வள்ளிநாயகன் உபதேசித்தது ஒன்று

 

வள்ளிநாயகன் உபதேசித்தது ஒன்று

-----

 

     இந்த நாடு பல மொழிளையும், பல கலாசாரங்களையும் பின்பற்றும் மக்களைக் கொண்டது. மக்கள் என்றைக்கும் வாழ்வியலில் வெவ்வேறு விதமாகவே வாழ்ந்து வருகின்றனர். உணவு வகைகளும் கூட வேறுபடுகின்றன. ஆனால், அருளியலில் கன்னியாகுமரி முதல் இமயம் வரைக்கும் ஒரே நாடாகவே இருந்து வருகிறது. வடக்கே போனாலும், தெற்கே போனாலும், எந்த மொழி பேசுகிற பகுதிக்குச்  சென்றாலும் மனிதன் தன் வாழ்நாளில் பெற வேண்டிய பயன் நான்கு என்று சொல்வார்கள். தென்குமரியில் தமிழ் பேசும் மனிதன் அந்த நான்கையே சொல்வான். வடகோடியில் இருக்கிறவனும் அந்த நான்கையே சொல்வான். 

 

     வடக்கே உள்ளவர்கள் 'தர்மம் அர்த்தம் காமம் மோட்சம்' என்று சொல்வார்கள். தெற்கே உள்ள தமிழர் அவற்றையே 'அறம் பொருள் இன்பம் வீடு' என்று சொல்வார்கள். இவற்றை உறுதிப் பொருள் என்று சொல்வது வழக்கம். வடமொழியில் புருஷார்த்தம் என்பர். இந்த நான்கும் வாழ்க்கையின் பயன் என்ற கொள்கை பொதுவானது.  நாடு முழுமைக்கும் உரியவை என்று இந்த நான்கையும் சொல்லும் அந்தச் சட்டத்திற்கு வேதம் என்று பெயர். வேதம் வாழ்வியல் நூல். ஆகமம் வழிபாட்டியல் நூல். வேதம் அறத்தைச் சொல்லுவது. "வேதத்தை விட்ட அறம் இல்லை" என்பது திருமூலர் அருள்வாக்கு. ஆகமம் அறத்தின் வழி நின்று வழிபாடு ஆற்றுவதைச் சொல்லுவது. "ஆகமம் ஆகி நின்று அண்ணிப்பான்" என்பார் மணிவாசகர். வேதம் பொது நூல். ஆகமம் சிறப்பு நூல்.

 

"வேதமொடு ஆகமம் மெய்யாம் இறைவன்நூல்,

ஓதும் பொதுவும் சிறப்பும் என்று உள்ளன;

நாதன் உரை அவை நாடில் இரண்டு அந்தம்

பேதம் அது என்னில் பெரியோர்க்கு அபேதமே."

 

என்பது திருமூலர் அருள் வாக்கு.

 

     வேதமும் ஆகமும் உண்மையை எடுத்து உரைக்கும் நூல்கள் ஆகும். இவை இரண்டும் இறைவனால் அருளிச் செய்யப்பட்டவை. இவற்றுள் வேதம் பொதுநூல் என்றும், ஆகமம் சிறப்புநூல் என்றும் கருதப்படும். இவ்வாறே வேதாந்தம் சித்தாந்தம் என்னும் இரண்டு அந்தங்களும் இறைவனது மொழிகளே. சிலர் இவ்விரண்டும் ஒன்றுக்கு ஒன்று வேறுபட்டவை என்று கூறுவர். இவற்றின் உண்மைக் கருத்தை அறிந்த பெரியோர்களுக்கு இவ்விரண்டும் பேதம் அற்றவை என்பது விளங்கும்.

 

     நமது நாட்டில் எந்தப் பகுதியாக இருந்தாலும், எந்த மொழி பேசுபவராக இருந்தாலும், எந்த ஆசாரத்தை வைத்துக் கொண்டவர்களாக இருந்தாலும், அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்ற இந்த நான்கு புருஷார்த்தங்களும் எல்லோருக்கும் பொதுவானவை.

