பணிவுடைமை என்னும் செல்வம்



பணிவுடைமை என்னும் செல்வம்

-----

 திருக்குறளில் "அடக்கம் உடைமை" என்னும் ஓர் அதிகாரம். இந்த அதிகாரத்தில் வரும் ஐந்தாம் திருக்குறள், "பெருமிதம் கொள்ளாமல் அடங்கி இருத்தல் எல்லோர்க்கும் நன்மையைத் தரும்; அவர் எல்லாருள்ளும் செல்வம் உடைவர்களுக்கு, அந்தப் பணிவானது, வேறு ஒரு செல்வமாகத் தோன்றும் சிறப்பினைத் தரும்" என்கின்றது.

அடக்கம் இன்மை, அகந்தை, செருக்கு என்னும் சொற்கள் ஆணவத்தைக் குறிக்கும். ஆணவம் கொண்டவர்களைத் ‘தலைக்கனம் பிடித்தவர்கள்’ என்று கூறுவார்கள். செருக்கு என்பது ஒரு ஆழ்குழி ஆகும். அதில் வீழ்ந்தவர்கள் அழிவது திண்ணம. செருக்கு என்னும் அடக்கம் இன்மை மனிதனிடத்தில் எட்டு விதமாகத் தோன்றும். 


1. அறிவுச் செருக்கு ---

தான் கல்வியில் சிறந்தவன் என்றும் தன்னைவிட எவரும் பெரிய அறிவாளி அல்ல என்று கருதுவதும் ஒருவகைச் செருக்கு. கல்வியில் சிறந்து விளங்கி அனைவராலும் பாராட்டப்படும் நிலைக்கு வந்தவர்களில் சிலருக்குக் கல்விச் செருக்கு ஏற்படுவது உண்டு. கற்றவர்களிடம் ஏற்படும் இந்தக் கல்விச் செருக்கைப் போக்குவதற்குத் துறைமங்கலம் சிவப்பிரகாச சுவாமிகள் "நன்னெறி" என்னும் நூலில் பின்வரும் பாடல் வாயிலாக வழிகாட்டியுள்ளார்.

"கடலே அனையம்யாம் கல்வியால் என்னும்

அடல் ஏறு அனைய செருக்குஆழ்த்தி - விடலே

முனிக்கு அரசு கையால் முகந்து முழங்கும்

பனிக்கடலும் உண்ணப் படும்."

முனிவர்களுக்கு அரசர் என்று போற்றப்படுபவர் அகத்தியர். அவர் குள்ளமான உருவம் கொண்டவர். அந்தக் குள்ளமான உருவம் கொண்ட அகத்தியர் பெரிய கடலையே குடித்துவிட்டார் என்னும் புராணக் கருத்து இப்பாடலில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. தாரகன் முதலான அசுரர்கள் கடலில் மறைந்து கொண்டு, அவ்வப்போது தேவர்கள் முதலானவர்களுக்குத் துன்பம் செய்து வந்தனர். அந்தக் தாரகன் முதலான அசுரர்களை வெளியேற்றுவதற்காக அகத்தியர் கடலைக் குடித்தார் என்று மச்ச புராணம் தெரிவிக்கிறது. பெரிய கடலைக் கூட, குள்ளமான உருவம் கொண்ட அகத்தியர் குடித்துவிட்டார். எனவே, கடல் அளவு மிகுதியான கல்வி அறிவு உடையவன் என்று ஆணவம் கொள்ளக்கூடாது என்று நன்னெறி கூறுகிறது. "கலைமகளே இன்னமும் ஓதிக் கொண்டுதான் இருக்கின்றாள். கற்றது கைம்மண் அளவு, கல்லாதது உலகு அளவு" என்கிறார் ஔவைப் பிராட்டியார்.


2. குலச் செருக்கு ---

மற்றவர் குலத்தைவிடத் தனது குலம் உயர்ந்தது என்று எண்ணுதல் ஆகும். "குலத்தாழ்ச்சி உயர்ச்சி சொல்லல் பாவம்" என்றார் பாரதியார்.


3. சாதிச் செருக்கு

தன் சாதிதான் சிறந்தது என நினைப்பது. மகாபுருஷர்கள் என்று போற்றப்படும் பலரையும் எண்ணிப் பார்த்தால் எந்த சாதி உயர்ந்தது என்பது தெளிவாகும். "சாதிகள் இல்லையடி பாப்பா, குலத் தாழ்ச்சி உயர்ச்சி சொல்லல் பாவம்" என்று சொல்லி, சாதி, குலத்தில் உயவர்வு தாழ்வு கற்பிக்கின்ற பாவத்தைச் செய்யவேண்டாம் என்பது இளம்பருவத்திலேயே விளங்கவேண்டும் என்பதாகச் சொல்லி வைத்தார் அமரகவி பாரதியார்.

"சாதி இரண்டு ஒழிய வேறுஇல்லை, சாற்றுங்கால்

நீதி வழுவா நெறிமுறையின் – மேதினியில்

இட்டார் பெரியோர், இடாதார் இழிகுலத்தோர்

பட்டாங்கில் உள்ள படி"

என்றார் ஔவையார். மனிதர்கள் பிறப்பால் உருவாக்கி கொள்ளுகின்ற சாதியை ஔவையார் குறிப்பிடவில்லை. பிறப்பால் எந்தக் குலத்தில் பிறந்தவர் ஆனாலும், ஒருவன் துன்பத்தில் உள்ளான் என்பதை அறிந்து, இல்லை என்று ஒருவன் கேட்கும் முன்பாகவே கொடுத்து உதவுபவர்களே பெரியோர்கள். பொருள் இருந்தும், உதவ வேண்டும் என்ற மனநிலை இல்லாவர்களே தாழ்ந்தவர்கள் என்றும் இவ்வாறு இரண்டு சாதிகளே உலகில் நீதிநெறிகளின்படி பார்த்தால் உண்டு என்றார் ஔவையார்.

“ஈதல் இசைபட வாழ்தல், அது அல்லது

ஊதியம் இல்லை உயிர்க்கு.”

என்று திருவள்ளுவ நாயனார் அறிவுறுத்தினார். 

சாதிப் பெருமை, குலப்பெருமை பேசுகின்ற ஈனத் தனத்தினால், உள்ளத்தில் ஊனமே உண்டாகும். அந்த ஈனத் தனத்திலே தன்னை ஆட்படுத்திக் கொண்டவர்கள் ஈடேற வழியே இல்லை. அவர்களுக்குப் பிறவி என்னும் தடுமாற்றமே உண்டாகும். வெள்ளச் சுழலில் அகப்பட்டுக் கொண்டவனுக்கு அதிலிருந்து தப்பிக்க வழியே இல்லை. அதுபோல, சாதி குலம் பிறப்பு என்கின்ற சுழியிலே, அறியாமையால் தன்னைத் தானே அகப்படுத்திக் கொண்டவர்களுக்கு ஈடேற்றம் இல்லை என்பதைப் பின்வரும் மணிவாசகப் பாடல் உணர்த்தும்.

"சாதி, குலம் பிறப்பு என்னும் சுழிப்பட்டுத் தடுமாறும்

ஆதம் இலி நாயேனை அல்லல் அறுத்து ஆட்கொண்டு,

பேதைகுணம் பிறருருவம் யான் எனது என் உரைமாய்த்துக்

கோதுஇல் அமுது ஆனானைக் குலாவுதில்லைக் கண்டேனே".             --- திருவாசகம்.

இதன் பொருள் ---

சாதி, குலம், பிறவி என்கின்ற சூழலிலே அகப்பட்டு அறிவு கலங்குகின்ற அன்பில்லாத நாய் போன்ற எனது துன்பத்தினைக் களைந்து,  என்னையும் அடிமை கொண்டு அறியாமைக் குணத்தையும் அன்னியருடைய வடிவம் என்ற எண்ணத்தையும், நான், எனது என்று சொல்லும் சொல்லையும் அறவே அழித்து, குற்றம் இல்லாத அமுதம் ஆனவனைத் தில்லையம்பலத்தில் கண்டேன்.


4. செல்வச் செருக்கு ---

சிறிது செல்வம் சேர்ந்து விட்டாலே, தன்னை குபேந்திரனாக எண்ணி இறுமாப்பு அடைவது  உண்டு. கல்விச் செருக்கு எவ்வாறு மனிதனிடம் இருக்கக் கூடாதோ அதைப்போல, செல்வச் செருக்கும் ஒருவனிடம் இருக்கக் கூடாது என்பதைச் சிவப்பிரகாசர் பாடியுள்ளார்.

"தொலையாப் பெரும்செல்வத் தோற்றத்தோம் என்று

தலையா யவர்செருக்குச் சார்தல் - இலையால்

இரைக்கும்வண்டு ஊதும்மலர் ஈர்ங்கோதாய் மேரு

வரைக்கும்வந் தன்று வளைவு."

மேரு என்னும் மலை புராணங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள மிகப்பெரிய மலை,  இந்த மலை நூற்றுக்கணக்கான சிகரங்களைக் கொண்டது.  பொன்மலை என்று போற்றப்படுவது. இத்தகைய உறுதியான மேரு மலையைக் கூட, சிவபெருமான் வில்லாக வளைத்துக் கையில் தாங்கினார். எனவே, குறையாத செல்வத்தைக் கொண்டவன் என்று யாரும் ஆணவம் கொள்ளக்கூடாது என்று சிவப்பிரகாசர் அறிவுறுத்தியுள்ளார்.


5. வீரச் செருக்கு ---

தான் மட்டுமே வீரன் என்று நினைப்பது வீரச் செருக்காகும். இறுமாப்பால் வீரம் அழியும். அகந்தையால் அழிந்தவர்கள் இராவணன், தக்கன், சூரபதுமன் முதலானோர். வரலாறும் இதனை எடுத்துக் காட்டும்.


6. வலிமைச் செருக்கு ---

தன்னுடைய பலத்திற்கும் வலிமைக்கும் முன் எவருமில்லை என்று ஆணவம் அடைவது. கோவர்த்தன மலையையே குடையாகப் பிடிக்கும் வலிமை படைத்தவர் திருமால். மேருமலையையே வில்லாக வளைக்கும் திறம் கொண்டவர் சிவபெருமான். நம் வலிமை பெரியதா என எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.


7. வனப்புச் செருக்கு ---

உடல் அழகுடன் இருப்பவர்கள் தன்னை விட வனப்புடன் எவருமில்லை எனக் கருதுவது வனப்புச் செருக்காகும்.  மற்றவர்க்கு வேண்டுமானால் தனது உடல் அழகே பெரிதாகத் தோன்றலாம். அதனை மேலும் மெருகு ஏற்றிக் கொள்ளலாம். ஆனால், கற்றவர்க்கு, கல்வியால் உண்டான நலமே சிறந்த அணிகலம் ஆகும். அவருக்கு வேறு அணிகலன்கள் தேவையில்லை என்கின்றார் குமரகுருபர அடிகள்.

"கற்றார்க்குக் கல்வி நலனே நலன், அல்லால்

மற்றுஓர் அணிகலம் வேண்டாவாம்; - முற்ற

முழுமணிப் பூணுக்குப் பூண்வேண்டா, யாரே

அழகுக்கு அழகுசெய் வார்".    --- நீதிநெறி விளக்கம்

இதன் பொருள் ---

எக்காலத்திலும் முழுமையான மணிகளால் செய்யப்பட்ட ஆபரணங்களுக்கு  அழகு செய்ய, வேறு ஆபரணங்கள் தேவை இல்லை. யாராவது அழகுக்கு அழகு செய்வார்களா? அது போல, நன்கு கற்றவர்க்கு, கல்வியால் உண்டாவதே அழகு. அவருக்கு அழகு செய்ய வேறு ஓர் அணிகலன் வேண்டுவது இல்லை.

பிற நூல்களும் இதனையே வலியுறுத்துகின்றன.

"குஞ்சி அழகும், கொடுந்தானைக் கோட்டு அழகும்,

மஞ்சள் அழகும், அழகு அல்ல; - நெஞ்சத்து

நல்லம் யாம் என்னும் நடுவு நிலைமையால்

கல்வி அழகே அழகு."   ---  நாலடியார்.

இதன் பொருள் ---

வாரி விடப்பட்ட கூந்தல் அழகும், நன்கு உடுத்தப்பட்ட அழகிய கரையோடு கூடிய வண்ண உடை அழகும், முகத்தில் ஒப்பனையாகப் பூசப்படுகின்ற மஞ்சளின் அழகும், ஒருவருக்கு உண்மையில் அழகு தருவன அல்ல. உள்ளத்தால் நல்லவராய் வாழுகின்ற நடுநிலை தவறாத வழியில் ஒருவனைச் செலுத்துகின்ற கல்வியே சிறந்த அழகு ஊட்டும் அணிகலம் ஆகும்.

இப் பாடல் பெண்களுக்கு மட்டும் சொல்லப்பட்டதாக எண்ணவேண்டாம். தலைமயிர் அழகு, உடை அழகு இரண்டும் இருபாலர்க்கும் பொருந்தும் என்பதை அறிந்து கொள்ளுக. 

"மயிர்வனப்பும், கண்கவரும் மார்பின் வனப்பும்,

உகிர்வனப்பும், காதின் வனப்பும், --- செயிர்தீர்ந்த

பல்லின் வனப்பும், வனப்புஅல்ல, நூற்குஇயைந்த

சொல்லின் வனப்பே வனப்பு". --- சிறுபஞ்சமூலம்.

இதன் பொருள் ---

தலைமயிரால் உண்டாகும் அழகும், கண்டவர் கண்களைக் கவர்தற்கு உரிய எடுப்பான மார்பினால் உண்டாகும் அழகும், நகத்தால் உண்டாகும் அழகும், காதினால் உண்டாகும் அழகும், குற்றம் நீங்கின (வெண்மையான) பல்லினால் உண்டாகும் அழகும், அழகு அல்ல. கற்ற நூல்களுக்குப் பொருந்திய சொல்லின் அழகே அழகு ஆகும்.

புற அழகு நாளாக நாளாகக் குன்றும். அக அழகு எப்போதும் வளர்ந்துகொண்டே இருக்கும். கல்லாமையால் உண்டாகும் இழிவை எடுத்துக் காட்டவே இவ்வளவும் சொல்லப்பட்டது. புற அழகு கூடாது என்று சொல்லவில்லை. புற அழகோடு, கல்வி அறிவினால் உண்டாகும் உள்ளத்தின் அழகும் தேவை என்பதே சொல்லப்பட்டது.

"இடைவனப்பும் தோள்வனப்பும், ஈடின் வனப்பும்,

நடைவனப்பும், நாணின் வனப்பும், - புடைசால்

கழுத்தின் வனப்பும், வனப்பு அல்ல; எண்ணோடு

எழுத்தின் வனப்பே வனப்பு". --- ஏலாதி.


இதன் பொருள் ---

இடுப்பின் அழகும், தோள்களின் அழகும், செல்வத்தின் அழகும், நடக்கின்ற நடையின் அழகும், நாணத்தின் அழகும், பக்கங்களில் தசை கொழுவியுள்ள கழுத்தின் அழகும், உண்மை அழகு ஆகா. மக்களுக்கு இலக்கணத்தோடு கூடிய இலக்கியக் கல்வியழகே உண்மை அழகு ஆகும்.

தனக்கு ஒரு கேடு அல்லது தாழ்வு வந்தபோது, புற அழகு எவ்விதத்திலும் துணை செய்யாது. கல்வி அறிவு ஒன்றே துணை நிற்கும்.


