பொது --- 1092. கொலையிலே மெத்த

 


அருணகிரிநாதர் அருளிய

திருப்புகழ்

கொலையிலே மெத்த (பொது)


முருகா!  

போகமாதர்பால் அடியேனது சித்தம் புகாமல் அருள்வாய்.


தனதனா தத்த தனதனா தத்த

     தனதனா தத்த ...... தனதான


கொலையிலே மெத்த விரகிலே கற்ற

     குவளையேர் மைக்கண் ...... விழிமானார்


குழையிலே யெய்த்த நடையிலே நெய்த்த

     குழலிலே பற்கள் ...... தனிலேமா


முலையிலே யற்ப இடையிலே பத்ம

     முகநிலா வட்ட ...... மதின்மீதே


முதுகிலே பொட்டு நுதலிலே தத்தை

     மொழியிலே சித்தம் ...... விடலாமோ


கலையனே உக்ர முருகனே துட்டர்

     கலகனே மெத்த ...... இளையோனே


கனகனே பித்தர் புதல்வனே மெச்சு

     கடவுளே பச்சை ...... மயிலோனே


உலகனே முத்தி முதல்வனே சித்தி

     உடையனே விஷ்ணு ...... மருகோனே


ஒருவனே செச்சை மருவுநேர் சித்ர

     வுருவனே மிக்க ...... பெருமாளே.


                        பதம் பிரித்தல்


கொலையிலே, மெத்த விரகிலே கற்ற,

     குவளை ஏர் மைக்கண் ...... விழிமானார்,


குழையிலே, எய்த்த நடையிலே, நெய்த்த

     குழலிலே, பற்கள் ...... தனிலே,மா


முலையிலே, அற்ப இடையிலே, பத்ம

     முகநிலா வட்டம் ...... அதின்மீதே,


முதுகிலே, பொட்டு நுதலிலே, தத்தை

     மொழியிலே, சித்தம் ...... விடல்ஆமோ?


கலையனே! உக்ர முருகனே! துட்டர்

     கலகனே! மெத்த ...... இளையோனே!


கனகனே! பித்தர் புதல்வனே! மெச்சு

     கடவுளே! பச்சை ...... மயிலோனே!


உலகனே! முத்தி முதல்வனே! சித்தி

     உடையனே! விஷ்ணு ...... மருகோனே!


ஒருவனே! செச்சை மருவுநேர் சித்ர

     உருவனே! மிக்க ...... பெருமாளே.


பதவுரை


கலையனே --- கலைகளின் வடிவானவரே!

உக்ர முருகனே --- உக்கிரமான முருகப் பெருமானே!

துட்டர் கலகனே --- துட்டர்களைக் கலங்கச் செய்து அடக்குபவரே!

மெத்த இளையோனே --- மிகவும் இளையவரே!

கனகனே --- பொன் வடிவானவரே!

பித்தர் புதல்வனே --- பித்தர் எனப் பேர் பெற்ற சிவபரம்பொருளின் திருப்புதல்வரே!

மெச்சு கடவுளே --- யாவராலும் மெச்சப்படும் கடவுளே!

பச்சை மயிலோனே --- பச்சை மயில் வாகனரே!

உலகனே --- உலகில் உள்ள எல்லாவற்றிலும் நிறைந்தவரே!

முத்தி முதல்வனே --- முத்தியை அளிக்கவல்ல முதற்பொருளே!

சித்தி உடையனே --- வீடுபேற்றைத் தருபவரே!

விஷ்ணு மருகோனே --- திருமாலின் திருமருகரே!

ஒருவனே --- ஒப்பற்றவரே!

செச்சை மருவு நேர் சித்ர உருவனே --- செம்மை பொருந்திய அழகான திருவருவத்தை உடையவரே!

மிக்க பெருமாளே --- மேம்பட்ட பெருமையில் மிக்கவரே!

கொலையிலே --- கொலைத் தொழில் வல்லவரும்,

மெத்த விரகிலே கற்ற --- தந்திரங்களை நிறையக் கற்றவரும்

குவளை ஏர் மைக்கண் விழி மானார் --- குவளை மலரை ஒத்த, மையிட்ட கண்களை உடைய பொதுமகளிரின்,

குழையிலே --- காதில் அணிந்துள்ள குண்டலங்களிலும்

எய்த்த நடையிலே --- ஒயிலான நடையிலும்,

நெய்த்த குழலிலே --- நெய் பூசப்பட்டு உள்ள கூந்தலிலும்,

பற்கள் தனிலே --- பற்களின் அழகிலும்,

மாமுலையிலே --- பெருத்த முலைகளின் மீதும்,

அற்ப இடையிலே --- சிறுத்த இடையிலும்,

பத்மமுக நிலா வட்டம் அதின் மீதே --- தாமரை போன்றதும்,சந்திர பிம்பத்தை ஒத்தும் ஆன முகத்தின் மீதும்,

முதுகிலே --- முதுகின் அழகிலே,

பொட்டு நுதலிலே --- பொட்டு இட்ட நெற்றியிலும்,

தத்தை மொழியிலே --- கிளி போன்ற பேச்சிலே,

சித்தம் விடலாமோ --- அடியேன் மனதைப் பறி கொடுக்கலாமோ?


பொழிப்புரை

கலைகளின் வடிவானவரே! உக்கிரமான முருகப் பெருமானே! துட்டர்களைக் கலங்கச் செய்து அடக்குபவரே! மிகவும் இளையவரே! பொன் வடிவானவரே! பித்தர் எனப் பேர் பெற்ற சிவபரம்பொருளின் திருப்புதல்வரே! யாவராலும் மெச்சப்படும் கடவுளே! பச்சை மயில் வாகனரே! உலக உயிர்களும், உலகில் உள்ள எல்லாவற்றிலும் நிறைந்தவரே! உயிர்களுக்குப் பாசநீக்கத்தை அளிக்கவல்ல முதற்பொருளே! வீடுபேற்றைத் தருபவரே! திருமாலின் திருமருகரே! ஒப்பற்றவரே! செம்மை பொருந்திய அழகான திருவருவத்தை உடையவரே! மேம்பட்ட பெருமையில் மிக்கவரே!

கொலைத் தொழில் வல்லவரும், தந்திரங்களை நிறையக் கற்றவரும், குவளை மலரை ஒத்த, மையிட்ட கண்களை உடைய பொதுமகளிரின், காதில் அணிந்துள்ள குண்டலங்களிலும், ஒயிலான நடையிலும், நெய் பூசப்பட்டு உள்ள கூந்தலிலும், பற்களின் அழகிலும், பெருத்த முலைகளின் மீதும், சிறுத்த இடையிலும், தாமரை போன்றதும்,சந்திர பிம்பத்தை ஒத்தும் ஆன முகத்தின் மீதும், முதுகின் அழகிலே, பொட்டு இட்ட நெற்றியிலும், கிளி போன்ற பேச்சிலே, அடியேன் மனதைப் பறி கொடுக்கலாமோ? (ஆகாது)


விரிவுரை

இத் திருப்புகழின் பிற்பகுதியில் அடிகளார் முருகப் பெருமானின் வடிவழகைப் பலவாறாக எடுத்துக் கூறி, அவற்றில் மனதைச் செலுத்த வேண்டும் என்பதாக அறிவுறுத்தி, சிற்றின்பம் கருதி பொதுமகளிரின் அழகில் மனதைச் செலுத்துதல் ஆகாது என்று அறிவுறுத்தினார்.


கலையனே --- 

இறைவன் கலைகளின் வடிவானவர். உயிர்களுக்கு இயல்பிலேயே பொருந்திய அறியாமை இருளைக் கலைத்து அறிவு ஒளியை விளங்கச் செய்வதால் 'கலை' என்பதாகச் சொல்லப்பட்டது. ஒவ்வொரு கலையும், அதற்கான கல்வியின் மூலம் கற்கப்படும். "கல்வி கரைகண்ட புலவோனே" என்று முருகப் பெருமானை வள்ளிமலைத் திருப்புகழில் அடிகளார் பாடினார்.

ஒரு காலத்தில் தேவர்கள், முனிவர்கள் முதலியோர் கூடினார்கள். அக்குழுவில் யார் முதன்மைப் புலவர்? அத்தகைய முதன்மைப் புலவர்க்கு வித்வா தாம்பூலம் தரவேண்டும் என்ற ஆராய்ச்சி நிகழ்ந்தது. கலைமகளின் அம்சமான ஒளவையாரே சிறந்த புலவர், அவருக்குத்தான் தாம்பூலம் தரவேண்டும் என்று முடிவு செய்து, எல்லோரும் ஒளவையாரிடம் சென்று, "அம்மையே! தாங்கள் புலவர் சிகாமணி. இந்த வித்வா தாம்பூலம் உமக்கே உரியது. பெற்றுக் கொள்ளும்" என்று நீட்டினார்கள். தாம்பூலம் கொடுப்பது என்பது ஒருவகை உபசாரம்.

        ஒளவையார்,  "புலவர்களே! இதைப் பெறுந் தகுதி எனக்கு இல்லை. புலவர்கள் என்றால் தேவரையும் குறிக்கும். எனவே, புலவர்களாகிய தேவர்க்கு அதிபதி இந்திரன். இந்திரன் ஐந்திரம் என்ற வியாகரனத்தைச் செய்தவன். அவன்பால் சென்று இதனைக் கொடுங்கள்" என்றார். எல்லோரும் இந்திரனிடம் போய் இதைக் கூறித் தாம்பூலத்தை நீட்டினார்கள். 

இந்திரன் அஞ்சினான். "ஒரு வியாகரண நூலைச் செய்ததனால் மட்டும் ஒருவன் சகல கலாவல்லவனாகி விடுவனோ? அகத்தியர் தான் பெரும்புலவர். அவரிடம் சென்று இதைக் கொடுப்பீராக" என்றான். அனைவரும் சென்று,  "தலைமைப் புலவர் நீர். இவ் வித்வா தாம்பூலத்தைப் பெற்றுக் கொள்ளும்" என்றார்கள்.

அகத்திய முனிவர் புன்முறுவல் செய்து, "நன்று கூறினீர்கள். நான் தலைமைப் புலவன் ஆவேனோ? சகலகலாவல்லி கலைமகளே ஆவள்.. அப்பெருமாட்டியிடம் போய் இதைச் சமர்ப்பணம் செய்யுங்கள்" என்றார். எல்லோரும் வாணிதேவியிடம் போய், "இந்த வித்வ தாம்பூலம் உமக்கே உரியது; பெற்றுக் கொள்ளும்" என்றார்கள். கலைமகள் நிலை கலங்கி, "நான் இத் தாம்பூலத்துக்கு உரியவள் ஆகேன். என் கணவரே உரியவர். அவர் வேதத்தில் வல்லவர். அவருக்கு இதைத் தருவது முறைமை"  என்றார்.

பிரமதேவனிடம் போய் "இது சிறந்த புலவர்க்கு உரிய தாம்பூலம்; நீர் பெற்றுக் கொள்ளும்" என்றார்கள் பிரமதேவர், "நான் புலவனோ? அல்ல, அல்ல. வாகீசுவரி, ஞானேசுவரி, ஞானாம்பாள் உமாதேவியார்தான். அப் பரமேசுவரிக்குத் தான் இது உரியது. ஆதலால் அம்பிகையிடம் போய்க் கொடுங்கள்"  என்றார். திருக்கயிலாய மலை சென்று எல்லோரும் வணங்கி, "தேவீ! பரமேசுவரி! ஞானாம்பிகையே! இது வித்வ தாம்பூலம். இது உமக்கே உரியது" என்றார்கள். உமாதேவியார், “நன்று நன்று; நான் இதற்கு உரியவள் அல்லள். எனது குமாரன் ஞானபண்டிதன், சிவகுருநாதன், அம் முத்துக்குமார சுவாமியே இதற்கு உரியவன்" என்று அருளிச் செய்தார்.   எல்லோரும் கந்தகிரிக்குச் சென்று, “முருகா! மூவர் முதல்வா! இது வித்வ தாம்பூலம். இதனைத் தேவரீர் ஏற்றருள வேண்டும்" என்று வேண்டி நின்றார்கள். "நல்லது" என்று முருகப் பெருமான் அத்தாம்பூலத்தை ஏற்றுக் கொண்டருளினார். அதனால் அவர் சகல கலாவல்லவர்!

கலைஞானம் என்பது மெய்ந்நூலறிவு எனப்படும். நூல்கள் இருவகைப்படும். அவை உலகநூல்கள், மெய்ந்நூல்கள் என்பன. உலகியல் பற்றி எழுந்தவை உலகநூல்கள். வீட்டு நெறியை உணர்த்துவன மெய்ந்நூல்கள். உலகநூல்களை யாரும் கற்கலாம். பல துறைகளைச் சார்ந்த உலகநூல்களை அவ்வத் துறையில் வல்ல ஆசிரியரை அடுத்துக் கேட்டு விளங்கிக் கொள்ளலாம். 

ஆனால், மெய்ந்நூல்கள் அத்தகையன அல்ல. அவற்றைக் கற்பதற்குப் பக்குவம் வேண்டும். பக்குவமில்லார் அவற்றைக் கற்க விழையார்.  கற்க முன்வரார். ஒருவேளை முன்வந்த போதிலும் அவற்றின் பொருளை உள்ளவாறு விளங்கிக் கொள்ளார். ஏனெனில் ஆசை, வெகுளி முதலிய மாசுகள் மனத்தில் இருக்கின்ற வரையில் அம் மனத்தில் ஞானநூற் பொருள்கள் சென்று பதியா. முன்கூறியபடி மனம் மொழி மெய்களினால் இறைவனை உண்மையாக வழிபட்டு வருவோர்க்கு மனமாசுகள் அகலும்; உள்ளத்தூய்மை உண்டாகும். அவரே பக்குவம் உடையவர். அவரே மெய்ந்நூலறிவைப் பெறுதற்கு உரியவர்.

பொருளியல்பை உள்ளவாறு உணர்தலே ஞானமாகும். அதாவது, தனக்குப் புகலாகிய இறைவனது இயல்பையும், அவன் வழியில் நிற்றற்குரிய தனது இயல்பையும், அவ்வாறு நிற்கவொட்டாது தன்னைத் தடுத்து நிற்கும் தளையினது நிலையையும் உள்ளவாறு உணர்தலே ஞானமாகும். இந்த ஞானத்தைத் தரும் மெய்ந்நூல்களை ஒருவர் தாமே முயன்று கற்று ஞானத்தைப் பெறுதல் என்பது இயலாது. ஏனைய ஆசிரியன்மார்களை அடைந்து வருந்திக் கற்று ஞானத்தைப் பெறலாம் என்பதும் இயலாது. ஏனெனில் நம்மினும் சிறிது அதிகம் கற்ற அவ்வாசிரியர்கள் உலகநூற் பொருளை உணர்த்த வல்லவரேயன்றி ஞானநூற் பொருளை உணர்த்தும் தகுதியுடையவர் அல்லர். 

அவ்வாறாயின் ஞானத்தைப் பெறுதல்தான் எவ்வாறு? என்ற வினா எழும். ஞானமே வடிவாகிய இறைவன் திருவடிகளை இடையறாது பற்றி நின்று வழிபட்டு வந்தால்,  இறைவனே உள் நின்று உணர்த்த மெய்ந்நூலறிவு எளிதில் வந்தடையும் என்பதே அதற்கான விடையாகும். வழிபாட்டின் மூலம் பக்குவம் எய்திய உயிருக்கு இறைவன் தானே ஞானத்தை உணர்த்துவன் என்பது கருத்து.


பித்தர் புதல்வனே --- 

பித்தர் எனப் பேர் பெற்றவர் சிவபரம்பொருள். பின்வரும் திருமுறைப் பாடல்களைக் கருத்தில் கொள்ளுதல் வேண்டும்.


"விண்ணோர் பெருமானே! விகிர்தா! விடைஊர்தீ!