 

     நடுத்தெருவில் ஒருவன் இருந்தால் அவன் என்று சொல்வோம். ஒரு பொருள் இருந்தால் அது என்று சொல்வோம். அது, இது, உது என்று மூன்று விதமான சுட்டுச் சொற்கள் இருக்கின்றன. பக்கத்தில் இருக்கிறதை இது என்றும், தொலைவில் இருக்கிறதை அது என்றும், மேலே இருப்பதை உது என்றும் சொல்வது வழக்கம். இறைவன் மனத்திற்கும் பொறிக்கும் அப்பால் இருப்பதால் அவன் என்று சொல்கிறோம். வேதம் அவனை எப்படிச் சொல்கிறது?  'அது'என்று சொல்கிறது. வாக்கினாலே சுட்டிக்காட்ட முடியாதவன்; ஆகையாலே, 'அனுபவத்திலே நீயே கண்டுகொள்' என்று சொல்கிறது. அவனைச் சொல்லித் தெரிந்து கொள்ள முடியாது. அவனால் வரும் இன்பத்தையும் சொல்ல முடியாது. "அது ஆனால் அது ஆவர்,அதுவே சொல்லும்"என்கிறார் தாயுமானவர்.

 

     ஒர் விடுதியில் பத்து ஆண்கள் இருக்கிறார்கள். தன் கணவனைக் காணாத ஒரு பெண் அங்கே வருகிறாள். ஓர் அதிகாரி அந்தப் பெண்ணிடம், "இவன் உன் கணவனா? இவன் உன் கணவனா?” என்று கேட்டு வருகிறார். "இவன் அல்ல, இவன் அல்ல" என்று சொல்லிக் கொண்டே வருகிறாள். அந்தப் பத்துப் பேர்களுள் ஒருவன் அவளுடைய கணவன். அவனைச் சுட்டிக்காட்டி, "இவன் உன் கணவனா?" என்று கேட்கும்போது அவள் மெளனமாகத் தலை குனிந்து கொண்டு விடுவாள்.  "இவன் என் கணவன்" என்பதே அந்த மெளனத்தின் பொருள். பல பல பொருள்களை விரித்து விரித்துப் பேசுகிற வேதம் இறைவனைப் பற்றிச் சொல்ல வந்த இடத்திலே மெளனம் சாதிக்கிறது.

 

     வேதம் மற்றப் பொருளைப் பற்றிச் சொல்லி,இறைவனை அவை அல்லாத ஒருவன் என்று கூறி எதிர்மறையாகச் சுட்டுகிறது. "நேதி நேதி” என்று சொல்கிறது. "இது அல்ல, இது அல்ல" என்று பொருள்களை எல்லாம் மறுத்து ஒதுக்கி விடுகிறது. இதை நேதி களைந்து பார்த்தல் என்று வேதாந்திகள் சொல்வார்கள்."அல்லை ஈது அல்லை ஈது என மறைகளும் அன்மைச்  சொல்லினால் துதித்து இளைக்கும் இச் சுந்தரன்" என்று பரஞ்சோதி முனிவர் கூறுவார்.

 

     இறைவனை, "இது அல்ல,இது அல்ல" என்று சொல்வது எப்படித் தோத்திரமாகும் என்ற கேள்வி எழலாம். ஒருவரிடத்தில் தீயகுணம் ஏதும் இல்லை என்று சொன்னால், அவரிடத்தில் நற்குணங்கள் பொருந்தி இருக்கின்றன என்று பொருள்.  இறைவனைப் பற்றி வரையறை செய்யப் புகுந்து மேலும் மேலும், "இதுவா, அதுவா?' என்று கேட்கும் கேள்வி வளர்ந்து கொண்டே போகும். அது அல்ல;அது அல்ல என்று விடையும் எல்லை இல்லாமல் விரிந்துகொண்டே போகும்."தனு கரண ஆதிகள் தாம் கடந்து அறியும் ஓர் அனுபவம் ஆகிய அருட்பெருஞ்சோதி" என்பார் வள்ளல் பெருமான். அனுபவப் பொருளாக உள்ளவன் இறைவன்.

