொருள் ---

காளை வாகனத்தில் ஏறி வந்து எச்சனுடைய தலையைப் பூச்செண்டினை உருட்டுவது போல எளிதில் துண்டாக்கி, அஞ்சித் தேவர்கள் ஓடுமாறு வேள்விக் கூடத்தில் நின்ற சிவபெருமானை வழிபடாத வெறுக்கத் தக்கவரையும், அப்பெருமானைப் பற்றிய நூல்களைக் கல்லாத கீழ்மக்களையும், சிறுதெய்வங்களைப் பரம்பொருளாகக் கூறும் நூல்களைக் கற்கும் மயக்க உணர்வினரையும் என் கண்கள் காணமாட்டா. அப்பேயரோடு என்வாய் உரையாடாது.

இதனையே "நாலடியார்" வேறுவகையாக விளக்கும்.

"அலகுசால் கற்பின் அறிவுநூல் கல்லாது,

உலகநூல் ஓதுவது எல்லாம், - கலகல

கூஉந் துணை அல்லால், கொண்டு தடுமாற்றம்

போஒந் துணை அறிவார் இல்."

இதன் பொருள் ---`

அவு அமைந்த கருவிக் கல்வியினால் ஞானநூல்களைக் கற்று மெய்ப்பயன் பெறாமல், உலக வாழ்வுக்கு உரிய வாழ்க்கை நூல்களையே எப்போதும் ஓதிக்கொண்டிருப்பது, கலகல என்று இரையும் அவ்வளவே. அல்லால், அவ் வுலகநூலறிவு கொண்டு பிறவித் தடுமாற்றம் நீங்கு முறைமையை அறிகின்றவர் எங்கும் இல்லை. (கருவிக் கல்வி கொண்டு மெய்யுணர்வுக் கல்வி பெறுதலே, நோக்கமாதல் வேண்டும் என்பது கருத்து)

இப்பாடலில், பட்டினத்தடிகள் இரண்டு நிலைகளைக் காட்டினார். ஒன்று ஆன்மா மறத்தோடு இருத்தல். மற்றொன்று அறிவோடு இருத்தல். மறத்தோடு உள்ள நிலை, பெத்தநிலை என்றும் கட்டுநிலை என்றும் சொல்லப்படும். இந்நிலையில் ஆன்மாவுக்கு உண்மை அறிவு விளங்காது. அறிவு என்றது அறிவுப் பொருளாகிய இறைவனை. ஆன்மா தத்துவங்களோடு கலந்து உள்ள காலத்தில் தன்னிலை மறந்து, தன்னைக் கண்ட பொருளாகவும், அளவிடக் கூடியதாகவும் கருதும். ஆன்மா தத்துவங்களைக் களைந்து, தத்துவாதீதமாகிய சிவத்தோடு கலந்து விளங்கும் காலத்தில், அகண்டமாய் அளவு அற்றதாய் ஒளிரும்.

இருவாதனை என்றது, நல்வினை, தீவினை;  பிறப்பு இறப்பு; இன்பம் துன்பம்; இம்மை மறுமை. "இருமை வகை தெரிந்து ஈண்டு அறம் பூண்டார்" என்றார் திருவள்ளுவ நாயனாரும்.

கச்சித் திரு அகவல்

பட்டினத்து அடிகளார் அருளிய

கச்சித் திரு அகவல்

திருச்சிற்றம்பலம்

-----

திருமால் பயந்த திசைமுகன் அமைத்து

வரும் ஏழ் பிறவியும் மானுடத் துதித்து

மலைமகள் கோமான் மலர் அடி இறைஞ்சிக்

குலவிய சிவபதங் குறுகாது அவமே

மாதரை மகிழ்ந்து காதல் கொண்டாடும் 5

   

மானிடர்க் கெல்லாம் யானெடுத் துரைப்பேன்

விழிவெளி மாக்கள் தெளிவுறக் கேண்மின்;

முள்ளும் கல்லும் முயன்று நடக்கும்

உள்ளங் காலைப் பஞ்சென உரைத்தும்,

வெள்ளெலும் பாலே மேவிய கணைக்கால் 10

துள்ளும் வரால் எனச் சொல்லித் துதித்தும்,

தசையும் எலும்புந் தக்கபுன் குறங்கை

இசையுங் கதலித் தண்டென இயம்பியும்

நெடும் உடல் தாங்கி நின்றிடும் இடையைத்

துடிபிடி யென்று சொல்லித் துதித்தும், 15

   

மலமும் சலமும் வழும்புந் திரையும்

அலையும் வயிற்றை ஆலிலை யென்றும்,

சிலந்தி போலக் கிளைத்துமுன் னெழுந்து

திரண்டு விம்மிச் சீப்பாய்ந்து ஏறி

உகிரால் கீறல் உலர்ந்து உள் உருகி 20

   

நகுவார்க்கு இடமாய் நான்று வற்றும்

முலையைப் பார்த்து முளரிமொட் டென்றும்,

குலையும் காமக் குருடர்க்கு உரைப்பேன்;

நீட்டவும் முடக்கவும் நெடும் பொருள் வாங்கவும்

ஊட்டவும் பிசையவும் உதவி இங் கியற்றும் 25

   

அலங்கையைப் பார்த்துக் காந்தள் என்றுரைத்தும்,

வேர்வையும் அழுக்கும் மேவிய கழுத்தைப்

பாரினில் இனிய கமுகெனப் பகர்ந்தும்,

வெப்பும் ஊத்தையும் மேவிய வாயைத்

துப்பு முருக்கின் தூய்மலர் என்றும், 30

   

அன்ன முங் கறியும் அசைவிட்டிறக்கும்

முன்னிய பல்லை முத்தென மொழிந்தும்

நீரும் சளியும் நின்று நின்று ஒழுகும்

கூறிய மூக்கைக் குமிழ் எனக் கூறியும்

தண்ணீர் பீளை தவிராது ஒழுகும் 35

   

கண்ணைப் பார்த்துக் கழுநீர் என்றும்

உள்ளுங் குறும்பி ஒழுகுங் காதை

வள்ளைத் தண்டின் வளம் என வாழ்த்தியும்

கையும் எண்ணெயும் கலவாது ஒழியில்

வெய்ய அதரும் பேனும் விளையத் 40

தக்க தலை யோட்டில் முளைத்து எழுந்த

சிக்கின் மயிரைத் திரள் முகி லென்றும்

சொற்பல பேசித் துதித்து நீங்கள்

நச்சிச் செல்லும் நரக வாயில்

தோலும் இறைச்சியும் துதைந்து சீப்பாயும் 45

   

காமப் பாழி; கருவிளை கழனி;

தூமைக் கடவழி; தொளைபெறு வாயில்;

எண்சாண் உடம்பும் இழியும் பெருவழி!

மண்பால் காமம் கழிக்கும் மறைவிடம்;

நச்சிக் காமுக நாய்தான் என்றும் 50

   

இச்சித் திருக்கும் இடைகழி வாயில்;

திங்கள் சடையோன் திருவருள் இல்லார்

தங்கித் திரியும் சவலைப் பெருவழி;

புண் இது என்று புடவையை மூடி

உள் நீர் பாயும் ஓசைச் செழும்புண்; 55

   

மால்கொண்டு அறியா மாந்தர் புகும்வழி;

நோய் கொண்டு ஒழியார் நுண்ணியர் போம்வழி;

தருக்கிய காமுகர் சாரும் படுகுழி;

செருக்கிய காமுகர் சேருஞ் சிறுகுழி;

பெண்ணும் ஆணும் பிறக்கும் பெருவழி; 60

   

மலம் சொரிந்து இழியும் வாயிற்கு அருகே

சலம்சொரிந்து இழியும் தண்ணீர் வாயில்;

இத்தை நீங்கள் இனிது என வேண்டா;

பச்சிலை இடினும் பத்தர்க்கு இரங்கி

மெச்சிச் சிவபத வீடருள் பவனை 65

   

முத்தி நாதனை மூவா முதல்வனை

அண்டர் அண்டமும் அனைத்துள புவனமும்

கண்ட அண்ணலைக் கச்சியிற் கடவுளை

ஏக நாதனை இணையடி இறைஞ்சுமின்

போக மாதரைப் போற்றுதல் ஒழிந்தே! 70

பொருள் ---

திருமால் பயந்த திசைமுகன் அமைத்து வரும் ஏழ் பிறவியும் - திருமாலின் திருமகன் ஆன பிரமதேவன் படைத்து வருகின்ற எழுவகைப் பிறவிகளிலும்,  மானுடத்து உதித்து - மனிதப் பிறவியில் தோன்றி,  மலைமகள் கோமான் மலர் அடி இறைஞ்சி - மலைமகள் கேள்வன் ஆன சிவபரம்பொருளின் திருவடி மலர்களை வழிபட்டு, குலவிய சிவபதம் குறுகாது - விளங்குகின்ற சிவபதவியை அடையாமல், அவமே - வீணாக, மாதரை மகிழ்ந்து காதல் கொண்டாடும் மானிடர்க்கு எல்லாம் - பெண்களின் மீது இச்சை கொண்டு ஆசை பாராட்டித் திரிகின்ற மனிதர்கள் யாவருக்கும், யான் எடுத்து உரைப்பேன் - அடியேன் எடுத்துச் சொல்லுவேன். விழிவெளி மாக்கள் தெளிவுறக் கேண்மின் - புறக் கண்களை உடைய மனிதர்களே! நீங்கள் தெளிவு அடையக் கேளுங்கள்.