பெண்ஆண் அலியாகும் பித்தா! பிறைசூடீ!

எண்ஆர் எருக்கத்தம் புலியூரு உறைகின்ற

அண்ணா! எனவல்லார்க்கு அடையா வினைதானே."

முதல் திருமுறையில் திருஞானசம்பந்தப் பெருமானால் அருளப்பட்ட இப் பாடலின் பொருள் --- விண்ணவர் தலைவனே! வேறுபட்ட வடிவும் பண்பும் உடையவனே!  விடைமீது ஏறி வருபவனே! பெண், ஆண், அலி என்னும் திணை பால் பாகுபாடுகளைக் கடந்து உள்ளவனே!  பித்தனே!  பிறைசூடியவனே!  எல்லோராலும் எண்ணத்தகும் எருக்கத்தம்புலியூரில் உறைகின்ற தலைவனே! என்று உரைத்துப் போற்ற வல்லவரை, வினைகள் அடையா.


"எண்ணார் முத்தம் ஈன்று மரகதம் போல்காய்த்துக்

கண்ணார் கமுகு பவளம் பழுக்கும் கலிக்காழிப்

பெண்ஓர் பாகா பித்தா பிரானே என்பார்க்கு

நண்ணா வினைகள் நாள்தொறும் இன்பம் நணுகும்மே."

முதல் திருமுறையில் திருஞானசம்பந்தப் பெருமானால் அருளப்பட்ட இப் பாடலின் பொருள் --- அழகிய கமுக மரங்கள், எண்ணத்தில் நிறையும் அழகிய முத்துக்களைப் போல அரும்பி மரகதம் போலக் காய்த்துப் பவளம் போலப் பழுக்கும் ஆரவாரம் மிக்க காழிப்பதியில் விளங்கும் பெண்ணோர் பாகனே! பித்தனே! பிரானே! என்பவர்களை வினைகள் நண்ணா. நாள்தோறும் அவர்கட்கு இன்பங்கள் வந்து சேரும்.


"திறக்கப் பாடிய என்னினுஞ் செந்தமிழ்

உறைப்புப் பாடி அடைப்பித்தார் உந்நின்றார்

மறைக்க வல்லரோ தம்மைத் திருவாய்மூர்ப்

பிறைக்கொள் செஞ்சடை யார்இவர் பித்தரே."

ஐந்தாம் திருமுறையில் அப்பர் பெருமானாரால் அருளப்பட்ட இப் பாடலின் பொருள் --- வேதங்களால் பூசிக்கப்பெற்று அடைக்கப்பட்டிருந்த மறைக்காட்டுத் திருக்கதவத்தைத் திறக்குமாறு பாடியவன் அடியேன் என்னினும், செந்தமிழ்ப்பாடலை உறுதியுடன் பாடி அடைப்பித்தவராகிய திருஞானசம்பந்தப் பிள்ளையார் உதோ நின்றார். திருவாய்மூரில் பிறையைக் கொண்ட செஞ்சடை உடையாராகிய பெருமான் தம்மை மறைக்க வல்லரோ? இவர் பித்தரே ஆவர்.


'பித்தா! பிறைசூடீ! பெருமானே! அருளாளா!

எத்தால் மறவாதே நினைக்கின்றேன், மனத்து உன்னை

வைத்தாய், பெண்ணைத் தென்பால் வெண்ணெய்நல்லூர் அருள்துறையுள்

அத்தா! உனக்கு ஆளாய்இனி அல்லேன்எனல் ஆமே."

ஏழாம் திருமுறையில் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் பாடியருளிய இப் பாடலின் பொருள் --- பித்தனே! பிறையைக் கண்ணியாகச் சூடியவனே! பெருமை உடையவனே! உயிர்களுக்கு அருள் புரிபவனே! பெண்ணையாற்றின் தென்பால் உள்ள திருவெண்ணெய்நல்லூரின்கண்ணதாகிய, `அருட்டுறை` என்னும் திருக்கோயிலின்கண் எழுந்தருளியிருக்கும் தலைவனே!  எனது நெஞ்சத்துள் உன்னை அகலாது வைத்தருளினாய். அதனால், எவ்வாற்றானும் உன்னை மறவாமலே நினைந்து, முன்பே உனக்கு அடியவனாகி, இப்பொழுது, `உனக்கு அடியவன் அல்லேன்` என எதிர்வழக்குப் பேசியது பொருந்துமோ!


உலகனே --- 

உலகில் உள்ள எல்லா உயிர்களிலும், எல்லாப் பொருள்களிலும் நிறைந்தவன் இறைவனே. 

"ஊன்ஆய் உயிர் ஆனாய்உடல் ஆனாய்உலகு ஆனாய்

வானாய் நிலன் ஆனாய்கடல் ஆனாய்மலை ஆனாய்

தேன்ஆர்பெண்ணைத் தென்பால்வெண்ணெய் நல்லூர் அருள் துறையுள்

ஆனாய்உனக்கு ஆளாய்இனி அல்லேன்எனல் ஆமே."   --- சுந்தரர் தேவாரம்.

இதன் பொருள் ---

பூக்களின் தேன் நிறைந்த பெண்ணையாற்றின் தென்பால் உள்ள திருவெண்ணெய் நல்லூரின்கண்ணதாகிய அருட்டுறைத் திருக்கோயிலின்கண் நீங்காது எழுந்தருளியிருப்பவனே!  நீ உடலிடத்து நின்று பொருள்களை உணர்ந்து வருகின்ற உயிர்கள் ஆகியும், அவைகள் நிற்கின்ற அவ்வுடல்களாகியும், வானாகியும், நிலமாகியும், கடலாகியும், மலையாகியும் நிற்கின்றாய்; இப்பெற்றியன் ஆகிய உனக்கு நான் முன்பே அடியவனாகி, இப்பொழுது, `அடியவன் அல்லேன்` என எதிர்வழக்குப் பேசியது பொருந்துமோ!

    "பாரொடு விண்ணாய்ப் பரந்த எம்பரனே! என்பது திருவாசகம்.


முத்தி முதல்வனே --- 

முத்தி என்பது பாச நீக்கம் ஆகும். அதை அருள்பவர் இறைவன். "முத்தி விதரண! உதாரக் கார" என்று பிறிதொரு திருப்புகழில் அடிகளார் போற்றிப் பாடி உள்ளார்.


கொலையிலே ....... சித்தம் விடலாமோ ---

போகத்தைத் தருகின்ற பொதுமாதரைப் போற்றுதல் ஒழிந்து, வீடுபேற்றினை அருளுகின்ற இறைவனைப் போற்ற வேண்டும். பொதுமாதரைப் போற்றினால் பெறுகின்றவை எவை எவை என்பதை அடிகளார் ஒரு திருப்புகழில் காட்டி உள்ளார். அரிதில் தேடிய பொருளை நல்வழியில் செலவழிக்காமல், பொருட் பெண்டிருக்கு அளவின்றித் தந்து, அவர் விரும்பிய ஆபரணங்களை எல்லாம் பூட்டியதற்குப் பதிலாக, அவர்கள் இவர்களுக்கு வாதம் சூலை முதலிய பிணிகளைத் தந்து அனுப்பவர். இவற்றை "மாதர் தரு பூஷணங்கள்" என்று காட்டுகின்றார் அருணை வள்ளலார். 

 

"வாதமொடு,சூலை, கண்டமாலை, குலை நோவு, சந்து

     மாவலி, வியாதி, குன்ம ...... மொடு, காசம்,

வாயு உடனே பரந்த தாமரைகள், பீனசம், பின்

     மாதர்தரு பூஷணங்கள்......    என ஆகும்

 

பாதக வியாதி புண்கள் ஆனது உடனே தொடர்ந்து,

     பாயலை விடாது மங்க, ...... இவையால், நின்

பாதமலர் ஆனதின் கண் நேயம் அறவே மறந்து,

     பாவ மதுபானம் உண்டு, ...... வெறிமூடி,

 

ஏதம் உறு பாச பந்தமான வலையோடு உழன்று,

     ஈன மிகு சாதியின்கண் ...... அதிலே,யான்

ஈடு அழிதல் ஆனதின் பின், மூடன் என ஓதும் முன்பு, உன்

     ஈர அருள் கூர வந்து ...... எனை ஆள்வாய்"

 

என்பது அடிகளார் அருளிய திருப்புகழ்ப் பாடல்.


இறைவனது புகழே பொருள்சேர் புகழ் ஆகும். எனவே, இறைவனைப் புகழ்வதை நன்மையைத் தரும். போகம் வேண்டிப் பொதுமாதரைப் புகழ்ந்து அவமே திரிதல் கூடாது என்கின்றார் துறைமங்கலம் சிவப்பிரகாச சுவாமிகள்.


"பெண்அருங் கலமே, அமுதமே எனப்பெண்

      பேதையர்ப் புகழ்ந்து, அவம் திரிவேன்,

பண்உறும் தொடர்பில் பித்தஎன் கினும்,நீ

      பயன்தரல் அறிந்து,நின் புகழேன்;

கண்உறும் கவின்கூர் அவயவம் கரந்தும்

      கதிர்கள் நூறுஆயிரம் கோடித்

தண்நிறம் கரவாது உயர்ந்துஎழும் சோண

      சைலனே கைலைநா யகனே." --- சோணசைல மாலை.


இதன் பொருள் ---


காணக்கூடிய அழகிய உறுப்புக்களை மறைத்தும், இலக்கம் கோடி சூரியர்களுடைய ஒளியை மறைக்காது உயர்ந்து விளங்கும் சோணசைலப் பெருமானே, திருக்கயிலையின் நாயகனே,  பெண்களுக்குள் அழகிய அணிகலன் போன்றவளே, அமுதம் நிகர்த்தவளே என்று பேதைகளாகிய அவர்களைப் புகழ்ந்து வீணே திரிகின்றேன். இனிய பாடலால் பித்தா என்று உன்னைப் பழித்தாலும் நீர் நன்மை செய்வதை அறிந்து உம்மைப் புகழேன். என் அறியாமை என்னே.


"பச்சிலை இடினும் பத்தர்க்கு இரங்கி

மெச்சிச் சிவபத வீடு அருள்பவனை,

முத்தி நாதனை, மூவா முதல்வனை,

அண்டர் அண்டமும் அனைத்துள புவனமும்

கண்ட அண்ணலை, கச்சியிற் கடவுளை,

ஏக நாதனை, இணையடி இறைஞ்சுமின்

போக மாதரைப் போற்றுதல் ஒழிந்தே" --- பட்டினத்தார்.


"தெட்டிலே வலியமட மாதர்வாய் வெட்டிலே

        சிற்றிடையிலே, நடையிலே,

      சேலொத்த விழியிலே, பாலொத்த மொழியிலே,

        சிறுபிறை நுதற்கீற்றிலே,

பொட்டிலே, அவர்கட்டு பட்டிலே, புனைகந்த

        பொடியிலே, அடியிலே,மேல்

      பூரித்த முலையிலே, நிற்கின்ற நிலையிலே,

        புந்திதனை நுழைய விட்டு

நெட்டிலே அலையாமல், அறிவிலே, பொறையிலே,

        நின்னடியர் கூட்டத்திலே,

      நிலைபெற்ற அன்பிலே, மலைவற்ற மெய்ஞ்ஞான

        ஞேயத்திலே, உன்இருதாள்

மட்டிலே மனதுசெல நினதருளும் அருள்வையோ?

        வளமருவு தேவை அரசே!

      வரைரா சனுக்கிருகண் மணியாய் உதித்தமலை

        வளர்காத லிப்பெண்உமையே!    --- தாயுமானார்.


இதன் பொருள் ---

எல்லா வளமும் பொருந்திய தேவை நகருக்கு அரசியே! வடபெருமலை எனப்படும் இமயமலை அரையனுக்கு இரு கண்மணியாகத் திருத்தோற்றம் காட்டி அருளிய மலைவளர்காதலிப் பெண் உமையே! வன்மையாகிய இளமை வாய்ந்த மயக்கும் பெண்களின் வஞ்சகச் செயலிலும், வாயில் இருந்து வரும் வெட்டுமொழியிலும், துவளும் சிறிய இடையிலும், அன்னம்போல் நடக்கும் நடையிலும், கயல்மீன் போன்ற கண்களின் கள்ளப் பார்வையிலும், இனிமை போற் சொல்லும் சொல்லிலும், இளம் பிறைபோன்ற நெற்றியில் காணப்படும் கீற்று வரையிலும், நெற்றிப் பொட்டிலும், அவர் அழகுற உடுத்தி உழலும் பட்டிலும், பூசப்படும் வெண் பொடியிலும், அவர் காலடியிலும், மேலிடத்துப் பருத்துக் காணப்படும் ஈர்க்கு இடைபோகா இளமுலையிலும், அவர் நிற்கும் தனிநிலையிலும் அடியேனுடைய புல்லறிவினை மனம் போகும் போக்கிலே போகவிட்டு, நீள உழன்று ஒழியாமல், நன்னெறி ஒழுக்கத்திலும், திருவருளால் உண்டாகும் அளவிறந்த பொறுமையிலும், நின்னுடைய அடியார் திருக்கூட்டத்திலும் இறவாத இன்பத்திற்கு ஏதுவாகிய உறுதியான அன்பிலும், மாசற்ற மெய்யுணர்வினால் பெறப்படும் மெய்ப்பொருள் உண்மையிலும், உன்னுடைய இரண்டு திருவடிகள் மட்டிலும் அடியேன் நெஞ்சம் இடையறாது சென்று பொன்றாப் பயன் துய்க்க உன்னுடைய திருவருளையும் அருள்வாயோ?


கருத்துரை

முருகா!  போகமாதர்பால் அடியேனது சித்தம் புகாமல் அருள்வாய்.



தாயாருக்குத் தகனக் கிரியை

 

பட்டினத்தார் தாயாருக்குச் செய்த 

தகனக் கிரியை

----


      இளமை முதலே இவர் வாழ்வில் அற்புதங்கள் பல நிகழ்ந்ததாய்ச்  சொல்லப்படுகின்றது. வானுலக தேவர்களில் ஒருவரான குபேரன்தான்  இப்பூவுலகில் பட்டினத்து அடிகளாக அவதரித்தார் என்று திருவெண்காட்டுப் புராணம் கூறும்.  இவரது பெற்றோர்கள் சிவநேசன், ஞானகலாம்பை ஆவர். இவர்களின் தவப்பயனாய்ப் பிறந்தவரே பட்டினத்து அடிகளார். இவருக்குப் பெற்றோர் வைத்த பெயர் திருவெண்காடர்.

     கப்பல் வணிகம் மூலம் பெரும் பொருள் ஈட்டிய சிவநேசர் காலமாக உரிய வயதில் ஞானகலாம்பை, சிதம்பரச் செட்டியார் சிவகாமியம்மையின் புதல்வியான சிவகலை என்பவரை திருவெண்காடருக்கு மணமுடித்தார். இல்லற வாழ்க்கை இனிதே நடந்தாலும் குழந்தையில்லா ஏக்கம் திருவெண்காடரை வாட்டியது. இறைவனிடம் முறையிட்டார். இறைவன் தாமே குழந்தை வடிவாய் சிவசருமர் என்ற சிவபக்தர் மூலம் திருவெண்காடரைச் சேர்ந்தார். அன்பு மகனை "மருதபிரான்" என்று பெயரிட்டு வளர்த்தார்.