 

     வேதம் சொல்லுகிறதைப் போலவே அருணகிரிநாதர் அன்மைச் சொல்லால்,இறைவன் தனக்கு உபதேசித்தது ஒன்று உண்டு என்று முதலில் சொல்லி, அது எது என்றால், "அது அன்று, இது அன்று"என்று அடுக்கிக் கொண்டே போகின்றார்.

 

"தேன் என்று பாகு என்று உவமிக்க

     ஒணா மொழித் தெய்வ வள்ளி

கோன், அன்று எனக்கு உப-

     தேசித்தது ஒன்றுஉண்டு...."

 

"தேன் என்றோ பாகு என்றோ உவமித்துச் சொல்ல முடியாத இனிய சொற்களை உடைய, தெய்வத்தன்மை பொருந்திய வள்ளிநாயகியின் மணவாளன் எனக்கு உபதேசித்தது ஒன்று உண்டு" என்று உண்டு என்று முதலில் சொல்கிறார். அது என்ன என்று கேட்டால்,

 

.....        .....        .....   கூறவற்றோ?

வான் அன்று, கால்  அன்று, தீஅன்று,

     நீர் அன்று, மண்ணும் அன்று,

தான் அன்று, நான் அன்று,

     அசரீரி அன்று, சரீரி அன்றே"

 

என்று முடிக்கிறார். "உண்டு" என்று முதலில் ஒரு சொல்லில் சொன்னவர், "இல்லை" என்று ஒன்பது முறை சொல்லிவிட்டார்.இந்தப் பாட்டின் இலக்கணத்துக்கு ஏற்ப ஒன்பது முறை சொல்லி நிறுத்தினார். மேலும் சொல்லிக் கொண்டே போனால் பாட்டு மிக நீளும். வேதமே,இதுஅல்ல,  இது அல்ல என்று சொல்லி இளைத்துப் போகின்றது என்றால், அருணகிரிநாதரால் எவ்வாறு சொல்ல முடியும்? உண்டு என்றால் ஒருமுறை சொன்னால் போதும். அல்ல என்று சொல்லப் புகுந்தால்,அந்த வரிசைக்கு முடிவில்லை.

 

     தாம் அடைந்த இன்ப அனுபவத்தைச் சொல்ல வருகிற பொழுதெல்லாம், அருணகிரிநாதருக்கு  வள்ளிநாயகியின் நினைவும் கூடவே வரும். முந்தைய பாட்டில், அரும்பும் தனிப் பரமானந்த இன்பத்தைத் தரக் கூடியவன் குறமகளாகிய வள்ளிநாயகியிடம் தான் இன்பம் அடையச் சென்ற குமரன் என்று வள்ளியம்மையைச் சேர்த்துக் சொன்னார்.

 

     மண் குடுவையில் கள்ளை வைக்கிறார்கள். வெள்ளிக் கிண்ணத்தில் வைக்கின்ற பாலை மண் குடுவையில் வைத்தால் அது கள்ளாகி விடாது. பாத்திரம் எதுவாக இருந்தாலும் பால் பாலாகத்தான் இருக்கும். ஆண்டவன் எந்த வேடம் போட்டாலும், காம மயக்கம் உடையவன் போலத் தோன்றினாலும், அவன் பேரின்ப நலத்தையே வழங்குகிறான். எம்பெருமான் வள்ளிநாயகியிடம் காம மயக்கம் உடையவனைப் போல ஒடி வந்தாலும், அவளைத் தடுத்தாட் கொண்டு பேரின்பத்தையே வழங்கினான். இங்கே தமக்கு ஒன்று உபதேசித்தவன் வள்ளிமணாளன் என்று சொல்கிறார். வள்ளி எப்படிப்பட்டவள் என்றால், "தேன் என்று பாகு என்று உவமிக்க ஒணா  மொழித் தெய்வ வள்ளி" என்கிறார்.