8. தவச் செருக்கு ---

விரதங்களும் நோன்புகளும் பல இருந்துவிட்டுத் தம்மைவிடத் தவத்தில் சிறந்தவர் எவருமில்லை என்று நினைப்பது தவச் செருக்காகும். 

கல்வி, குடிப்பிறப்பு, செல்வம் ஆகியவற்றால் செருக்குக் கொள்ளாத ஒருவனுக்குப் பெருமை உண்டாகும். கல்வி உடையார், குடிப்பிறப்பு உடையார், செல்வம் உடையார் என்னும் மூவகையினருக்கும் அடக்கம் என்னும் குணம் பொதுவானது என்றாலும், பொருள் உடையார் இடத்தில் செருக்கு மிகுந்து இருக்கும். அவரிடத்திலும் அடக்கம் இருக்குமானால், அது கல்வி உடையாரின் அடக்கத்திலும், குடிப்பிறப்பு உடையாரின் அடக்கத்திலும் மேம்பட்டு விளங்கும். 

"எல்லார்க்கும் நன்று ஆம் பணிதல், அவர் உள்ளும்

செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து."            --- திருக்குறள்.

இதன் பொருள் ---

பணிதல் எல்லார்க்கும் நன்றாம் - பெருமிதம் இன்றி அடங்குதல் எல்லார்க்கும் ஒப்ப நன்றே எனினும்;  அவருள்ளும் செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து - அவ்வெல்லாருள்ளும் செல்வம் உடையார்க்கே வேறொரு செல்வம் ஆகும் சிறப்பினை உடைத்து.

இத் திருக்குறளுக்கு விளக்கமாக, கமலை வெள்ளியம்பலவாண முனிவர் பாடிய, "முதுமொழிமேல் வைப்பு" என்னும் நூலில் இருந்து ஒரு பாடல், 

"ஆனை இழிந்தும் அரசு இறைஞ்சும் போலியைக்கண்டு,

ஏனை அரன் அன்பர் என்றால் என்படுமோ? --- மாநிலத்துள்

எல்லார்க்கும் நன்று ஆம் பணிதல், அவர் உள்ளும்

செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து."

அரசு - சேரமான் பெருமாள் நாயனார். போலியைக் கண்டு - முழுநீறு பூசிய சிவனடியாரைப் போல் தோன்றிய வண்ணானைக் கண்டு. இறைஞ்சும் - வணங்குவார். 

சேரமான் பெருமாள் நாயனார் வரலாறு

சேரமன்னர் குலமும் உலகும் செய்த பெரும் தவப்பயனாகப் பெருமாக்கோதையார் அவதரித்தார். அரச குமாரராகிய அவர், மண் மேல் சைவநெறி வாழ வளர்ந்து, முன்னைப் பல பிறவிகளிலும் பெற்ற பேரன்பினால் சிவபெருமானுடைய திருவடிகளையே பரவும் கருத்து உடையர் ஆயினார். தமக்கு உரிய அரசியல் தொழிலை விரும்பாமல் திரு அஞ்சைக்களம் என்னும் திருக்கோயிலை அடைந்து சிவபெருமானுக்குத் திருத்தொண்டு புரிந்து வாழ்வதை விரும்பினார். உலகின் இயல்பும் அரசியல்பும் உறுதியல்ல என உணர்ந்த அப்பெருந்தகையார், நாள்தோறும் விடியற்காலத்தே நித்திரை விட்டெழுந்து நீராடித் திருவெண்ணீறு அணிந்து மலர் கொய்து மாலை தொடுத்தமைத்துத் திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலுக்குச் செல்வார். அங்கு திருவலகும் திருமெழுக்கும் இட்டுத் திருமஞ்சனம் கொணர்ந்து, இறைவனுக்கு நீராட்டி, முன்னைய அருளாசிரியர் திருவாய் மலர்ந்தருளிய திருப்பாட்டினை ஒருமை மனத்துடன் ஓதி அருச்சித்து வழிபாடு புரிந்து வருவார். இங்கனம் நிகழும் நாளில் மலைநாட்டை ஆட்சி புரிந்த செங்கோற்பொறையான் என்ற சேரவேந்தன் தனது அரச பதவியினைத் துறந்து தவஞ்செய்வதற்காகக் கானகம் சென்றான்.

    இந்நிலையில் அரசியல் நூல் நெறியில் வல்ல அமைச்சர்கள், சேர நாட்டின் அரசியல் நலங்குறித்துச் சிலநாள் ஆராய்ந்தனர். பண்டைச் சேர மன்னர் மேற்கொண்டொழுகிய பழைய முறைமைப்படி அந்நாட்டின் ஆட்சியுரிமை திரு அஞ்சைக்களத்திலே திருத்தொண்டு புரிந்துவரும் சேரர்குலத் தோன்றலாகிய பெருமாக்கோதையாருக்கே உரியதெனக் கண்டனர். திரு அஞ்சைக்களத்தை அடைந்து பெருமாக்கோதையாரை வணங்கி "இச்சேர நாட்டின் ஆட்சி உரிமை தங்களுக்கு உரியதாதலால் தாங்களே இந்நாட்டினைக் காக்கும் ஆட்சி புரிந்தருளுதல் வேண்டும்" என வேண்டினர். பெருமாக்கோதையார் "சிவத்தொண்டிற்குச் சிறிதும் தடை நேராதபடி அடியேன் இந்நாட்டை ஆட்சிபுரிய இறைவனது திருவருள் துணைபுரிவதானால் அப்பெருமானது திருவுள்ளக் கருத்தை உணர்ந்து நடப்பேன்" எனத் தமது உள்ளத்தில் எண்ணிக்கொண்டு திருவஞ்சைக்களத்து இறைவனது திருவருளால், புல் முதல் யானை ஈறாக உள்ள எல்லா உயிர்களும் மக்கள் யாவரும் தம்நாட்டு அரசியலின் நன்மை குறித்துத் கூறுவனவற்றை மனத்தினால் உய்த்து உணர்ந்து கொள்ளும் நுண்ணுர்வும், கெடாத வலிமையும், கைம்மாறு கருதாது இரவலர்க்கு ஈயவல்ல (கொடுக்கவல்ல) கொடை கெடாத வண்மையும், நாடாள் வேந்தர்க்கு இன்றியமையாத படை ஊர்தி முதலிய அரசுறுப்புக்களும் ஆகிய எல்லா நலங்களும்  பெற்றார்.

    உலகுயிர்கள் கழறும் சொற்கள் அனைத்தையும் உணரும் ஆற்றல் பெற்ற பெருமாக்கோதையார், தாம் முடிசூடிச் சேரநாட்டினை ஆட்சி புரிதல் வேண்டும் என்பது சிவபெருமான் திருவுள்ளக் கருத்தாதலை உணர்ந்து வணங்கி அமைச்சர் வேண்டுகோளுக்கு இசைந்தருளினார். அவரது இசைவுபெற்று மகிழ்ந்த அமைச்சர்கள் வெண்டுவன செய்ய உரிய நன்னாளில் திருமுடிசூடி இவ்வுலகத்தை ஆட்சிபுரியும் பெருவேந்தராயினார். மலைநாட்டரசராய் மணிமுடி சூடிய சேரமான் பெருமாள் நாயனார். திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலை வலம் வந்து வணங்கி, பட்டத்து யானை மீது அமர்ந்து வெற்றிக்குடையும் வெண்சாமைரையும் பரிசனங்கள் தாங்கிவர, நகரில் நகரில் திருவுலா வந்தனர். அப்பொழுது உவர்மண் பொதியைத் தோளிலே சுமந்து வரும் ஒருவன் எதிர்ப்பட்டான். மழையில் நனைந்து வந்த அவனது சரீரம் உவர்மண் உடல் முழுவதும் படிந்து வெளுத்திருந்தமையால், உடல் முழுவதும் திருநீறு பூசிய சிவனடியார் திருவேடம் எனக்கொண்ட சேரமான் பெருமாள் விரைந்து யானையினின்றும் இறங்கிச் சென்று வணங்கினார். அரசர் பெருமான் தன்னை வணங்கக் கண்டு சிந்தை கலங்கி அச்சமுற்ற அவன், அரசரைப் பணிந்து "அடியேன் தங்கள் அடிமைத் தொழில் புரியும் வண்ணான்" என்றான். அதுகேட்ட சேரர்பிரான் "அடியேன் அடிச்சேரன், காதலால் பணிந்து போற்றுதற்குரிய சிவனடியார் திருவேடத்தை அடியேன் நினைக்கும்படி செய்தீர். இதுபற்றி மனம் வருந்தாது செல்வீராக" என அவனுக்குத் தேறுதல் கூறி அனுப்புவாராயினர். அன்பு நிறைந்த சேரமான் பெருமாளது அடியார் பத்தியைக் கண்டு வியந்த அமைச்சர் அனைவரும் அப்பெருந்தகையை வணங்கிப் போற்றினர்.

அடுத்து, இத் திருக்குறளுக்கு விளக்கமாக, குமார பாரதி என்னும் பெரியார் பாடி அருளிய "திருத்தொண்டர் மாலை" என்னும் நூலில் இருந்து, பெரியபுராணத்தில் வரும் குலச்சிறை நாயனாரின் வரலாற்றினை வைத்துப் பாடிய பாடல்...

"நலச்சிறைநீர் வேணியர் நல்லடியார் யார்க்கும்

குலச்சிறையார் தாம்பணிதல் குன்றார் - இலர்க்குஇகழார்

எல்லார்க்கும் நன்றாம் பணிதல் அவருள்ளும்

செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து."

இதன் பொருள் ---

பாண்டிய நாட்டிலே மணமேற்குடியிலே குலச்சிறை நாயனார் என்பவர் அவதரித்தார். விபூதி உருத்திராக்கம் தரித்தவர்களும் திரு ஐந்தெழுத்தை இடையறாது ஓதுகின்றவர்களும் ஆகிய சிவனடியார்களை வணங்கித் துதித்து அவர்க்கு வேண்டும் உதவிகளை எல்லாம் செய்யும் பணி பூண்டவர். குணம் இலராயினும் அவரை இகழ்ச்சி செய்யாதவர். பாண்டிய அரசராகிய நின்றசீர்நெடுமாறனுக்கு முதல் மந்திரியாக இருந்து அரசு புரிவித்தார். பரசமய கோளரியாகிய ஆளுடைய பிள்ளையார் என்னும் திருஞானசம்பந்தரை வணங்கிப் போற்றி, அவரால் தேவாரத் திருப்பதிகத்திலே வைத்துப் பாராட்டப் பெற்ற சிறப்பினையும் பெற்றார். சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளால் திருத்தொண்டத் தொகையிலே "பெருநம்பி" என்று வியந்து உரைக்கப்பட்டார்.  

"நலம்இலர் ஆக நலம் அதுஉண் டாக

நாடவர் நாடுஅறி கின்ற

குலம்இலர் ஆகக் குலம் அதுஉண் டாகத்

தவம்பணி குலச்சிறை பரவும்

கலைமலி கரத்தன் மூஇலை வேலன்

கரிஉரி மூடிய கண்டன்

அலைமலி புனல்சேர் சடைமுடி அண்ணல்

ஆலவாய் ஆவதும் இதுவே." --- திருஞானசம்பந்தர்.

பெருமிதம் இன்றி அடங்குதல் எல்லார்க்கும் ஒப்ப நன்றே எனினும், அவ் எல்லாருள்ளும் செல்வம் உடையார்க்கே வேறொரு செல்வமாம் சிறப்பினை உடைத்து எனத் திருவள்ளுவ நாயனார் கூறியருளினமை காண்க.

"நோக்கு இருந்தும் அந்தகரா, காது இருந்தும்

    செவிடரா, நோய் இல்லாத

வாக்கு இருந்தும் மூகையரா, மதி இருந்தும்

    இல்லாரா, வளருங் கைகால்

போக்கு இருந்தும் முடவரா, உயிர் இருந்தும்

    இல்லாத பூட்சியாரா

ஆக்கும் இந்தத் தனம் அதனை, ஆக்கம்என

    நினைத்தனை நீ அகக் குரங்கே." ---  நீதிநூல்.

 இதன் பொருள் ---

நெஞ்சமாகிய வஞ்சகக் குரங்கே! நீ கண்ணிருந்தும் குருடராய்க், காதிருந்தும் செவிடராய்க், குற்றமற்ற வாயிருந்தும் ஊமையராய், அறிவிருந்தும் மூடராய், நீண்ட கைகால்களிருந்தும் முடவராய், உயிரிருந்தும் அது இல்லாத வெற்று உடலினராய்ப் பயனிழக்கச் செய்யும் தீய பொருளை, வளரும் செல்வமாம் வாழ்வு என நினைத்தனை.

சிறப்புடன் வாழவேண்டுமானால், செருக்கு முதலிய சிறுமைகள் இல்லாமல் வாழவேண்டும்.

"செருக்கும் சினமும் சிறுமையும் இல்லார்

பெருக்கம், பெருமித நீர்த்து"

என்று நாயனார் அருளிய திருக்குறளை உணரவேண்டும்.

 






64. சகுனம் - 3

 


                       64. சகுனம் - 3

                              ---


"தலைவிரித் தெதிர்வருதல், ஒற்றைப் பிராமணன்,

     தவசி, சந்நாசி, தட்டான்,

  தனமிலா வெறுமார்பி, மூக்கறை, புல், விறகுதலை,

     தட்டைமுடி, மொட்டைத் தலை,


கலன்கழி மடந்தையர், குசக்கலம், செக்கான்,

     கதித்ததில தைலம், இவைகள்

  காணவெதிர் வரவொணா; நீர்க்குடம், எருக்கூடை,

     கனி, புலால் உபய மறையோர்


நலம்மிகு சுமங்கலை, கிழங்கு, சூதகமங்கை

     நாளும்வண் ணான்அ ழுக்கு

  நசைபெருகு பாற்கலசம், மணி, வளையல் மலர்இவைகள்

     நாடியெதிர் வரநன் மையாம்;


அலைகொண்ட கங்கைபுனை வேணியாய்! பரசணியும்

     அண்ணலே! அருமை மதவேள்

அனுதினமும் மனதில்நினை தருசதுர கிரிவளர்

     அறப்பளீ சுரதே வனே!"