     குழந்தை பெரியவனானதும் வியாபாரம் செய்ய   அனுப்பினார். திரைகடலோடித் திரவியம் தேடிச் சென்ற  மருதவாணன் கப்பல் நிறையத்  தவிடு மூட்டையும் வறட்டிகளையும் ஏற்றிக்கொண்டு திரும்பி வந்தான். மருதவாணனுக்குப் பித்துப் பிடித்து விட்டதோ என்று அஞ்சிய  அவர்  வீட்டினுள்ளே சிறை வைத்தார். வறட்டிகளை வெளியே எறியற, வரட்டிக்குள் வைரக்கற்கள் சிதறின. தவிடெல்லாம்  தங்கமாக மின்ன, திகைத்துப் போன திருவெண்காடர் தம் மகனைப் பாராட்டத் தேடுகையில், அவரோ, தம் அன்னையாரிடம் சிறு பேழையைக் கொடுக்கச் சொல்லிக் கொடுத்து விட்டு மறைந்து விட்டிருந்தார்.

     மைந்தன் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றிருந்த பேழையில் காதற்ற ஊசியும்,  ஓர் ஓலைச் சீட்டும் இருந்தது. அதில்  ‘காதற்ற ஊசியும் வாராது காண்  கடைவழிக்கே’  என்று  எழுதப்பட்டிருந்தது. வாழ்க்கையின் நிலையாமையை உணர்ந்து கொண்ட திருவெண்காடர் தமது மைந்தனாக  இதுநாள் வரை இருந்தது  திருவிடைமருதூர்ப் பெருமானே என்பதை உணர்ந்து மனம் வருந்தித் துறவறம் பூண்டார்.

     இந்தத் துறவுநிலை வருவதற்கு முன், தன் மனம் இருந்த நிலையை  பொருளாசை,   பெண்ணாசை,   வித்தையாசை என்று மனம் ஆசையின்  வாய்ப்பட்டு அலைக்கழிப்புற்ற நிலையை அழகிய கண்ணிகளாகப் பாடுகின்றார்.


“அறியாமை யாம் மலத்தால் அறிவுமுதல் கெட்டனடா

பிறியா வினைப் பயனால் பித்துப் பிடித்தனடா”


“மாமாயை என்னும் வனத்தில் அலைகிறண்டா”

“மண்ணாசைப் பட்டேனை மன்ணுண்டு போட்டதடா”

“பொன்னாசை பெண்ணாசை போகேனே என்குதே”


“மக்கள் சுற்றத்து ஆசை மறக்கேனே என்குதே;

திக்கு அரசு ஆம் ஆசையது தீரேனே என்குதே”


“வித்தை கற்கும் ஆசையது விட்டொழியேன் என்குதே;

சித்து கற்கும் ஆசை சிதையேனே என்குதே”


“மந்திரத்தில் ஆசை மறக்கேனே என்குதே

சுந்தரத்தில் ஆசை துறக்கேனே என்குதே”


“கட்டுவர்க்கத்து ஆசை கழலேனே என்குதே

செட்டுதனில் ஆசை சிதையேனே என்குதே”


     இதுமட்டுமா, இந்த ஆசையைத் தூண்டும் ஐந்து புலனும் அவருக்கு அடங்கா நிலையையும் தெரிவிக்கின்றார்.


“ஐந்து புலனும் அடங்கேனே என்குதே;

சிந்தை தவிக்கிறதும் தேறேனே என்குதே”


"காமக் குரோதம் கடக்கேனே என்குதே

நாமே அரசென்று நாள்தோறும் எண்ணுதே

அச்சம் ஆங்காரம் அடங்கேனே என்குதே"


என்று அழுகிறார்.


     நேற்றிருந்தோர் இன்று இல்லை. கண்ணுக்கு எதிரே  உடல்களெல்லாம் கட்டையில் வேகக் கண்டும் இந்த உடலை நித்தியமானது என்று எண்ணி, நிரந்தரமாக இருப்போம் என்று எண்ணி, ஆங்காரம் கொள்ளுகிறதே,  நீர்க்குமிழி போன்ற இவ்வாழ்க்கை ஒரு பெருங்காற்றுக்குத்  தங்காதே. பெண்ணாசை மனதை அணு அணுவாய்ச் சித்திரவதை செய்கிறதே. அரும்பு விழியழகும்,  குதம்பை முலையழகும் உரகப்படத்து அல்குல் அழகும், ‘ஆவி உண்பேன்’ என்று என்னை அலைக்கழிக்கின்றதே’.


கன்னி வனநாதா ! கன்னி வனநாதா !

புல்லாகிப் பூடாய்ப் புலந்தநாள் போதாதோ?

கல்லாய் மரமாய்க் கழிந்தநாள் போதாதோ?

சீரியாய்க் கீடமாய்க் கெட்ட நாள் போதாதோ?

நீரியாய் ஊர்வனவாய் நின்றநாள் போதாதோ?

பூதமொடு தேவருமாய்ப் போனநாள் போதாதோ?

அன்னை வயிற்றில் அழிந்த நாள் போதாதோ?

மன்னவனாய் வாழ்ந்து மரித்த நாள்போதாதோ?

காமன் கணையால் கடைபட்டல் போதாதோ?           


“பிறப்பைத் தவிர்த்தையிலை புண்ணாக் கொண்டையிலை

இறப்பைத் தவிர்த்தையிலை; என்னென்று கேட்டையிலை”


என்று கூறி 'கன்னி வனநாதா என்னை உன்னோடு அழைத்துக்கொள்' என்று கெஞ்சுகின்றார்.


    இன்னும் அவரது அருட்புலம்பலைக் கேட்கும் ஆசைப்பேறும், முதல்வன்  முறையீட்டைத் தொடர்ந்து அருட்புலம்பலும் தொடர்கின்றது.


குருவாகி வந்தானோ? குலம் அறுக்க வந்தானோ?

உருவாகி வந்தானோ? உரு அழிக்க வந்தானோ”


“முன்னை வினையெல்லாம் முழுதும் அறுத்தாண்டி

தன்னை யறியவே தான் ஒருத்தி யானேண்டி” 


“சும்மா இருக்கவைத்தான் சூத்திரத்தை நான் அறியேன்

மாணிக்கத்துள் ஒளிபோல் மருவி இருந்தாண்டி”

"உள்ளுண்வாய் நின்றவர்தம் உணர்வுக்கு உணர்வாண்டி 

உடலும் உயிரும்போல் உள்கலந்து நின்றாண்டி"


அந்த இறைவன் 


"ஓசை ஒடுங்கும் இடம் ஓங்காரத்து உள்ஒளி காண்

பேசாமல் இருக்கும் பிரமம் இது என்றாண்டி”


என்று தாம் அறிந்தவற்றை கூறிப் புலம்புகின்றார். 

காவிரிப்பூம்பட்டினத்துப் பெருஞ்செல்வந்தராய் வாழ்ந்த சிறப்பு  நோக்கி  இவரை எல்லோரும் பட்டினத்தார் என்றே அழைத்தனர்.


     இவரது  பாடல்களில் பெரும்பாலும் திருவாசக மணமும் நிறைந்து காணப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக,


“புல்லாகிப் பூடாய்ப் புலந்தநாள் போதாதோ?

கல்லாய் மரமாய்க் கழிந்தநாள் போதாதோ?

கீரியாய்க் கீடமாய்க் கெட்டநாள் போதாதோ?

நீரியாய் ஊர்வனவாய் நின்றநாள் போதாதோ?          


என்ற பட்டினத்து அடிகளாரின் வரிகள், மாணிக்கவாசகரின்,


“புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகிப்

பல்விருக மாகிப் பறவையாய்ப் பாம்பாகிக்

கல்லாய் மனிதராய்ப் பேயாய்க் கணங்களாய்

வல்லசுர ராகி முனிவராய்த் தேவராய்ச்

செல்ல ஆ நின்றஇத் தாவர சங்கமத்துள்

எல்லாப் பிறப்பும் பிறந்திளைத்தேன் எம்பெருமான்

மெய்யே உன் பொன்னடிகள் கண்டின்று வீடுற்றேன்”


என்ற சிவபுராண வரிகளை நினைவூட்டுகின்றன.


     இன்னும் சில பாடல்கள் இராமலிங்க அடிகளாரின்  பாடல்களை மனத்தினில் நிழலாட வைக்கின்றன.


“தன்னை அறிந்தேன்டி! தனிக்குமரி ஆனேன்டி

தன்னம் தனியே தனி இருக்கும் பக்குவமோ?


என்ற வரிகள் இராமலிங்கரின் ‘தனித்திருக்க மாட்டேனடி’ என்ற பாடலை நினைவுறுத்துகின்றன.


     மொத்தத்தில் இறைவனை எண்ணி மனம் உருக  வைப்பதில் மாணிக்கவாசகரும், இராமலிங்க அடிகளாரும் கலந்த கலவை இந்தப் பட்டினத்தார் எனலாம். அப்படி இறைவனைப் பாடி உருகுகின்ற திருவாசகத்திலும், அருட்பாவிலும் நனைந்த ஈர விழிகள் இந்தப் பட்டினத்தார் பாடல்களிலும் கசிவை ஏற்படுத்துகின்றன.


     இப்படித் துறவியாய்த் திரிந்த காலத்து, அன்னை இறந்த துயர் கேட்டு, அங்கே சென்று பச்சை வாழைமட்டை மீது அன்னையின் உடலைக் கிடத்தித்  திருப்பதிகம் பாடித் தீயெழுப்பித் தம் அன்னையாருக்குச் செய்ய வேண்டிய  ஈமக்கிரியை செய்து முடித்தார். இவ்வளவு நாட்கள் அவ்வூரில் சுற்றித் திரிந்தது இதற்காகத் தானே.


    பட்டினத்து அடிகளார் பாடிய இந்த தகனப் பாடல், இறுதி ஊர்வலப் பாடலாய்த் திருவாசகத்துடன் இன்றும் மக்களால் சேர்த்துப் பாடப்படுகிறது. 


“ஐயிரண்டு திங்களாய் அங்கம்எலாம் நொந்து பெற்றுப்

பையல் என்ற போதே பரிந்து எடுத்துச் - செய்ய இரு

கைப்புறத்தில் ஏந்திக் கனகமுலை தந்தாளை

எப்பிறப்பில் காண்பேன் இனி”


இதன் பொருள் ---


பத்து மாதங்கள் வருத்தப்பட்டுச் சுமந்து, கால்முதல் தலை அளவு உள்ள உறுப்புக்கள் அனைத்தும் வருத்தம் அடையுமாறு பிரசவித்து, ஆண் குழந்தை என அருகில் உள்ளோர் கூறக் கேட்ட உடனே விரும்பிக் கையில் எடுத்து அணைத்து, பொன்னால் ஆன அணிகலன்களைப் பூண்ட தனங்களில் பொழிகின்ற பாலினை அருந்துமாறு அளித்த எனது அன்னையை, இனி எந்தப் பிறப்பில் காணப் போகின்றேன்? (காண முடியாது என்பது கருத்து) 


ஓதுவார் பட்டினத்தாரின் இந்தப் பாடலைப் பாடும்போது உயிரற்ற  அந்த உடலை இன்னொரு தரம் பார்க்க வைக்கிறது. பிணம் சுடுவதற்கு முன்போ அல்லது புதைப்பதற்கு முன்போ  வாய்க்கு அரிசி இடுதல் என்ற சடங்கு உண்டு. உறவும் சுற்றமும் வாய்க்கரிசி இடும் நேரத்தில் ஓதுவார் அல்லது பரியாரி இந்தப் பாடலைப் பாடுவார்.


“அரிசியோ நான் இடுவேன் ஆத்தாள் தனக்கு,

வரிசை இட்டுப் பார்த்து மகிழாமல், - உருசியுள்ள

தேனே! அமிர்தமே! செல்வத் திரவியப்பூ

மானே! என அழைத்த வாய்க்கு”


இதன் பொருள் ---


என்னைப் பெற்ற தாய்க்கு வரிசை வைத்துப் பார்த்து மகிழாமல், என்னைச் சுவையுள்ள தேனே எனவும், அமுதமே எனவும், செல்வத் திரவியத்தினை உடைய அரசனே எனவும் பாராட்டிய வாய்க்கு அரிசியையா நான் இடுவது?


இந்தப் பாடலைக் கேட்டு, வாய்க்கரிசி இடுபவர் மனம் அழும்.


     வெட்டியான் மண்ணால் உடலை மூடுகிறான். அல்லது  உடலை  வறட்டியால் (எரு மூட்டையால்) மூடுகிறான். அந்த உடலை இறுதியாக ஒரு தடவை பார்க்கத் துடிக்கிறது.


“ஐயிரண்டு திங்களாய் அங்கம் எலாம் நொந்து பெற்றுப்

பையல் என்ற போதே பரிந்து எடுத்துச் - செய்யஇரு

கைப்புறத்தில் ஏந்திக் கனகமுலை தந்தாளை

எப்பிறப்பில் காண்பேன் இனி”



உடலுக்குத் தீ வைக்கச் சொல்லுகிறான் வெட்டியான். மனம் பதறுகிறது. எத்தனை அருமையாய் எம்மைப் பாதுகாத்த  ‘தாய்’  அவளுக்கா இந்தக் கொடியவன் தீமூட்டச் சொல்லுகிறான். முடியாதய்யா முடியாது என்ற வருத்தத்தில், பின்வருமாறு பாடுகிறார் பட்டினத்து அடிகளார்.


“முந்தித் தவம் கிடந்து, முந்நூறு நாள் அளவும்

அந்தி பகலாச் சிவனை ஆதரித்துத் - தொந்தி

சரியச் சுமந்து பெற்ற தாயார் தமக்கோ

எரியத் தழல் மூட்டுவேன்”


இதன் பொருள் ---


குழந்தைப் பேறு வேண்டும் என்று முன்னே தவம் செய்து கிடந்து, அந்தத் தவத்தின் பலனாக, கருவானது பதிந்த நாள் முதலாக முந்நூறு நாள் வரையும் இரவிலும் பகலிலும் சிவபரம்பொருளைப் பிரார்த்தித்துக் கொண்டு இருந்து, வயிறு முன்னே தள்ளும்படியாக என்னைச் சுமந்து பெற்ற தாய்க்கு, அவளது உடல் பற்றி எரியும்படியாகத் தீயையா வைப்பேன்?


     குழந்தைப் பருவத்தில் சோறூட்டிய தாயாரின் கருணை முகம் மனதில் நிழலாடுகிறது. பட்டினத்தார் துடித்துப் போகிறார்.


“வட்டிலிலும் தொட்டிலிலும் மார்மேலும் தோள்மேலும்

கட்டிலிலும் வைத்து என்னைக் காதலித்து, - முட்டச்

சிறகில் இட்டுக் காப்பாற்றிச் சீராட்டும் தாய்க்கோ

விறகில் இட்டுத் தீ மூட்டுவேன்”


இதன் பொருள் ---


துணியால் உண்டாக்கப்பட்ட ஏணையிலும், மரம் முதலியவற்றால் அமைக்கப்பட்ட தொட்டிலிலும், தனது மார்பின் மேலும், தோள்களின் மேலும், மஞ்சத்திலும் வைத்து, என்னை விரும்பி இடுப்பில் தூக்கி வைத்துக் காப்பாற்றிச் சிறப்பு அனைத்தும் செய்த அன்னைக்கோ கட்டையில் வைத்துத் தீப்பற்ற வைப்பேன்? 


     பட்டினத்து அடிகளார் மனத் தடுமாற்றத்தை இன்னுமொரு பாடலும் கூறுகிறது.


“அள்ளி இடுவது அரிசியோ? தாய்தலைமேல்

கொள்ளிதனை வைப்பேனோ? கூசாமல், - மெள்ள

முகம் மேல் முகம் வைத்து முத்தாடி, என்றன்

மகனே என அழைத்த வாய்க்கு”


இதன் பொருள் ---


மெல்லெனத் தனது முகத்தின் மீது எனது முகத்தை வைத்து முத்தம் இட்டு, 'எனது மகனே' என்று வாயார அழைத்த எனது தாயின் வாய்க்கு அரிசியையா அள்ளிப் போடுவது? அதுவும் அல்லாமல், கூச்சம் இல்லாமல் கொள்ளியையும் வைப்பதா? 