முள்ளும் கல்லும் முயன்று நடக்கும் உள்ளங் காலைப் பஞ்சு என உரைத்தும் - முள்ளின் மீதும், கல்லினை மீதும் முயன்று நடக்கின்ற உள்ளங் கால்களைப் பஞ்சு என்று சொல்லியும், வெள் எலும்பாலே மேவிய கணைக்கால் துள்ளும் வரால் எனச் சொல்லித் துதித்தும் - வெள்ளையான எலும்புகளால் ஆன கணைக்காலைத் துள்ளுகின்ற வரால் மீன்கள் என்று புகழ்ந்து கூறியும், தசையும் எலும்பும் தக்க புன்குறங்கை இசையும் கதலித் தண்டு என இயம்பியும் - புலாலும் எலும்பும் பொருந்திய புல்லிய தொடையை, பொருந்துகின்ற வாழைத் தண்டு எனக் கூறியும், நெடும் உடல் தாங்கி நின்றிடும் இடையைத் துடிபிடி என்று சொல்லித் துதித்தும் - நெடிய உடம்பைச் சுமந்து நிற்கும் இடையை உடுக்கை என்றும், பிடி என்னும் பெண் யானை என்றும் சொல்லிப் புகழ்ந்தும்,

மலமும் சலமும் வழும்பும் திரையும் அலையும் வயிற்றை ஆல் இலை என்றும் - மலமும் நீரும் நிணமும், திரைச்சலும் தங்கி அசைகின்ற வயிற்றை ஆலம் இலை எனக் கூறியும், சிலந்தி போலக் கிளைத்து முன் எழுந்து - கொப்புளம் போல இரண்டாகி முன் பக்கத்தில் எழுந்து, திரண்டு விம்மி - திரட்சியும் பூரிப்பும் பெற்று, சீப் பாய்ந்து ஏறி - சீயானது பெருகி ஏறி, உகிரால் கீறல் உலர்ந்து - நகத்தால் கிழிக்க உலர்ந்து போய்,  உள் உருகி நகுவார்க்கு இடமாய் = மனம் உருகி நகைப்பவர்களுக்கு இடம் தந்து, நான்று வற்றும் முலையைப் பார்த்து - தொங்கி வற்றிப் போகின்ற முலைகளைப் பார்த்து, முளரி மொட்டு என்றும் - தாமரை மொக்கு என்றும், குலையும் காமக் குருடர்க்கு உரைப்பேன் - குழறுகின்ற காமக் குருடருக்குச் சொல்லுவேன்.

நீட்டவும் முடக்கவும் - நீட்டுவதற்கும் முடக்குவதற்கும், நெடும் பொருள் வாங்கவும் - பெரிய பொருள்களை ஏற்றுக் கொள்வதற்கும், ஊட்டவும் - உண்பிக்கவும், பிசையுவும் - பிசையவும், உதவி - உதவியாக இருந்து, இங்கு இயற்றும் அங்கையைப் பார்த்துக் காந்தள் என்று உரைத்தும் - இங்கே தொழில் புரிகின்ற அழகிய கைகளைப் பார்த்துக் காந்தள் மலர் என்று கூறியும், வேர்வையும் அழுக்கும் மேவிய கழுத்தை - வியர்வையும், அதனால் உண்டான அழுக்கையும் பொருந்தி உள்ள கழுத்தினைப் பார்த்து, பாரினில் இனிய கமுகு எனப் பகர்ந்தும் - பூமியில் இனிமையாகிய கமுகு என்று கூறியும், வெப்பும் ஊத்தையும் மேவிய வாயைத் துப்பு முருக்கின் தூய்மலர் என்றும் - தீநாற்றமும் ஊத்தையும் தங்கிய வாயை பவளம் என்றும், தூய்மையான முருக்க மலர் என்று சொல்லியும்,

அன்னமும் கறியும் அசைவு இட்டு இறக்கும் முன்னிய பல்லை முத்து என மொழிந்தும் - சோற்றையும் கறிகளையும் மென்று இறக்குகின்ற முற்பட்ட பல்லை முத்து என்று கூறியும், நீரும் சளியும் நின்று நின்று ஒழுகும் கூரிய மூக்கைக் குமிழ் எனக் கூறியும் - நீரும் சளியும் நின்று நின்று ஒழுகுகின்ற கூர்மை பொருந்திய மூக்கினை குமிழம்பூ எனக் கூறியும், தண்ணீர் பீளை தவிராது ஒழுகும் கண்ணைப் பார்த்துக் கழுநீர் என்றும் - தண்ணீரும் பீளையும் நீங்காமல் ஒழுகுகின்ற கண்களைப் பார்த்துக் கழுநீர் மலர் என்று கூறியும், உள்ளும் குறும்பி ஒழுகும் காதை வள்ளைத் தண்டின் வளம் என வாழ்த்தியும் - உள்ளிடத்து நின்று குறும்பி ஒழுகுகின்ற காதை வள்ளைத் தண்டின் வளமை உள்ளது என்று புகழ்ந்து கூறியும், கையும் எண்ணெயும் கலவாது ஒழியில் - கையில் எண்ணெயைக் குழப்பித் தடவாது இருந்தால், வெய்ய அதரும் பேனும் விளையத் தக்க - வெப்பமாகிய நோய்களை உண்டு பண்ணுதலோடு பேனும் விளைதற்கு உரிய, தலை ஒட்டில் முளைத்து எழுந்த - தலை ஓட்டின் மேல் முளைத்துத் தோன்றிய, சிக்கின் மயிரைத் திரள் முகில் என்றும் - சிக்கொடு கூடிய மயிரைத் திரண்ட மேகம் என்று கூறியும்,  சொற்பல பேசித் துதித்து - இவ்வாறு பலவாறாக உவமானச் சொற்களால் புகழ்ந்து சொல்லி, நீங்கள் நச்சிச் செல்லும் நரக வாயில் - நீங்கள் விரும்பி அடையும் நரக வாயிலானது, (எத் தன்மையது? எனில், கூறுதும்)

தோலும் இறைச்சியும் துதைந்து சீப்பாயும் காமப் பாழி - தோலும் சதையும் நெருங்கிச் சீப் பெருகுகின்ற காமக் குகை ஆகும். கரு விளை கழனி - பிறவிப் பயிர் விளைகின்ற வயல். தூமைக் கடவழி - சூதகம் அல்லது உதிரம் ஒழுகுகின்ற பெருவழி. தொளை பெறு வாயில் - தொளைகளை உடைய வாயில்,  எண்சாண் உடம்பும் இழியும் பெருவழி - எட்டுச் சாண் அளவு உள்ள உடம்பானது பெருகி வருகின்ற வாயில். மண்பால் காமம் கழிக்கும் மறைவிடம் - மண்ணுலகத்தாரிடம் உள்ள காமத்தைக் கழிக்கின்ற (அதாவது, ஆண்மக்களாய் உள்ளோரது இந்திரியத்தினை ஒழிக்கின்ற) மறைவான இடம். நச்சிக் காமுக நாய்தான் என்றும் இச்சித்து இருக்கும் இடை கழிவாயில் - காமுகன் என்கிற நாயானது எப்போதும் அசைப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கின்ற திட்டி வாசல். திங்கள் சடையோன் திருவருள் இல்லார்  தங்கித் திரியும் சவலைப் பெருவழி - சந்திரனைச் சூடிய திருச்சடையை உடைய சிவபரம்பொருளின் திருவருள் சிறிதும் பெற்று இல்லாதவர்கள் தங்கித் திரிகின்ற சவலை ஆகிய பெரிய வழி. புண் இது என்று புடவையை மூடி - இது புண்ணுக்குச் சமமானது என்று உணர்ந்து புடவையால் மூடியும், உள் நீர் பாயும் ஓசைச் செழும்புண் - உள்ளே இருந்து நீர் பெருகுகின்ற, ஆடவர்க்கு உவப்பைச் செய்கின்ற சிவந்த புண். மால்கொண்டு அறியா மாந்தர் புகும் வழி - காம மயக்கம் கொண்டு அறியாமை மிகுந்து உள்ள மனிதர்கள் நுழையும் வழி. நோய் கொண்டு ஒழியா நுண்ணியர் போம் வழி - காமநோய் கொண்டு, அது நீங்கப் பெறாத அறியாமை உள்ள மானிடர் நுழையும் வழி. தருக்கிய காமுகர் சாரும் படுகுழி - செருக்குக் கொண்டு உள்ள காமுகர்கள் அடைகின்ற படுகுழி. செருக்கிய காமுகர் சேரும் சிறுகுழி - செருக்குக் கொண்ட காமுகர்கள் அடைகின்ற சிறுபள்ளம். பெண்ணும் ஆணும் பிறக்கும் பெருவழி - பெண்ணும் ஆணும் பிறத்தற்கு உரிய பெரிய வழி.