இதன் பொருள் ---

அலைகொண்ட கங்கைபுனை வேணியாய் - அலையை உடைய கங்கையை அணிந்த திருச்சடையை உடையவனே!, பரசு அணியும் அண்ணலே - மழு ஏந்திய பெரியோனே!, அருமை மதவேள் - அரிய மதவேள், அனுதினமும் மனதில் நினைதரு - எப்போதும் உள்ளத்தில் வழிபடுகின்ற, சதுரகிரிவளர் அறப்பளீசுர தேவனே - சதுர கிரியில் எழுந்தருளிய அறப்பளீசுர தேவனே!, 

தலைவிரித்து எதிர்வருதல் ஒற்றைப் பிராமணன் தவசி சந்நாசி தட்டான் - தலைவிரி கோலமாக ஒருவர் எதிர்வருதலும், ஒற்றைப் பார்ப்பானும், தவம் புரிவோனும், துறவியும், தட்டானும், 

தனம் இலா வெறுமார்பி, மூக்கறை, புல் விறகுதலை, தட்டைமுடி, மொட்டைத் தலை - தனம் இல்லாத மார்பினளும், மூக்கில்லாதவனும், புல்தலையனும், விறகு தலையனும், சப்பைத் தலையும், மொட்டைத் தலையும், 

கலன்கழி மடந்தையர், குசக்கலம், செக்கான், கதித்த தில தைலம் - அணிகலம் இல்லாத பெண்களும், குசவன் பாண்டமும், வாணியன் மிகுந்த எண்ணெயும், 

இவைகள் காண எதிர் வர ஒணா - இவை கண்காண எதிர் வருதல் தகாதன;

நீர்க்குடம், எருக் கூடை, கனி, புலால், உபய மறையோர் - நீர்க் குடமும், எருக் கூடையும், பழமும் இறைச்சியும், இரட்டைப் பார்ப்பனரும், 

நலம்மிகு சுமங்கலை, கிழங்கு, சூதக மங்கை, நாளும் வண்ணான் அழுக்கு - நன்மைமிக்க மங்கல மடந்தையும், கிழங்கும், பூப்புப் பெண்ணும், நாளும் எடுக்கும் வண்ணான் அழுக்கும், 

நசை பெருகு பால்கலசம், மணி, வளையல், மலர் - விருப்பம் ஊட்டும் பாற்குடமும், மணியும், வளையலும், மலரும், 

இவைகள் நாடி எதிர் வர நன்மை ஆம் - இவை தேடி எதிரே வரின் நலம் ஆகும்.


50. காலத்தில் உதவாதவை

 


            50. காலத்தில் உதவாதவை

                              -----


"கல்லாது புத்தகந் தனில்எழுதி வீட்டினிற்

     கட்டிவைத் திடுகல்வியும்

காலங்க ளுக்குதவவேண்டும்என் றன்னியன்

     கையிற் கொடுத்தபொருளும்


இல்லாளை நீங்கியே பிறர்பாரி சதம்என்

     றிருக்கின்ற குடிவாழ்க்கையும்

ஏறுமா றாகவே தேசாந் தரம்போய்

     இருக்கின்ற பிள்ளை வாழ்வும்


சொல்லான தொன்றும்அவர்மனமான தொன்றுமாச்

     சொல்லும்வஞ் சகர்நேசமும்

சுகியமாய் உண்டென் றிருப்பதெல் லாம்தருண

     துரிதத்தில் உதவா துகாண்


வல்லான கொங்கைமட மாதுதெய் வானைகுற

     வள்ளிபங் காளநேயா

மயிலேறி விளையாடு குகனேபுல் வயல்நீடு

     மலைமேவு குமரேசனே."


இதன் பொருள் ---

வல்ஆன் கொங்கை மடமாது தெய்வானை குறவள்ளி பங்காள நேயா - சூதாடு கருவிபோன்ற கொங்கைகளை உடைய இளமங்கையான தெய்வயானையும் வேடர் குல வள்ளியும் விரும்பும் பங்காளனான காதலனே!, 

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே ---  மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே!

புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே --- திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!

கல்லாது புத்தகந்தனில் எழுதி வீட்டினில் கட்டி வைத்திடு வித்தையும் - கற்காமலே ஏட்டில் வரைந்து வீட்டிலே கட்டிவைத்த கல்வியும், 

காலங்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்று அந்நியன் கையில் கொடுத்த பொருளும் - விரும்பியபோது பயனடைய வேண்டும் என்று அயலானிடம் கொடுத்த பணமும், 

இல்லாளை நீங்கியே பிறர் பாரி சதம் என்று இருக்கின்ற குடிவாழ்க்கையும் - தன் மனைவியை விட்டுவிட்டு மற்றவன் மனைவியை நிலை என்று நினைத்து வாழும் வாழ்க்கையும், 

ஏறுமாறாகவே தேசாந்தரம் போய் இருக்கின்ற பிள்ளை வாழ்வும் - மாறுபட்ட மனத்துடன் வெளிநாட்டிற்குச் சென்றிருக்கின்ற பிள்ளையின் வாழ்க்கையும், 

சொல்லானது ஒன்றும் அவர் மனமானது ஒன்றும் ஆ சொல்லும் வஞ்சகர் நேசமும் - சொல்வது ஒன்றும் நினைப்பது ஒன்றுமாகப் பேசும் பொய்யர்களிடத்தில் கொண்ட நட்பும், 

சுகியமாய் உண்டு என்று இருப்பதெ எல்லாம் துரித தருணத்தில் உதவாது - நன்மையாகக் கிடைக்கும் என்று இருக்கும் இவைபோன்ற யாவும் இடுக்கண் வந்த காலத்தில் விரைவாகப் பயன்படமாட்டா.

     (விளக்கவுரை) வல்-சூதாடு கருவி. பாரி-மனைவி. தேச - அந்தரம்: தேசாந்தரம்: தீர்க்கசந்தி; வெளிநாடு. அந்தரம் - முடிவு. சுகியம் (வட) - நன்மை.


49. வீண் போகாமல் பயன் விளைப்பவை

49.  வீண் போகாமல் பயன் விளைப்பவை

                                    -----


"பருவத்தி லேபெற்ற சேயும், புரட்டாசி

     பாதிசம் பாநடுகையும்,

பலம்இனிய ஆடிதனில் ஆனைவால் போலவே

     பயிர்கொண்டு வருகரும்பும்,


கருணையொடு மிக்கநாணயம் உளோர் கையினில்

     கடன்இட்டு வைத்த முதலும்,

காலம்அது நேரில் தனக்கு உறுதியாக முன்

     கற்று உணர்ந்திடு கல்வியும்,


விருது அரசரைக் கண்டு பழகிய சிநேகமும்,

     விவேகிகட்கு உபகாரமும்,

வீண் அல்ல, இவை எலாம் கைப்பலன் அதாக,அபி

     விர்த்தியாய் வரும் என்பர்காண்,


மரு உலாவிய நீப மாலையும் தண் தரள

     மாலையும் புனை மார்பனே!

மயிலேறி விளையாடு குகனே!புல் வயல்நீடு

     மலைமேவு குமரேசனே."


இதன் பொருள் ---

மரு உலாவிய நீபமாலையும் தண் தரள மாலையும் புனை மார்பனே --- மணம் பொருந்திய கடப்பமலர் மாலையையும் குளிர்ந்த முத்துமாலையையும் அணிந்த திருமார்பனே! 

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே ---  மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே!

புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே --- திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!

பருவத்திலே பெற்ற சேயும் --- நல்ல இளமைப் பருவத்திலே பெற்றுடுத்த குழந்தையும்,

புரட்டாசி பாதி சம்பா நடுகையும் --- புரட்டாசி மாத நடுவினில் நடவு செய்த சம்பா பயிரும், 

பலம் இனிய ஆடிதனில் ஆனைவால் போலவே பயிர் கொண்டுவரு கரும்பும் --- நன்மை தரும் ஆடி மாதத்தில் யானையின் வாலைப் போலக் குருத்துக் கொண்டு விரிந்து வரும் கரும்பும், 

கருணையொடு மிக்க நாணயம் உளோர் கையினில் கடன் இட்டு வைத்த முதலும் --- உள்ளத்தில் அருளும் மிகுந்த நல்லொழுக்கமும் உடைய நல்லோரிடம் கடனாகக் கொடுத்து வைத்த முதல் பொருளும், 

காலம் அது நேரில் தனக்கு உறுதியாக முன் கற்று உணர்ந்திடு கல்வியும் --- துன்பம் நேர்ந்த காலத்தில் இளமையிலேயே தனக்கு இறுதி வேண்டிக் கற்று உணர்ந்த கல்வியும், 

விருது அரசரைக் கண்டு பழகிய சிநேகமும் --- சிறப்புகள் மிக்க அரசர்களைக் கண்டு அவரோடு பழகிய நட்பும், 

விவேகிகட்கு உபகாரமும் --- அறிவு உள்ளவர்களுக்குச் செய்த உதவியும், 

வீண் அல்ல --- வீணாகப் போவன அல்ல.

இவையெலாம் கைப்பலன் அது ஆக அபிவிர்த்தியாய் வரும் என்பர் --- இவைகள் எல்லாம் கைமேல் பலன் தருவனவாக வளர்ச்சி அடையும் என்பர் மேலோர்.

     (விளக்கம்) மரு - மணம். தரளம் - முத்து. புரட்டாசி பாதி - புரட்டாசி பதினைந்து நாட்களுக்குள். விருது - கொடி. குடை முதலிய அடையாளங்கள். 'அறுநான்கிலே பெற்ற பிள்ளையும் முன்னாளில் இட்ட பொருளும் பின்னாளிலே பயன்படும்' என்பது பழமொழி


48. நல்லோர் நட்பு

 


                        48. நல்லோர் நட்பு

                                    -----


"மாமதியில் முயல் ஆனது அது தேயவும் தேய்ந்து,

     வளரும் அப்போது வளரும்;

வாவிதனில் ஆம்பல் கொட்டிகள் அதனில் நீர்வற்றில்

     வற்றிடும், பெருகில்உயரும்;


பூமருவு புதல்பூடு கோடையில் தீய்ந்திடும்,

     பொங்கு காலம் தழைக்கும்;

புண்டரிகம் இரவிபோம் அளவில் குவிந்திடும்,

     போது உதயம் ஆகில்மலரும்;


தேம்உடல் இளைக்கில்உயிர் கூடவும் இளைக்கும்,அது

     தேறில் உயிரும் சிறக்கும்;

சேர்ந்தோர்க்கு இடுக்கண் அது வந்தாலும் நல்லோர்

     சிநேகம் அப்படி ஆகுமே;


வாமன சொரூபமத யானைமுக னுக்கு இளைய

     வால! குருபர! வேலவா!

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே! புல் வயல்நீடு

     மலைமேவு குமரேசனே."


இதன் பொருள் ---

வாமன சொரூப மதயானை முகனுக்கு இளைய --- குறுகிய தோற்றமும் மதம் பொருந்திய யானையின் முகமும் உடைய மூத்த பிள்ளையாருக்கு இளையபிள்ளையாரே!

வால --- குமாரக் கடவுளே!

குருபர --- குருநாதனே!

வேலவா --- வேலாயுதக் கடவுளே!

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே ---  மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே!

புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே --- திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!

மாமதியில் முயல் ஆனது அது தேய்வுழித் தேய்ந்து, வளரும் அப்போது வளரும் --- பெருமை மிக்க சந்திரனில் காணப்பெறும் முயல் கறையானது, சந்திரன் தேயும்போது தேய்ந்து, வளரும் போது வளரும்; 

வாவி தனில் ஆம்பல் கொட்டிகள் அதனில் நீர் வற்றில் வற்றிடும், பெருகில் உயரும் --- குளத்தில் இருக்கும் அல்லியும் கொட்டியும் அந்தக் குளத்தில் நீர் வற்றினால் வற்றிக் கிடக்கும், நீர் பெருகினால் உயர்ந்து வளரும்; 

பூ மருவு புதல் பூடு கோடையில் தீய்ந்திடும், பொங்கு காலம் தழைக்கும் --- நிலத்திலே பொருந்தியுள்ள புதரும் பூண்டும் வெயில் காலத்திலே தீய்ந்து விடும், மழையாலே செழிப்புறும் காலத்திலே செழித்து நிற்கும்; 

புண்டரிகம் இரவி போம் அளவில் குவிந்திடும், போது உதயம் ஆகில் மலரும் --- தாமரை மலரானது சூரியன் மறையும் மாலை நேரத்தில் குவிந்து விடும்;  சூரிய உதய காலத்தில் மலர்ந்து விடும்; 

தேம் உடல் இளைக்கில் உயிர் கூடவும் இளைக்கும், அது தேறில் உயிரும் சிறக்கும் --- இனிய உடம்பானது வாடினால் உயிரும் சோர்வு அடையும்,  உடம்பு தெளிவு பெற்றால் உயிரும் தெளிவு பெறும்; 

சேர்ந்தோர்க்கு இடுக்கணது வந்தாலும் நல்லோர் சிநேகம் அப்படி ஆகும் --- தன்னை அடைந்தோர்களுக்குத் துன்பம் வந்தாலும் நல்லோர் தானும் துன்புறுவர், இன்பம் வந்துற்ற போது தானும் இன்புறுவர்.

விளக்கம்

ஒரு குளத்தில் நீர் நிறைந்திருந்த பொழுது தவளைகள் பல வந்து சேரும்.  அங்கே நீர் வற்றியவுடன் அவை யாவும் அதனை விட்டு அகன்று போகும். செல்வம் உள்ள பொழுது இல்லாத உரிமைகளை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டாடி எல்லாரும் வந்து ஒருவனை அடுத்து நிற்பர். அவனது செல்வம் ஒழிய நேர்ந்தால் யாவரும் ஒருங்கே ஒழிந்து போவர். கிளைஞர் மாத்திரம் பரிவுடன் பழைய உரிமையாளராய்க் கெழுமி வளமை தோய்ந்து நிற்பர். 

"அற்ற குளத்தின் அறுநீர்ப் பறவைபோல் 

உற்றுழித் தீர்வார் உறவு அல்லர்-அக்குளத்தில் 

கொட்டியும் ஆம்பலும் நெய்தலும் போலவே

ஒட்டி உறுவார் உறவு."

என்னும் ஔவையாரின் முதுரை இங்கு நினைவு கூரத்தக்கது.

நீர் உற்றபொழுது கொக்கு நாரை முதலிய பறவைகள் குளத்தில் வந்து கூடி நிற்கும்; அது அற்றபோது அவை அயலே பறந்துபோம்: குமுதம் நெய்தல் முதலிய மலர்கள் நீர் உற்ற போதும் அற்ற போதும் அலர்ந்தும் புலர்ந்தும் அங்கேயே தங்கியிருக்கும். இந்த மலர்கள் போல்பவரே நல்ல உறவினர் என ஒளவையார் இவ்வாறு சுவையாய் உணர்த்தி இருக்கின்றார். 

பற்று அற்ற நிலைக்கு நீர் அற்ற குளமும், பழமை அற்ற நிலைக்குப் பறந்துபோன பறவைகளும், கிழமை உற்ற கேண்மைக்கு மேன்மையான மலர்களும் இதில் ஒப்பாய் வந்துள்ளன. கொட்டி என்பது நீரில் நிலவும் கொடி. பழமை பாராட்டும் பண்பு கிழமையான சுற்றத்தாரிடமே வளமையாய் வலிமை வாய்ந்துள்ளது என்பதை உவமானத்தால் இது தெளிவா விளக்கியுளது. எத்தகைய நிலையிலும் மாறாமல் அன்பு புரிகிற இத்தகைய உறவினரைப் பேணி வருபவர் பெருமை உறுவர். உறவு உரமாய் வரின் அரசு உயர்வாய் வரும். 


"பற்றும் வெறுக்கை ஒழிந்துழியும் 

பழைமை எடுத்துப் பாராட்டும் 

சுற்றம்; அதனைப் பெருங்கொடையால் 

தூய மொழியால் தழுவல்உறின், 

அற்றம் அவனுக்கு ஒருகாலும் 

அணுகாது; ஆக்கம் மிகப்பெருகும்; 

முற்ற நினைக்கும் பகைவர் தொழில் 

முற்றாது; ஏம கண்டனே!"       --- விநாயக புராணம்.


பின்வரும் நாலடியார் பாடல்களின் கருத்தையும் இங்கு வைத்து எண்ணுக.


"பலநாளும் பக்கத்தார் ஆயினும், நெஞ்சில்

சிலநாளும் ஒட்டாரோடு ஒட்டார்; பலநாளும்

நீத்தார் எனக் கை விடல் உண்டோ, தம் நெஞ்சத்து 

யாத்தாரோடு யாத்த தொடர்பு."