     இனியும் காத்திருக்க இயலாது. அன்னை உடல் எரிக்குள் மூழ்குவதே  சரி என்று நினைத்த பட்டினத்து அடிகளார்,  அவ்வுடலைப் புதிய முறையில்  பாட்டாலேயே தீயை மூளச் செய்கிறார்.


“முன்னை இட்ட தீ முப்புரத்திலே

பின்னை இட்ட தீ தென் இலங்கையில்

அன்னை இட்ட தீ அடிவயிற்றிலே

யானும் இட்ட தீ மூள்க மூள்கவே”


இதன் பொருள் ---


முன்னொரு காலத்தில் சிவபரம்பொருளால் இடப்பட்ட நெருப்பு, திரிபுரத்தில் மூண்டு எரிந்தது. அதன் பின்னர் சிறந்த வானரமான அனுமனால் இடப்பட்ட சீதையின் கற்பு என்னும் நெருப்பு அழகிய இலங்கை நகரத்தில் மூண்டு எரிந்தது. எனது தாய் எனக்கு இட்ட நெருப்பானது எனது அடிவயிற்றில் மூண்டு எரிந்தது. ஆதலின், நானும் எனது தாயில் உடலில் இட்ட தீயானது பற்றி எரியட்டும்.


     தீக்கடவுள் பட்டினத்து அடிகளாரின் வாக்குக்குப் பணிந்து    உடலைத்  தீக்கிரையாக்கினான். அப்போது அடிகளாருக்கு உடல் பதறுகிறது. வெந்தழலில் வேகும் அவ்வுடலைப் பார்த்து,


“வேகுதே தீயதனில், வெந்து பொடி சாம்பல்

ஆகுதே, பாவியேன், ஐயகோ! - மாகக்

குருவி பறவாமல் கோதாட்டி என்னைக்

கருதி வளர்த்து எடுத்த கை”


என்று, "வானில் பறக்கும் குருவிகள் எனது நேரே பறக்காதவண்ணம் என்னைப் பாராட்டி, 'இவனால் நான் அனைத்தும் உடையவள் ஆனேன்' என்று எண்ணி என்னை வளர்த்த தாயின் உடல் நெருப்பினில் வேகின்றதே. வெந்து பொடி சாம்பல் ஆகின்றதே. இதனைக் கண்டும் இருக்கின்றேனே, ஐயகோ" என்னும் பொருள்படப் பாடுகிறார்


     தீ உடலை எரித்துவிட்டது. மேடாக இருந்த உடற்கூடு  சாம்பலாய்ப் போய்விட்டது.


“வெந்தாளோ? சோணகிரி வித்தகா! நின்பதத்தில்

வந்தாளோ? என்னை மறந்தாளோ? - சந்ததமும்

உன்னையே நோக்கி உகந்து வரம் கிடந்து, என் 

தன்னையே ஈன்றெடுத்த தாய்”


என்று, "அண்ணாமலை வடிவாக விளங்கும் ஞான வடிவினனே! எப்பொழுதும் உன்னையே தியானத்து மிழ்வுடன் வரம் வேண்டி என்னைப் பெற்ற தாய் உடல் வெந்து போனாளோ! உனது திருவடி நிழலில் வந்து சேர்ந்தாளோ! என்னை மறந்து விட்டாளோ? (நான் அறிகிலேன்)" என்னும் பொருள்படப் பாடுகிறார்.


     இப்பொழுது அவர் மனம் பக்குவ நிலைக்கு வந்து விட்டது.  உடல் சாம்பல் சேகரிக்கப்படுகிறது. நேற்று உடலாய் நடமாடினாள். இன்று சாம்பலாய்த் தோற்றம் தருகிறாள். இதுதான் வாழ்க்கை என்று சமாதானம் அடைகிறார்.


“வீற்றிருந்தாள் அன்னை வீதிதனில் இருந்தாள்

நேற்று இருந்தாள், இன்று வெந்து நீறானாள், - பால்தெளிக்க

எல்லீரும் வாருங்கள், ஏது என்று இரங்காமல்,

எல்லாம் சிவமயமே யாம்”

என்று, "தாயானவள் சுகமாகத்தான் இருந்தாள். வீதியிலும் உலாவிக் கொண்டு இருந்தாள். நேற்று உயிரோடு இருந்தாள். இன்று சாம்பல் ஆயினாள். இது என்ன? என வருந்தாமல் பால் தெளிப்பதற்கு அனைவரும் வாருங்கள். அனைத்தும் சிவமயமே ஆகும்" என்னும் பொருள்படப் பாடி முடித்து எல்லோரையும் பால் தெளிக்க அழைக்கின்றார் பட்டினத்து அடிகளார்..


     பட்டினத்து அடிகளார் பாடிய பாடல்களில், பின்வரும் பாடல் மிகவும் புகழ் பெற்று விளங்குவது.

“மனையாளும் மக்களும் வாழ்வும் தனமும்தன் வாயில்மட்டே,

இனமான சுற்ற மயானம் மட்டே, வழிக்கு ஏது துணை?

தினையாம் அளவு எள் அளவாகினும் முன்பு செய்த தவம்

தனை ஆள என்றும் பரலோகம் சித்திக்கும் சத்தியமே”

இதன் பொருள் ---

மனைவியும், மக்களும், வாழ்க்கையும், பொன்னும் உடலை விட்டு உயிர் செல்லும் அளவும் வீட்டிலேயே இருந்து விடும். இனமாய் உள்ள உறவுகள் சுடுகாட்டு அளவிலேயே நின்று விடும். உயிர் போகும் வழிக்குத் துணையாக வருவது யாது? ஒன்றும் இல்லை. தினையரிசியின் சிறிய அளவாகிலும் தினையினும் குறுகிய எள்ளின் அளவு ஆகிலும், உயிரோடு உள்ளபோதே தவச் சிந்தையோடு பிறருக்குக் கொடுத்து உதவியது இருக்குமானல், அந்தப் புண்ணியம் உயிரைக் காக்க, அதனால் மோட்சம் கிடைக்கும். இதுவே உண்மை.


கோயில் திரு அகவல் - 1

 


பட்டினத்து அடிகளார் அருளிய

கோயில் திரு அகவல் - 1

---

திருச்சிற்றம்பலம்


நினைமின் மனனே ! நினைமின் மனனே

சிவபெரு மானைச் செம்பொனம் பலவனை

நினைமின் மனனே ! நினைமின் மனனே !

அலகைத் தேரின் அலமரு காலின்

உலகப்பொய் வாழ்க்கையை உடலை ஓம்பற்க !      5

   

பிறந்தன இறக்கும், இறந்தன பிறக்கும்;

தோன்றின மறையும், மறைந்தன தோன்றும்;

பெருத்தன சிறுக்கும், சிறுத்தன பெருக்கும்;

உணர்ந்தன மறக்கும், மறந்தன உணரும்;

புணர்ந்தன பிரியும், பிரிந்தன புணரும்;           10

   

அருந்தின மலமாம், புனைந்தன அழுக்காம்;

உவப்பன வெறுப்பாம், வெறுப்பன உவப்பாம்;

என்றிவை அனைத்தும் உணர்ந்தனை; அன்றியும்;

பிறந்தன பிறந்தன பிறவிகள் தோறும்

கொன்றனை அனைத்தும், அனைத்து நினைக்கொன்றன. 15

   

தின்றனை அனைத்தும், அனைத்து நினைக் கொன்றன;

பெற்றனை அனைத்தும், அனைத்து நினைப் பெற்றன;

ஓம்பினை அனைத்தும், அனைத்து நினை ஓம்பின;

செல்வத்துக் களித்தனை, தரித்திரத்து அழுங்கினை;

சுவர்க்கத்து இருந்தனை, நரகில் கிடந்தனை; 20

   

இன்பமும் துன்பமும் இருநிலத்து அருந்தினை;

ஒன்றொன்று ஒழியாது உற்றனை; அன்றியும்,

புற்புதக் குரம்பைத் துச்சில் ஒதுக்கிடம்

என்னநின் றியங்கும் இருவினைக் கூட்டைக்

கல்லினும் வலிதாகக் கருதினை; இதனுள் 25

   

பீளையும் நீரும் புறப்படும் ஒருபொறி;

மீளுங் குறும்பி வெளிப்படும் ஒரு பொறி

சளியும் நீரும் தவழும் ஒருபொறி;

உமிழ்நீர் கோழை ஒழுகும் ஒருபொறி;

வளியும் மலமும் வழங்கும் ஒருவழி; 30


சலமும் சீயும் சரியும் ஒருவழி;

உள்ளுறத் தொடங்கி வெளிப்பட நாறும்

சட்டகம் முடிவில் சுட்டெலும் பாகும்

உடலுறு வாழ்க்கையை உள்ளுறத் தேர்ந்து,

கடிமலர்க் கொன்றைச் சடைமுடிக் கடவுளை. 35

   

ஒழிவருஞ் சிவபெரும் போகஇன் பத்தை,

நிலுலெனக் கடவா நீர்மையொடு பொருந்தி

எனதற நினைவற இருவினை மலமற

வரவொடு செலவற மருளற இருளற

இரவொடு பகலற இகபரம் அற ஒரு 40

   

முதல்வனைத் தில்லையுள் முனைத்தெழுஞ் சோதியை

அம்பலத் தரசனை ஆனந்தக் கூத்தனை

நெருப்பினில் அரக்கென நெக்குநெக் குருகித்

திருச்சிற் றம்பலத்து ஒளிருஞ் சீவனை,

நினைமின் மனனே ! நினைமின் மனனே ! 45

   

சிவபெரு மானைச் செம் பொனம்பலவனை

நினைமின் மனனே ! நினைமின் மனனே !

பொருள் ---

நினைமின் மனனே, நினைமின் மனனே - மனமே நினைவாயாக, மனமே நினைவாயாக, சிவபெருமானை - மங்கலப் பொருளானவனை, செம்பொன் அம்பலவனை - சிவந்த மொன்னினால் ஆன அம்பலத்துள் ஆடல் புரிகின்றானை,  நினைமின் மனனே நினைமின் மனனே - மனமே நினைவாயாக மனமே நினைவாயாக.

அலகைத் தேரின் அலமரு காலின் - பேய்த்தேர் போலவும், சுழலுகின்ற காற்றினையும் ஒத்த,  உலகப் பொய் வாழ்க்கையை உடலை ஓம்பற்க -  பொய்யாகிய இவ்வுலக வாழ்கையையும், உடம்பையும் பாதுகாத்தலை ஒழிக.   

பிறந்தன இறக்கும் - பூமியில் பிறந்தன அனைத்தும் இறந்து ஒழியும்,  இறந்தன பிறக்கும் - அவ்வாறு இறந்து ஒழிந்தன அனைத்தும் மீண்டும் பிறக்கும். தோன்றின மறையும் - உலகில் தோன்றிய பொருள்கள் முழுதும் மறைந்து ஒழியும். மறைந்தன தோன்றும் - மறந்த பொருள்கள் அனைத்தும் மீண்டும் உண்டாகும். பெருத்தன சிறுக்கும் - பெருத்த பொருள்கள் அனைத்தும் சிற பொருள்கள் ஆகும். சிறுத்தன பெருக்கும் - சிறுத்த பொருள்கள் அனைத்தும் பெருத்த பொருள்கள் ஆகும். உணர்ந்தன மறக்கும் - அறிந்தவை அனைத்தும் மறந்து போகும், மறந்தன உணரும் - மறந்தவை அனைத்தும் மீண்டும் உணர்வில் கொள்ளும்.  புணர்ந்தன பிரியும் - சேர்ந்தவை அனைத்தும் நீங்கும், பிரிந்தன புணரும் - நீங்கின பொருள்கள் அனைத்தும் மீண்டும் வந்து சேரும்,   

  அருந்தின மலமாம் - உண்ணப்பட்டவை அனைத்தும் மலமாய் நீங்கும். புனைந்தன அழுக்காம் - அணியப்பட்டவை எல்லாம் அழுக்காகி விலகும். உவப்பன வெறுப்பாம் - களிக்கத் தக்கவை அனைத்தும் வெறுக்கத் தக்கன ஆகும். வெறுப்பன உவப்பாம் - வெறுக்கத் தக்கவை அனைத்தும் விரும்பப்படும். என்றிவை அனைத்தும் உணர்ந்தனை - என்று இவை முழுதும் அறிந்து கொண்டாய். 

அன்றியும் - இவை அல்லாமலும்,  பிறந்தன பிறந்தன பிறவிகள் தோறும் - பலவாகப் பிறந்த பிறவிகளில் எல்லாம், கொன்றனை அனைத்தும், அனைத்து நினைக் கொன்றன - பல உயிர்களையும் நீ கொன்றாய், உன்னால் கொல்லப்பட்டவை அனைத்தும் உன்னைக் கொன்றன. தின்றனை அனைத்தும், அனைத்து நினைத் தின்றன - நீ தின்றன அனைத்தும் உன்னை உணவாகக் கொண்டன.

பெற்றனை அனைத்தும், அனைத்து நினைப் பெற்றன - எல்லாப் பொருள்களுக்கும் பிறப்பிடமாக நீ நின்றாய், அப் பெற்ற அனைத்தும் உன்னைப் பெற்றன. ஓம்பினை அனைத்தும், அனைத்து நினை ஓம்பின - எல்லாவற்றையும் நீ காப்பாற்றினாய், அவை அனைத்தும் உன்னைக் காப்பாற்றின. செல்வத்துக் களித்தனை - செல்வத்தினால் களிப்பு அடைந்து இருந்தாய். தரித்திரத்து அழுங்கினை - வறுமையால் வருந்தினாய். சுவர்க்கத்து இருந்தனை - கவர்க்கத்தில் இன்பத்தைத் துய்த்துக் கொண்டு இருந்தாய்.  நரகில் கிடந்தனை  - நரகத்தில் துன்பத்தினை அனுபவித்துக் கொண்டு கிடந்தாய்.

  இன்பமும் துன்பமும் இருநிலத்து அருந்தினை - இன்ப துன்பங்களை அனைத்தையும் இப் பூவுலக வாழ்வில் அனுபவித்தாய்.  ஒன்று ஒன்று ஒழியாது உற்றனை - மேற்கூறிய ஒவ்வொன்றையும் நீங்காமல் பொருந்தினாய். அன்றியும் - அல்லாமலும்,

புற்புதக் குரம்பை - நீர்க்குமிழியை ஒத்த உடம்பு. துச்சில் ஒதுக்கிடம் - துச்சில் என்னும் ஒதுக்கிடத்தை ஒத்தது,  என்ன நின்று இயங்கும் இருவினைக் கூட்டை - என்று சொல்லும்படி நின்று உலகில் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கின்ற, இருவினைகள் ஆகிய பறவைகள் தங்கும் இந்தக் கூடாகிய உடம்பை, கல்லினும் வலிதாகக் கருதினை - கல்லைக் காட்டிலும் வலிமை பொருந்தியதாக நீ எண்ணினாய்.  இதனுள் - (நிலையாமை பொருந்திய கூடாகிய) இந்த உடம்பினுள்,

பீளையும் நீரும் புறப்படும் ஒருபொறி - பீளையும் அதனுடன் பொருந்திய நீரும் கண் என்னும் ஒரு பொறியின் வழியாகப் புறப்படும்.  மீளும் குறும்பி வெளிப்படும் ஒரு பொறி - வெளிப்படும் குறும்பி காது என்னும் ஒரு பொறியின் வழியாக வெளிப்படும். சளியும் நீரும் தவழும் ஒருபொறி - சளியும் நீரும் மூக்கு என்னும் ஒரு பொறியில் தவழும்.  உமிழ்நீர் கோழை ஒழுகும் ஒருபொறி - உமிழ்நீரும் கோழையும் வாய் என்னும் ஒரு பொறியின் வழியாக வெளிப்படடும்.  வளியும் மலமும் வழங்கும் ஒருவழி - அபானக்  காற்றும் மலமும் எருவாய் என்னும் ஒரு பொறியின் வழியாக வெளிப்படும். சலமும் சீயும் சரியும் ஒரு வழி - நீரும் சீழும் கருவாய் என்னும் ஒரு பொறியின் வழியாக வெளிப்படும். 