மலம் சொரிந்து இழியும் வாயிற்கு அருகே சலம் சொரிந்து இழியும் தண்ணீர் வாயில் - மலத்தைச் சொரிந்து இழிவடைந்து இருக்கின்ற வாசலுக்கு அருகில் நீரைச் சொரிகின்ற இழிந்த வாயில். இத்தை நீங்கள் இனிது என வேண்டா - (இத்தகைய இழிதகைமைகளுக்கு இடமாகிய) நிதம்பத்தினை நீங்கள் இனியது என்று எண்ண வேண்டாம். போக மாதரைப் போற்றுதல் ஒழிந்தே - போகத்திற்கு உரிய மங்கையர்களைப் பேணுதலை ஒழிந்து.

பச்சிலை இடினும் பத்தர்க்கு இரங்கி  மெச்சிச் சிவபத வீடு அருள்பவனை - பச்சிலையை இட்டு அருச்சித்தாலும் அடியார்கள் மீது இரக்கம் கொண்டு, அவர்களைக் கொண்டாடி சிவபதம் ஆகிய மோட்சத்தை அருளுகின்ற பெருமானை, முத்தி நாதனை - முத்திக்குத் தலைவனை, மூவா முதல்வனை - நித்தியம்பாய் உள்ள முதல்வனை, அண்டர் அண்டமும் அனைத்து உள புவனமும் கண்ட அண்ணலை - தேவலோகமும், அதற்கு வேறாய் உள்ள அனைத்து உலகங்களையும் படைத்தளித்த பெரியோனை, கச்சியில் கடவுளை - திருக்கச்சியில் திருக்கோயில் கொண்டு எழுந்தருளி உள்ள கடவுளை, ஏக நாதனை - ஒப்பற்ற ஒரு பரம்பொருளை, இணையடி இறைஞ்சுமின் - இணையார் திருவடியைப் பணியுங்கள்,

கோயில் திரு அகவல் - 3

 

பட்டினத்து அடிகளார் அருளிய

கோயில் திரு அகவல் - 3

திருச்சிற்றம்பலம்

---

பால்கடல் கடையப் படுங்கடு வெண்ணெயைத்

திருமிடற்று அடக்கிய சிவனே அடைக்கலம்!

அடங்கலும் அடக்கிடும் கடுங்கொலைக் காலனைக்

கால்எடுத் தடக்கிய கடவுள் நின் அடைக்கலம்

உலகு அடங் கலும்படைத்து உடையவன் தலைபறித்து 5

   

இடக்கையில் அடக்கிய இறைவ! நின் அடைக்கலம்!

செய்யபொன் னம்பலச் செல்வ! நின் அடைக்கலம்;

ஐய! நின் அடைக்கலம்; அடியன் நின் அடைக்கலம்;

மனவழி அலைத்திடும் கனவெனும் வாழ்க்கையும்;

விழுப்பொருள் அறியா வழுக்குமறு மனனும்; 10

   

ஆணவ மலத்துதித்து அளைந்ததில் உளைந்திடும்

நிணவைப் புழுவென நெளிந்திடு சிந்தையும்;

படிறும் பாவமும் பழிப்புறு நினைப்பும்,

தவறும் அழுக்காறும் இவறுபொச் சாப்பும்

கவடும் பொய்யும் சுவடும் பெருஞ்சின 15

   

இகலும், கொலையும், இழிப்புறு புன்மையும்,

பகையும், அச்சமும், துணிவும், பனிப்பும்,

முக்குண மடமையும், ஐம்பொறி முயக்கமும்,

இடும்பையும் பிணியும் இடுக்கிய ஆக்கையை;

உயிர் எனுங் குருகுவிட்டு ஓடும் குரம்பையை 20

   

எலும்பொடு நரம்புகொண்டு இடையில் பிணித்துக்

கொழுந்தசை வேய்ந்தும் ஒழுக்கு விழுங் குடிலைச்

செழும்பெழு உதிரச் சிறுபுழுக் குரம்பையை,

மலவுடல் குடத்தைப் பலவுடல் புட்டிலைத்

தொலைவிலாச் சோற்றுத் துன்பக் குழியைக் 25

   

கொலை படைக் கலம்பல கிடைக்கும் கூட்டைச்

சலிப்புறு வினைப் பலசரக்குக் குப்பையைக்

கோள்சரக்கு ஒழுகும் பீற்றல் கோணியைக்

கோபத்தீ மூட்டுங் கொல்லன் துருத்தியை,

ஐம்புலப் பறவை அடையும்பஞ் சரத்தை. 30

   

புலராக் கவலை விளைமரப் பொதும்பை,

ஆசைக் கயிற்றில் ஆடும்பம் பரத்தைக்

காசிற் பணத்திற் சுழலுங் காற்றாடியை,

மக்கள் வினையின் மயக்குந் திகிரியைக்,

கடுவெளி உருட்டிய சகடக் காலைப் 35

   

பாவச் சரக்கொடு பவக்கடல் புக்குக்

காமக் காற்றெடுத்து அலைப்பக்

கெடுவழிக் கரைசேர் கொடுமரக் கலத்தை

இருவினை விலங்கொடும் இயங்குபுற் கலனைக்

நடுவன்வந் தழைத்திட நடுங்கும் யாக்கையைப் 40

   

பிணமெனப் படுத்தியான் புறப்படும் பொழுதுநின்

அடிமலர்க் கமலத்துக்கு அபயம்நின் அடைக்கலம்;

வெளியிடை உரும்இடி இடித்தென வெறித்தெழுங்

கடுநடை வெள்விடைக் கடவுள்நின் அடைக்கலம்;

இமையா நாட்டத்து இறையே! அடைக்கலம்; 45

   

அடியார்க்கு எளியாய்! அடைக்கலம் அடைக்கலம்;

மறையவர் தில்லை மன்றுள்நின் றாடிக்

கருணை மொண்டு அலையெறி கடலே! அடைக்கலம்,

தேவரும் முனிவரும் சென்றுநின் றேத்தப்

பாசிழைக் கொடியொடு பரிந்து அருள் புரியும் 50

   

எம்பெரு மானின் இணையடிக்கு அபயம்

அம்பலத் தரசே அடைக்கலம் உனக்கே!  

திருச்சிற்றம்பலம்

பொருள் ---

பால்கடல் கடையப் படும் கடுவெண்ணெயைத் திருமிடற்று அடக்கிய சிவனே அடைக்கலம் - தேவர்களும் அசுரர்களும் திருப்பாற்கடலைக் கடைந்த காலத்தில் அதில் இருந்து திரண்ட ஆலகால விடம் ஆகிய வெண்ணெயை அழகிய கண்டத்தில் இருக்கச் செய்த சிவபரம்பொருளே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

அடங்கலும் அடக்கிடும் கடுங்கொலைக் காலனைக் கால் எடுத்து அடக்கிய கடவுள் நின் அடைக்கலம் - எல்லாவற்றையும் தனது வல்லமையினால் அடக்குகின்ற கடுமையான தொழிலைச் சுபாவமாகப் புரிகின்ற எமனை, திருவடியைத் தூக்கி எடுத்து உதைத்து அடக்கிவிட்ட கடவுளே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

உலகு அடங்கலும் படைத்து உடையவன் தலைபறித்து இடக்கையில் அடக்கிய இறைவ! நின் அடைக்கலம் - உலக முழுதையும் படைக்கின்ற பிரமதேவனின் ஒரு தலையைக் கிள்ளி இடது திருக்கரத்தில் தரித்துக் கொண்ட இறைவனே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

செய்ய பொன்னம்பலச் செல்வ! நின் அடைக்கலம் -செவ்விய பொன்னம்பலத்தில் எழுந்தருளி உள்ள செல்வமே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

ஐய! நின் அடைக்கலம் - ஐயனே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.  அடியன் நின் அடைக்கலம் - அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

மனவழி அலைத்திடும் கனவு எனும் வாழ்க்கையும் - மனத்தினை அதன் வழியே அலைக்கப்படுகின்ற கனவுக்கு நிகரான வாழ்க்கையும், விழுப்பொருள் அறியா வழுக்குமறு மனனும் - திருவருள் என்னும் மேன்மையான பொருளை ஆராய்ந்து அறியாத அழுக்கு அடைந்த மனமும், ஆணவ மலத்து உதித்து அளைந்து அதில் உளைந்திடும் நிணவைப் புழு என நெளிந்திடு சிந்தையும் - ஆணவம் என்னும் மலத்தில் தோன்றி, அதிலேயே உழன்று கொண்டு இருக்கும் நிணத்தில் உண்டாகிய புழுவைப் போல நெளிகின்ற சிந்தையும், படிறும் பாவமும் - வஞ்சகமும், பாவமும், பழிப்புறு நினைப்பும் - பலரின் பழிப்புக்கு இடமான நினைவும்,  தவறும் - குற்றமும், அழுக்காறும் - பொறாமையும், இவறு பொச்சாப்பும் - மிகுந்த மறதியும், கவடும் - வஞ்சகமும், பொய்யும் - பொய்யும், சுவடும் - இவற்றின் தழும்பும், பெருஞ்சின இகலும் - பெரும் கோபத்தால் உண்டாகின்ற பகைமை உணர்வும், கொலையும் - உயிர்க் கொலையும்,  இழிப்பு உறு புன்மையும் - இழிவைத் தருகின்ற புன்மையான செயல்களும், பகையும் - வெறுப்பு உணர்வும், அச்சமும், துணிவும், - அச்சமும் துணிவும், பனிப்பும் - நடுக்கமும், முக்குண மடமையும் - சத்துவம், இராசதம், தாமதம் என்னும் முக்குணங்களால் உண்டான அறியாமையும், ஐம்பொறி முயக்கமும் - மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி என்னும் ஐம்புலன்களால் உண்டாகும் மயக்கமும்,  இடும்பையும் - துன்பமும், பிணியும் - நோயும், இடுக்கிய ஆக்கையை - கைக்கொண்டு இருக்கின்ற உடம்பை, 