பலகாலம் நெருக்கமாக இருந்தவர்கள் ஆனாலும், உள்ளன்பு இல்லாதவர்களுடன் பெரியோர் நட்பாக இருக்கமாட்டார்கள். ஆனால், தம்மைப் பிரிந்து சென்று வெகுநாள் ஆகி இருந்தாலும், தம்மோடு ஒத்த நல்லியல்பு உடையவர் நேசத்தை விட்டுவித மாட்டார்கள்.


"கோட்டுப் பூப் போல மலர்ந்து, பின் கூம்பாது,

வேட்டதே வேட்டதாம் நட்பு ஆட்சி;- தோட்ட

கயப்பூப்போல் முன்மலர்ந்து பின் கூம்புவாரை

நயப்பாரும் நட்பாரும் இல்."

மரத்தின் உச்சியில் பூத்த மலர் ஒரு முறை மலர்ந்தால், பின் குவியாது மணம் வீசிக் கொண்டே இருக்கும். அது போலவே, விரும்பி நட்புக் கொண்டவர்கள் நட்பானது நாளும் வளர்ந்தபடியே இருக்கும். ஆனால், குளத்தில் பூத்த சிறுமலர்கள், பூத்த சமயத்தில் பார்த்தால் அழகாக இருக்கும். பிறகு போகப் போகப் பொலிவினை இழக்கும். இப்படிப்பட்ட இயல்பு உடையவர்களை எவரும் விரும்பவும் மாட்டார். நட்பாக ஏற்றுக் கொள்ளவும் மாட்டார்.


47. அகந்தை அழிவைத் தரும்

 

            47.  அகந்தை அழிவைத் தரும்

                                -----


"சூரபதுமன் பலமும், இராவணன் தீரமும்,

     துடுக்கான கஞ்சன்வலியும்,

துடியான இரணியன் வரப்ரசா தங்களும்,

     தொலையாத வாலி திடமும்,


பாரமிகு துரியோத னாதி நூற் றுவரது

     பராக்ரமும், மதுகைடவர்

பாரிப்பும், மாவலிதன் ஆண்மையும், சோமுகன்

     பங்கில்உறு வல்லமைகளும்,


ஏரணவு கீசகன் கனதையும், திரிபுரர்

     எண்ணமும், தக்கன் எழிலும்,

இவர்களது சம்பத்தும் நின்றவோ? அவரவர்

     இடும்பால் அழிந்த அன்றோ?


மாரனைக் கண்ணால் எரித்தருள் சிவன்தந்த

     வரபுத்ர! வடிவேலவா!

மயிலேறி விளையாடு குகனே!புல் வயல்நீடு

     மலைமேவு குமரேசனே."


இதன் பொருள் ---

மாரனைக் கண்ணால் எரித்தருள் சிவன் தந்த வரபுத்திர --- மன்மதனைத் தனது நெற்றிக் கண்ணால் எரித்து அருள் புரிந்த சிவபெருமான் அருளால் வந்தவரே!

வடிவேலவா --- கூர்மையான வேலை உடையவரே!

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே ---  மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே!

புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே --- திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!

சூரபத்மன் பலமும் --- சூரபதுமனுடைய வலிமையும், 

இராவணன் தீரமும் --- இராவணனுடைய நெஞ்சுறுதியும், 

துடுக்கான கஞ்சன் வலியும் --- துடுக்குத்தனம் மிகுந்த கஞ்சனுடைய ஆற்றலும், 

துடியான இரணியன் வரப் பிரசாதங்களும் --- துடிப்புடைய இரணியன் தனது வரத்தினால் பெற்ற ஆற்றலும், 

தொலையாத வாலி திடமும் --- வாலியின் அழிவற்ற வல்லமையும், 

பாரம் மிகு துரியோதனாதி நூற்றுவரது பராக்கிரமமும் --- கூட்டமாக இருந்த துரியோதனன் முதலான கவுரவர் நூற்றுவரின் ஆற்றலும், 

மதுகைடவர் பாரிப்பும் --- மதுகைடவருடைய பெருமையும், 

மாவலி தன் ஆண்மையும் --- மாபலியின் வீரமும், 

சோமுகன் பங்கில் உறு வல்லமைகளும் --- சோமுகனிடத்தில் இருந்த வலிமையும், 

ஏர் அணவு கீசகன் கனதையும் --- அழகு பொருந்திய கீசகனின் பெருமையும், 

திரிபுரர் எண்ணமும் --- முப்புராதிகளின் நினைவும், 

தக்கன் எழிலும் --- தக்கனுடைய அழகும், 

இவர்களது சம்பத்தும் நின்றவோ --- இவர்களுடைய செல்வமும் நிலைபெற்று இருந்தனவோ?

அவரவர் இடும்பால் அழிந்த அன்றோ? --- அவரவர்கள் கொண்டு இருந்த அகந்தையால் அழிந்தன அல்லவா?


46. விதிவழியே எல்லாம் ஆகும்

 

46.  தன் அளவே ஆகும் தனக்கு.

விதி வழியே எல்லாம் ஆகும்.

                        -----


"வங்காளம் ஏறுகினும் வாருகோல் ஒருகாசு

     மட்டன்றி அதிகம் ஆமோ?

வான்ஏறி உயரப் பறந்தாலும் ஊர்க்குருவி

     வண்ணப் பருந்து ஆகுமோ?


கங்கா சலந்தன்னில் மூழ்கினும் பேய்ச்சுரைக்

     காய்நல்ல சுரை ஆகுமோ?

கடலுக்குள் நாழியை அமுக்கியே மொண்டிடின்

     காணுமோ நால்நாழிதான்?


ஐங்காதம் ஓடினும் தன்பாவம் தன்னோடே

     அடையாமல் நீங்கிவிடுமோ?

ஆரிடம் சென்றாலும் வெகுதொலைவு சுற்றினும்

     அமைத்தபடி அன்றிவருமோ?


மங்காத செந்தமிழ் கொண்டுநக் கீரர்க்கு

     வந்ததுயர் தீர்த்தமுருகா

மயிலேறி விளையாடு குகனேபுல் வயல்நீடு

     மலைமேவு குமரேசனே."


இதன் பொருள் ---

மங்காத செந்தமிழ் கொண்டு நக்கீரர்க்கு வந்த துயர் தீர்த்த முருகா! --- நக்கீரதேவர் பாடி அருளிய அழியாத செந்தமிழ்ப் பாடலாகிய திருமுருகாற்றுப்படையை ஏற்றுக்கொண்டு அவருக்கும், அவரோடு இருந்த மற்றவர்க்கும்  நேர இருந்த துயரத்தைத் தீர்த்து அருளிய முருகப் பெருமானே!, 

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே ---  மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே!

புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே --- திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!

வங்காளம் ஏறுகினும் வாருகோல் ஒரு காசு மட்டன்றி அதிகம் ஆமோ? --- ஐம்பத்தாறு தேசங்களில் ஒன்றான  வங்காள தேசத்திற்குச் சென்றாலும்  துடைப்பமானது ஒருகாசு அளவு அல்லாமல், பெரிய விலைக்குப் போகுமோ? (அங்கேயும் துடைப்பம் இருக்குமே. இல்லாத பொருள் அல்லவே)

வான் ஏறி உயரப் பறந்தாலும் ஊர்க்குருவி வண்ணப் பருந்து ஆகுமோ? --- வானத்திலே மிக உயர்ந்த இடத்திலே பறந்து சென்றாலும் ஊர்க்குருவி அழகிய பருந்தாகுமோ? 

கங்கா சலம் தன்னில் மூழ்கினும் பேய்ச் சுரைக்காய் நல்ல சுரை ஆகுமோ? --- கங்கை நீரிலே மூழ்கி இருந்தாலும் பேய்ச்சுரைக்காய் நல்ல சுரைக்காயாக ஆகுமோ?

கடலுக்குள் நாழியை அமுக்கியே மொண்டிடின் நால் நாழி தான் காணுமோ --- நாழி என்னும் அளவை உள்ள ஒரு பாத்திரத்தைக் கடலிலே முழுக அமுக்கி அமுக்கி மொண்டாலும் அது நான்கு நாழி நீரைக் கொள்ளுமோ?

ஐங்காதம் ஓடினும் தன் வினைகள் தன்னோடே அடையாமல் நீங்கி விடுமோ? --- ஐந்து காத தூரம் சென்றாலும் ஒருவன் செய்த வினைகள் அவனைச் சேராமல் நீங்கி விடுமோ?, 

ஆர் இடம் சென்றாலும் வெகு தொலைவு சுற்றிலும் அமைத்தபடி அன்றி வருமோ? --- யாரிடத்திலே சென்று சேர்ந்தாலும்,  நீண்ட தொலைவு சுற்றி அலைந்தாலும் நமக்கு விதிக்கப்பட்டது அல்லாமல் தான் எண்ணிய வேறு ஒன்று வருமோ?

விளக்கம் --- உலகில் உள்ள உயிர்கட்கு எப்போதும் இன்பதுன்பங்கள் மாறிமாறி வந்துகொண்டே இருக்கின்றன. சிலர் வாழ்வதும், சிலர் தாழ்வதும், சிலர் சுவர்க்கம் புகுவதும், சிலர் நரகம் புகுவதும், சிலர் உயர்குடி பிறப்பதும், சிலர் இழிந்தகுடிப் பிறப்பதும் ஏன்? உயிர்கள் தன் விருப்பப்படி செய்யுமாயின் எல்லா உயிர்களும் தனவந்தர் வீட்டில்தானே பிறக்கும்?  உயர்குடியில் தானே பிறக்கும்?

இறைவன் ஆணையின் வழி இவை நிகழ்கின்றன.  அங்ஙனமாயின், இறைவன் பட்சபாதம் உள்ளவன் ஆகின்றான்.  இறைவனுடைய அருட்குணத்திற்கு இது முரணாக அமையும் என்று தோன்றலாம். உயிர்களின் இருவினைக்கு ஏற்பவே, இறைவன் இவ்வாறு ஐந்தொழில்களையும் புரிகின்றான். அதனால் இறைவனுக்குப் பட்சபாதம் இல்லை என்று அறிக. நிமித்தகாரணன் ஆகிய இறைவனுக்கு, ஆணையே அன்றி வினையும் துணைக் காரணம் ஆகும்.

வினையின் வண்ணமே எல்லாம் நடக்கும் என்றால், இறைவன் எதற்கு? என்றும் தோன்றலாம்.  வினை சடப்பொருள் ஆதலின், தானே வந்து செய்தவனைப் பொருந்தாது.  ஆதலின், அந்தந்தக் காலத்தில், அவ்வவ் வினையை அறிந்து பொருத்துவதற்கு இறைவன் வேண்டும் என்று உணர்க.

இனி, உயிர்கள் சித்துப்பொருள் தானே? அவ் உயிர்களே அவ்வினைகளை எடுத்து நுகருமே? வினைகளை ஊட்டுவதற்கு இறைவன் எதற்கு? எனவும் தோன்றலாம். உயிர்கள் தாமே அறியா.  அறிவித்தால் மட்டுமே அறியும். ஆதலின், அறிந்து ஊட்டுவதற்கு இறைவன் இன்றியமையாதவன் ஆகின்றான்.

அப்படி ஆயின், வினையின் வழியே உயிர்கட்கு, இறைவன் சுகதுக்கங்களைத் தருகின்றான் என்றால், இறைவனுடைய சுதந்திரத்துக்கு இழுக்கு எய்துமே என்றால், எய்தாது. குடிகளுடைய குணம் குற்றங்கட்கு ஏற்ப அரசன் அருளும் தண்டமும் செய்வதனால், அரசனுடைய சுதந்திரத்திற்கு இழுக்கு இல்லை, அல்லவா?

வினை ஆதியா அநாதியா என்று ஐயம் நிகழ்வது இயல்பு. ஆதி ஆயின், இல்லது தோன்றாது என்ற சற்காரிய வாதம் பிழைபடும்.  ஆகவே, வினை அநாதியே உண்டு என்க. அது எதுபோல் எனின், நெல்லிற்கு உமியும், செம்பிற்குக் களிம்பும்போல், உயிர்கட்கு வினை தொன்மை என அறிக.

"நெல்லிற்கு உமியும், நிகழ்செம்பினில் களிம்பும்,

சொல்லில் புதிதுஅன்று, தொன்மையே, ---  வல்லி

மலகன்மம் அன்று உளவாம், வள்ளலால் பொன்வாள்

அலர்சோகம் செய்கமலத்து ஆம்."

வினையானது, ஈட்டப்படுங்கால் மந்திர முதலிய அத்துவாக்களிடமாக, மனவாக்குக் காயங்கள் என்ற மூன்று காரணங்களால் ஈட்டப்பட்டுத் தூல கன்மமாய் ஆகாமியம் எனப் பெயர் பெறும். பின்னர், பக்குவம் ஆகும் வரை புத்தி தத்துவத்தினை இடமாக மாயையில் கிடந்து, சாதி, ஆயு, போகம் என்னும் மூன்றற்கும் ஏதுவாகி, முறையே சனகம், தாரகம், போக்கியம் என்ற மூவகைத்தாய், அபூர்வம் சஞ்சிதம், புண்ணிய பாவம் என்னும் பரியாயப் பெயர் பெறும்.

    வினை பக்குவமாதல் என்பது அவ்வப் பயன்களைத் தோற்றுவித்தற்கு உரிய துணைக் கருவிகள் எல்லாவற்றோடும் கூடுதல் ஆகும். அது, பின்னர்ப் பயன்படுங்கால், ஆதிதைவிகம், ஆதிஆண்நிகம், ஆதிபௌதிகம் என்ற முத்திறத்தால் பலவகைப்பட்டு, பிராரத்தம் எனப் பெயர் பெறும். எனவே ஆகாமியம், சஞ்சிதம், பிராரத்தம் என வினை மூவுருவம் கொள்ளும்.


ஆகாமியம் - செய்யப்படுவது.

சஞ்சிதம் - பக்குவப் படாமல் இருப்பாக இருப்பது.

பிராரத்தம் - அநுபவிப்பது.


    இனி, பிராரத்தம்  ஆதிதைவிகம், ஆதிஆன்மிகம், ஆதிபௌதிகம் என்ற மூன்று வழியாக வரும் என்றோமே, அதன் விவரம் வருமாறு....

(1) ஆதி தைவிகம் --- தெய்வத்தால் வரும் இன்பதுன்பங்கள். அவை ---  கருவில் சேர்தல், பிறக்கும்போது எய்தும் இடர், நரை திரை மூப்பு முதலியன, நரகத்தில் ஆழ்தல், உலகை அரசு புரிதல் முதலிய இன்ப துன்பங்களாம்.

"கருவினில்துயர், செனிக்கும் காலைத் துயர்,மெய்

திரைநரைமூப்பில் திளைத்து, செத்து --- நரகத்தில்

ஆழும்துயர், புவியைஆள் இன்பம் ஆதிஎல்லாம்

ஊழ்உதவு தைவிகம்என்று ஓர்."


(2) ஆதி ஆன்மிகம் --- தன்னாலும், பிறராலும் வரும் இன்ப துன்பங்களாம். அவை --- மனத்துயர், பயம், சந்தேகம், கோபம்,  மனைவி மக்கள் கள்வர், பகைவர், நண்பர், விலங்கு, பேய், பாம்பு, தேள், எறும்பு, கரையான், அட்டை, நண்டு, முதலை, மீன் முதலியவைகளால் வரும் துன்ப இன்பங்களாம்.