 

     வள்ளிநாயகி குறமகளாக வளர்ந்தாலும், அவள்திருமாலின் மகள். ஆதலின், தெய்வத் தன்மை உடையவள். உள்ளம் என்பது மனிதர்களுக்கு இருப்பது போலவே மற்ற விலங்குகளுக்கும் இருக்கிறது. விலங்குகள் நினைக்கின்றன.ஆனால் சொல்லத் தெரிவதில்லை. மனிதர்கள் சிறப்பு அடைவதற்குக் காரணம் உள்ளத்தில் இருப்பதைச் சொல்லால் வடிக்கக் கூடிய ஆற்றல் இருப்பதுதான். வள்ளிநாயகியின் சிறப்பைச் சொல்ல வந்த அருணகிரிநாதர்,அம்மையின் மொழியின் இனிமையைத் தான் சொல்கிறார். 

 

     பொதுவாகவே, பெண்களின் சொல்லைத் தேன் என்றும், பாகு என்றும் உவமித்துச் சொல்வது வழக்கம். "பால் என்பது மொழி, பஞ்சு என்பது பதம், பாவையர் கண் சேல் என்பதாகத் திரிகின்ற நீ" என்றும் கந்தர் அரங்காரத்தில் ஒரு பாடல் உண்டு.

 

     இராவண சங்காரம் செய்துவிட்டுத் தம் பாவங்களைப் போக்குவதற்காக இராமலக்குவணர்கள் வைத்தீசுவரன் கோயிலுக்கு வந்து வழிபாடு பண்ணினார்கள். அத்தகைய சிறப்புடைய தலம் அது. அங்கே எழுந்தருளி இருக்கிற வைத்தியநாதப் பெருமானையும், அவனுடைய அருட்சக்தியாகிய பாலாம்பிகையையும் பார்க்க வேண்டுமென்று மும்மூர்த்திகள் வருகிறார்கள். தேவரும் முனிவரும் அடியார்களுமாகப் பலர் பெருமானது கோயில், வாயிலிலே வரிசையாக நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். மருத்துவர் வீட்டிலும், மந்திரவாதி வீட்டிலும் எப்போதும் கூட்டம் இருப்பதை உலகியலில் காணலாம். வைத்தியநாதப் பெருமான் ஒரு பெரிய மருத்துவர். தையல்நாயகி அம்மையோ பெரிய மந்திரக்காரி. "மந்திரமும் தந்திரமும் மருந்தும் ஆகித் தீரா நோய் தீர்த்து அருள வல்லான்" என்று அப்பர் பெருமான் வைத்தீசுவரப் பெருமானைப் பாடிப் புகழ்ந்து உள்ளார். வரிசையில் நின்றால் பெருமானுடைய தரிசனம் கிடைப்பதற்கு நெடுங்காலம் ஆகும் போல் இருக்கிறது. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் திகைத்து நிற்கிறார்கள். இந்த இரண்டு பேரையும் பார்ப்பதற்குப்பதிலாக இவர்களுடைய அன்புக்கு உரியவரான ஒருவரைப் பார்த்தாலே போதும். அவர்தான் முத்துக்குமாரசுவாமி. இவன் வைத்தீசுவரப் பெருமானுக்கும் தையல்நாயகிக்கும் அருமருந்து போன்றவன்.அமுதம் போல இருக்கிறவன். இவனைத் தரிசித்துக் கொள்ளலாம் என்று உடனே அந்தக் குழந்தையைப் பார்க்கப் போகிறார்கள்.  அங்கும் காத்துக் கிடக்கும்படி ஆகிவிட்டது. முத்துக்குமாரசுவாமி தினைக் கொல்லையைக் காவல்புரிகின்ற வள்ளியைத் தேடி ஓடுகிறான். அவளுக்கு முருகப்பெருமான் ஏவல் செய்ய அவளை 'பணிப்பாயா'என்று குறையிரந்து, அவள் வாயிலிருந்து உதிருகின்ற தேன்போன்ற இனிமையான வார்த்தைக்கு அவன் ஏங்கிக் காத்துக் கிடக்கின்றான்.அவளுடைய தேன் ஊறு கிளவிக்கு வாய் ஊறி நிற்கிறானாம். "பணி யா என, வள்ளி பதம் பணியும் தணியா அதமோக தயாபரன்" என்று முருகனைக் கந்தர் அனுபூதியில் பாடுவார் அருணை வள்ளலார்.