உயிர் எனும் குருகு, விட்டு ஓடும் குரம்பையை - உயிர் என்கிற பறவையானது விட்டு ஓடுகின்ற கூட்டினை, எலும்பொடு நரம்பு கொண்டு இடையில் பிணித்து - எலும்புகளோடு நரம்புகளயும் கொண்டு இடையிடையே கட்டி, கொழுந்தசை வேய்ந்தும் - கொழுமிய தசையினால் மூடியும், ஒழுக்கு விழும் குடிலை - மெழுகிய குடிசையை, செழும்பு எழு உதிரச் சிறுபுழுக் குரம்பையை - செழுமையான உதிரமயம் ஆகிய சிறிய புழுக்கள் பொருந்திய கூட்டினை, மலவுடல் குடத்தை - மலம் நிறைந்த உடம்பாகிய பாண்டத்தை, புலவுடல் புட்டிலை - புலால் சரக்கைக் கொண்டு இருக்கும் கூடையினை, தொலைவு இலாச் சோற்றுத் துன்பக் குழியை - நீக்கம் இல்லது சோற்றினால் தூர்க்கப்பட்ட துன்ப மயமாகிய பள்ளத்தை, கொலை படைக்கலம் பல கிடைக்கும் கூட்டை - கொலை செய்தற்கு உரிய பல படைக் கருவிகள் தங்கி உள்ள கூட்டினை, சலிப்புறு வினைப் பலசரக்குக் குப்பையை - மிகவும் சலித்தற்கு உரிய வினைகள் என்கிற பலவகைப்பட்ட சரக்குகளின் குவியலை,  கோள் சரக்கு ஒழுகும் பீற்றல் கோணியை - கோள் சொல்லுதல் அல்லது பழிமொழிகள் ஆகிய துன்பச் சரக்குகள் சிந்துகின்ற கிழிச்சல் கோணியை, கோபத் தீ மூட்டும் கொல்லன் துருத்தியை - கோபம் என்னும் தீயை மூள்விக்கின்ற கொல்லனது உலைக்களத்தில் உள்ள துருத்தியை, ஐம்புலப் பறவை அடையும் பஞ்சரத்தை - ஐம்புலன்கள் ஆகிய பறவைகள் வந்து அடையும் கூட்டினை,  புலராக் கவலை விளை மரப் பொதும்பை - தீராத கவலைகள் விளைதற்கு இடமான மரப் பொந்தினை, ஆசைக் கயிற்றில் ஆடும் பம்பரத்தை - ஆசையாகிய கயிற்றினால் ஆட்டப்படுகின்ற பம்பரம் என்னும் சுழல் கருவியை, காசில் பணத்தில் சுழலும் காற்றாடியை - காசிலும், பணத்திலும் சுழலுகின்ற காற்றாடியை, மக்கள் வினையின் மயக்கும் திகிரியை - ஆன்மாக்கள் செய்யம் கன்மத்திற்குத் தக்கபடி அறிவு மயங்கி எக்காலமும் சுழன்று வரும் சக்கரத்தினை, கடுவெளி உருட்டிய சகடக் காலை - கொடிய வெட்ட வெளியில் உருட்டிய வண்டிச் சக்கரத்தை,

பாவச் சரக்கொடு பவக்கடல் புக்கு - பாவம் ஆகிய சரக்குகளைக் கொண்டு பிறவி என்னும் கடலில் புகுந்து,  காமக் காற்று எடுத்து அலைப்ப - காமம் என்னும் காற்றானது மோதி அலைத்தலால், கெடு வழிக் கரைசேர் கொடு மரக்கலத்தை - தவறான வழியில் சென்று கரையைச் சேர்கின்ற கொடிய மரக்கலத்தை, இருவினை விலங்கொடும் இயங்கு புற்கலனை - நல்வினை தீவினை என்னும் சங்கிலிகளோடு இயங்குகின்ற உடலை, நடுவன் வந்து அழைத்திட நடுங்கும் யாக்கையை - எமன் வந்து அழைக்கும்போது நடுக்கம் அடைகின்ற உடலை, பிணம் எனப் படுத்தி - பிணத் தன்மையை அடைந்து, யான் புறப்படும் பொழுது- உடலை விட்டு உயிராகிய நான் புறப்படும் காலத்தில், நின் அடிமலர்க் கமலத்துக்கு அபயம் - உனது திருவடித் தாமரையே அடியேனுக்கு அபயம் தந்து அருள வேண்டும். நின் அடைக்கலம் - அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

வெளியிடை உரும் இடி இடித்து என வெறித்து எழும் கடுநடை வெள்விடைக் கடவுள் நின் அடைக்கலம் - வானத்தில் இடி இடித்தால் போன்று முழங்கி வேகமாகிய நடையினை உடைய வெள்ளை நிறம் பொருந்திய இடபத்தின் மீது எழுந்தருளும் கடவுளே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

இமையா நாட்டத்து இறையே! அடைக்கலம் - இமையாத திருக்கண்களை உடைய இறைவனே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

  அடியார்க்கு எளியாய்! அடைக்கலம் அடைக்கலம் - அடியவர்க்கு எளியவனே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம். அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

மறையவர் தில்லை மன்றுள் நின்று ஆடி - தில்லை மூவாயிரவர் போற்றுகின்ற தில்லைப் பதியில் பொன்னம்பலத்தில் எழுந்தருளி ஆனந்தத் திருநடனம் புரிந்து, கருணை மொண்டு அலை எறி கடலே! அடைக்கலம் - திருவருட் கருணையை அலைகளைப் போல வீசுகின்ற அருட்கடலே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

தேவரும் முனிவரும் சென்று நின்று ஏத்த - தேவர்களும் முனிவர்களும் சென்று இருந்து துதி செய்ய, பாசிழைக் கொடியொடு பரிந்து அருள் புரியும் - பசுமையான பொன்னால் ஆன அணிகலன்களை அணிந்து உள்ள உமாதேவியாரோடு உயிர்களுக்கு இரங்கி அருள் புரிகின்ற,எம்பெருமான் நின் இணையடிக்கு அபயம் - எம்பெருமானே! உமது இணையார் திருவடிகளில் அடியேன் தஞ்சம் அடைகின்றேன். அம்பலத்து அரசே அடைக்கலம் உனக்கே - பொன்னம்பல இறைவனே! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம்.

கோயில் திரு அகவல் - 2

 

பட்டினத்து அடிகளார் அருளிய

கோயில் திரு அகவல் - 2

திருச்சிற்றம்பலம்

-----

காதள வோடிய கலகப் பாதகக்

கண்ணியர் மருங்கில் புண்ணுடன் ஆடும்

காதலும் கருத்தும் அல்லால்நின் இருதாள்

பங்கயம் சூடப் பாக்கியம் செய்யாச்

சங்கடம் கூர்ந்த தமியேன் பாங்கிருந்து 5

   

அங்கோடு இங்கோடு அலமருங் கள்வர்

ஐவர் கலகமிட்டு அலைக்குங் கானகம்

சலமலப் பேழை; இருவினைப் பெட்டகம்;

வாதபித்தம் கோழை குடிபுகுஞ் சீறூர்;

ஊத்தைப் புன்தோல் உதிரக் கட்டளை; 10

நாற்றப் பாண்டம்; நான் முழத்து ஒன்பது

பீற்றல் துண்டம்; பேய்ச்சுரைத் தோட்டம்

அடலைப் பெரிய சுடலைத் திடருள்;

ஆசைக் கயிற்றில் ஆடும் பம்பரம்;

ஓயா நோய்க்கிடம்; ஓடும் மரக்கலம்;          15

   

மாயா விகாரம்; மரணப் பஞ்சரம்;

சோற்றுத் துருத்தி; தூற்றும் பத்தம்;

காற்றில் பறக்கும் கானப் பட்டம்;

விதிவழித் தருமன் வெட்டுங் கட்டை;

சதுர்முகப் பாணன் தைக்குஞ் சட்டை;          20

   

ஈமக் கனலில் இடுசில விருந்து;

காமக் கனலில் கருகும் சருகு;

கிருமி கிண்டுங் கிழங்கஞ் சருமி,

பவக்கொழுந்து ஏறுங் கவைக் கொழு கொம்பு;

மணமாய் நடக்கும் வடிவின் முடிவில்          25

   

பிணமாய்க் கிடக்கும் பிண்டம்; பிணமேல்

ஊரில் கிடக்க வொட்டா உபாதி;

கால் எதிர் குவித்தபூளை; காலைக்

கதிர் எதிர்ப்பட்ட கடும்பனிக் கூட்டம்;

அந்தரத்து இயங்கும் இந்திர சாபம்; 30

   

அதிரும் மேகத்து உருவின் அருநிழல்;

நீரில் குமிழி; நீர்மேல் எழுத்து;

கண்துயில் கனவில் கண்ட காட்சி;

அதனினும் அமையும் பிரானே! அமையும்;

இமைய வல்லி வாழிஎன் றேத்த          35

   

ஆனந்தத் தாண்டவம் காட்டி

ஆண்டுகொண்டருள்கை நின் அருளினுக்கு அழகே!  