"தன்னால் பிறரால் தனக்குவரும் தீங்குநலம்

இன்னா விலங்குஅலகை தேள்எறும்பு – செல்முதல்நீர்

அட்டை அலவன் முதலை மீன் அரவம் ஆதியின்ஆம்

கட்டமும் இங்கு ஆன்மிகமே காண்."


(3) ஆதிபௌதிகம் ---  மண் முதலிய பூதங்களால் வரும் இன்ப துன்பங்கள். அவை ---  குளிர்ச்சி, மழை, வெயில், கடும்காற்று, இருள், மின்னல், இடி,  தென்றல் முதலியன.

"பனியால் இடியால் படர்வாடை யினாலும்

துணிதென்றலினாம் சுகமும் --- தனைஅனைய

நீரினாம், இன்பு,இன்னலும் நெருப்பின் ஆம்துயர்இன்பு

ஓரில் பவுதிகம் ஆகும்."

இன்னும் உலகம், வைதிகம், அத்தியான்மிகம், அதிமார்க்கம், மாந்திரம் என வினை ஐவகைப்படும்.

1. உலக வினை ---  கிணறு, குளம், தண்ணீர்ப்பந்தல் முதலியன செய்தலால் உண்டாவதாய், நிவிர்த்தி கலையில் அடங்கிய புவனபோகங்களைத் தருவது.

2. வைதிக வினை --- வேதத்துள் விதித்த அக்கினிட்டோமம் முதலிய வேள்வி முதலியன செய்வதால் உண்டாவதாய், பிரதிட்டா கலையில் அடங்கிய புவனபோகங்களைத் தருவது.

3. அத்தியான்மிக வினை ---  வேதநெறியால் செய்யும் பூசனை துறவு முதலியவற்றால் உம்டாவதாய், வித்தியாகலையில் அடங்கிய புவன போகங்களைத் தருவது.

4. அதிமார்க்க வினை ---  இயமம் நியம் முதலிய யோகப் பயிற்சியால் உண்டாவதாய், சாந்திகலையில் அடங்கிய புவனபோகங்களைத் தருவது.

5. மாந்திர வினை ---  சுத்த மந்திரங்களைக் கணித்தல் முதலிய ஞானப்பயிறிச் விசேடங்களால் உண்டாவதாய், சாந்தியாதீத கலையில் அடங்கிய புவனபோகங்களைத் தருவது.

இதுகாறும் ஆராயந்தவற்றால் அறியப்படுவது, பிறவிக்கு வினை காரணம். அவற்றை உயிரானது அனுபவித்துக் கழிக்க வேண்டும். மாற்று இல்லை. அவ்வினை அற்றால் அன்றி பிறவி அறாது எனத் தெளிக.


"செங்காவி மலர்த்தடம்சூழ் தண்டலைநீள்

     நெறியே! நின் செயல் உண்டு ஆகில்

எங்கு ஆகில் என்ன? அவர் எண்ணியது எல்-

     லாம் முடியும்!, இல்லை ஆகில்,

பொங்கு ஆழி சூழ் உலகில் உள்ளங்கால்

     வெள் எலும்பாய்ப் போக ஓடி

ஐங்காதம் போனாலும் தன்பாவம்

     தன் உடனே ஆகும் தானே." --- தண்டலையார் சதகம்.

"பார்க்குள் அறிவு இருந்தாலும் படித்தாலும்

     கேட்டாலும், பணிந்து வேத

மார்க்கமுடன் நடந்தாலும், சிறியவர்க்குப்

     பெரியவர்தம் மகிமை உண்டோ?

ஆர்க்கும் அரும் கதி உதவும் தண்டலையா

     ரே! சொன்னேன்! ஆகாயத்தில்

ஊர்க்குருவி தான் உயரப் பறந்தாலும்

     பருந்து ஆகாது உண்மை தானே." --- தண்டலையார் சதகம்.

"ஆழ அமுக்கி முகக்கினும் ஆழ்கடல்நீர்

நாழி முகவாது நால்நாழி, - தோழி!

நிதியும் கணவனும் நேர்படினும் தம்தம்

விதியின் பயனே பயன்." ---  மூதுரை

"எழுதியவாறே காண் இரங்குமட நெஞ்சே!

கருதியவாறு ஆமோ கருமம்? - கருதிப்போய்க்

கற்பகத்தைச் சேர்ந்தோர்க்குக் காஞ்சிரங்காய் ஈந்ததேல்,

முற்பவத்தில் செய்த வினை." ---  மூதுரை.

"வகுத்தான் வகுத்த வகை அல்லால், கோடி

தொகுத்தார்க்கும் துய்த்தல் அரிது." --- திருக்குறள்.


63. சகுனம் - 2

 


                            63. சகுனம் - 2


"நரிமயில் பசுங்கிள்ளை கோழிகொக் கொடுகாக்கை

     நாவிசிக் சிலியோந் திதான்

  நரையான் கடுத்தவாய்ச் செம்போத் துடன்மேதி

     நாடரிய சுரபி மறையோர்


வரியுழுவை முயலிவை யனைத்தும்வலம் ஆயிடின்

     வழிப்பயணம் ஆகை நன்றாம்;

  மற்றும்இவை அன்றியே குதிரைஅனு மானித்தல்,

     வாய்ச்சொல்வா வாவென் றிடல்,


தருவளை தொனித்திடுதல், கொம்புகிடு முடியரசு

     தப்பட்டை ஒலிவல் வேட்டு

  தனிமணி முழக்கெழுதல் இவையெலாம் ஊர்வழி

     தனக்கேக நன்மை யென்பர்!


அருணகிர ணோதயத் தருணபா னுவையனைய

     அண்ணலே! அருமை மதவேள்

  அனுதினமும் மனதில்நினை தருசதுர கிரிவளர்

     அறப்பளீ சுரதே வனே!"

      இதன் பொருள் ---

    அருணகிரண உதயம் தருண பானுவை அனைய அண்ணலே - சிவந்த கதிர்களை உடைய காலை இளஞாயிறு போன்ற பெரியோனே!, அருமை மதவேள் - அரிய மதவேள் என்பான், அனுதினமும் மனதில் நினைதரு - எப்போதும் உள்ளத்தில் வழிபடுகின்ற, சதுரகிரிவளர் அறப்பளீசுர தேவனே - சதுர கிரியில் எழுந்தருளிய அறப்பளீசுர தேவனே!, 

    நரி மயில் பசுங்கிள்ளை கோழி கொக்கொடு காக்கை நாவி சிச்சிலி ஓந்திதான் - நரியும் மயிலும் பச்சைக்கிளியும் கோழியும் கொக்கும் காக்கையும் கத்தூரி மிருகமும் சிச்சிலிப் பறவையும் ஓணானும், 

    நரையான் கடுத்தவாய்ச் செம்போத்துடன் மேதி நாட அரிய சுரபி மறையோர் - வல்லூறும் விரைந்து கத்தும் செம்போத்தும் எருமையும் சிந்தித்தற்கு அருமையான பசுவும் அந்தணரும், 

    வரி உழுவை முயல்இவை அனைத்தும் - வரிப்புலியும் முயலும் (ஆகிய) இவை யாவும் 

    வலம் ஆயிடின் வழிப்பயணம் ஆகை நன்று ஆம் - வலமாக வந்தால் வழிச்செலவு நன்மை தரும், 

    மற்றும் - மேலும், 

    இவை அன்றியே - இவையல்லாமலும், 

    குதிரை அனுமானித்தல் - குதிரை கனைத்தலும், 

    வாய்ச்சொல் வாவா என்றிடல் - வாய்ச்சொல்லாக வாவா என்று (காதிற் படும்படி) கூறுதலும், 

    தருவளை தொனித்திடுதல் - கொடுக்கின்ற சங்கு ஒலித்தலும், 

    கொம்பு கிடுமுடி முரசு தப்பட்டை ஒலி - கொம்பும் கிடு முடியும் முரசும் தப்பட்டையும் ஆகிய இவற்றின் ஒலியும் 

    வல்வேட்டு தனிமணி முழக்கு எழுதல் - விரைந்து மணந்து கொண்ட ஒப்பற்ற மங்கல வாத்தியம் முழங்குதலும், 

    இவையெலாம் ஊர்வழி தனக்கு ஏக நன்மை என்பர் - இவை யாவும் ஊர்ச்செலவுக்கு நல்லது என்று அறிஞர் கூறுவர்.


62. சகுனம் - 1

 

                           62. சகுனம் - 1


"சொல்லரிய கருடன்வா னரம்அரவம் மூஞ்சிறு

     சூகரம் கீரி கலைமான்

  துய்யபா ரத்வாசம் அட்டைஎலி புன்கூகை

     சொற்பெருக மருவும் ஆந்தை


வெல்லரிய கரடிகாட் டான்பூனை புலிமேல்

     விளங்கும்இரு நா உடும்பு

  மிகவுரைசெய் இவையெலாம் வலம்இருந் திடமாகில்

     வெற்றியுண் டதிக நலம்ஆம்;


ஒல்லையின் வழிப்பயணம் ஆகுமவர் தலைதாக்கல்,

     ஒருதுடை யிருத்தல், பற்றல்,

  ஒருதும்மல், ஆணையிடல், இருமல், போ கேலென்ன

     உபசுருதி சொல்இ வையெலாம்


அல்லல்தரும் நல்லஅல என்பர்; முதி யோர்பரவும்

     அமலனே! அருமை மதவேள்

  அனுதினமும் மனதில்நினை தருசதுர கிரிவளர்

     அறப்பளீ சுரதே வனே!"


இதன் பொருள் ---

முதியோர் பரவும் அமலனே --- அறிவில் சிறந்த பெரியோர் வணங்கித் துதிக்கின்ற தூயவனே!, 

அருமை மதவேள் --- அருமை மதவேள் என்பான், அனுதினமும் மனதில் நினைதரு --- எக்காலத்தும் உள்ளத்தில் வழிபடுகின்ற,   சதுரகிரி வளர் அறப்பளீசுர தேவனே --- சதுர கிரியில் எழுந்தருளிய அறப்பளீசுர தேவனே!

சொல்அரிய கருடன் --- சொல்லுதற்கு அரிய கருடன், 

வானரம் --- குரங்கு, 

அரவம் --- பாம்பு, 

மூஞ்சிறு --- மூஞ்சுறு, 

சூகரம் --- பன்றி, 

கீரி - கீரி, 

கலைமான் --- கலைமான், 

துய்ய பாரத்வாசம் --- தூய்மை பொருந்திய கரிக்குருவி என்றும், வலியன் குருவி என்றும் அழைக்கப்படுகின்ற ஆனைச் சாத்தன் என்னும் பறவை,

அட்டை --- அட்டை, 

எலி --- எலி, 

புன்கூகை --- இழிந்த கோட்டான், 

சொல்பெருக மருவும் ஆந்தை --- அதிகம் பேசப்படும் ஆந்தை, 

வெல் அரிய கரடி --- வெல்லுதற்கு அரிய கரடி, 

காட்டு ஆன் --- காட்டுப் பசு, 

பூனை --- பூனை, 

புலி --- புலி,  

மேல் விளங்கும் இரு நா உடும்பு --- மேலாக விளங்குகின்ற இரண்டு நாக்குகளை உடைய உடும்பு, 

மிக உரைசெய் இவையெலாம் --- என்று மிகுதியாகச் சொல்லப்படும் இவை யாவும், 

வலம் இருந்து இடம் ஆகில் வெற்றி உண்டு --- வலப்பக்கத்தில் இருந்து இடப்பக்கம் சென்றால் வெற்றி உண்டாகும்.

அதிக நலம் ஆம் --- மிகுந்த நலமும் உண்டாகும், 

ஒல்லையின் வழிப்பயணம் ஆகும் அவர் தலை தாக்கல் --- விரைந்து வழிப்பயணம் செல்வோரின் தலையில் இடித்தல், 

ஒரு துடை இருத்தல் --- ஒற்றைக் காலில் நிற்றல், 

பற்றல் --- வந்து கையைப் பிடித்தல், 

ஒரு தும்மல் --- ஒற்றைத் தும்மல், 

ஆணையிடல் --- ஆணையிடுதல், 

இருமல் --- இருமுதல், 

போகேல் என்ன உப சுருதி சொல் --- போகாதே என்று காதில் விழும்படியாகக் கூறுதல்,

இவை எல்லாம் அல்லல் தரும் --- இவைகள் எல்லாம் அல்லலைத் தருபவை, 

நல்ல அல என்பர் --- நன்மையை விளைப்பன அல்ல என்று (அறிவில் சிறந்த முதியோர்) கூறுவர்.

விளக்கம் - சகுனம் என்னும் சொல்லுக்கு பறவை என்பது பொருள். பறவைகள் வலம் இருந்து இடமாதல் முதலிய நன்மை தீமைக் குறி என்று பொருள். நிமித்தம் என்றும் பொருள்படும். துர் நிமித்தம், நல்நிமித்தம் என்று சொல்லப்படும். 

உற்பாதம் என்பது விளையப் போகும் தீமைகளை அறிவிக்கும் குறி என்று சொல்லப்படும்.


"நான்" கலந்து பாடவேண்டும்.

 

"நான்" கலந்து பாட வேண்டும்

-----

தம்மைச் சார்ந்தவர்கள் இன்பம் அடைய வேண்டுமென்று பல வகையிலே ஞானிகள் உபதேசம் செய்வார்கள். "நான் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்" என்று நமது கருமூலம் அறுக்கவந்து அவதரித்த திருமூல நாயனார் இதற்கு வழிகாட்டி அருளினார். குருவாக உள்ளவர்கள் தம்முடைய சீடர்களுக்கு மந்திரோபதேசம் செய்வதன் மூலம் அருள் பாலிக்கலாம். கண்களினால் அவர்களைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அவர்களுக்கு ஞானம் உண்டாகும்படியும் செய்யலாம். அவர்களைத் தொட்டு அருள் ஊட்டலாம். நலம் ஏற்பட வேண்டுமென்று நினைத்தும் அருளை வழங்கலாம். இவை யாவும் அவர்கள் காலத்திலேயே வாழ்ந்த மக்களுக்குத்தான் பயன்படும். இறைவனைப் பாமாலைகளால் வழிபட்டுத் தமது காலத்தில் வாழ்ந்திருந்த மக்களை நல்வழிப்படுத்தி ஈடேற்றி, எதிர்காலத்தில் தோன்றக் கூடிய மக்களுக்கும் பயன்படும் வகையில் பாமாலைகள் பலவற்றைத் தொடுத்து வைத்துச் சென்று இருக்கிறார்கள் அருளாளர்கள். பூமாலைகள் சிறிது நேரத்தில் வாடிவிடும். பாமாலைகள் என்றுமே வாடாத மாலைகள். அவற்றை "மாத்ருகா புஷ்ப மாலை" என்று சிறப்பித்துப் பாடி உள்ளார் அருணகிரிநாதப் பெருமான். அவற்றின் வாயிலாக நாம் பெறும் உபதேசங்களும் அறிந்து கொள்ளும் நுட்பங்களும் பல.