 

"மீன் ஏறு குண்டு அகழி தீவாய் மடுத்த தனி

     வில்லியார் இளவலோடும்

விதிமுறை வணங்கச் சடாயுபுரி யிற்கருணை

     வெள்ளம் என வீற்றிருக்கும்

ஆன் ஏறு உயர்த்திட்ட ஐயற்கும் அம்மைக்கும்

     அருமருந்து ஆகிநின்ற

ஆதிப் பிரான் என்று மும்முதற் கடவுளும்

     ஆடித் தொழும்பு ஆற்ற,மற்ற அக்

கூன் ஏறு மதிநுதல் தெய்வக் குறப்பெண்

     குறிப்பு அறிந்து, அருகு அணைந்து, உன்

குற்றேவல் செய்யக் கடைக்கண் பணிக்க எனக்

     குறை இரந்தவள் தொண்டைவாய்த்

தேன் ஊறு கிளவிக்கு வாய் ஊறி நின்றவன்

     செங்கீரை ஆடி அருளே!

செத்துப் பிறக்கின்ற தெய்வங்கள் மணவாள!

     செங்கீரை ஆடி அருளே."

 

இது குமரகுருபர அடிகள் பாடிய முத்துக்குமாரசுவாமி பிள்ளைத் தமிழ்ப் பாடல்.

 

இதன் பொருள் ---

 

     முத்துக்குமாரசுவாமியே! மீன்கள் ஏறுகின்ற ஆழமான கடலை நெருப்புக்கு உணவாக்கிய வில்லையுடைய இராமர், தனது தம்பியோடு விதிமுறைப்படியே வணங்கச் சடாயுபுரியாகிய திருப் புள்ளிருக்குவேளுரில் கருணைக் கடலைப்போல் எழுந்தருளி இருப்பவனாகிய இடபக் கொடியைப் பிடிக்கும் கடவுளுக்கும் அம்பிகைக்கும் அரிய அமுதத்தைப் போன்றுள்ள ஆதித் தலைவன் என்று மூன்று மூர்த்திகளும் உன்னை அணுகித் திருவடித் தொண்டு செய்ய, வளைந்த பிறையைப் போன்ற நெற்றியையும்,  தெய்வத் தன்மையையும் உடைய குறப் பெண்ணாகிய வள்ளியின் திருவுள்ளக் குறிப்பை அறிந்து அருகிலே சென்று, "உனக்குச் சிறிய ஏவல்களைச் செய்ய உனது கடைக்கண்ணால் பணிப்பாயாக" என்று குறையிரந்து, அவளுடைய கோவைக்கனி போன்ற வாயிலிருந்து வரும் தேன் ஊறுகின்ற இனிய மொழிகளுக்காக வாய் ஊறி ஏங்கிக் கிடந்தவனே! செங்கீரை ஆடுக, செத்துப் போய் மீண்டும் பிறக்கின்ற தெய்வங்களுக்குத் தலைவனே! செங்கீரை ஆடி அருள்வாயாக."