திருச்சிற்றம்பலம்

பொருள் ---

காது அளவு ஓடிய கலகப் பாதகக் கண்ணியர் - காதின் அளவாக ஒடி உள்ள பாதகத்தை விளைக்கும் கலகத்தைப் புரியும் கண்ணினை உடைய பெண்களது, மருங்கில் புண்ணுடன் ஆடும் காதலும் கருத்தும் அல்லால் - இடையில் உள்ள புண்ணாகிய யோனியின் வயப்பட்டு இருக்கின்ற ஆசையும் அதைக் கொண்ட மனமும் அல்லாமல், நின் இருதாள் பங்கயம் சூடப் பாக்கியம் செய்யா - தேவரீரது இணையார் திருவடிகளை முடியில் அணியப் பாக்கியம் செய்யாத, சங்கடம் கூர்ந்த தமியேன் பாங்கு இருந்து - துன்பம் மிகுந்த அடியேனுடன் இருந்து, அங்கோடு இங்கோடு அலமருங் கள்வர் ஐவர் - அங்கும் இங்குமாகச் சுழலுகின்ற ஐம்புலன்கள் ஆகிய கள்வர்கள், கலகம் இட்டு அலைக்கும் கானகம் - ஒருவரோடு ஒருவர் கலகம் புரிந்து வருத்துகின்ற காடு.

சலமலப் பேழை - சல மலங்கள் தங்கியுள்ள பெட்டி. இருவினைப் பெட்டகம் - நல்வினை தீவினைகள் நிறைந்த பெட்டி, வாத பித்தம் கோழை குடிபுகும் சீறூர் - வாதம் பித்தம் சிலேத்துமம் ஆகியவை குடி இருந்து வரும் சிறிய ஊர். ஊத்தைப் புன்தோல் - அழுக்குடன் கூடிய புன்மையான தோல், உதிரக் கட்டளை - செந்நீர் நிறைந்த கருவி. நாற்றப் பாண்டம் - துர்நாற்றம் வீசும் பாண்டம்.  நான் முழத்து ஒன்பது பீற்றல் துண்டம் - நான்கு முழ நீளுமும், ஒன்பது கிழிச்சல்களும் உடைய துண்டுத்துணி..  பேய்ச் சுரைத் தோட்டம் - பேய்ச் சுரைக் கொடிகள் போன்ற உள்ளுறுப்புகள் நிறைந்த தோட்டம். அடலைப் பெரிய சுடலைத் திடருள் - உயிர்களை கொன்று தின்பது பற்றி, மிக்க சாம்பல் நிறைந்த சுடலை ஆகிய மேட்டு உள்ளிடம், ஆசைக் கயிற்றில் ஆடும் பம்பரம் - ஆசை என்கிற கயிற்றினால் சுழலுகின்ற பம்பரம் என்னும் சுழற்கருவி.

    ஓயா நோய்க்கு இடம் - ஒயாது வந்து கொண்டு இருக்கின்ற நோய்களுக்கு இடமானது. ஓடும் மரக்கலம் - நீர் மேல் ஓடுகின்ற கப்பல். மாயா விகாரம் - மாயை ஆகிய விகாரத்தோடு கூடியது. மரணப் பஞ்சரம் - மரணம் அடையும் கூடு. சோற்றுத் துருத்தி - சோறு நிறைக்கும் துருத்தி, தூற்றும் பத்தம் - காற்றில் தூற்றுகின்ற கருவி. காற்றில் பறக்கும் கானப் பட்டம் - காற்றில் பறக்கின்ற ஒசையுடன் கூடிய காற்றாடி. விதிவழித் தருமன் வெட்டுங் கட்டை - இறைவன் விதித்தபடி கன்மத்துக்கு ஏற்றவாறு எமன் வெட்டுகின்ற கட்டை. சதுர்முகப் பாணன் தைக்கும் சட்டை - நான்கு முகங்களை உடைய பிரமன் ஆகிய தையல்காரன் தைக்கின்ற சட்டை. ஈமக் கனலில் இடு சில விருந்து - சுடுகாட்டு நெருப்பில் வைக்கப்பட்ட சிறு விருந்து. காமக் கனலில் கருகும் சருகு - காமமாகிய நெருப்பினால் சாம்பல் ஆகாது கருகிக் கெடுகின்ற சாரம் இல்லாத தழை. கிருமி கிண்டும் கிழங்கஞ் சருமி - புழுக்களால் கிண்டப்படுகின்ற தோலுடன் பொருந்திய கிழங்கு. பவக் கொழுந்து ஏறும் கவைக் கொழு கொம்பு - பிறவி என்னும் இளந்தளிர் ஏறிப் படருதற்கான சிறு கிளைகள் கிளைத்து உள்ள கொழு கொம்பு.

    மணமாய் நடக்கும் வடிவின் முடிவில் பிணமாய்க் கிடக்கும் பிண்டம் - முன்னர் திருமணம் கொண்டு நடக்கும் வடிவத்துடன் பொருந்தி இருந்து, பின்னர் வாழ்நாள் முடிவில் பிணம் ஆகிய இசைவு இன்றிக் கிடக்கும் பிண்டம்.  பிணமேல் ஊரில் கிடக்க ஒட்டா உபாதி - பிணம் ஆன பின்னரும் ஊரில் சிறுபொழுதும் தங்க வைக்காதபடி பலராலும் செய்யப்படுகின்ற துண்டம் உடையது. கால் எதிர் குவித்த பூளை - காற்றின் எதிரில் குவித்து வைக்கப்பட்ட பூளை மலர். காலைக் கதிர் எதிர்ப்பட்ட கடும்பனிக் கூட்டம் - காலையில் எழும் கதிரவனுக்கு எதிர்ப்பட்ட கொடிய பனியின் சும்மை. அந்தரத்து இயங்கும் இந்திர சாபம் - மழைக் காலத்து வானில் இயங்குகின்ற வானவில். அதிரும் மேகத்து உருவின் அருநிழல் - ஒலிக்கும் மேகத்தின் உருவினை உடைய அருகிய நிழல்.  நீரில் குமிழி - நீரில் எழுகின்ற குமிழி.  நீர்மேல் எழுத்து - நீரின் மேல் எழுதிய எழுத்து. கண்துயில் கனவில் கண்ட காட்சி - உறக்கக் காலத்து உண்டான கனவின் தோற்றம். பிரானே - பெருமானே! அதனினும் அமையும் அமையும் - இந்த உடலுடன் கூடிய வாழ்க்கை போதும், போதும்.

இமைய வல்லி வாழி என்று ஏத்த - இமவான் மகள் ஆகிய பார்வதிதேவி வாழ்த்துச் சொல்லித் துதிக்க, ஆனந்தத் தாண்டவம் காட்டி - சிவானந்தத் திருநடனத்தை அடியேன் கண்டு வணங்குமாறு திருவருள் புரிந்து, ஆண்டுகொண்டு அருள்கை நின் அருளினுக்கு அழகே - அடியேனை ஆண்டுகொண்டு அருள் புரிதல் தேவரீரது திருவருளுக்கு அழகு ஆகும். 

பொது --- 1092. கொலையிலே மெத்த

 

அருணகிரிநாதர் அருளிய

திருப்புகழ்

கொலையிலே மெத்த (பொது)

முருகா!  

போகமாதர்பால் அடியேனது சித்தம் புகாமல் அருள்வாய்.

தனதனா தத்த தனதனா தத்த

     தனதனா தத்த ...... தனதான

கொலையிலே மெத்த விரகிலே கற்ற

     குவளையேர் மைக்கண் ...... விழிமானார்

குழையிலே யெய்த்த நடையிலே நெய்த்த

     குழலிலே பற்கள் ...... தனிலேமா

முலையிலே யற்ப இடையிலே பத்ம

     முகநிலா வட்ட ...... மதின்மீதே

முதுகிலே பொட்டு நுதலிலே தத்தை

     மொழியிலே சித்தம் ...... விடலாமோ

கலையனே உக்ர முருகனே துட்டர்

     கலகனே மெத்த ...... இளையோனே

கனகனே பித்தர் புதல்வனே மெச்சு

     கடவுளே பச்சை ...... மயிலோனே

உலகனே முத்தி முதல்வனே சித்தி

     உடையனே விஷ்ணு ...... மருகோனே

ஒருவனே செச்சை மருவுநேர் சித்ர

     வுருவனே மிக்க ...... பெருமாளே.

                        பதம் பிரித்தல்

கொலையிலே, மெத்த விரகிலே கற்ற,

     குவளை ஏர் மைக்கண் ...... விழிமானார்,

குழையிலே, எய்த்த நடையிலே, நெய்த்த

     குழலிலே, பற்கள் ...... தனிலே,மா

முலையிலே, அற்ப இடையிலே, பத்ம

     முகநிலா வட்டம் ...... அதின்மீதே,

முதுகிலே, பொட்டு நுதலிலே, தத்தை

     மொழியிலே, சித்தம் ...... விடல்ஆமோ?

கலையனே! உக்ர முருகனே! துட்டர்

     கலகனே! மெத்த ...... இளையோனே!