உள்ளுறத் தொடங்கி வெளிப்பட நாறும் சட்டகம் - உள்ளிடமாகத் தொடங்கி வெளிப்பட்டு நாறுகின்ற உடம்பு, முடிவில் சுட்டு எலும்பு ஆகும் - உயிர் நீங்கிய காலத்து சுடப்பட்டு எலும்பு ஆகும் தன்மையைப் பெற்ற, உடல் உறு வாழ்க்கையை உள்ளுறத் தேர்ந்து - உடலுடன் கூடி இருந்து வாழ்கின்ற வாழ்க்கையை முழுதும் ஆராய்ந்து,

கடிமலர்க் கொன்றைச் சடைமுடிக் கடவுளை - மணம் தங்கிய கொன்றை மலரைச் சடைமுடிக்கு அணிந்த சிவபரம்பொருளை,  ஒழிவு அரும் சிவ பெரும்போக இன்பத்தை - என்றும் நீங்குதல் இல்லாத சிவமாம் பேரானந்தப் பெருவாழ்வைத் தருகின்ற இன்பத்தினை,  நிழல் எனக் கடவா நீர்மையொடு பொருந்தி - (பாச வெயிலில் களைப்பு உறுவோர்க்கு இளைப்பாறுதற்கு உரிய) நிழல் என எண்ணி, அந்நிழலை விட்டு நீங்காத தன்மையொடு பொருந்தி, எனது அற - எனது என்னும் புறப்பற்று நீங்க, நினைவு அற - நினைவு ஒன்றும் நீங்க, இருவினை மலம் அற - நல்வினை தீவினைகளால் ஆகும் மல அழுக்கு நீங்க,  வரவொடு செலவு அற - பிறப்போடு இறப்பும் நீங்க, மருள் அற - அறிவு மயக்கம் நீங்க, இருள் அற - அஞ்ஞான இருள் நீங்க, இரவொடு பகல் அற - இரவு என்னும் கேவல நிலை நீங்க, பகல் என்னும் சகலநிலை நீங்க, (நினைப்பும் மறப்பும் அற்றுப் போக) இகபரம் அற -இகத்திலும், பரத்திலும் உண்டாகும் வினைகள் நீங்க, 

ஒரு முதல்வனை - ஒப்பற்ற முதற்கடவுளை, தில்லையுள் முளைத்து எழுஞ் சோதியை - திருச்சிற்றம்பலத்தில் எழுந்தருளும் சோதி வடிவானவனை, அம்பலத்து அரசனை - திருச்சிற்றம்பலத்தில் அரசனை,  ஆனந்தக் கூத்தனை - ஆனந்தத் திருநடனம் புரியும் பெருமானை, நெருப்பினில் அரக்கு என - நெருப்பினிலு பட்ட அரக்கு என்று சொல்லும்படியாக, நெக்கு நெக்கு உருகி - மனம் பலகாலும் நெகிழ்ச்சி அடைந்து,  திருச்சிற்றம்பலத்து ஒளிரும் சீவனை - திருச்சிற்றம்பலத்தில் ஒளிவிடும் சிவபரம்பொருளை, நினைமின் மனனே ! நினைமின் மனனே - மனமே நினைவாயாக மனமே நினைவாயாக.

சிவபெருமானை - சிவபெருமானை, செம் பொன் அம்பலவனை - சிவந்த பொன் போலும் அம்பலவாணப் பெருமானை, நினைமின் மனனே,  நினைமின் மனனே - மனமே நினைவாயாக, மனமே நினைவாயாக.  

 

திருச்சிற்றம்பலம்


உடல் கூற்று வண்ணம்

 



பட்டினத்தடிகள் பாடியருளிய

"ஊடல் கூற்று வண்ணம்"

-----


அற்புதமான இந்தப் பாடல் வரிகளும் அதன் பொருளும் நிரலாகத் தரப்படுகின்றன.



ஒருமட மாதும் ஒருவனும் ஆகி

     இன்பசுகம் தரும் அன்பு பொருந்தி

          உணர்வு கலங்கி ஒழுகிய விந்து

                    ஊறு சுரோணிதம் மீது கலந்து.....


ஒரு அழகிய பெண்ணும், ஒரு வாலிபனும் தங்கள் திருமணத்தின் பின் கூடி இன்ப சுகத்தை அனுபவிப்பதற்கு உரிய அன்பானது தங்களிடத்திலே பொருந்தி இருந்து, இருவரும் கலந்து உணர்வு கலங்கிய நிலையிலே  ஆணிடம் இருந்து வெளிப்பட்ட விந்துத் துளியானது, பெண்ணின் சுரோணிதத்துடன் கலந்து.....



பனியில் ஓர்பாதி சிறுதுளி, மாது

     பண்டியில் வந்து புகுந்து திரண்டு

          பதும அரும்பு கமடம் இது என்று

               பார்வை மெய் வாய்செவி கால்கைகள் என்ற.....


அந்த விந்துவும் சுரோணிதமும் சேர்ந்து, ஒரு பனித்துளியின் அளவாகிப் பெண்ணினுடைய கருப்பாசயம் என்றும் கரு தங்கும் இடம் என்றும் சொல்லப்படும் கருப்பையில் சென்று சேர்ந்து, அங்கே திரட்சி அடைந்து, தாமரை மொட்டினைப் போல, ஆமை உரு ஆகி, கண், உடல், வாய், காது, கால், கைகள் என்று சொல்லும்படியான.....



உருவமும் ஆகி உயிர்வளர் மாதம்

     ஒன்பதும் ஒன்றும் நிறைந்து மடந்தை

          உதரம் அகன்று புவியில் விழுந்து

               யோகமும் வாரமும் நாளும் அறிந்து.....


உருவத்தினை அடைந்து, உயிர் வளர்தற்கு உரிய பத்து மாதங்களும் நிறைந்து, பெண்ணின் வயிற்றில் இருந்து வெளியில் வந்து பூமியில் விழுந்து, இன்ன யோகம், இன்ன வாரம், இன்ன நாளும் என்று தெரிந்து.....



மகளிர்கள் சேனை தர அணைஆடை

     மண்பட உந்தி உதைந்து கவிழ்ந்து

          மடமயில் கொங்கை அமுதம் அருந்தி,

               ஓர்அறிவு ஈர் அறிவு ஆகி வளர்ந்து.....


பெண்களின் கூட்டமானது, ஆடையால் அமைக்கப்பட்ட ஏணையில் வளர்ந்தும், பூமியில் உதைத்தும், கவிழ்ந்து, மயில்போலும் சாயலை உடைய தன்னுடைய தாயின் மார்பகத்தில் பாலைக் குடித்து, சிறிது சிறிதாக அறிவு வளர வயதை அடைந்து.....



ஒளிநகை ஊறல் இதழ் மடவாரும்

     உவந்து முகந்திட வந்து தவழ்ந்து

          மடியில் இருந்து மழலை மொழிந்து

               வா இரு போ என நாமம் விளம்ப.....


ஒளி பொருந்திய பற்களுடன் ஊறுகின்ற உதட்டினைப் பெண்கள் விரும்பி முத்தம் இட, ஓடித் தவழ்ந்து, தாயின் மடியில் மீது இருந்து, குதலை மொழிகளைப் பேசி, வா, இரு, போ என்று இரண்டொரு சொற்களைப் பயின்று பேச.....



உடைமணி ஆடை அரைவடம் ஆட

     உண்பவர் தின்பவர் தங்களொடு உண்டு

          தெருவில் இருந்து புழுதி அளைந்து

               தேடிய பாலரொடு ஓடிநடந்து,

                   அஞ்சு வயது ஆகி விளையாடியே.....


உடுக்கத் தகுந்த அணிகலன்கள், துணிகள், அரைஞாண் அசைய, உணவு உண்பவருடனும், சிற்றுண்டிகளைத் தின்பவருடனும் இருந்து உண்டு, தெருவில் சென்று, புழுதி படியுமாறு, நாடி வரும் மற்றப் பிள்ளைகளுடன் ஓடி நடந்து, ஐந்து வயது ஆகும் வரை இவ்வாறு விளையாடி இருந்து.....



உயர்தரு ஞான குரு உபதேசம்

     முத்தமிழின் கலையும் கரை கண்டு

          வளர்பிறை என்று பலரும் விளம்ப

               வாழ் பதினாறு பிராயமும் வந்து.....


உயர்வைத் தருகின்ற ஞானாசிரியரிடம் மந்திர உபதேசமும், இயல், இசை, நாடகம் என்னும் முத்தமிழை அளவில்லாமல் கற்றுத் தேர்ந்து, வளர்கின்ற சந்திரன் என்று பலரும் சொல்லும்படியாக, வாழத் தகுந்த பதினாறு வயதினை அடைந்து.....



மயிர்முடி கோதி அறுபத நீல

     வண்டு இமிர் தண்தொடை கொண்டை புனைந்து

          மணிபொன் இலங்கு பணிகள் அணிந்து

               மாகதர் போகதர் கூடி வணங்க.....


தலை மயிரை வாரி முடித்து, ஆறுகால்களுடன் கூடிய நீல வண்டுகள் தங்கி இசை முரல்கின்ற குளிர்ச்சி பொருந்திய மாலைகளைத் தலையில் தரித்து, இரத்தினங்களை இழைத்து பொன்னால் செய்யப்பட்ட அணிகலன்களை அணிந்து, மாகதர், போகதர் என்று சொல்லப்படும் பாடகர்கள் சேர்ந்து வணங்கவும்.....



மதன சொரூபன் இவன்என, மோக

     மங்கையர் கண்டு மருண்டு திரண்டு

          வரிவிழி கொண்டு சுழிய எறிந்து

               மாமயில் போல்அவர் போவது கண்டு.....


மன்மதனை ஒத்த வடிவை உடையவன் இவன் என்று, மோக உணர்வு உள்ள பெண்கள் பார்த்து மயக்க உணர்வோடு கூடி, செவ்வரி படர்ந்த கண்களைச் சுழற்றி மருட்டவும், அழகிய மயில் போன்ற சாயலுடன் அவர்கள் நடப்பதைப் பார்த்து.....



மனது பொறாது அவர் பிறகு ஓடி

     மங்கல செங்கலசம் திகழ் கொங்கை

          மருவ மயங்கி இதழ் அமுது உண்டு

               தேடிய மாமுதல் சேர வழங்கி.....


மனமானது தாளாமல், அவர் பின்னே சென்று, மங்கலமாகிய அழகிய கலசத்தை நிகர்த்த அவர் மார்பகங்களை அணைக்க, திகைத்து, அவர் தரும் இதழ் அமுது என்று சொல்லப்படும் அதர பானத்தை உண்டு, தான் ஈட்டிய பெரிய செல்வம் முழுதையும் அவருக்குக் கொடுத்து.....



ஒருமுதல் ஆகி முது பொருளாய்

இருந்த தனங்களும் வம்பில் இழந்து,

          மதன சுகந்த விதனம் இதுஎன்று

                வாலிப கோலமும் வேறுபிரிந்து.....


ஒரு முதல் பொருளாகவும், மிகுந்தும் இருந்த செல்வம் அனைத்தையும் வீணாகச் செலவழித்து, மதனலீலை விதனத்திற்கே ஏது என்று தெளிந்து, வாலிபப் பருவமும் வேறுபட்டு.....



வளமையும் மாறி இளமையும் மாறி

      வன்பல் விழுந்து, இரு கண்கள் இருண்டு,

          வயது முதிர்ந்து, நரைதிரை வந்து,

                வாத விரோத குரோதம் அடைந்து

                    செங்கையில் ஓர் தடியும் ஆகியே.....


அழகு கெட்டு, இளமையும் கெட்டு, வலிமையான பற்களும் விழுந்து, இரண்டு கண்களும் பார்வை குன்றி, முதுமையானது வந்து, தலைமுடி நரைத்து, தோல் திரைந்து, வாத நோய் வந்து, யாருடனும் விரோதிக்கின்ற கோப குணமும் வந்து, அழகாக விளங்கிய கையில் இப்போது ஒரு தடியை ஊன்றிய நிலையிலே.....



வருவது போவதும் ஒருமுது கூனும்

மந்தி எனும்படி குந்தி நடந்து

மதியும் மறிந்து செவிதிமிர் வந்து

வாய்அறியாமல் விடாமல் மொழிந்து.....


ஒரு முதுகு கூனுடன், வருவதும் போவதும் ஆகி, குரங்கினைப் போல குந்தித் குந்தி நடந்து, அறிவானது கெட்டுப் போய், காது செவிடு பட்டு,  இதைத் தான் சொல்வது என்று அறியாமல் எந்நேரமும் வளவள என்று பேசி.....



துயில் வரும் நேரம் இருமல் பொறாது

தொண்டையும் நெஞ்சம் உலர்ந்து வறண்டு

துகிலும் இழந்து சுணையும் அழிந்து

தோகாயர் பாலர்கல் கோரணி கொண்டு.....


உறக்கம் வருகின்ற நேரத்தில் வரும் இருமலைச் சகிக்க முடியாமல், தொண்டை உலர்ந்து வறண்டு, இடுப்பில் உள்ள துணியும் நழுவ. சொரணை இல்லாமல் பெண்களும் பிள்ளைகளும் முணுமுணுக்கும் படியாக.....



கலியுகம் மீதில் இவர் மரியாதை

கண்டிடும் என்பவர் சஞ்சலம் மிஞ்ச

கலகல என்று மலசலம் வந்து

கால் வழி மேல் வழி சார நடந்து.....


இந்த கலியுகத்திலே இவனுடைய நிலையைப் பாருங்கள் என்று சொல்பவர்களுக்குத் துன்பம் மிகுமாறு, கலகல என்று மலமும், சிறுநீரும் பெருகி, கால் வழியாகவும், உடம்பு வழியாகவும் பொருந்த வழிய நடந்து.....



தெளிவும் இராமல் உரை தடுமாறி,

சிந்தையும் நெஞ்சம் உலைந்து மருண்டு,

திடமும் உலைந்து, மிகவும் அலைந்து,

தேறி நல் ஆதரவு ஏது என நொந்து.....


மனத் தெளிவு இல்லாமல், வார்த்தைகளும் குளறி, மனமும், நினைவும் மிகவும் அலைந்து, தேக திடமானது மாறி, மிகப் பாடுபட்டு, நல்ல ஆதரவு ஏதும் இல்லாமல் போனதே என வருந்தி.....


மறையவன் வேதன் எழுதிய வாறு

வந்தது கண்டமும் என்று தெளிந்து

இனி என்ன கண்டம், இனி என தொந்தம்

மேதினி வாழ்வு நிலாது இனி நின்ற.....


வேதங்களுக்கு உரியவனான பிரமன் தலையில் எழுதிய விதி நெருங்கி விட்டது, இனி மரண கண்டமானது வந்தது என்று தெரிந்து, வேறு கண்டம் ஏது, இனி இந்த உலக வாழ்வில் என்ன சம்பந்தம் உள்ளது, இனி உலக வாழ்வு ஏது, நில்லாது,. மிஞ்சி நின்ற....



கடன்முறை பேசும் எனஉரை நாவும்

உறங்கி விழுந்து கை கொண்டு மொழிந்து

கடை வழி கஞ்சி ஒழுகிட வந்து

பூதமும் நாலு சுவாசமும் நின்று

நெஞ்சு தடுமாறி வரும் நேரமே.....