 

     குமரகுருபரர் அடிகளார் வள்ளிநாயகியின் மொழிக்குத் தேனை உவமையாக்கினார். அருணகிரிநாதர் அந்த மொழிக்குப் பாகையும் உவமை கூறினார். "பாகு கனிமொழி மாது குறமகள் பாதம் வருடிய மணவாளா!" என்று அருணகிரிதாநர் திருப்புகழில் கூறி உள்ளார்.பாகையும் கனியையும் போன்றது வள்ளிநாயகியின் மொழி. அவருக்கு ஒரு நிலையில், தேனையும் பாகையும் கூட வள்ளியம்மையின் சொல்லுக்கு உவமை காட்ட மனம் வரவில்லை போலும். "தேன் என்று பாகு என்று உவமிக்க ஒணா மொழித் தெய்வ வள்ளி" என்கிறார். 

 

     அந்தப் பெருமான், அன்று எனக்கு உபதேசித்தது ஒன்று உண்டு. "அன்று" என்பது "அந்த நாள்" என்று குறிக்கும் சுட்டுச் சொல். இங்கே அருணகிரிநாதர் எந்த நாளைக் குறிப்பிடுகிறார்? அன்று என்பது எந்த நாளைக் குறிக்கும்? அது அவருக்கு மட்டும்தான் தெரியும்."வள்ளிகோன் அன்று உபதேசித்தது ஒன்று உண்டு” என்று முருகன் தமக்கு உபதேசித்தாகச் சொல்கிறார். ஒரு மாணாக்கனுக்கு நூலின் பொருள் விளங்காத போது, ஆசிரியர் அதற்கு உரை கூறி விளக்குகிறார். இதுவும் உபதேசமே. குருவினுடைய மந்திர உபதேசத்தையே உபதேசம் என்று நாம் வழங்கி வருகிறோம். உலகம் நிலையற்றது என்பதையும்,இறைவன் நிலை இன்னது என்பதையும்,வேறு சமய உண்மைகளையும் ஒரு பெரியவர் சொல்கிறார். அவரும் உபதேசம் செய்கிறவரே. சமயப் பிரச்சாரம் செய்கிறவரை 'உபதேசியார்'என்று சிலர் சொல்கிறார்கள்.முன்பு தெரியாமல் குழம்பி இருந்த அறிவில்,இப்போது உபதேசத்தால் தெளிவு உண்டாகிறது.  உபதேசித்த பொருள் மனதில் பதிகிறது. அதன் பயனாக உபதேசம் பெற்றவர்கள் மற்றவர்களுக்கும் அந்தப் பொருளை விளக்கும் ஆற்றல் பெறுகிறார்கள். தாம் உபதேசத்தால் அறிந்த ஒன்றைப் பிறருக்குச் சொல்லும் வன்மை அவர்களுக்கு அமைகிறது. அவர் பெற்ற உபதேசம் அப்படிச் சொல்லும் எல்லைக்குள் அடங்கியிருப்பது.

 

     இங்கே, வள்ளிகோன் ஆகிய முருகப் பெருமான் உபதேசித்தது,  அறிவிலே பதியும் உபதேசம் மட்டுமல்ல. அறிவிலே தெளிவு உண்டாக்கும் உபதேசம் பிறருக்கு மீட்டும் சொல்லத்தக்க இயல்பை உடையது. "முருகன் உபதேசம் செய்த அந்த ஒன்றைப் பிறருக்குச் சொல்ல முடியாது. எனவே, "கூறவற்றோ" என்கிறார். இன்னது என்று சொல்லும் தன்மையை உடையது அல்ல என்கிறார்.ஞானம் என்பதே அனுபவ உணர்வுதான். அனுபவம் வேறு, ஞானம் வேறு என்ற பிரிவே இல்லை. அனுபவமே ஞானம்; ஞானமே அனுபவம். வாக்கு மனம் கடந்த நிலை அது.முருகன் உபதேசித்தது, அறிவிலே பதிகிற உபதேசம் அல்ல. உயிரிலே பதிந்த அனுபவம்.  அது கூறும் வன்மைக்கு அப்பாற்பட்டது.அனுபவ உணர்வு நுட்பமானது. நுட்பமானவற்றை உபமானத்தாலும் உருவகத்தாலும் சொல்வது வழக்கம். 