கனகனே! பித்தர் புதல்வனே! மெச்சு

     கடவுளே! பச்சை ...... மயிலோனே!

உலகனே! முத்தி முதல்வனே! சித்தி

     உடையனே! விஷ்ணு ...... மருகோனே!

ஒருவனே! செச்சை மருவுநேர் சித்ர

     உருவனே! மிக்க ...... பெருமாளே.

பதவுரை

கலையனே --- கலைகளின் வடிவானவரே!

உக்ர முருகனே --- உக்கிரமான முருகப் பெருமானே!

துட்டர் கலகனே --- துட்டர்களைக் கலங்கச் செய்து அடக்குபவரே!

மெத்த இளையோனே --- மிகவும் இளையவரே!

கனகனே --- பொன் வடிவானவரே!

பித்தர் புதல்வனே --- பித்தர் எனப் பேர் பெற்ற சிவபரம்பொருளின் திருப்புதல்வரே!

மெச்சு கடவுளே --- யாவராலும் மெச்சப்படும் கடவுளே!

பச்சை மயிலோனே --- பச்சை மயில் வாகனரே!

உலகனே --- உலகில் உள்ள எல்லாவற்றிலும் நிறைந்தவரே!

முத்தி முதல்வனே --- முத்தியை அளிக்கவல்ல முதற்பொருளே!

சித்தி உடையனே --- வீடுபேற்றைத் தருபவரே!

விஷ்ணு மருகோனே --- திருமாலின் திருமருகரே!

ஒருவனே --- ஒப்பற்றவரே!

செச்சை மருவு நேர் சித்ர உருவனே --- செம்மை பொருந்திய அழகான திருவருவத்தை உடையவரே!

மிக்க பெருமாளே --- மேம்பட்ட பெருமையில் மிக்கவரே!

கொலையிலே --- கொலைத் தொழில் வல்லவரும்,

மெத்த விரகிலே கற்ற --- தந்திரங்களை நிறையக் கற்றவரும்

குவளை ஏர் மைக்கண் விழி மானார் --- குவளை மலரை ஒத்த, மையிட்ட கண்களை உடைய பொதுமகளிரின்,

குழையிலே --- காதில் அணிந்துள்ள குண்டலங்களிலும்

எய்த்த நடையிலே --- ஒயிலான நடையிலும்,

நெய்த்த குழலிலே --- நெய் பூசப்பட்டு உள்ள கூந்தலிலும்,

பற்கள் தனிலே --- பற்களின் அழகிலும்,

மாமுலையிலே --- பெருத்த முலைகளின் மீதும்,

அற்ப இடையிலே --- சிறுத்த இடையிலும்,

பத்மமுக நிலா வட்டம் அதின் மீதே --- தாமரை போன்றதும்,சந்திர பிம்பத்தை ஒத்தும் ஆன முகத்தின் மீதும்,

முதுகிலே --- முதுகின் அழகிலே,

பொட்டு நுதலிலே --- பொட்டு இட்ட நெற்றியிலும்,

தத்தை மொழியிலே --- கிளி போன்ற பேச்சிலே,

சித்தம் விடலாமோ --- அடியேன் மனதைப் பறி கொடுக்கலாமோ?

பொழிப்புரை

கலைகளின் வடிவானவரே! உக்கிரமான முருகப் பெருமானே! துட்டர்களைக் கலங்கச் செய்து அடக்குபவரே! மிகவும் இளையவரே! பொன் வடிவானவரே! பித்தர் எனப் பேர் பெற்ற சிவபரம்பொருளின் திருப்புதல்வரே! யாவராலும் மெச்சப்படும் கடவுளே! பச்சை மயில் வாகனரே! உலக உயிர்களும், உலகில் உள்ள எல்லாவற்றிலும் நிறைந்தவரே! உயிர்களுக்குப் பாசநீக்கத்தை அளிக்கவல்ல முதற்பொருளே! வீடுபேற்றைத் தருபவரே! திருமாலின் திருமருகரே! ஒப்பற்றவரே! செம்மை பொருந்திய அழகான திருவருவத்தை உடையவரே! மேம்பட்ட பெருமையில் மிக்கவரே!

கொலைத் தொழில் வல்லவரும், தந்திரங்களை நிறையக் கற்றவரும், குவளை மலரை ஒத்த, மையிட்ட கண்களை உடைய பொதுமகளிரின், காதில் அணிந்துள்ள குண்டலங்களிலும், ஒயிலான நடையிலும், நெய் பூசப்பட்டு உள்ள கூந்தலிலும், பற்களின் அழகிலும், பெருத்த முலைகளின் மீதும், சிறுத்த இடையிலும், தாமரை போன்றதும்,சந்திர பிம்பத்தை ஒத்தும் ஆன முகத்தின் மீதும், முதுகின் அழகிலே, பொட்டு இட்ட நெற்றியிலும், கிளி போன்ற பேச்சிலே, அடியேன் மனதைப் பறி கொடுக்கலாமோ? (ஆகாது)

விரிவுரை

இத் திருப்புகழின் பிற்பகுதியில் அடிகளார் முருகப் பெருமானின் வடிவழகைப் பலவாறாக எடுத்துக் கூறி, அவற்றில் மனதைச் செலுத்த வேண்டும் என்பதாக அறிவுறுத்தி, சிற்றின்பம் கருதி பொதுமகளிரின் அழகில் மனதைச் செலுத்துதல் ஆகாது என்று அறிவுறுத்தினார்.

கலையனே --- 

இறைவன் கலைகளின் வடிவானவர். உயிர்களுக்கு இயல்பிலேயே பொருந்திய அறியாமை இருளைக் கலைத்து அறிவு ஒளியை விளங்கச் செய்வதால் 'கலை' என்பதாகச் சொல்லப்பட்டது. ஒவ்வொரு கலையும், அதற்கான கல்வியின் மூலம் கற்கப்படும். "கல்வி கரைகண்ட புலவோனே" என்று முருகப் பெருமானை வள்ளிமலைத் திருப்புகழில் அடிகளார் பாடினார்.

ஒரு காலத்தில் தேவர்கள், முனிவர்கள் முதலியோர் கூடினார்கள். அக்குழுவில் யார் முதன்மைப் புலவர்? அத்தகைய முதன்மைப் புலவர்க்கு வித்வா தாம்பூலம் தரவேண்டும் என்ற ஆராய்ச்சி நிகழ்ந்தது. கலைமகளின் அம்சமான ஒளவையாரே சிறந்த புலவர், அவருக்குத்தான் தாம்பூலம் தரவேண்டும் என்று முடிவு செய்து, எல்லோரும் ஒளவையாரிடம் சென்று, "அம்மையே! தாங்கள் புலவர் சிகாமணி. இந்த வித்வா தாம்பூலம் உமக்கே உரியது. பெற்றுக் கொள்ளும்" என்று நீட்டினார்கள். தாம்பூலம் கொடுப்பது என்பது ஒருவகை உபசாரம்.

        ஒளவையார்,  "புலவர்களே! இதைப் பெறுந் தகுதி எனக்கு இல்லை. புலவர்கள் என்றால் தேவரையும் குறிக்கும். எனவே, புலவர்களாகிய தேவர்க்கு அதிபதி இந்திரன். இந்திரன் ஐந்திரம் என்ற வியாகரனத்தைச் செய்தவன். அவன்பால் சென்று இதனைக் கொடுங்கள்" என்றார். எல்லோரும் இந்திரனிடம் போய் இதைக் கூறித் தாம்பூலத்தை நீட்டினார்கள். 

இந்திரன் அஞ்சினான். "ஒரு வியாகரண நூலைச் செய்ததனால் மட்டும் ஒருவன் சகல கலாவல்லவனாகி விடுவனோ? அகத்தியர் தான் பெரும்புலவர். அவரிடம் சென்று இதைக் கொடுப்பீராக" என்றான். அனைவரும் சென்று,  "தலைமைப் புலவர் நீர். இவ் வித்வா தாம்பூலத்தைப் பெற்றுக் கொள்ளும்" என்றார்கள்.

அகத்திய முனிவர் புன்முறுவல் செய்து, "நன்று கூறினீர்கள். நான் தலைமைப் புலவன் ஆவேனோ? சகலகலாவல்லி கலைமகளே ஆவள்.. அப்பெருமாட்டியிடம் போய் இதைச் சமர்ப்பணம் செய்யுங்கள்" என்றார். எல்லோரும் வாணிதேவியிடம் போய், "இந்த வித்வ தாம்பூலம் உமக்கே உரியது; பெற்றுக் கொள்ளும்" என்றார்கள். கலைமகள் நிலை கலங்கி, "நான் இத் தாம்பூலத்துக்கு உரியவள் ஆகேன். என் கணவரே உரியவர். அவர் வேதத்தில் வல்லவர். அவருக்கு இதைத் தருவது முறைமை"  என்றார்.