இனி அவரவர் செய்ய வேண்டிய கடன் முறைகளைப் பற்றி ஏதாவது எற்பாட்டினைச் செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டு இருந்த நாக்கானது குளறி இழுத்துக் கொள்ள, கைகளினால் ஜாடை காட்டவும், கஞ்சியானது பக்கங்களில் ஒழுகிவிழவும், பஞ்ச பூதங்களும், பிராண வாயவும் தடைப்பட்டு, நெஞ்சமானது தடுமாறி வருகின்ற காலத்தில்.....



வளர் பிறை போல எயிறும் உரோமமும்

சடையும் சிறு குஞ்சியும் விஞ்ச

மனதும் இருண்ட வடிவும் இலங்க

மாலை போல் யம தூதர்கள் வந்து.....


வளருகின்ற வளைந்த சந்திரனைப் போலப் பற்களும், தலைமுடியும், சடையும், சிறு குடுமியும் காண, கடினமான மனமும், கறுத்த உருவமும்

விளங்க, பெரிய மலையினைப் போல யமதூதர்கள் நெருங்கி வந்து.....



வலைகொடு வீசி உயிர்கொடு போக

மைந்தரும் வந்து குனிந்து அழ நொந்து

மடியில் விழுந்து மனைவி புலம்ப

மாழ்கினரே இவர் காலம் அறிந்து.....


பாசவலையை வீசி உயிரைக் கொண்டு போகவும், பிள்ளைகளும் வந்து குனிந்து பார்த்து அழுது நோகவும், மடிமேல் விழுந்து மனைவியானவள் புலம்பும்படியாக, இவர் இறந்து பட்டாரே இந்தக் காலத்தில் என்று தெரிந்து.....



பழையவர் காணும் எனும் அயலார்கள்

பஞ்சு பறந்திட நின்றவர் பந்தர்

இடும் என வந்து பறை இட முந்தவே

பிணம் வேக விசாரியும் என்று.....


வயது முதிர்ந்தவர்கள் என்று சொல்லக் கூடியவர்கள் பஞ்சினைப் போலப் பறந்து ஓட,  இருந்தவர் இனி பந்தல் முதலியவற்றைச் செய்ய, பறை முழக்கம் கொட்டவும், பிணத்தினைக் கொண்டுபோய்ச் சுடுவதற்கு ஆவன செய்வீர் என்று.....



பலரையும் ஏவி முதியவர் தாமும்

இருந்த சவம் கழுவும் சிலர் என்று

பணிதுகில் தொங்கல் களபம் அணிந்து

பாவகமே செய்து நாறும் உடம்பை.....


பலரையும் அனுப்பிக் கேட்டு, சில பெரியவர்கள் பிணத்தினைக் கழுவுவீர்கள் என்று சொல்லவும், அணிகலன்கள், ஆடை, மாலை, வாசனைப் பொருட்கள் ஆகியவற்றைத் தரித்து, நாறுகின்ற இந்த உடம்பை.....



வரிசை கெடாமல் எடும்என ஓடி

வந்து இள மைந்தர் குனிந்து சுமந்து

கடுகி நடந்து சுடலை அடைந்து

மானிட வாழ்வு என வாழ்வு என நொந்து.....


அலங்காரம் குலையாமல்படிக்கு, எல்லோரும் ஓடி வந்து எடுங்கள் என்று சொல்லவும், பிள்ளைகள் பாடையைக் குனிந்து தாங்கி, வேகமாகச் சென்று சுடுகாட்டினை அடைந்து, மனித வாழ்வு இவ்வளவு தானோ என்று வருந்தி.....



விறகுஇட மூடி அழல்கொடு போட

வெந்து விழுந்து முறிந்து நிணங்கள்

உருகி எலும்பு கருகி அடங்கி

ஓர் பிடி நீறும் இலாத உடம்பை

நம்பும் அடியேனை இனி ஆளுமே.....


விறகை அடுக்கி மறைத்து, நெருப்பினை மூட்டி விடவும், உடம்பானது வெந்து விழுந்து நொறுங்கி, கொழுப்பானது உருகி, எலும்பும் கறுத்து, தீயும் அடங்கி, இறுதியில் ஒரு பிடி சாம்பலும் ஆகத் தேறாத இந்த உடம்பை நிலை என எண்ணுகின்ற அடியேனை இனி ஆட்கொள்ள வேண்டும்.









அறிவுடையார் பகைமை நல்லது

 


அறிவுடையாரின் பகைமை நல்லதே
அறிவில்லாரின் நட்பு தீயதே.
                      -----

நட்பும் பகையும் அவரவர் அறிவின்படியும், விருப்பத்தின்படியும் அமைவது. அறியாமை மூடி இருக்கும் நிலையை "மூடத்தனம்" என்பர். உண்மை அறிவினை விளங்கவொட்டாமல், அறியாமையானது மூடி இருக்கின்றது என்று பொருள். இந்த நிலையில், அவரவர் விருப்பம் போல் எதுவும் நடந்து விட்டால், நல்லதைத் தீயதாகவும், தீயதை நல்லதாகவும் கொள்ளுகின்ற தன்மை உண்டாகும். எனவேதான், "நட்பு ஆராய்தல்" என்னும் ஓர் அதிகாரத்தைத் திருவள்ளுவ நாயனார் வைத்து அருளினார். ஆராய்ந்து நட்புக் கொள்ளவேண்டும். ஆராயமல் நட்புக் கொண்டால், அது கூடாநட்பாக இருந்து, கேட்டில் முடியும்.

அறிவுடையவரை நட்பாகக் கொள்ளுதல் நலம் மிக்கது. அறிவில்லாதவரோடு தொடர்பு கொள்வதை விடுத்து விலகி இருப்பது நல்லது. அறிவுடையோர் ஒருகால் பகைவர் ஆக  நேர்ந்தாலும், அவரால் ஒரு துன்பமும் விளையாது. அறிவில்லாத புல்லரோடு நட்புக் கொண்டு இருந்தால், அது துன்பத்தையே விளைக்கும் என்பதைக் காட்ட, "நீதி வெண்பா" என்னும் நூலில் வரும் ஒரு பாடல்....

"அறிவன் பகையேனும் அன்புசேர் நட்பாம்,

சிறுவன் பகையாம், செறிந்த - அறிவுடைய

வென்றி வனசரன்தான் வேதியனைக் காத்தான், முன்

கொன்றதுஒரு வேந்தைக் குரங்கு."


இதன் பொருள் ---

முன் ஒரு காலத்தில் அறிவும் வெற்றியும் உடைய வேடன் ஒருவன், ஒரு அந்தணன் உயிரைக் காத்தான். ஒரு குரங்கு ஓர் அரசனை அறிவில்லாமையால் கொன்றுவிட்டது. அதுபோல, அறிவு உடையவன் பகைவன் ஆனாலும் அன்புள்ள நண்பனாக விளங்குவான். அவனால் யாதொரு தீங்கும் நேராது. ஆனால், அறிவு இல்லாதவன் நண்பனாக இருந்தாலும், அவனால் நன்மை இல்லை. அவன் பகைவனாக மாறவும் கூடும்.

( அறிவன் - அறிவுடையவன். சிறுவன் - அறிவில்லாதவன். செறிந்த – நிறைந்த. வென்றி - வெற்றி. வனசரன் - காட்டில் திரிபவன், வேடன். வேதியன் - பார்ப்பனன்.)

வனசரன் கதை.

முன்னொரு காலத்தில் ஓர் அரசன் ஒர் அந்தணனுக்கு ஒரு மாணிக்க மணியை வழங்கினான். மணியை வாங்கிய அந்தணன்  அதனை வீட்டிற்கு எடுத்துச் செல்லுகையில், வழியில் யாரேனும் கள்வர் கவர்ந்து விட்டால் என்ன செய்வது என்று எண்ணி, வீட்டிற்குச் சென்றதும் மணியைக் கக்கி எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணி அம் மணியை வாயில் போட்டுக் கொண்டான்.  இதனை அறிந்த வேடன் ஒருவன், அந்தணனைத் தொடர்ந்து போய் வழிமறித்து, "உன் வயிற்றில் இருக்கும் மாணிக்கத்தைக் கக்கு" என்றான். அந்தணன் அதனைக் கேட்டு அஞ்சி, "மாணிக்கம் உன் வயிற்றில் தானே உள்ளது" என்று சொன்னான். இருவரும் இவ்வாறு வாதிட்டுக் கொண்டு இருக்கும்போது,  திருடர்கள் வந்து அந்தணனைப் பிடித்துக் கொண்டு மாணிக்கத்தைக் கக்கச் சொன்னார்கள். அந்தணனுக்கு வேடன் பகைவனாக இருந்தாலும், அவன் அறிவு உள்ளவன். ஆதலால், அவன் மீது அன்பும் இரக்கமும் கொண்டு, அவனைக் காக்க எண்ணி, திருடர்களைப் பார்த்து, "ஐயா நாங்கள் விளையாட்டாகப் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். மாணிக்கம் வயிற்றில் எப்படி இருக்கும்.  வேண்டுமானால் என் வயிற்றை அறுத்துப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்" என்றான். வேடன் வயிற்றை அறுத்துப் பார்த்த திருடர்கள் மாணிக்கம் இல்லாதது கண்டு, வேடனை வீணாகக் கொன்றுவிட்டோமே என்று எண்ணி, அந்தணனை விட்டுவிட்டார்கள். அந்தணன் உயிர் பிழைத்தான் மாணிக்கத்தோடு. வேடன் அந்தணனுக்குப் பகைவனாக இருந்தாலும் அவன் அறிவு உள்ளவனாக இருந்ததால், அந்தணன் மீது அன்பு கொண்டு அவனைக் காக்கத் தனது உயிரை விட்டான்.


குரங்கின் கதை


ஓர் அரசன், ஒரு குரங்கினை அன்புடன் வளர்த்து வந்தான்.  ஒரு நாள் அரசன் அக் குரங்கிடம் ஒரு கத்தியைக் கொடுத்து, "இவ்வழியாக யாரையும் உள்ளே விடாதே" என்று ஆணையிட்டு உறங்கச் சென்றான். அவன் உறங்கும்போது, அவன் உடம்பின் மீது ஓர் ஈ வந்து அமர்ந்தது. குரங்கு அதனைப் பார்த்து, அந்த ஈயைக் கொல்லத்தான் அரசன் தன்னிடம் கத்தியைக் கொடுத்துள்ளான் என எண்ணியது. அதன் அறிவின்மைதான் காரணம். அந்த ஈயைக் கொல்லக் கத்தியால் ஓங்கிக் குத்தியது. ஈ பறந்து விட்டது. ஆனால் அரசன் மாண்டான். அரசனிடம் குரங்கு அன்புடனிருந்தாலும், அறிவின்மையால் இத் தீங்கு அரசனுக்கு நேர்ந்தது.


வான் செய்த நன்றிக்கு வையகம் என்ன செய்யும்?

 


2. வான்செய்த நன்றிக்கு வையகம் என் செய்யும்?

                             -----


கூன்செய்த பிறையணியும் தண்டலையார்

     கருணைசெய்து, கோடி கோடி

யான்செய்த வினையகற்றி நன்மைசெய்தால்

     உபகாரம் என்னால் உண்டோ?

ஊன்செய்த உயிர்வளரத் தவம்தானம்

     நடந்தேற உதவி யாக

வான்செய்த நன்றிக்கு வையகம்என்

     செய்யும்? அதை மறந்திடாதே.


      பொருள் ---

        ஊன்செய்த உயிர் வளர - இவ்வுடம்பை உண்டாக்கிய உயிர்  வாழவும்;  தவம்  தானம்  நடந்து ஏற - (துறவிகளின்) தவமும் (இல்லறத்தாரின்) கொடையும் நடைபெற்று ஓங்கவும், உதவி ஆக வான் செய்த நன்றிக்கு - ஆதரவாக வான்மேகம் செய்த நன்மைக்கு, வையகம் என செய்யும் - உலகம் என்ன (கைம்மாறு) செய்ய இயலும்? அதை  மறந்திடாது - அந்த நன்றியை மறவாமல் மட்டும்  இருக்கும், (அவ்வாறே), கூன்  செய்த பிறை அணியும் தண்டலையார் கருணை செய்து - கூனலான பிறைமதியைச் சூடிய தண்டலை இறைவர் அருள்புரிந்து, கோடி கோடி யான் செய்த வினை அகற்றி - அளவின்றி யான் சேர்த்த வினைகளை நீக்கி, நன்மை செய்தால் என்னால் உபகாரம் உண்டோ - நலம் அருளினால் (அதற்குப் பிரதியாக) என்னால் என்ன உதவி உண்டு? (ஒன்றும் இல்லை.)

      விளக்கம் --- கோடி கோடி : அடுக்குத்  தொடர்;  மிகுதி என்னும் பொருள்பற்றி வந்தது. ‘விசும்பின் துளி வீழின் அல்லலால் மற்றாங்கே - பசும்புல் தலைகாண்ப தரிது' ‘தானம் தவம் இரண்டும் தங்கா வியன் உலகம் - வானம் வழங்கா(து) எனின்' என்னுந் திருக்குறள்களின் கருத்தை உட்கொண்டு ‘ஊன் செய்த உயிர் வளரத் தவம் தானம் நடந்தேற உதவியாக வான் செய்த நன்றி' என்றார். ‘கைம்மாறு வேண்டா கடப்பாடு; மாரிமாட்(டு) - என் ஆற்றுங் கொல்லோ உலகு' என்னுந் திருக்குறளை நினைந்து, ‘வான் செய்த நன்றிக்கு வையகம் என் செய்யும்?' என்றார்.   

இறைவன் நமக்குச் செய்த நன்மைக்கு அதனை நினைந்து வணங்குவதன்றிக் கைம்மாறு செய்ய நம்மால் இயலாது என்பது கருத்து.


திருவிளக்கு இட்டார் தம்மையே தெய்வம் அளித்திடும்

 

திருவிளக்கு இட்டார் தம்மையே தெய்வம் அளித்திடும்

                                    -----


வரம் அளிக்கும் தண்டலையார் திருக்கோயில்

     உட்புகுந்து வலமாய் வந்தே

ஒருவிளக்கா யினும்பசுவின் நெய்யுடன்தா

     மரைநூலின் ஒளிர வைத்தால்

கருவிளக்கும் பிறப்பும் இல்லை! இறப்பும் இல்லை!

     கைலாசம் காணி ஆகும்!

திருவிளக்கிட் டார்தமையே தெய்வம் அளித்

     திடும்! வினையும் தீருந் தானே!

பொருள் ---

    வரம் அளிக்கும் தண்டலையார் திருக்கோயில் உட்புகுந்து வலமாய் வந்து - நலம் அருளும் தண்டலை யிறைவரின் திருக்கோயிலின் உள்ளே சென்று, வலம் வந்து (வணங்கி), ஒரு விளக்காயினும் பசுவின் நெய்யுடன் தாமரை நூலின் ஒளிர வைத்தால் - ஒரு விளக்கேனும் ஆவின் நெய்வார்த்துத் தாமரை நூலிலே ஒளிதரும்படி வைத்தால் கரு விளக்கும் பிறப்பும் இல்லை - (மறுமுறையும்) கருவிலே துலங்கும் பிறவித் துன்பம் இல்லை, இறப்பும் இல்லை - இறுதியும் வாராது, கைலாசம் காணி ஆகும் - (இறைவன் எழுந்தருளி யிருக்கும்) திருக்கயிலை உரிமையாகும், திருவிளக்கு இட்டார் தமையே தெய்வம் அளித்திடும் - திருவிளக்கு வைத்தவர்களையே தெய்வம் காப்பாற்றும், வினையும் தீரும் - பழவினையும் நீங்கும்.