உபதேசம் பெறுவதற்குத் தகுதி உள்ளவர் இன்னார் என்ற வரையறை உண்டு. எந்த உபதேசத்தைச் சொன்னாலும், இதற்கு முன் இன்ன இன்ன தெரிந்து கொண்டவன் இதற்கு அதிகாரியாவான் என்று சொல்வது பெரியவர்கள் வழக்கம். அருணகிரிநாதரும் பாமாலைகளைக் கற்றுக் கொள்பவர் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று தெளிவுபடுத்துகிறார். "நீங்கள் இந்த முறையில் பாமாலையைக் கற்றுக் கொள்ளாமல் இருக்கிறீர்களே!" என்ற போக்கில் சொல்லி, அந்தத் தகுதி இன்னதென்று "அழித்துப் பிறக்க ஒட்டா அயில்வேலவன் கவியை அன்பால் எழுத்துப் பிழ அறக் கற்கின்றிலீர்" என்னும் அருள்வாசகத்தின் மூலம் புலப்படுத்துகிறார்.

பாமாலை சூட்டப் பெறுபவன் இறைவன். அகத்திய முனிவருக்குத் தமிழ் இலக்கணத்தைச் சொன்ன பெருமான். பார்வதி திருமணத்தின்போது எல்லா மக்களும், எல்லாத் தேவர்களும் திருக்கயிலைக்குச் சென்றார்கள். கூட்டம் அதிகமானதால் வடதிசை தாழ்ந்து, தென்திசை உயர்ந்து போயிற்று. பூமியைச் சமநிலையில் வைக்க எண்ணிய இறைவன் அகத்திய முனிவரைத் தென்திசைக்குப் போகும்படி பணித்து அருளினான்.  தமிழ் பேசவும், தமிழ் பேசுகிறவர்களின் கருத்தைப் புரிந்து கொள்ளவும் வல்லவராய் அவர் வடக்கே இருந்து தெற்கே வந்தார். இலக்கண அறிவு இல்லாவிட்டால் ஒரு மொழியிலுள்ள குறைபாடு தெரியாது. எந்த சமயத்தில் நாம் வழுக்கி விழுவோமோ தெரியாது. உடலுக்கு எலும்பு பலம் அளிப்பது போல இலக்கணம் மொழிக்குப் பலம் அளிக்கும். அத்தகைய இலக்கண அறிவை அகத்திய முனிவர் வேண்ட, அதனை அவருக்கு முருகப் பெருமான் அருளினான். சிவபெருமான் அவருக்குத் தமிழ் கற்றுக் கொடுத்தான். அவர் பிள்ளையாகிய முருகன் அந்த மொழியின் இலக்கணத்தை அவருக்கு அருளினான். "குறுமுனிக்கும் தமிழ் உரைக்கும் குமர! முத்தம் தருகவே" என்பது பிள்ளைத்தமிழ். "சிவனை நிகர் பொதியவரை முனிவன் அகம் மகிழ, இரு செவி குளிர இனிய தமிழ் பகர்வோனே" என்று பாடி உள்ளார் அருணகிரிநாதப் பெருமான்.

"ஓதி உணர்ந்தும் பிறர்க்கு உரைத்தும் தான் அடங்காப் பேதையில் பேதையர் இல்" என்கிறார் திருவள்ளுவ நாயனார். ஓதிய நூல்களை உணரவேண்டும். உணராமலேயே ஓதிக் கொண்டு இருப்பதில் பயனில்லை. உணர்ந்ததைப் பிறருக்கு எடுத்துச் சொல்ல வேண்டும். சொல்லுபவர் மனம் அடங்கியவராக இருக்க வேண்டும். “சினம் அடங்கக் கற்றாலும், சித்தி எல்லாம் பெற்றாலும், மனம் அடங்கக் கல்லார்க்கு வாய் ஏன் பராபரமே” என்று, மனம் செம்மை பெறாதவர்கள் பேசுவதால் என்ன பயன் என்று வினவுகிறார் தாயுமான அடிகளார். அந்த வகையில், முருகப்பெருமானிடம் இலக்கணத்தைக் கற்றுக் கொண்டு தமிழ் மொழியிலே பெரிய புலவரான அகத்தியர் அழகிய இலக்கணம் ஒன்றைத் தமிழில் வடித்துத் தந்தார். அதற்கு அகத்தியம் என்று பெயர்.

அகத்தியருக்குத் தமிழ் இலக்கணத்தைக் கற்றுக் கொடுத்த முருகப் பெருமானைப் பற்றிய தமிழ்ப் பாட்டைப் பாடும்போது பிழையோடு பாடலாமா? அருணகிரிநாதப் பெருமான் தமிழிலே வல்லவர். "அருணதள பாதபத்மம் அது நிதமுமே துதிக்க அரிய தமிழ்தான் அளித்த மயில்வீரா" என்று தமக்கு அருள் புரிந்த முருகனைப் போற்றி உள்ளார். அந்த முருகன் அகத்திய முனிவருக்கே இலக்கணம் கற்றுக் கொடுத்தவன். அத்தகைய முருகன் மீது பாடப் பெற்றப் பாட்டைப் பிழையின்றிப் படிக்கக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

"அழித்துப் பிறக்க ஒட்டாஅயில் வேலன் கவியை, அன்பால்

எழுத்துப் பிழைஅறக் கற்கின்றிலீர்! எரிமூண்டது என்ன

விழித்துப் புகைஎழப் பொங்குவெங் கூற்றன் விடும் கயிற்றால்

கழுத்தில் சுருக்கிட்டு இழுக்கும் அன்றோ கவி கற்கின்றதே?"

என்று அருணகிரிநாதர் பாடி உள்ள கந்தர் அலங்காரப் பாடலைக் கருத்து ஊன்றி ஓதிச் சிந்திக்க வேண்டும். "பழுது அற ஓதிக் கடந்து, பவ வினை தீரத் துறந்து" என்றும் திருப்புகழில் அருணகிரிநாதர் அறிவுறுத்துகின்றார்.

அஞ்ஞானம் அல்லது அவித்தையினால் நாம் உலகத்தில் பிறக்கின்றோம். அவித்தை அழிந்தால், அறியாமை ஒழிந்தால், ஞானம் பிறந்து, பிறப்பு ஒழியும். ஞானமே முருகன் திருக்கரத்தில் வேலாக அமைந்து இருக்கிறது. அந்த ஞானவேலினால் அஞ்ஞானம் தொலையும்; அதனால் பிறவி போகும். "வினை ஓடவிடும் கதிர்வேல்" என்பது கந்தர் அனுபூதி. "வேலுண்டு வினை இல்லை" என்பது ஆத்த வாக்கியம். "எனது தீவினை எல்லாம் மடிய நீடுதனி வேல்விடு மடங்கல் வேலா?" என்கிறார் பழனித் திருப்புகழில். மடங்கல் என்பதை, மடம்+கல் என்று பிரித்துப் பொருள் கொள்வோமானால், (மடம்-அறியாமை; கல்-தோண்டி எடுத்து நீக்குகின்ற) அறியாமையை நீக்குகின்ற  வேலை உடையவரே என்று பொருள்படும். “மடங்கல் வேலா” என்பதற்கு சிங்கத்திற்கு நிகரான வேலாயுதரே என்றும் பொருள் கூறலாம்.

கற்பது எப்படி என்று சற்று சிந்திக்க வேண்டும். ஒரு முறை படிப்பது, பலமுறை படித்து மனனம் பண்ணுவது, பொருளைத் தெரிந்து கொள்வது முதலாகக் கற்பதில் பல படிகள் உண்டு. கல்வி அனுபவமாக மாறும் போதுதான் அது முற்றுப் பெறும். உண்மையான படிப்பு, படித்த உண்மையைத் தெளிந்து அடங்கும்போது தான் நிறைவேறும். இறைவனுடைய பொருள்சேர் புகழைக் கற்றுக் கேட்டு உணர்ந்து, அதனால் இன்பத்தை அனுபவிப்பது கல்வியால் ஆய பயன். அந்த அனுபவ நிலை வந்துவிட்டால் கல்வி நிறைவை அடைந்துவிட்டதாகக் கொள்ளலாம்.

பழங்காலத்தில் சனகாதியர் என்று நான்கு ஞானிகள் இருந்தார்கள். அவர்கள் கல்லாதது, கேளாதது ஒன்றுமே இல்லை. நான்கு வேதங்கள், ஆறு அங்கங்கள்  முதலாக அனைத்தையும் கற்றவர்கள். அப்படியிருந்தும் அவர்களுக்கு ஐயம் நீங்கினபாடில்லை. அனுபவ நிறைவு உண்டாகவில்லை. ஐயத்தைத் தெளிவிக்க வேண்டும் என்று கற்றவர்களை நாடிச் சென்றால், அவர்கள் எல்லாம் தாம் கற்றதையே விரித்துக் கூறிக் கொண்டு இருப்பார்கள். அறிவு நிறையப் பெற்றவர்களால் மட்டுமே ஐயத்தை நீக்கித் தெளிவு உண்டாக்க முடியும். நிறை அறிவு அல்லது பரிபூரண அறிவு வடிவாக உள்ளவன் இறைவன். "அறிவும் அறியாமையும் கடந்த அறிவு திருமேனி என்று உன் அருண சரணாரவிந்தம் என்று பணிவேனோ" என்று பாடுகிறார் அருணை அடிகள்.  முருகப் பெருமானை  "முதுஞான சொருபகிரி" என்கிறார். ஞானம் - அறிவு. அறிவு சிறிது சிறிதாக நமக்கு வளர்ச்சி உறுகின்றது. இறைவனிடம் உள்ளது முற்றறிவு, பேரறிவு. தானே எல்லாவற்றையும் அறிவது முழுஞானம். பழுத்தஞானம். அந்த ஞானமே இறைவனுக்கு வடிவம். நம்மைப் போன்று, ஏழு தாதுக்களால் ஆன உடம்பு இறைவனுக்கு இல்லை.

"ஞானந்தான் உருவாகிய நாயகன் இயல்பை

யானும் நீயுமாய் இசைத்தும் என்றால் அஃது எளிதோ?

மோனம் தீர்கலா முனிவரும் காண்கிலர், முழுவதும்

தானும் காண்கிலன் இன்னமும் தன் பெரும் தன்மை".   --- கந்தபுராணம்.


அறிவே சொரூபமாகிய ஆண்டவனை அறிவினாலேயே தான் அறியவும் அடையவும் முடியும்.

"ஞானமே வடிவாய்த் தேடுவார் தேடும்

      நாட்டமே! நாட்டத்துள் நிறைந்த

வானமே! எனக்கு வந்துவந்து ஓங்கும்

      மார்க்கமே! மருளர்தாம் அறியா

மோனமே! முதலே! முத்திநல் வித்தே!

      முடிவிலா இன்பமே! செய்யும்

தானமே! தவமே! நின்னைநான் நினைந்தேன்,

      தமியனேன் தனை மறப்பதற்கே."        --- தாயுமானார்.

சனகாதியர் அறிவு வடிவாகிய, ஞானமே வடிவாகிய இறைவனைச் சரண் அடைந்தார்கள்.  கல்லால மரத்தின் அடியில் அமர்ந்து அவர்களுடைய சந்தேகத்தைச் சின்முத்திரையினால் விளக்கினான் இறைவன். பேசாத பேச்சினாலே அந்த முனிவர்களுடைய சந்தேகம் தீர்ந்தது. வாக்குக்குள் அகப்பட்ட எல்லாவற்றையும் கல்வி கேளிவியால் உணர்ந்திருந்த அந்த நால்வரும், வாக்கு இறந்த மோன உபதேசத்தால் தெளிவு பெற்றார்கள்.

“கல்லாலின் புடைஅமர்ந்து நான்மறை 

ஆறங்கம் முதல் கற்ற கேள்வி

வல்லார்கள் நால்வருக்கும் வாக்ககு இறந்த 

பூரணமாய் மறைக்கு அப்பாலாய்

எல்லாமாய் அல்லதுமாய் இருந்த த(ன்)னை 

இருந்தபடி இருந்து காட்டிச்

சொல்லாமல் சொன்னவரை நினையாமல் 

நினைந்துபவத் தொடக்கை வெல்வாம்"

என்று பரஞ்சோதி முனிவர் திருவிளையாடல் புராணத்தில் பாடுகிறார்.

கேள்வி எப்பொழுது முடிவு பெறும்? கேளாத நிலையில் தான் முடிவு பெறும். வாக்கு எப்பொழுது முடிவு பெறும்? வாக்கு இல்லாத இடத்திலேதான் முடிவு பெறும். ஆகவே அந்த நிலையை அடைகின்ற வரையிலும் நாம் கற்கின்ற கல்வி எல்லாம் முடிவு பெறவில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும்.

இறைவன், கல்வியினால் அறிந்துகொள்ள முடியாத பொருள். அறிந்தேன் என்று கூறிக் கொள்பவர்களாலும் அறியப்படாத பொருள். 'அறியவில்லையே, அறியவில்லையே' என்று ஏங்கி அவனை அறிய வேண்டுமென்ற ஆர்வத்தோடு அலைந்து கொண்டு இருக்கிறவர்களுடைய அறிவுக்குப் புலனாகின்ற பொருள். எவன் எல்லாவற்றையும் நன்றாகப் படித்து விட்டேன் என்று சொல்லுகிறானோ அவன்தான் உண்மைப் பொருளை அறியாதவன். அறிந்தபோது அனுபவம் தோற்றி, மோனம் தலைப்படும். "கல்வி என்னும் பல்கடல் பிழைத்தும்" என்றார் மணிவாசகப் பெருமான். "கற்ற கலையால் நிலைதான் காணுமோ? காண்பது எல்லாம் அற்ற இடத்தே வெளி ஆம் அன்றோ பராபரமே" என்கிறார் தாயுமான அடிகளார். "கற்றாரை யான் வேண்டேன், கற்பனவும் இனி அமையும்" என்கிறார் மணிவாசகப் பெருமான். எனவே, கற்பது எப்படி என்று இப்போது விளங்கும்.

இறைவன் அருட்புகழை நூல்களின் வாயிலாகக் கற்றதுமே பாட வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறோம். நாம் பாடினால் அவ்வளவாக இனிக்கிறது இல்லை. ஆனால் இறைவனைப் பாடினால் இனிக்கிறது என்று பெரியவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள். பாடுகின்ற பாடலின் பொருளை உணர்ந்து, அதன் கருத்தாக உள்ள இறைவன் நமது கருத்தோடு இணைந்து நிற்கும்படி நாமும் பாடினால் அப்போது நமக்கும் இனிக்கும். அவர்கள் சொன்னது உண்மை என்று விளங்கும்.

மணிவாசகர் பாடி அருளிய திருவாசகப் பாடல்களை பலரும் பாடிக் கொண்டுதான் இருக்கின்றார்கள். "திருவாசகத்துக்கு உருகார் ஒரு வாசகத்துக்கும் உருகார்" என்றும் சொல்கிறார்கள். அப்படிச் சொல்பவர்களில் பலரும் உருகித்தான் பாடினார்களா என்றால், இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். விதவிதமான மெட்டுகளில் பாட வேண்டும் என்ற முனைப்பு இருப்பதால், பாடலின் பொருள் உள்ளத்தில் விளங்குவது இல்லை. திருவாசகம் திருவாசகமாக இருக்கின்றது. பாடுபவர் பாடுபவராக இருக்கின்றார். பாடுபவர் திருவாசகத்தோடு ஒன்றவில்லை, கலக்கவில்லை.

  வள்ளல்பெருமான் திருவாசகத்தை அனுபவித்தார். திருவாசகம் அவருக்கு இனித்தது, உவட்டாமல் இனித்தது. நான் பாடுகின்றேன் என்ற எண்ணம் இல்லாமல், பாடலின் பொருளிலே உள்ளம் தோய்ந்ததால் இனித்தது என்கிறார்.