 

     எல்லாப் பூதங்களையும் தனக்குள் அடக்கி வைத்திருப்பது வான். அது  நுட்பமானது.  சுட்டிக் காட்ட இயலாதது. "இந்த வானோ?” என்றால் "வான் அல்ல" என்கிறார். மிகவும் இனிமையாக இருப்பது, வெப்பத்தைப் போக்குவது காற்று. பிறவியாகிய வெப்பத்தைத் தீர்ப்பதற்கு ஆண்டவன் அருள் தென்றல் காற்றாக வரும். அப்பர் பெருமானும் "வீசு தென்றலும்" என்றார்.அந்தக் காற்றை உவமானமாகச் சொல்லலாமா?என்றால்,  "கால் அல்ல" என்கிறார். (கால் - காற்று)  தீயானது பொருள்களின் மாசுகளைப் போக்கித் தூய்மை செய்வதில் சிறந்தது. அதைச் சொல்லலாமா?  என்றால், அதையும் சொல்லக் கூடாது. "தீ அல்ல" என்கிறார். நீரை அமுதம் என்று சொல்கிறார்கள். உண்பாருக்கு நல்ல உணவுகளை உண்டாக்கி, அவற்றை உண்கிறவர்களுக்குத் தானும் உணவானது நீர். "துப்பார்க்குத் துப்பு ஆய துப்பு ஆக்கி, துப்பார்க்குத் துப்பு ஆயதூஉம் மழை"என்கிறார் திருவள்ளுவர். நெல்லை விளைப்பதற்குத் தண்ணீர் தேவை. நெல்லைக் குத்தினால் கிடைக்கும் அரிசியைச் சோறு ஆக்கவும் தண்ணீர் வேண்டும். சாப்பிட நாம் உட்கார்ந்தவுடன், ஒரு பாத்திரத்தில் நீர் பக்கத்தில் இருக்கவேண்டும்.  "நீர் இன்றி அமையாது உலகு" என்று திருவள்ளுவ நாயனார் அருளியது முற்றிலும் உண்மையே. அந்தத் நீரைச் சொல்லாமா என்றால், "நீர் அல்ல" என்கிறார். 

 

     தரை என்பதற்குத் தாங்குவது என்று பொருள். தனக்குத் துன்பம் செய்கிறவனையும் பூமி தாங்குகிறது. தன்னை வெட்டுகிறவனையும் அது தாங்குகிறது."அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம்"  என்கிறார் திருவள்ளுவர். பூமிக்கு 'வசுமதி'என்று ஒரு பெயர் உண்டு. 'வசு'என்றால் செல்வம். பலவகையான செல்வங்களை வசுமதி தன் மடியில் வைத்திருக்கிறாள். நிலக்கரி, தங்கம், வெள்ளி, வைரம் போன்ற அரிய செல்வங்களை எல்லாம் வைத்திருப்பவள் வசுமதி. அந்த மண்ணைச் சொல்லலாமா? என்றால், "மண்ணும் அல்ல" என்கிறார். 

 

     இவ்வாறு ஐம்பூதங்களும் அல்ல என்று சொல்வதன் மூலம், தாம் பெற்ற அனுபவம், பூதங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டது என்று உணர்த்தினார். ஐம்பூதங்களாலும் வாழ்க்கையில் நமக்கு அனுபவம் உண்டாகிறது. அருணகிரிநாதர் அடைந்தது அந்த அனுபவம் அல்ல.