      (வி-ரை.) இட்டார் தமையே: தம்: சாரியை. ஏ : பிரிநிலையிடைச்சொல். திரு : உரிச்சொல். ஒரு விளக்காயினும் : உம் : இழிவு சிறப்புப் பொருளில் வந்த இடைச்சொல். தெய்வம் : இருதிணைக்கும் பொதுவான பெயர். கரு விளக்கும் - கருவைக் காட்டுகின்ற ; கருவில் சேர்க்கின்ற.காணி - உரிமை  இடம். அறிந்திடும்- விரும்பும். “விளக்கிட்டார் பேறு சொல்லின் மெய்ந்நெறி ஞானமாகும்“  என்பது அப்பர் தேவாரம்.

      (கருத்து) திருக்கோயில்களுக்குத் திருவிளக்கிடுவது நல்லது.


51. திரும்ப வாராதவை

 

51. திரும்பாதவை

            -----


ஆடரவின் வாயினில் அகப்பட்ட தவளையும்

     ஆனைவா யிற்கரும்பும்

அரிதான கப்பலில் பாய்மரக் காற்றினில்

     அகப்பட்டு மெலிகாக்கையும்


நாடறிய வேதாரை வார்த்துக் கொடுத்ததும்

     நமன் கைக்குள் ஆனஉயிரும்

நலமாக வேஅணை கடந்திட்ட வெள்ளமும்

     நாய்வேட்டை பட்டமுயலும்


தேடியுண் பார்கைக்குள் ஆனபல உடைமையும்

     தீவாதை யானமனையும்

திரள்கொடுங் கோலரசர் கைக்கேறு பொருளும்

     திரும்பிவா ராஎன்பர்காண்


மாடமிசை அன்னக் கொடித்திரள்கொள் சோணாடு

     வாழவந் திடுமுதல்வனே

மயிலேறி விளையாடு குகனேபுல் வயல்நீடு

     மலைமேவு குமரேசனே.


பொருள் ---

மாடமிசை அன்னக் கொடி திரள்கொள் சோணாடு வாழ வந்திடும் முதல்வனே! - மாடிகளின் மீது அன்னக்கொடிகள் மிகுந்து காணப்படும் சோழநாடு வாழ வந்த தலைவனே!

மயில் ஏறி விளையாடு குகனே ---  மயில் மீது எழுந்தருளி அருள் விளையாடல்கள் புரியும் குகப் பெருமானே!

புல்வயல் நீடு மலை மேவு குமர ஈசனே --- திருப் புல்வயல் என்னும் திருத்தலத்தில் மலை மீது எழுந்தருளி உள்ள குமாரக் கடவுளே!

ஆடு அரவின் வாயில் அகப்பட்ட தவளையும் - ஆடுகின்ற பாம்பின் வாயிலே சிக்கிய தவளையும், ஆனை வாயில் கரும்பும் - யானையின் வாயிற்பட்ட கரும்பும், அரிதான கப்பலில் பாய்மரக் காற்றினில் அகப்பட்டு, மெலி காக்கையும் - அரிய கப்பலிலே பாய்மரத்தின் காற்றிலே சிக்குண்டு வருந்தும் காக்கையும், நாடு அறிய தாரை வார்த்துக் கொடுத்ததும் - உலகம் அறிய நீர் வார்த்துக் கொடுத்துவிட்ட பொருளும், நமன் கைக்குள் ஆன உயிரும் - எமன் கையிலே அகப்பட்ட உயிரும், நலமாக அணை கடந்திட்ட வெள்ளமும் - அழகாக அணையைக் கடந்து போய்விட்ட நீர்ப்பெருக்கும், நாய் வேட்டை பட்ட முயலும் - நாயின் வேட்டையிலே அதனிடம் அகப்பட்ட முயலும், தேடி உண்பார் கைக்குள் ஆன பல உடைமையும் - உழைத்துச் சாப்பிடுவார் கையில் அகப்பட்ட பல பொருள்களும், தீ வாதையான மனையும் - நெருப்பினாலே பற்றப்பட்ட வீடும், திரள் கொடுங்கோல் அரசர் கைக்கு ஏறு பொருளும் - மிகக் கொடிய ஆட்சியுடைய அரசர்களின் கையில் சென்ற பொருளும், திரும்பி வாரா என்பர் - திரும்பி வராதவை என்று கூறுவார்கள்.

கடல் நடுவிலே பாய்மரத்திலே அமர்ந்து விட்ட காக்கை எங்கே அலைந்தாலும் திரும்பவும் அங்கேயே திரும்பிச்சென்று தங்க நேரிடும். கரை காணாத அது வேறே எங்கும் செல்லமுடியாது.  தேடி உண்பார் - வறியவர்கள். அவர்கள் கைப்பட்ட பொருள்கள் உழைக்க முடியாதபோது விலையாகி விடும். தேடி உண்பாரைத் திருடர் என்று கூறுவதும் உண்டு. மாடிவீடு - மாடம். சோழநாடு சோணாடு எனத் திரிந்தது. இவ்வாறு திரிவது மரூஉ எனப்படும்.


66. நற்பொருளிலும் குற்றம்

 

66. நற்பொருளில் குற்றம்


பேரான கங்கா நதிக்கும் அதன் மேல்வரும்

     பேனமே தோட மாகும்!

  பெருகிவளர் வெண்மதிக் குள்ளுள் களங்கமே

     பெரிதான தோட மாகும்!


சீராம் தபோ தனர்க் கொருவர்மேல் வருகின்ற

     சீற்றமே தோட மாகும்!

  தீதில்முடி மன்னவர் விசாரித்தி டாதொன்று

     செய்வதவர் மேல்தோ டமாம்!


தாராள மாமிகத் தந்துளோர் தாராமை

     தான்இரப் போர்தோ டமாம்!

  சாரமுள நற்கருப் பஞ்சாறு கைப்பதவர்

     தாலம்செய் தோட மாகும்!


ஆராயும் ஒருநான் மறைக்கும்எட்டாதொளிரும்

     அண்ணலே! அருமை மதவேள்

  அனுதினமும் மனதில்நினை தருசதுர கிரிவளர்

     அறப்பளீ சுரதே வனே!


இதன்பொருள் ---  

ஆராயும் ஒரு நான்மறைக்கும் எட்டாது ஒளிரும் அண்ணலே - ஆராய்ச்சி செய்யப்படுகிற ஒப்பற்ற நான்கு மறைகளுக்கும் கிடையாத பெரியோனே!

அருமை மதவேள் -  அரிய மதவேள், அனுதினமும் மனதில் நினைதரு - எப்போதும் உள்ளத்தில் வழிபடுகின்ற, சதுரகிரிவளர் அறப்பளீசுர தேவனே - சதுர கிரியில் எழுந்தருளிய அறப்பளீசுர தேவனே! 

பேரான கங்கா நதிக்கும் அதன்மேல் வரும் பேனமே தோடம் ஆகும் - புகழ்பெற்ற கங்கையாற்றுக்கும் அதன்மேல் வருகின்ற நுரை ஒன்றே குற்றம் எனப்படும், 

பெருகிவளர் வெண்மதிக்கு உள்உள் களங்கமே பெரிது ஆன தோடம் ஆகும் - மிக வளர்ச்சியுடைய வெள்ளைத் திங்களுக்கு அதனுள் இருக்கின்ற கறுப்பே பெரிய குற்றம் எனப்படும், 

சீர்ஆம் தபோதனர்க்கு ஒருவர்மேல் வருகின்ற சீற்றமே தோடம் ஆகும் - கீர்த்தி மிக்க தவத்தினர்க்கு மற்றவர்மேல் உண்டாகும் சினமே குற்றம் எனப்படும், 

தீதுஇல் முடிமன்னர் விசாரித்திடாது ஒன்று செய்வது அவர் தோடம் ஆகும் - குற்றமற்ற பேரரசர்கள் ஆராயாமல் ஒன்றைச் செய்வது அவர்க்குக் குற்றம் எனப்படும், 

தாராளமா மிகத் தந்து உளோர் தாராமைதான் இரப்போர் தோடம் ஆம் - அளவின்றி (முன்) கொடுத்தவர்கள் (பின்) கொடாமை இரவலரின் (ஊழ்வினைக்) குற்றம் எனப்படும், 

சாரம் உள நல் கருப்பஞ்சாறு கைப்பது அவர் தாலம் செய் தோடம் ஆகும் - சிறப்புடைய நல்ல கருப்பஞ்சாறு கசப்பது (பருகுவோருடைய) நாவின் குற்றம் எனப்படும்.


ஆமையும் மனிதனும்

 



ஆமையும் மனிதனும்

-----

உடலைப் பற்றி நின்று துன்புறுத்தும் நோய் போல, உயிரைப் பற்றி நின்று துன்புறுத்துவது ஆகலின் பிறவி நோய் எனப்பட்டது. நோய் துன்பத்தையே விளைவிப்பது. ஆனால், பிறவி இடையிடையே இன்பத்தையும் விளைவிக்கிறதே! அப்படியிருக்க, அதனை நோய் என்று சொல்வது எப்படிப் பொருந்தும்? என்று கேட்கலாம். பிறவியில் இடையிடையே இன்பம் உள்ளது போலத் தோன்றினாலும் உண்மையில் விளைவது பெருந்துன்பமே ஆகும். "பிறவியால் வருவன கேடு" என்றார் திருஞானசம்பந்தர்.

இவ்வுண்மையை ஓர் அரிய உவமையால் ஒரு தேவாரப் பாடலின் மூலம் விளக்கி அருளினார் அப்பர் பெருமான். ஆமையைக் கொன்று உண்பவர் நெருப்பு மூட்டி அடுப்பில் உலை நீரை ஏற்றி அதில் ஆமையை இடுவர். நீர் சிறிது சிறிதாகச் சூடேறுகிறது. அந்த ஆமை தனக்கு வரப்போகும் அழிவை அறியாது தனக்கு நல்ல நீர் கிடைத்தது என்று எண்ணிக் களித்து அதில் மூழ்கித் திளைக்கிறது. அந்த இன்பம் அதற்குத் துன்பமாய் முடியப் போகிறது. உலகில் ஐம்புல நுகர்ச்சியால் வரும் இன்பம் இத்தகையதே ஆகும். எனவே, உலகில் சிறிது இன்பம் உளதாயினும் அது துன்பமாகவே முடிதல் கண்கூடு. இதனால் பிறவி துன்பத்தையே விளைவிக்கும் என்பதும், அது பற்றியே அது நோய் எனப்பட்டது என்பதும் தெளிவாகும். பின்வரும் திருநாவுக்கரசர் தேவாரத்தைக் காண்க...

"வளைத்து நின்று ஐவர் கள்வர் 

வந்து எனை நடுக்கம் செய்யத்

தளைத்து வைத்து உலையை ஏற்றித் 

தழல் எரி மடுத்த நீரில்

திளைத்து நின்று ஆடுகின்ற 

ஆமைபோல் தெளிவு இலாதேன்,

இளைத்து நின்று ஆடுகின்றேன், 

என்செய்வான் தோன்றி னேனே."

இதன் பொருள் ---

ஐந்து கள்வர் போன்ற ஐம்பொறிகள் இவ்வுடம்பில் என் உள்ளத்தைச் சுற்றி நின்று கொண்டு என்னை நடுங்கச் செய்தலால், எங்கும் செல்லாதபடி பிணித்து வைத்துப் பாத்திரத்தில் நீரை நிரப்பி அப்பாத்திரத்தைத் தீயினால் சூடாக்க, அந்நீரிலே பிணியை அவிழ்த்து நீந்தவிட்ட அளவிலே மகிழ்வோடி நீந்தி விளையாடிக்கொண்டு சூட்டில் வெந்து உயிர் நீங்க இருக்கும் அவலத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்க மாட்டாத ஆமையைப் போல உள்ளத்தெளிவு இல்லாதேனாய் வாழ்க்கையில் இளைத்து நின்று தடுமாறுகின்றேன். வேறு யாது செய்வதற்காகப் பிறப்பெடுத்தேன் நான்?

நாலடியாரில் 'பேதைமை' என்ற அதிகாரத்தில் ஒரு பாடல் வரும். 


"கொலைஞர் உலை ஏற்றித் தீ மடுப்ப, ஆமை

நிலை அறியாது அந் நீர் படிந்தாடியற்றே-

கொலைவல் கொடுங் கூற்றம் கோள் பார்ப்ப, ஈண்டை

வலையகத்துச் செம்மாப்பார் மாண்பு." --- நாலடியார்.


இதன் பொருள் ---

கொல்லுந் தொழிலில் வல்லமை ஊடையோனாகிய ஆற்றலிற் பெரிய கூற்றுவன், தம் உயிர்கொள்ளுதலை எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருக்க, இவ் வுலகப் பற்றாகிய வலையில் கிடந்து அதன்கண் களித்து இருப்பாரது பேதைமை இயல்பு,  தன்னைக் கொல்லும் கொலைஞர் தன்னை உலையில் இட்டு அடுப்பில் ஏற்றித் தீக்கொளுவ, ஆமை நிலையறியாது அவ்வுலை நீரில் மூழ்கி விளையாடி மகிழ்ந்தாற் போன்றது.

பேதைமை என்பது தனக்கு வரும் இடுக்கணை அறியாது களித்திருக்கும் இயல்பு உடையது என்பது கருத்து. 'மாண்பு' என்னும்  உயர் மொழியால் கூறியது, மிக்க இழிவை உணர்த்திற்று.

பிறவற்றைக் கொன்று, அவற்றின் ஊனைத் தின்று தம் ஊனைப் பெருக்கும் கொலைஞரே அவற்றைக் கொல்லும் முறைமையை நன்கு அறிவர். ஆமையைக் கொல்வது அரிது. அதைக் கொல்லும் வகையை உணர்ந்தோர் நெருப்பு மூட்டி உலை நீரை அடுப்பில் ஏற்றி அதில் ஆமையை இடுவர். தீயும் சுடர்விட்டு எரியும். நீரும் சூடு ஏறிக் கொதிக்கும். ஆமையும் வெதுவெதுப்பான நீரில் இன்புற்றுத் திளைக்கும். நீர் காயக்காய, சூடு பொறுக்கமாட்டாமல், ஆமை மாய்ந்துகொண்டே வரும். தான் அழிந்து வரும் நிலையை அறியாது அது. ஆமைக்கும் மாக்களுக்கும் வாழ்க்கை இன்பமும், அழியும் நிலையினை அறியாமையும் பொது. 

அப்பர் பெருமான் சமண மதத்தில் சேர்ந்து ஒழுகி, மீண்டு உய்ந்தவர். ஆதலின், சமணர்கள் குறித்தது ஓர் உவமையைத் தமது திறத்திற்கு ஏற்றி, நமது திறத்தை நாடச் செய்தருளினார். தொலைவில் இராமல், சூழ்ந்து (வளைத்துக்) கொண்ட கள்வர்க்கு நடுங்காதார் எவர்? ஒருவர் அல்லர் ஐவர். "ஓர ஒட்டார், ஒன்றை உன்ன ஒட்டார், மலர் இட்டு உனது தாள் சேர ஒட்டார் ஐவர்; செய்வது என் யான்?" என்று ஐம்புலன்களின் சேட்டை குறித்து அருணகிரிநாதர் இரங்கிப் பாடி உள்ளார்.  ஐவரும் சூழ்ந்து நடுக்கம் விளைக்கினும், அவர் சூழ்ச்சிக்கு ஆளாகி, அவர் ஆட்டுகின்ற வகையிலே ஆடியும் ஓட்டுகின்ற வகையிலே ஓடியும், காட்டுகின்ற வகையிலே கண்டும், ஊட்டுவதை எல்லாம் உண்டும், துன்பத்தில் இருந்தாலும், அவர் திறத்தில் ஓர் இன்பம் உண்டுபோலத் தோன்றும். அவ்வின்பத்தையே நாடி, அவர் வலையிலே சிக்கி வருந்துவதற்கே மீண்டும் அவாவுறுதல் பேதைமை அன்றி வேறு இல்லை. ஆமைக்குத் தெளிவு இருந்தால், வெந்நீரில் திளைத்து ஆடாது. நீரின் வெப்பம் அதன் உடலுக்கு இனிதாய் இருந்தது. அதைத் தெளியாமையே ஆமைக்கு அழிவாகியது. 