"வான் கலந்த மாணிக்க வாசக! நின் வாசகத்தை

நான்கலந்து பாடுங்கால் நற்கருப்பஞ் சாற்றினிலே

தேன்கலந்து பால்கலந்து செழுங்கனித்தீஞ் சுவை கலந்துஎன்

ஊன்கலந்து, உயிர்கலந்து உவட்டாமல் இனிப்பதுவே"

அவருக்கு மட்டும் இனிக்கின்றது திருவாசகம்.  நமக்கு அப்படி இனிக்காமல் போவது ஏன்?

நான் அன்பர் ஒருவரின் வீட்டுக்குச் சென்றேன். அவர்கள் எனக்குக் குடிக்கக் காபி தந்தார்கள். அதைக் கொஞ்சம் குடித்தபோது இனிப்புத் தெரியவில்லை. எனது முகக் குறிப்பை அறிந்து கொண்ட அன்பர், “சர்க்கரை அடியில் இருக்கும். கலந்திருக்காது.  கலந்து குடியுங்கள்" என்றார். காபியை இன்னொரு குவளைக்கு மாற்றியபோது, அடியில் சர்க்கரை இருப்பது தெரிந்தது. கலக்கினேன். சர்க்கரை தன் உருவம் தோற்றாமல் பாலிலே கலந்துவிட்டபோது காபி இனித்தது. சர்க்கரை வேறு, காபி வேறாக இருந்தால் இனிக்காது. 'நான் பாடுகின்றேன்' என்ற முனைப்பு இல்லாமல், பாடலின் பொருளோடு கலந்து யார் பாடுகிறார்களோ அவர்களுக்கு பாட்டு இனிக்கும். "நான் கலந்து பாடுங்கால்” என்று வள்ளல்பெருமான் சொல்வதை ஊன்றிக் கவனிக்க வேண்டும்.

மனிதனுக்கு மரணத்தைவிட மிகத் துன்பமானது எதுவும் இல்லை. "சாதலின் இன்னாதது இல்லை" என்று திருவள்ளுவ நாயனார் பேசுகிறார். சாகிறவன் மரணத் தருவாயில் எப்படித் துன்பப்படுவானோ நமக்குத் தெரியாது. செத்தவர்கள் யாரும் தாங்கள் பட்ட வேதனையைத் திரும்பி வந்து சொன்னது இல்லை. ஆனால் சாகும் தறுவாயில் இருக்கிறவன் படுகிற பாட்டைக் கண்ணால் பார்க்கிறவர்களுக்கு மரண அவத்தை எவ்வளவு கடுமையானது என்று ஒரளவு ஊகிக்க முடியும். இறக்கும் நிலையில் இருப்பவன் வாயில் நுரை வருகின்றது. கண் பிதுங்குகிறது. நாக்கு வெளியே தள்ளுகிறது. காது கேளாமல் போய் விடுகிறது. கழுத்திலே கயிற்றைப் போட்டு முறுக்கினால் அப்படித்தான் நுரை தள்ளும் - கண் பிதுங்கும். மரண வேதனையில் தோற்றும் அறிகுறிகளும் கழுத்தில் கயிற்றை இறுக்கி முறுக்கினால் உண்டாகும் அறிகுறிகளும் ஒரே மாதிரியானவை.

தெரியாத பொருளையும், நுட்பமான பொருளையும் நாம் உணர்ந்து கொள்ளும்படி பருப்பொருளாகச் சொல்வது பெரியவர்கள் வழக்கம். மரணத்தை விளைவிக்கிறவன் இயமன் என்று சொல்வது மரபு. அவனுக்குக் கூற்றுவன் என்றும் ஒரு பெயர் உண்டு. கூறு போடுதல் என்றால் பிரித்து வைத்தல் என்று பொருள்.  உடம்பிலிருந்து உயிர் போகும் நேரம் வரும்போது, அது தானாகப் போகாது. உடம்பில் இருந்து கூறுபடுத்திக் கொண்டு போவது இயமனுக்கு விதிக்கப்பட்ட தொழில். இயமன் தனக்கு விதிக்கப்பட்ட தொழிலைச் செய்கிறான். அதனை அறியாமல் நாம் அவனைப் பாவி என்கிறோம். ஆனால், பெரியவர்கள் அவனைத் தருமராஜன் என்று சொல்வார்கள். அவர்கள் மரணத்தை வரவேற்கிறவர்கள். உடம்பினின்றும் உயிரைப் பிரிக்கும் கடமையை நிறைவேற்றுகின்றவன். ஆதலால் தருமராஜா என்கிறார்கள். நாமோ மரணத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறோம். அதனால் அவனை வைகிறோம்.

இயமன் எருமைக் கடாவின் மீது ஏறி வருவான். அவனுக்குக் கோரப் பற்கள் இருக்கும். அவன் பார்க்கும் போதே கண்கள் நெருப்புக்  கொப்புளிக்கும் - புகைவிடும். அவன் நம் கழுத்தில் சுருக்கிட்டு இழுக்கப் பாசக் கயிற்றைக் கையில் வைத்திருக்கிறான் என்றெல்லாம் சொல்லும்போதே நமது உள்ளத்தில் பயம் உண்டாகிறது. மரணம் பயம் உடையது என்று எண்ணுகிற நமக்குக் இயமனும் அச்சம் தரும் கோலத்துடன் இருக்கிறான்.

"தோற்றம் உண்டேல் மரணம் உண்டு" என்பது சுந்தரர் தேவாரம். அப்படி இருக்க மரணத்தைக் கண்டு ஏன் பயப்பட வேண்டும்? மரணத்தை வரவேற்கத் தானே வேண்டும்  என்று கூறலாம். மரணத்தைப் பற்றிய பயன் உண்டானால்தான் அதில் இருந்து விடுதலை பெறவேண்டும் என்ற ஆசை தோன்றும். மரணம் இல்லாப் பெருவாழ்வை அருள்கின்ற இறைவனிடத்தில் பத்தி உண்டாகும். காலனால் உண்டாகும் பயத்தை எடுத்துச் சொல்லி, அந்தப் பயத்தைப் போக்குகின்ற  இறைவனிடத்தில் பத்தியை உண்டாக்கி வந்தார்கள், நம் பெரியோர்கள். பத்தியை மிகுவிப்பவை அருளாளர்கள் பாடிய அருட்பாடல்கள்.

பத்திச் சுவை ததும்ப அருளாளர்கள் பாடி வைத்துச் சென்ற அருட்பாடல்களை அவற்றின் பொருளை உணர்ந்து ஓதி வழிபடுதல் வேண்டும். வித்தையைக் காட்டுவது கூடாது. 'நான் பாடுகின்றேன்' என்பதை மறந்து, பாடலோடு ஒன்றிப் பாடுதல் வேண்டும். 'நான்' என்பது தோன்றக் கூடாது. அது பாடலின் பொருளோடு கலந்துவிட வேண்டும். "நான் கலந்து பாடுங்கால்" என்று வள்ளல்பெருமான் அருளியதைச் சிந்திக்கவேண்டும். பொருள் உணர்ந்து ஓதி நாம் உருகுவதோடு கேட்பவர்களையும் உருகச் செய்தல் வேண்டும். "படித்தாலும், படிக்கப் பக்கம் நின்று கேட்டாலும், பரிந்து உள் உணர்ந்தாலும் ஈர்த்தாலும் பிடித்தாலும் கட்டி அணைத்தாலும் இத்தனைக்கும் தித்திக்கும் இனித்த சுவைக் கரும்பே" என்கிறார் வள்ளல்பெருமான்.

எனவே, எழுத்துப் பிழை இன்றி, பாடலின் பொருளை உணர்ந்து ஓதி நலம் பெறுதல் வேண்டும். பிறரையும் நலம் பெறுவித்தல் வேண்டும். "சொல்லிய பாட்டின் பொருள் உணர்ந்து சொல்லுவார் செல்வர்" என்பது மணிவாசகம். பொருள் உணர்ந்து ஓதி, அருள்நலத்தைப் பெறுவோம்.

நாட்டின் சிறப்பு

 

நாட்டின் சிறப்பு.

----

"தள்ளா விளையுளும், தக்காரும், தாழ்வு இலாச்

செல்வரும் சேர்வது நாடு".

இத் திருக்குறளின் வழி, ஒரு நாடு என்பது எப்படிப்பட்டதாக இருக்கவேண்டும் என்று திருவள்ளுவ நாயனார் காட்டினார். 

நுகர்வுக்குரிய குறையாத விளைபொருள்களும், தகுதி உடைய சான்றோரும், குறைவில்லாத செல்வம் படைத்தவர்களும் ஒருங்கு சேர்ந்து இருப்பது நாடு ஆகும். கேடு இல்லாத செல்வம் என்றால், வழங்க வழங்கக் குறையாத செல்வம் என்று பொருள். "கேடு இல் விழுச் செல்வம் கல்வி ஒருவற்கு மாடு" என்று பிறிதொரு திருக்குறளில் நாயனார் காட்டினார். மாடு என்றால், செல்வம் என்று பொருள். மற்றைய பொருட்செல்வமோ கீழ்மக்களிடத்தும் உள்ளது என்பதைக் காட்ட, "பொருட்செல்வம் பூரியார் கண்ணும் உள" என்றார். "பூரியார்" என்றது அறிவு ஒழுக்கங்களால் மேன்மை பெறாதவர் என்று பொருள்.

"வேழம் உடைத்து மலைநாடு; மேதக்க

சோழவளநாடு சோறு உடைத்து; --- பூழியர்கோன்

தென்னாடு முத்து உடைத்து; தெண்ணீர் வயல்தொண்டை

நன்னாடு சன்றோர் உடைத்து".

சேர, சோழ, பாண்டிய மற்றும் தொண்டை நாடுகளின் சிறப்புக் குறித்து, ஔவையார் பாடிய தனிப்பாடல்களில் ஒன்று இது. சேரநாடு யானைகள் மிகுந்து இருப்பது. மேன்மை உடைய சோழவளநாடு நெல்வளத்தை உடையது. பாண்டியனது தென்னாடு முத்து விளையும் சிறப்பை உடையது. நீர்வளம் மிக்க வயல்களால் சூழப்பட்டு உள்ள தொண்டை நாடு சான்றோரை உடையது என்பது இப் பாடலின் வெளிப்படையான பொருள்.

ஔவைப் பிராட்டி, நம்மை உய்த்து உணரச் செய்த பொருள் ஒன்று இப் பாட்டில் உள்ளது. தொட்ணை நாட்டில் வாழும் சான்றோர்களைக் குறித்துப் பாடிய ஔவையார், மற்ற நாடுகளில் உள்ள விளைபொருள்கைக் குறித்துப் பாடினார் என்பது ஏற்புடைதாக இல்லை. "தொண்டை நாடு சான்றோர்களை உடையது" என்று வெளிப்படையாகச் சொன்னதை வைத்து,  மற்றதை உய்த்து உணரச் செய்தார். தொண்டை வளநாட்டின் அருமை பெருமைகளைப் பலவாறாகப் பாடிய தெய்வச் சேக்கிழார் பெருமான், தொண்டை நாட்டின் பெருமை சொல்லளவில் அடங்காது என்பதால், "தீய என்பன கனவிலும் நினையாச் சிந்தைத் தூய மாந்தர் வாழ் தொண்டை நன்னாட்டு இயல்பு சொல் வரைத்தோ?" என்று முடித்தார். விளக்கத்தை, பெரியபுராணம், திருக்குறிப்புத் தொண்ட நாயனார் வரலாற்றில் காண்க.

மலைநாடு என்பது சேரநாடு எனப்படும். இப்போதைய கேரளம் இது. வேழம் உடைத்து. வேழம் என்றால் யானை மட்டும் அல்ல, கரும்பு என்றும், இசை என்றும் பொருள் உண்டு. இனிமையான மக்களை உடையது சேரநாடு. நடுநாட்டில் அவதரித்து, சோழ நாட்டுத் திருத்தலமாகிய திருவாரூரில் வாழ்ந்திருந்த சுந்தரமூர்த்தி நாயனார், சேரநாட்டில் அவதரித்த, சேரமான் பெருமாள் நாயானர் என்று போற்றப்பெறும் பெருமாக்கோதையார் என்பவருக்கு இனிய நண்பராக இருந்தார். 

மேன்மை பொருந்திய சோழநாடு சோறு உடைத்து. "அன்னமய கோசம்" என்னும் தூல உடம்பைப் பெற்றுள்ள மக்களுக்கு, சோறு என்றவுடன், இந்த உடம்பு வளரத் துணைபுரியும் சோறு நினைவுக்கு வருவது இயல்பு.. ஆனால் அந்தச் சோறு, உடம்பு வளரத் துணை புரிவதுடன், உயிர் உணர்வும் வரளத் துணைபுரிவது என்பதுதான் உண்மை. சோழநாட்டில் நெல் நிறைய விளைவதால், சோறு உடையது என்பது அல்லாமல், அதற்கு ஒரு உள்ளுறை பொருளும் உள்ளது என்று அறிதல் வேண்டும். "உண்டி கொடுத்தோர் உயிர் கொடுத்தோரே" என்பது மணிமேகலைக் காப்பியம். உண்டி என்றால் உணவு என்று பொருள். உணவு இல்லாமல் எந்த உயிரும் வாழ இயலாது. உயிர் வாழ்வதற்கு அடிப்படைத் தேவை உணவு. மேலும் உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு இல்லாத நாடு, பொருளியல் வளம்பெற்ற நாடாகக் கருத இயலாது. உணவுப் பற்றாக் குறையே, நாட்டின் அமைதி இன்மைக்கும், சமூக விரோதச் செயல்களுக்கும் அடிப்படைக் காரணம். இது குறித்தே சோழநாட்டின் பெருமையைப் பின்வருமாறு கூறுகிறது "சோழமண்டல சதகம்" என்னும் நூல்.

"வேழம் உடைத்து மலைநாடு

மிகுமுத்து உடைத்து தென்னாடு;

தாழ்வில் தொண்டை வளநாடு

சான்றோர் உடைத்து என்று உரைத்தது அல்லால்

சோழன் புவிசோறு உடைத்து என்னும்

     துதியால் எவர்க்கும் உயிர்கொடுத்து

வாழும் பெருமைத் திருநாடு

      வளம்சேர் சோழ மண்டலமே."   --- சோழமண்டல சதகம்.

மலைநாடாகிய சேரநாடு யானைகளை உடையது. தென்னாடாகிய பாண்டி நாடு முத்து உடையது. தொண்டை நாடு சான்றோர் உடையது. சோழ வளநாடு சோறு உடையது. சோறு உயிர் கொடுப்பதால் எல்லாருக்கும் உயிர் கொடுத்து வாஅழும் பெருமையை உடையது சோழநாடு என்கிறது இப்பாடல்.