 

     அதோடு நிற்கவில்லை. மேலும் அன்று அன்று என்று சொல்கிறார்."தான் அன்று, நான் அன்று, அசரீரி அன்று,சரீரி அன்றே" என்கிறார்."தான்" என்பதற்கு அவன் என்று பொருள். அவன் என்று சுட்டும் பொருளும் அன்று அந்த அனுபவம்."தான்","நான்" என்னும் இரண்டும் இனச் சொற்கள். இனத்தைச் சுட்டும் வரையில் பேதம் உண்டு. "யான் தான் எனும் சொல் இரண்டும் கெட்டால் அன்றி யாவருக்கும் தோன்றாது சத்தியம்" என்று அருணகிரியார் பாடினார்.தான், நான் என்று சொல்கின்ற பேத உணர்ச்சி இருக்கிற வரைக்கும் அனுபவம் இல்லை. இந்த இரண்டும் கெட்டால் அன்றி அவன் அருளைப் பெற முடியாதாம். நான், நீ, தான் என்னும் மூன்றும் ஓர் இனச் சொற்கள் மூன்று இடங்களைக் குறிப்பவை. நான் என்பது தன்மை; நீ என்பது முன்னிலை; தான் என்பது படர்க்கை. பகல் என்று சொன்னால் இரவு இருக்கிறது என்பது குறிப்பால் தெரியும். வேண்டியவன் இருக்கிறான் என்று சொன்னால் வேண்டாதவனும் இருக்கிறான் என்று ஆகும். அதைப் போலவே, தான் என்று சொன்னால்,நான், நீ என்பவற்றையும் நினைக்கச் செய்யும். "தானும் அல்ல, நானும் அல்ல" என்று மறுக்கிறார்.

 

     இப்படிச் சொல்லிவிட்டு, உருவம் படைத்த எதையும் உவமானமாகச் சொல்ல முடியாது;உருவம் இல்லாததையும் சொல்வது பொருந்தாது என்றும் சொல்கிறார்.வேதமே இது அல்ல, இது அல்ல என்று சொல்லும்போது அருணகிரிநாதர் எப்படிச் சொல்ல முடியும்?  "கண்டவர் விண்டிலர் விண்டவர் கண்டிலர்" என்பது வழக்கு.  "கேட்டு அறியோம், உன்னைக் கண்டு அறிவாரை" என்பார் மணிவாசகப் பெருமான். எனவே, வேதம் சொல்வதைப் போல சொல்லிவிட்டார். வேதம் சத்தியம் என்றால், அருணகிரிநாதர் பெற்ற அருளனுபவமும் சத்தியம் ஆகும். அந்த அருளனுபவத்தைப் பாடுகிறார். "எல்லாம் அற என்னை இழந்த நலம்" என்று கந்தர் அனுபூதியில் குறிப்பிடுகிறார்.

 

"தேன்என்று பாகுஎன்று உவமிக்க ஒணாமொழித் தெய்வவள்ளி

கோன்அன்று எனக்குஉப தேசித்ததுஒன்றுஉண்டு, கூறவற்றோ?

வான்அன்று, கால்அன்று, தீஅன்று,நீர்அன்று,  மண்ணும் அன்று,

தான்அன்று, நான்அன்று, அசரீரிஅன்று,சரிரீ அன்றே"

 

இதன் பொருள் ---

 

     தேன் என்றும், கற்கண்டின் பாகு என்றும் ஒப்புமை சொல்லுவதற்கு முடியாத இனிய சொற்களை உடைய தெய்வப் பெண் ஆகிய வள்ளிநாயகியின் மணவாளர் ஆகிய முருகப் பெருமான், அந்நாளில் அடியேனுக்குக் குருவாக எழுந்தருளி வந்து உபதேசித்து அருளிய மெய்ப்பொருள் ஒன்று உள்ளது. அது இன்ன தன்மையை உடையது என்று சொல்லக் கூடியது அல்ல. அது ஆகாயம் அல்ல, காற்று அல்ல, நெருப்பு அல்ல, தண்ணீர் அல்ல, மண்ணும் அல்ல, தானும் அல்ல, உருவம் இல்லாததும் அல்ல, உருவம் உள்ளதும் அல்ல. (அது ஒன்றும் அல்லாத ஒன்று. எல்லாம் கடந்த இடத்தில் விளங்குவது).