பிரமதேவனிடம் போய் "இது சிறந்த புலவர்க்கு உரிய தாம்பூலம்; நீர் பெற்றுக் கொள்ளும்" என்றார்கள் பிரமதேவர், "நான் புலவனோ? அல்ல, அல்ல. வாகீசுவரி, ஞானேசுவரி, ஞானாம்பாள் உமாதேவியார்தான். அப் பரமேசுவரிக்குத் தான் இது உரியது. ஆதலால் அம்பிகையிடம் போய்க் கொடுங்கள்"  என்றார். திருக்கயிலாய மலை சென்று எல்லோரும் வணங்கி, "தேவீ! பரமேசுவரி! ஞானாம்பிகையே! இது வித்வ தாம்பூலம். இது உமக்கே உரியது" என்றார்கள். உமாதேவியார், “நன்று நன்று; நான் இதற்கு உரியவள் அல்லள். எனது குமாரன் ஞானபண்டிதன், சிவகுருநாதன், அம் முத்துக்குமார சுவாமியே இதற்கு உரியவன்" என்று அருளிச் செய்தார்.   எல்லோரும் கந்தகிரிக்குச் சென்று, “முருகா! மூவர் முதல்வா! இது வித்வ தாம்பூலம். இதனைத் தேவரீர் ஏற்றருள வேண்டும்" என்று வேண்டி நின்றார்கள். "நல்லது" என்று முருகப் பெருமான் அத்தாம்பூலத்தை ஏற்றுக் கொண்டருளினார். அதனால் அவர் சகல கலாவல்லவர்!

கலைஞானம் என்பது மெய்ந்நூலறிவு எனப்படும். நூல்கள் இருவகைப்படும். அவை உலகநூல்கள், மெய்ந்நூல்கள் என்பன. உலகியல் பற்றி எழுந்தவை உலகநூல்கள். வீட்டு நெறியை உணர்த்துவன மெய்ந்நூல்கள். உலகநூல்களை யாரும் கற்கலாம். பல துறைகளைச் சார்ந்த உலகநூல்களை அவ்வத் துறையில் வல்ல ஆசிரியரை அடுத்துக் கேட்டு விளங்கிக் கொள்ளலாம். 

ஆனால், மெய்ந்நூல்கள் அத்தகையன அல்ல. அவற்றைக் கற்பதற்குப் பக்குவம் வேண்டும். பக்குவமில்லார் அவற்றைக் கற்க விழையார்.  கற்க முன்வரார். ஒருவேளை முன்வந்த போதிலும் அவற்றின் பொருளை உள்ளவாறு விளங்கிக் கொள்ளார். ஏனெனில் ஆசை, வெகுளி முதலிய மாசுகள் மனத்தில் இருக்கின்ற வரையில் அம் மனத்தில் ஞானநூற் பொருள்கள் சென்று பதியா. முன்கூறியபடி மனம் மொழி மெய்களினால் இறைவனை உண்மையாக வழிபட்டு வருவோர்க்கு மனமாசுகள் அகலும்; உள்ளத்தூய்மை உண்டாகும். அவரே பக்குவம் உடையவர். அவரே மெய்ந்நூலறிவைப் பெறுதற்கு உரியவர்.

பொருளியல்பை உள்ளவாறு உணர்தலே ஞானமாகும். அதாவது, தனக்குப் புகலாகிய இறைவனது இயல்பையும், அவன் வழியில் நிற்றற்குரிய தனது இயல்பையும், அவ்வாறு நிற்கவொட்டாது தன்னைத் தடுத்து நிற்கும் தளையினது நிலையையும் உள்ளவாறு உணர்தலே ஞானமாகும். இந்த ஞானத்தைத் தரும் மெய்ந்நூல்களை ஒருவர் தாமே முயன்று கற்று ஞானத்தைப் பெறுதல் என்பது இயலாது. ஏனைய ஆசிரியன்மார்களை அடைந்து வருந்திக் கற்று ஞானத்தைப் பெறலாம் என்பதும் இயலாது. ஏனெனில் நம்மினும் சிறிது அதிகம் கற்ற அவ்வாசிரியர்கள் உலகநூற் பொருளை உணர்த்த வல்லவரேயன்றி ஞானநூற் பொருளை உணர்த்தும் தகுதியுடையவர் அல்லர். 

அவ்வாறாயின் ஞானத்தைப் பெறுதல்தான் எவ்வாறு? என்ற வினா எழும். ஞானமே வடிவாகிய இறைவன் திருவடிகளை இடையறாது பற்றி நின்று வழிபட்டு வந்தால்,  இறைவனே உள் நின்று உணர்த்த மெய்ந்நூலறிவு எளிதில் வந்தடையும் என்பதே அதற்கான விடையாகும். வழிபாட்டின் மூலம் பக்குவம் எய்திய உயிருக்கு இறைவன் தானே ஞானத்தை உணர்த்துவன் என்பது கருத்து.

பித்தர் புதல்வனே --- 

பித்தர் எனப் பேர் பெற்றவர் சிவபரம்பொருள். பின்வரும் திருமுறைப் பாடல்களைக் கருத்தில் கொள்ளுதல் வேண்டும்.

"விண்ணோர் பெருமானே! விகிர்தா! விடைஊர்தீ!

பெண்ஆண் அலியாகும் பித்தா! பிறைசூடீ!

எண்ஆர் எருக்கத்தம் புலியூரு உறைகின்ற

அண்ணா! எனவல்லார்க்கு அடையா வினைதானே."

முதல் திருமுறையில் திருஞானசம்பந்தப் பெருமானால் அருளப்பட்ட இப் பாடலின் பொருள் --- விண்ணவர் தலைவனே! வேறுபட்ட வடிவும் பண்பும் உடையவனே!  விடைமீது ஏறி வருபவனே! பெண், ஆண், அலி என்னும் திணை பால் பாகுபாடுகளைக் கடந்து உள்ளவனே!  பித்தனே!  பிறைசூடியவனே!  எல்லோராலும் எண்ணத்தகும் எருக்கத்தம்புலியூரில் உறைகின்ற தலைவனே! என்று உரைத்துப் போற்ற வல்லவரை, வினைகள் அடையா.

"எண்ணார் முத்தம் ஈன்று மரகதம் போல்காய்த்துக்

கண்ணார் கமுகு பவளம் பழுக்கும் கலிக்காழிப்

பெண்ஓர் பாகா பித்தா பிரானே என்பார்க்கு

நண்ணா வினைகள் நாள்தொறும் இன்பம் நணுகும்மே."

முதல் திருமுறையில் திருஞானசம்பந்தப் பெருமானால் அருளப்பட்ட இப் பாடலின் பொருள் --- அழகிய கமுக மரங்கள், எண்ணத்தில் நிறையும் அழகிய முத்துக்களைப் போல அரும்பி மரகதம் போலக் காய்த்துப் பவளம் போலப் பழுக்கும் ஆரவாரம் மிக்க காழிப்பதியில் விளங்கும் பெண்ணோர் பாகனே! பித்தனே! பிரானே! என்பவர்களை வினைகள் நண்ணா. நாள்தோறும் அவர்கட்கு இன்பங்கள் வந்து சேரும்.

"திறக்கப் பாடிய என்னினுஞ் செந்தமிழ்

உறைப்புப் பாடி அடைப்பித்தார் உந்நின்றார்

மறைக்க வல்லரோ தம்மைத் திருவாய்மூர்ப்

பிறைக்கொள் செஞ்சடை யார்இவர் பித்தரே."

ஐந்தாம் திருமுறையில் அப்பர் பெருமானாரால் அருளப்பட்ட இப் பாடலின் பொருள் --- வேதங்களால் பூசிக்கப்பெற்று அடைக்கப்பட்டிருந்த மறைக்காட்டுத் திருக்கதவத்தைத் திறக்குமாறு பாடியவன் அடியேன் என்னினும், செந்தமிழ்ப்பாடலை உறுதியுடன் பாடி அடைப்பித்தவராகிய திருஞானசம்பந்தப் பிள்ளையார் உதோ நின்றார். திருவாய்மூரில் பிறையைக் கொண்ட செஞ்சடை உடையாராகிய பெருமான் தம்மை மறைக்க வல்லரோ? இவர் பித்தரே ஆவர்.

'பித்தா! பிறைசூடீ! பெருமானே! அருளாளா!

எத்தால் மறவாதே நினைக்கின்றேன், மனத்து உன்னை

வைத்தாய், பெண்ணைத் தென்பால் வெண்ணெய்நல்லூர் அருள்துறையுள்

அத்தா! உனக்கு ஆளாய்இனி அல்லேன்எனல் ஆமே."

ஏழாம் திருமுறையில் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் பாடியருளிய இப் பாடலின் பொருள் --- பித்தனே! பிறையைக் கண்ணியாகச் சூடியவனே! பெருமை உடையவனே! உயிர்களுக்கு அருள் புரிபவனே! பெண்ணையாற்றின் தென்பால் உள்ள திருவெண்ணெய்நல்லூரின்கண்ணதாகிய, `அருட்டுறை` என்னும் திருக்கோயிலின்கண் எழுந்தருளியிருக்கும் தலைவனே!  எனது நெஞ்சத்துள் உன்னை அகலாது வைத்தருளினாய். அதனால், எவ்வாற்றானும் உன்னை மறவாமலே நினைந்து, முன்பே உனக்கு அடியவனாகி, இப்பொழுது, `உனக்கு அடியவன் அல்லேன்` என எதிர்வழக்குப் பேசியது பொருந்துமோ!

உலகனே --- 

உலகில் உள்ள எல்லா உயிர்களிலும், எல்லாப் பொருள்களிலும் நிறைந்தவன் இறைவனே. 