"சோறு" என்ற சொல்லுக்கு, "வீட்டின்பம்", "மோட்சம்" "முத்தி" என்றும் பொருள் உண்டு. "பாதகமே சோறு பற்றினவா தோள்நோக்கம்" என்பது மணிவாசகம். சோழநாட்டில்தான் சிவத் தலங்கள்,  முருகன் திருத்தலங்கள், திவ்விய தேசங்கள் நிறைந்துள்ளன. சைவத்தின் இராஜதானியான திருவாரூரும் உள்ளது. அங்கே கமலாலயம் உள்ளது. கமல+ஆலயம். ஆன்மாக்களின் இதய கமலத்தில் அஜபா நடனம் புரிபவர் தியாகராஜர். சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளைத் திருவாரூருக்கு வா என்று அழைத்து, பரவை நாச்சியாரை மணம் முடித்தான் இறைவன். பரவை நாச்சியார் கொண்ட ஊடலை மாற்ற,  இறைவன் இருமுறை தூதனாக திருவாரூர்த் திருவீதிகளில் நடந்ததால், அன்றைய இரவில் திருவாரூர் வீதிகள் சிவலோகமாக விளங்கின என்பார் தெய்வச் சேக்கிழார் பெருமான். வேதநெறிகளின் உண்மைப் பொருளின் படி வாழ்ந்து காட்டிய மனுநீதிச் சோழன் அரசு புரிந்தது திருவாரூரைத் தலைநகராக் கொண்டுதான். அப்பருக்கு திருக்கயிலைக் காட்சி கிட்டிய திருவையாறு என்னும் திருத்தலமும் இந்த நாட்டில் உள்ளது. சைவமுதல்வராகிய திருஞானசம்பந்தர் அவதரித்த சீகாழி உள்ளது. பாடல் பெற்ற சிவத்தலங்கள் 274-ல், 190 திருத்தலங்கள் சோழநாட்டில்தான் உள்ளன. பெருஞ்சிறப்பாக, சைவர்களுக்குக் கோயில் எனப்படும் "சிதம்பரம்" உள்ளது. வைணவர்களுக்குக் கோயில் எனப்படும் "திருவரங்கம்" உள்ளது. இன்னும் சொல்லிக் கோண்டே போகலாம். 

சோறு என்னும் சொல்லுக்கு, "அன்னம்" என்று வெளிப்படையாக ஒரு பொருள் உள்ளது. சோறு என்னும் சொல்லுக்கு, "வீட்டின்பம்" "மோட்சம்" என்றும் பொருள் உள்ளது என்று மேலே குறித்தேன். "அமுதம்" என்றும் ஒரு பொருள் உள்ளது. சோறு இடுவதை, "அமுது படைத்தல்" என்றுதான் வழங்குகின்றன நமது அருள்நூல்கள். அடியார்களுக்கு அமுது படைத்தலை, "அன்னம் பாலிப்பு" என்று உயர்வாகச் சொல்லுவர். விட்டின்பத்தை அருளுகின்ற இறைவனை "அமுதே, அமுதமே" என்றும் போற்றுதல் காண்க.

"அன்னம் பாலிக்கும் தில்லைச் சிற்றம்பலம்" என்று பாடினார். "தில்லையைத் தரிசிக்க மோட்சம்" என்னும் வழக்குச் சொல் இதற்குச் சான்று. "பாதகமே சோறு பற்றினவா தோள் நோக்கம்" என்னும் திருவாசகச் சொற்றொடரில், "சோறு" என்னும் சொல், "விட்டின்பம்" அல்லது "மோட்சம்" என்பதையே பொருளாக உடையது. 

தில்லையை வணங்க முத்தி. திருவாரூரில் பிறக்க முத்தி. சோழ நாட்டின் பெருமைக்கு இன்னும் என்ன வேண்டும்?. இத் தகைய சோழநாட்டில் வாழ்பவருக்கு வீட்டின்பம் அல்லது மோட்சம் உறுதி என்பதால், "சோழநாடு சோறு உடைத்து" எனப்பட்டது.

"பூழியர் கோன்" என்பது பாண்டிய மன்னனைக் குறிக்கும். தென்+நாடு = தென்னாடு. "தென்" என்றால் தெற்குத் திசை என்று பொதுவாகச் சொல்லுவர். அது பொருந்துமாயினும், அழகு அல்லது ஞானம் என்று பொருள்தான் சிறப்புடையது. ஞானம் விளைகின்ற நாடு பாண்டி நாடு. பாண்டி நாடு முத்து உடைத்து. பாண்டிய நாட்டின் ஒரு பகுதியான தூத்துக்குடியில் முத்துக் குளித்தல் இன்றும் நடைபெறுவதை அறிவோம். முத்து என்னும் சொல்லுக்கு, "வெளிப்படுவது" "விடுபடுவது" என்றும் பொருள் உண்டு. சிப்பியில் இருந்து வெளிப்படுவது முத்து எனப்பட்டது. 

"முத்தி" என்றால் விடுபடுதல், வெளிப்படுதல் என்று பொருள். பாசங்களில் இருந்து விடுபடுவது "முத்தி". எனவே, "முத்தி" என்பதன் பொருள் "பாசநீக்கம்" ஆகும். வாயிதழில் இருந்து அன்பின் வெளிப்பாடாக ஓசையுடன் வருவது "முத்தம்" எனப்படும். "முத்து" என்னும் சொல்லுக்கு, அழகு, அன்பு, கண்ணீர் என்றும் பொருள் உண்டு.

சிப்பியில் இருந்து விடுபட்டு வருகின்ற, வெளிப்படுகின்ற மணிக்கு "முத்து" என்று பெயர். உடல் சூட்டை வெளியேற்றுவது. கறையில்லாத மழைநீர்த் துளியானது, ஆவணிச் சுவாதியில், சிப்பியின் வயிற்றில் புகுந்து, கட்டித் தன்மையுடன் முத்தாக வெளிவரும். நவமணிகளில் மற்ற மணிகளை அணிவதில் குற்றம் உண்டாதலும் உண்டு. ஆனால், முத்து எல்லோரும் அணியும் அற்புத நலம் வாய்ந்தது.

கறையற்ற தெய்வநலம் பொருந்திய திருஞானசம்பந்தப் பெருமானுக்கு, இறைவன் முத்துப் பந்தரும், முத்துச் சிவிகையும், முத்துக் குடையும் அளித்த அருள்நலத்தை எண்ணிப் பார்த்தால் முத்தின் நலமும், சிறப்பும் விளங்கும்.

பிற மணிகள் பட்டை தீட்டினால் அன்றி ஒளி விடா. முத்து இயல்பாகவே ஒளி விடும். பட்டை தீட்ட வேண்டுவது இல்லை. முத்து நவமணிகளுள் சிறந்தது. முத்தினை உடம்பில் அணிந்து கொள்வதால் நன்மைகள் பல உண்டு. 

பலவிதமான முத்துக்களால் ஆன மாலைகளை அணிந்து கொண்டு, முருகப் பெருமான், தனது தேவிமார்களோடும், தனது அடியார்களோடும் எழுந்தருளி வந்து அருள் புரியவேண்டும் என்று அருணகிரிநாதப் பெருமான், ஒரு திருப்புகழ்ப் பாடலில் வேண்டி உள்ளார். இதனால் முத்தின் சிறப்பு விளங்கும்.

    

"கழைமுத்து மாலை, புயல்முத்து மாலை,

     கரிமுத்து மாலை, ...... மலைமேவும்

கடிமுத்து மாலை, வளைமுத்து மாலை,

     கடல்முத்து மாலை, ...... அரவு ஈனும்


அழல்முத்து மாலை, இவைமுற்றும் மார்பின்

     அடைவு ஒத்து உலாவ, ...... அடியேன்முன்,

அடர் பச்சை மாவில், அருளில் பெணோடும்,

     அடிமைக் குழாமொடு ...... அருள்வாயே."

இதன் பதவுரை ---

கழை முத்து மாலை --- கரும்பு தரும் முத்தால் ஆன மாலை, புயல் முத்து மாலை --- மேகம் தரும் மழைத் துளிகளால் ஆன முத்து மாலை, கரி முத்து மாலை --- யானையின் தந்தத்தில் பிறந்த முத்தால் ஆன மாலை, மலை மேவும் கடிமுத்து மாலை --- மலையில் உள்ள மூங்கில்களில் கிடைக்கும் சிறப்பான முத்தினால் ஆன மாலை, வளை முத்து மாலை --- சங்கிலிருந்து கிடைக்கும் முத்தால் ஆன மாலை, கடல் முத்து மாலை --- கடலில் பெறப்படும் சிப்பியின் முத்தால் ஆன மாலை, அரவு ஈனும் அழல் முத்து மாலை --- பாம்பு தரும் ஒளியுள்ள முத்தால் ஆன மாலை, இவை முற்றும் மார்பின் அடைவு ஒத்து உலாவ --- ஆக, எல்லா மாலைகளும் திருமார்பிலே முறையாகப் புரண்டு அசைய, அடியேன் முன் ---  அடியேனின் எதிரே  அடர் பச்சை மாவில் --- வலிமை மிக்க பச்சை நிறபுடைய குதிரை போன்ற மயிலில் அருள் இல் பெணோடும் --- அருளையே குடியாகக் கொண்ட வள்ளியம்மையாருடனும், தேவயானை அம்மையாருடனும், அடிமைக் குழாமொடு அருள்வாயே --- அடியார் திருக் கூட்டத்துடனும் வந்து அருள் புரிவாயாக

முருகவேள் உமைக்கும் ஒரு முத்தாய் முளைத்த முத்துக்குமாரசுவாமி. ஆதலின், இத்தனை விதமான முத்து மாலைகளுடன், தனியாக வராமல், தனது தேவிமார்களுடனும், தன்னை வழிபடும் அடியார் திருக்கூட்டத்துடனும் எழுந்தருளி வரவேண்டுகின்றார் அருணகிரிநாதப் பெருமான். உமாதேவியார் திருவுள்ளம் மகிழ்ந்து முருகப் பெருமானின் திருமேனி முழுதும் முத்தங்களைப் பொழிகின்றார். அந்த அன்பு முத்தங்களால் அகம் மகிழ்ந்த திருத்தணிகைப் பெருமான், தனக்கும் முத்தம் (முத்தி) தந்து அருளவேண்டும் என்பதாக, திருத்தணிகை முருகன் பிள்ளைத் தமிழில் ஒரு பாடல் பின்வருமாறு அமைந்துள்ளது.


"கஞ்ச முகத்தில் முழுமுத்தம்,

கண்ணில் ப(ன்)னிரண்டு உயர் முத்தம்,

கன்னத்தினில் ஆறு இருமுத்தம்,

கனிவாயினில் மூவிரு முத்தம்,


அஞ்சல் கரத்து ஆறு இரு முத்தம்,

அகன்ற பார்பில் ஓர் முத்தம்,

அம்பொன் புயத்து ஆறு இரு முத்தம்,

அழகுஆர் உந்திக்கு ஒரு முத்தம்,


தஞ்சத்து அருள் சேவடி மலரில்

தகவு ஆர் இரண்டு முத்தம் எனத்

தழுவிக் கவுரி அளித்து மகிழ்

தனயா! எனை ஆள் இனியோனே!


செஞ்சல் குறமின் முத்து உகந்த

சேயே! முத்தம் தருகவே!

தெய்வத் தணிகை மலைவாழும்

தேவே! முத்தம் தருகவே."

எல்லாவிதமான முத்துக்களுக்கும் விலை உண்டு. ஆனால், முருகப் பெருமான் தந்து அருளுகின்ற முத்தத்திற்கு (முத்திக்கு) விலைமதிப்பு இல்லை. ஒப்பற்றதும் விலைமதிப்பு அற்றதும் ஆனதொரு முத்தத்தை முருகப் பெருமான் தனக்குத் தந்து அருளவேண்டும் என்பதாக, திருச்செந்தூர் முருகன் பிள்ளைத் தமிழில் அமைந்துள்ளது ஒரு பாடல்.


"கத்தும் தரங்கம் எடுத்து எறியக்

கடுஞ்சூல் உளைந்து, வலம்புரிகள்

கரையில் தவழ்ந்து வாலுகத்தில்

கான்ற மணிக்கு விலை உண்டு;


தத்தும் கரட விகடதட

தந்திப் பிறைக்கூன் மருப்பில்விளை

தரளம் தனக்கு விலை உண்டு;

தழைத்துக் கழுத்து வளைந்தமணிக்


கொத்தும் சுமந்த பசுஞ்சாலிக்

குளிர் முத்தினுக்கு விலை உண்டு;

கொண்டல் தரு நித்திலம் தனக்குக்

கூறும் தரம் உண்டு; உன் கனிவாய்


முத்தம் தனக்கு விலைஇல்லை,

முருகா! முத்தம் தருகவே!

முத்தம் சொரியும் கடல் அலைவாய்

முதல்வா! முத்தந் தருகவே."


முருகப் பெருமானைப் புகழ்ந்து போற்றிய அருணகிரிநாதர், முருகப் பெருமான் தனது மணிவாயினால் முத்தம் தந்து அருளவேண்டும் என்றும் ஒரு திருப்புகழ்ப் பாடலில் "மணிவாயின் முத்தி தரவேணும்" என்று வேண்டி உள்ளார். இதற்கு, உபதேசப் பொருளை குருவாக எழுந்தருளி அருள் புரிந்து, முத்திக்கு வழிகாட்டவேண்டும் என்று பொருள்.

ஆன்மாவுக்கு இயற்கையாய் அமைந்துள்ள பாசபந்தங்களில் இருந்து விடுபடுகின்ற நிலையை "முத்தி" நிலை என்று சாத்திரங்கள் கூறும். ஞானமுத்தமிழை, சங்கப் புலவர்கள் நாற்பத்தொன்பதின்மரோடு, பாண்டிய நாட்டின் தலைநகரான மதுரையில், தலைமைப் புலவனாய் இருந்து ஆய்ந்தவன் சிவபெருமான். முருகப் பெருமானும் உருத்திரசன்மராக இருந்து தமிழை விளக்கம் காண வைத்தவர். முருகப் பெருமானைத் தமிழால் திட்டினாலும் கூட வாழவைப்பார். "முத்தமிழால் வைதாரையும் அங்கு வாழவைப்போன்" என்றார் அருணகிரிநாதர். "வைதல்" என்னும் சொல் பாண்டி நாட்டில் இன்றும் வழங்கப்படுகிறது.

அந்த ஞானமுத்தமிழ் ஊனினை உருக்கி, உள் ஒளி பெருக்கும். தமிழ் மிக இனிமையான அருள்மொழி. "இனிமையும் நீர்மையும் தமிழ் எனலாகும்" என்பது நிகண்டு. அந்த சீர்மிகு பாண்டிய நாட்டில் திருவாதவூரில் பிறந்த மணிவாசகர் இறையருளால் முத்தி நிலையைப் பெற்றார். அந்த மதுரையில் தான், தனது தொன்மைக் கோலத்தினை விடுத்து, சோமசுந்தரனாக சிவபெருமான் ஆட்சி புரிந்தான். அறுபத்துநான்கு திருவிளையாடலைப் புரிந்த சொக்கேசனுடைய அன்பு மீனாட்சி இன்றும் இன்றும் அருளாட்சி புரிகின்றாள். மீன் தனது பார்வையாலேயே முட்டையில் இருந்து குஞ்சுகளை விடுவிப்பது போல், அங்கயற்கண்ணி அம்மை தனது அருட்பார்வையால் ஆன்மாக்களை பந்தபாசங்களில் இருந்து விடுவித்து அருள் புரிகின்றாள். "பாண்டியனார் அருள்கின்ற முத்திப் பரிசு இதுவே" என்பது மணிவாசகம். எனவே,  பாண்டி நாடு முத்து உடைத்து எனப்பட்டது. 


திரு ஏகம்ப மாலை - 7

  "அன்ன விசாரம் அதுவே விசாரம், அது ஒழிந்தால், சொன்ன விசாரம் தொலையா விசாரம், நல் தோகையரைப் பன்ன விசாரம் பலகால் விசாரம், இப் பாவி நெஞ்சுக...