"ஊன்ஆய் உயிர் ஆனாய்உடல் ஆனாய்உலகு ஆனாய்

வானாய் நிலன் ஆனாய்கடல் ஆனாய்மலை ஆனாய்

தேன்ஆர்பெண்ணைத் தென்பால்வெண்ணெய் நல்லூர் அருள் துறையுள்

ஆனாய்உனக்கு ஆளாய்இனி அல்லேன்எனல் ஆமே."   --- சுந்தரர் தேவாரம்.

இதன் பொருள் ---

பூக்களின் தேன் நிறைந்த பெண்ணையாற்றின் தென்பால் உள்ள திருவெண்ணெய் நல்லூரின்கண்ணதாகிய அருட்டுறைத் திருக்கோயிலின்கண் நீங்காது எழுந்தருளியிருப்பவனே!  நீ உடலிடத்து நின்று பொருள்களை உணர்ந்து வருகின்ற உயிர்கள் ஆகியும், அவைகள் நிற்கின்ற அவ்வுடல்களாகியும், வானாகியும், நிலமாகியும், கடலாகியும், மலையாகியும் நிற்கின்றாய்; இப்பெற்றியன் ஆகிய உனக்கு நான் முன்பே அடியவனாகி, இப்பொழுது, `அடியவன் அல்லேன்` என எதிர்வழக்குப் பேசியது பொருந்துமோ!

    "பாரொடு விண்ணாய்ப் பரந்த எம்பரனே! என்பது திருவாசகம்.

முத்தி முதல்வனே --- 

முத்தி என்பது பாச நீக்கம் ஆகும். அதை அருள்பவர் இறைவன். "முத்தி விதரண! உதாரக் கார" என்று பிறிதொரு திருப்புகழில் அடிகளார் போற்றிப் பாடி உள்ளார்.

கொலையிலே ....... சித்தம் விடலாமோ ---

போகத்தைத் தருகின்ற பொதுமாதரைப் போற்றுதல் ஒழிந்து, வீடுபேற்றினை அருளுகின்ற இறைவனைப் போற்ற வேண்டும். பொதுமாதரைப் போற்றினால் பெறுகின்றவை எவை எவை என்பதை அடிகளார் ஒரு திருப்புகழில் காட்டி உள்ளார். அரிதில் தேடிய பொருளை நல்வழியில் செலவழிக்காமல், பொருட் பெண்டிருக்கு அளவின்றித் தந்து, அவர் விரும்பிய ஆபரணங்களை எல்லாம் பூட்டியதற்குப் பதிலாக, அவர்கள் இவர்களுக்கு வாதம் சூலை முதலிய பிணிகளைத் தந்து அனுப்பவர். இவற்றை "மாதர் தரு பூஷணங்கள்" என்று காட்டுகின்றார் அருணை வள்ளலார். 

 

"வாதமொடு,சூலை, கண்டமாலை, குலை நோவு, சந்து

     மாவலி, வியாதி, குன்ம ...... மொடு, காசம்,

வாயு உடனே பரந்த தாமரைகள், பீனசம், பின்

     மாதர்தரு பூஷணங்கள்......    என ஆகும்

 

பாதக வியாதி புண்கள் ஆனது உடனே தொடர்ந்து,

     பாயலை விடாது மங்க, ...... இவையால், நின்

பாதமலர் ஆனதின் கண் நேயம் அறவே மறந்து,

     பாவ மதுபானம் உண்டு, ...... வெறிமூடி,

 

ஏதம் உறு பாச பந்தமான வலையோடு உழன்று,

     ஈன மிகு சாதியின்கண் ...... அதிலே,யான்

ஈடு அழிதல் ஆனதின் பின், மூடன் என ஓதும் முன்பு, உன்

     ஈர அருள் கூர வந்து ...... எனை ஆள்வாய்"

 

என்பது அடிகளார் அருளிய திருப்புகழ்ப் பாடல்.

இறைவனது புகழே பொருள்சேர் புகழ் ஆகும். எனவே, இறைவனைப் புகழ்வதை நன்மையைத் தரும். போகம் வேண்டிப் பொதுமாதரைப் புகழ்ந்து அவமே திரிதல் கூடாது என்கின்றார் துறைமங்கலம் சிவப்பிரகாச சுவாமிகள்.

"பெண்அருங் கலமே, அமுதமே எனப்பெண்

      பேதையர்ப் புகழ்ந்து, அவம் திரிவேன்,

பண்உறும் தொடர்பில் பித்தஎன் கினும்,நீ

      பயன்தரல் அறிந்து,நின் புகழேன்;

கண்உறும் கவின்கூர் அவயவம் கரந்தும்

      கதிர்கள் நூறுஆயிரம் கோடித்

தண்நிறம் கரவாது உயர்ந்துஎழும் சோண

      சைலனே கைலைநா யகனே." --- சோணசைல மாலை.

இதன் பொருள் ---

காணக்கூடிய அழகிய உறுப்புக்களை மறைத்தும், இலக்கம் கோடி சூரியர்களுடைய ஒளியை மறைக்காது உயர்ந்து விளங்கும் சோணசைலப் பெருமானே, திருக்கயிலையின் நாயகனே,  பெண்களுக்குள் அழகிய அணிகலன் போன்றவளே, அமுதம் நிகர்த்தவளே என்று பேதைகளாகிய அவர்களைப் புகழ்ந்து வீணே திரிகின்றேன். இனிய பாடலால் பித்தா என்று உன்னைப் பழித்தாலும் நீர் நன்மை செய்வதை அறிந்து உம்மைப் புகழேன். என் அறியாமை என்னே.

"பச்சிலை இடினும் பத்தர்க்கு இரங்கி

மெச்சிச் சிவபத வீடு அருள்பவனை,

முத்தி நாதனை, மூவா முதல்வனை,

அண்டர் அண்டமும் அனைத்துள புவனமும்

கண்ட அண்ணலை, கச்சியிற் கடவுளை,

ஏக நாதனை, இணையடி இறைஞ்சுமின்

போக மாதரைப் போற்றுதல் ஒழிந்தே" --- பட்டினத்தார்.

"தெட்டிலே வலியமட மாதர்வாய் வெட்டிலே

        சிற்றிடையிலே, நடையிலே,

      சேலொத்த விழியிலே, பாலொத்த மொழியிலே,

        சிறுபிறை நுதற்கீற்றிலே,

பொட்டிலே, அவர்கட்டு பட்டிலே, புனைகந்த

        பொடியிலே, அடியிலே,மேல்

      பூரித்த முலையிலே, நிற்கின்ற நிலையிலே,

        புந்திதனை நுழைய விட்டு

நெட்டிலே அலையாமல், அறிவிலே, பொறையிலே,

        நின்னடியர் கூட்டத்திலே,

      நிலைபெற்ற அன்பிலே, மலைவற்ற மெய்ஞ்ஞான

        ஞேயத்திலே, உன்இருதாள்

மட்டிலே மனதுசெல நினதருளும் அருள்வையோ?

        வளமருவு தேவை அரசே!

      வரைரா சனுக்கிருகண் மணியாய் உதித்தமலை

        வளர்காத லிப்பெண்உமையே!    --- தாயுமானார்.

இதன் பொருள் ---

எல்லா வளமும் பொருந்திய தேவை நகருக்கு அரசியே! வடபெருமலை எனப்படும் இமயமலை அரையனுக்கு இரு கண்மணியாகத் திருத்தோற்றம் காட்டி அருளிய மலைவளர்காதலிப் பெண் உமையே! வன்மையாகிய இளமை வாய்ந்த மயக்கும் பெண்களின் வஞ்சகச் செயலிலும், வாயில் இருந்து வரும் வெட்டுமொழியிலும், துவளும் சிறிய இடையிலும், அன்னம்போல் நடக்கும் நடையிலும், கயல்மீன் போன்ற கண்களின் கள்ளப் பார்வையிலும், இனிமை போற் சொல்லும் சொல்லிலும், இளம் பிறைபோன்ற நெற்றியில் காணப்படும் கீற்று வரையிலும், நெற்றிப் பொட்டிலும், அவர் அழகுற உடுத்தி உழலும் பட்டிலும், பூசப்படும் வெண் பொடியிலும், அவர் காலடியிலும், மேலிடத்துப் பருத்துக் காணப்படும் ஈர்க்கு இடைபோகா இளமுலையிலும், அவர் நிற்கும் தனிநிலையிலும் அடியேனுடைய புல்லறிவினை மனம் போகும் போக்கிலே போகவிட்டு, நீள உழன்று ஒழியாமல், நன்னெறி ஒழுக்கத்திலும், திருவருளால் உண்டாகும் அளவிறந்த பொறுமையிலும், நின்னுடைய அடியார் திருக்கூட்டத்திலும் இறவாத இன்பத்திற்கு ஏதுவாகிய உறுதியான அன்பிலும், மாசற்ற மெய்யுணர்வினால் பெறப்படும் மெய்ப்பொருள் உண்மையிலும், உன்னுடைய இரண்டு திருவடிகள் மட்டிலும் அடியேன் நெஞ்சம் இடையறாது சென்று பொன்றாப் பயன் துய்க்க உன்னுடைய திருவருளையும் அருள்வாயோ?

கருத்துரை

முருகா!  போகமாதர்பால் அடியேனது சித்தம் புகாமல் அருள்வாய்.