மெய் வாய் கண் மூக்குச் செவி ஆகிய ஐந்தனாலும் முறையே ஊறு, சுவை, ஒளி, நாற்றம், ஓசை ஐந்தும் பிறப்பு இறப்பாகிய துன்பத்தை விளைக்கும் என்று தெளியாமையே பேரின்ப வாழ்வு பெறவொட்டாது தடையாய் இருப்பது. பிறந்து இறந்து உழலும் பெருந்துன்பத்தைச் செய்கின்றது. தெளிந்து திருவருள் பெற்று உய்வதற்கே இந்தப் பிறவி வாய்த்தது. தெளியாமல் ஐம்புலத்து ஆசை வலையுட்பட்டுப் பிறவிப்பெருங் கடலில் விழுந்து துன்புறுதற்கு உண்டானது அல்ல இந்த மானிடப் பிறவி.

பானுகோபன் வீரவாகுதேவர் முன் நின்று போர் செய்த களிப்பில் முழுகித் திளைத்திருந்து, தான் தன் குலத்தொடு வேரறச் சாய்ந்தொழிய இருக்கும் பின் விளைவைச் சிறிதும் தெளிந்திடவில்லை. அதனால், அவனை `உலைபடும் இளவெந்நீரின் உளம் மகிழ் கமடம் ஒத்தான்` எனத் தணிகைப் புராணத்தில் குறித்தருளினார் கச்சியப்ப முனிவர். கமடம் - ஆமை.

பிறவி என்பது தீராத நோய் என்பது அறிவில்லார்க்குச் சிறிதும் புலனாகாது. ஆனால், அறிவுடையார்க்கு அது நன்கு விளங்கித் தோன்றும். ஆதலால் அவர் அந்நோயைத் தீர்க்கும் மருந்தை நாடி நிற்பர். பிறவி நோய்க்கு நன்மருந்தாக இருப்பவன் இறைவன். "மந்திரமும் தந்திரமும் மருந்துமாகித் தீரா நோய் தீர்த்தருள வல்லான்" என்றருளினார் அப்பர் பெருமான். உலகத்து மருந்துகள் வேறு வேறு இடங்களில் கிடைப்பன. ஆகவே அவற்றைப் பெறுதற்கு அலைதல் வேண்டும். சில சமயங்களில் அவை கிடைக்காமலும் போகலாம். ஆனால், இறைவனாகிய மருந்து அத்தகையது அல்ல. வேண்டிய போது கிடைக்கும் தன்மை வாய்ந்தது திருவருள் மருந்து. அதுவே நல்ல மருந்து. "நல்ல மருந்து இம் மருந்து - சுகம் நல்கும் வயித்தியநாத மருந்து" என்று பாடினார் வள்ளல்பெருமான். மேலும், உலகத்து மருந்துகள் உடலுக்கு உரியவை. ஆதலால் அவை உண்ணுதற்கு உரியவாகின்றன. இறைவனாகிய மருந்தோ உயிருக்கு உரியது. ஆதலால், அது எண்ணுதற்கு உரியதாகின்றது. அதுபற்றியே இறைவனை நினையுங்கள் என்று அறிவுறுத்தினர் தமது அருளாளர்கள். 

உய்யும் நெறியாகிய முத்திநெறி அறியாமல் மூர்க்கரோடு இணங்கி இருந்தால், வாழ்நாள் வீணே கழியும். மூப்பும் உண்டு. அதன் பின்னர் மரணம் நிச்சயம் உண்டு. அதன் முன்னரே, நல்வினைகளைச் செய்து நற்கதியைத் தேடவேண்டும் என முயல்வதுதான் அறிவுடைமை. அல்லாதது பேதைமை. "பேதைமை என்பது ஒன்று யாது எனின். ஏதம் கொண்டு ஊதியம் போகவிடல்" என்றார் திருவள்ளுவ நாயனார். அறியாமை என்பதன் இலக்கணம் என்னவெனில், கேடு தருவனவற்றை எல்லாம் விரும்பி ஏற்றுக் கொண்டு, ஆக்கம் தருவனவற்றைக் கைவிடுதல் ஆகும். ஆக்கம் என்பது வீடுபேறு. கேடு என்பது பெருநோய்கள் மிக நலியப் பெயர்த்தும் செத்தும் பிறப்பதற்கே தொழிலாகி இறக்கின்ற தன்மை.

பேதைமையால், அறியாமையால் வரும் கேடு என்ன என்பதை, திருவள்ளுவ நாயனார் மேலும் தெரிவிப்பது, "ஒருமைச் செயல் ஆற்றும் பேதை, எழுமையும் தான் புக்கு அழுந்தும் அளறு.” ஐயோ! பேதைமையால் வரும் கேடு இவ்வளவு கொடியதா? ஆமாம். ஆமாம். பேதை என்பவன் ஒருவன், இனிவரும் பிறவிகளில் எல்லாம் தான் படவேண்டிய நரகத் துன்பத்தை, இப்போது கிடைத்த இந்த ஒரு பிறவிலேயே தேடிக் கொள்ளும் வல்லமை படைத்தவன் என்கிறார் நாயனார்.

இந்தக் கேட்டை மனிதகுலம் அடையாமல், புனிதகுலம் பெறவேண்டுமென்றுதான் வள்ளற்பெருமானார், பின்வருமாறு பாடி நம்மைத் தெளிவிக்கிறார்.


"ஆற்றுவெள்ளம் வருவதன்முன் அணைபோட அறியீர்,

அகங்காரப் பேய்பிடித்தீர், ஆடுதற்கே அறிவீர்,

கூற்று வருங்கால் அதனுக்கு எதுபுரிவீர், ஐயோ,

கூற்றுஉதைத்த சேவடியைப் போற்ற விரும்பீரே,

வேற்றுஉரைத்து வினைபெருக்கி மெலிகின்ற உலகீர்,

வீண்உலக் கொடுவழக்கை விட்டுவிட்டு வம்மின்,

சாற்று உவக்க எனது தனித் தந்தை வருகின்ற

தருணம் இது, சத்தியம் சிற்சத்தியைச் சார்வதற்கே."


இதன் பொருள் ---

ஆற்றில் வெள்ளம் பெருகி வரும் முன்பே அணை செய்து காத்துக்கொள்ள நினையாத உலக மக்களே! அகங்காரமாகிய பேய் பிடித்து அலைந்து வருந்துகிறீர்கள்.  நாளை எமன் வருவானாயின் என்ன செய்வீர்கள். அந்தோ! அந்த எமனை உதைத்து நீக்கிய சிவனுடைய சிவந்த திருவடியைப் போற்றி வழிபட விரும்புகின்றீர்கள் இல்லை. பிறவற்றைப் பேசித் தீவினைகளை மிகுவித்து மெலிகின்றீர்கள்ற. வீணான உலகியலில் கொடுமை நிறைந்த பொய் வழக்கங்களைக் கைவிட்டு எம்பால் வந்து அடைவீர்களாக. நான் உரைக்கின்ற சொற்களை ஏற்றருளுதற்கு என்னுடைய ஒப்பற்ற தந்தையாகிய சிவபெருமான் வந்தருளும் சமயம் இதுவாதலால், நீவிர் அவனது ஞானசத்தியைப் பெறுதற்கு உடனே வருவீர்களாக; நான் சொல்லும் இது சத்திய வாக்காகும்.

     வள்ளலார் சொல்லுகின்றவற்றைக் கேளாது அசட்டை செய்து ஒழுகுகின்றமை புலப்பட, “அகங்காரப் பேய் பிடித்தீர் ஆடுதற்கே அறிவீர்” என்று கூறுகின்றார். கூற்று - உயிர் கவரும் எமன். மார்க்கண்டனது உயிரைக் கவர வந்த எமனைக் காலால் உதைத்து விலக்கிய சிவனுடைய அருட்செயலை விதந்து, “கூற்று உதைத்த சேவடியைப் போற்ற விரும்பீர்” என்று புகல்கின்றார். வேற்று உரைத்தல் - அருள் நெறிக்கு வேறாகியவற்றை விளம்புதல். உலகியலில் காணப்படுகின்ற தீய வழக்கங்கள் துன்பம் விளைவிப்பனவாதலால் அவற்றைக் கைவிடுதல் வேண்டி, “வீண் உலக கொடுவழக்கை விட்டுவிட்டு வம்மின்” என மொழிகின்றார். சாற்று - சொல்வது. சிற்சத்தி - திருவருள் ஞானத்தால் விளையும் மெய்ம்மையான ஆற்றல். இதனால் சன்மார்க்க நன்னெறிக்கு வேறாகியவற்றைப் பேசி உலகக் கொடுவழக்கங்களைக் கைவிடுமாறு வேண்டுகின்றார்.

இறைவனது இருப்பில் நீங்கள் ஐயங்கொள்ள வேண்டாம். அவன் பிறவிப் பிணியைத் தீர்க்கும் மருந்தாக விளங்குகிறான். உங்கள் அறிவிலுள்ள மயக்கத்தை விடுத்து அவனை உணர முயலுங்கள் பேதைமையைத் தவிர்த்துப் பேரருளைப் பெற்று, பிறவாத நிலையிலே, இறவாத இன்ப அன்பில் திளைத்து இருக்க, இறைவன் திருவடியை மறவாது போற்றுவோம்.




பொது --- 1091. கருதியே மெத்த

 


அருணகிரிநாதர் அருளிய

திருப்புகழ்

கருதியே மெத்த (பொது)

முருகா! 

அடியேன் உமது திருவடிப் பெருமையையே பேசுமாறு அருள் புரிவாயாக.


தனதனா தத்த தனதனா தத்த

     தனதனா தத்த ...... தனதான


கருதியே மெத்த விடமெலாம் வைத்த

     கலகவா ளொத்த ...... விழிமானார்


கடினபோ கத்த புளகவா ருற்ற

     களபமார் செப்பு ...... முலைமீதே


உருகியான் மெத்த அவசமே வுற்ற

     வுரைகளே செப்பி ...... யழியாதுன்


உபயபா தத்தி னருளையே செப்பு

     முதயஞா னத்தை ...... அருள்வாயே


பருவரா லுற்று மடுவின்மீ துற்ற

     பகடுவாய் விட்ட ...... மொழியாலே


பரிவினோ டுற்ற திகிரியே விட்ட

     பழயமா யற்கு ...... மருகோனே


முருகுலா வுற்ற குழலிவே டிச்சி

     முலையின்மே வுற்ற ...... க்ருபைவேளே


முருகனே பத்த ரருகனே வெற்பு

     முரியவேல் தொட்ட ...... பெருமாளே.


                     பதம் பிரித்தல்


கருதியே மெத்த விடம் எலாம் வைத்த

     கலக வாள் ஒத்த ...... விழி மானார்,


கடின போகத்த, புளக வார் உற்ற

     களபம் ஆர் செப்பு ...... முலைமீதே


உருகி, யான் மெத்த அவசமே உற்ற

     உரைகளே செப்பி ...... அழியாது, உன்


உபய பாதத்தின் அருளையே செப்பும்

     உதய ஞானத்தை ...... அருள்வாயே.


பரு வரால் உற்று மடுவின் மீது உற்ற

     பகடுவாய் விட்ட ...... மொழியாலே,


பரிவினோடு உற்ற திகிரியே விட்ட

     பழய மாயற்கு ...... மருகோனே!


முருகு உலா உற்ற குழலி, வேடிச்சி

     முலையின் மேவுற்ற ...... க்ருபைவேளே!


முருகனே! பத்தர் அருகனே! வெற்பு

     முரியவேல் தொட்ட ...... பெருமாளே.

பதவுரை


பருவரால் உற்று மடுவின் மீது உற்ற பகடு வாய் விட்ட மொழியாலே --- துன்பத்தை அடைந்து, மடுவில் இருந்த (கஜேந்திரனாகிய) யானை (ஆதி மூலமே என) ஓலமிட்டு அழைத்த மொழியைக் கேட்டு, 

பரிவினோடு உற்று அ(த்) திகிரியே விட்ட பழய மாயற்கு மருகோனே --- அன்போடு வந்து அந்தச் சக்கரத்தை ஏவிய பழைய திருமாலுக்குத் திருமருகரே! 

முருகு உலாவுற்ற குழலி --- மணம் கமழும் கூந்தலை உடையவளும்,

வேடிச்சி முலையின் மேவு உற்ற க்ருபையோனே --- வேடர் மகளுமாகிய வள்ளிநாயகியின் மார்பகங்களை விரும்பி அணைந்த கருணை மிக்கவரே! 

முருகனே --- முருகப் பெருமானே!

பத்தர் அருகனே --- அடியவர்க்கு அருகில் இருப்பவரே

வெற்பு முரிய வேல் தொட்ட பெருமாளே --- கிரவுஞ்சமலை பொடிபட்டு அழிய வேலை விடுத்து அருளிய பெருமையில் மிக்கவரே!

கருதியே மெத்த விடம் எலாம் வைத்த கலக வாள் ஒத்த விழி மானார் --- மனதில் எண்ணியே விடம் அனைத்தும் தன்னிடத்தே கொண்டுள்ளதும், கலகத்தை விளைவிக்கத் தக்க வாள் போன்றதுமான கண்களை உடைய விலைமாதர்களின்

கடின போகத்த, புளக வார் உற்ற களபம் ஆர் செப்பு முலைமீதே உருகி --- வன்மை மிக்கதும், போகம் தருவதும், புளகாங்கிதம் அடையச் செய்வதும், கச்சு அணிந்ததும், கலவைச் சாந்து நிறைந்ததும், குடம் போன்றதுமான முலைகளின் மீது மனம் உருகி,

யான் மெத்த அவசமே உற்ற உரைகளே செப்பி அழியாது --- நான் மிகவும் தன்வசம் இழந்த நிலையில் காமப் பேச்சுக்களையே பேசி அழிந்து போகாமல்,

உன் உபய பாதத்தின் அருளையே செப்பும் உதய ஞானத்தை அருள்வாயே --- தேவரீரது திருவடிகளின் கருணை பற்றியே பேசும்படி உதிக்கின்ற ஞானத்தை அடியேனுக்கு அருள் புரிவீராக.


பொழிப்புரை

துன்பத்தை அடைந்து, மடுவில் இருந்த (கஜேந்திரனாகிய) யானை (ஆதி மூலமே என) ஓலமிட்டு அழைத்த மொழியைக் கேட்டு,  அன்போடு வந்து அந்தச் சக்கரத்தை ஏவிய பழைய திருமாலுக்குத் திருமருகரே! 

மணம் கமழும் கூந்தலை உடையவளும், வேடர் மகளுமாகிய வள்ளிநாயகியின் மார்பகங்களை விரும்பி அணைந்த கருணை மிக்கவரே! 

முருகப் பெருமானே!

அடியவர்க்கு அருகில் இருப்பவரே!

கிரவுஞ்சமலை பொடிபட்டு அழிய வேலை விடுத்து அருளிய பெருமையில் மிக்கவரே!

மனதில் எண்ணியே விடம் அனைத்தும் தன்னிடத்தே கொண்டுள்ளதும், கலகத்தை விளைவிக்கத் தக்க வாள் போன்றதுமான கண்களை உடைய விலைமாதர்களின் வன்மை மிக்கதும், போகம் தருவதும், புளகாங்கிதம் அடையச் செய்வதும், கச்சு அணிந்ததும், கலவைச் சாந்து நிறைந்ததும், குடம் போன்றதுமான முலைகளின் மீது மனம் உருகி, மிகவும் தன்வசம் இழந்த நிலையில் காமப் பேச்சுக்களையே பேசி அழிந்து போகாமல்,  தேவரீரது திருவடிகளின் கருணை பற்றியே பேசும்படி உதிக்கின்ற ஞானத்தை அடியேனுக்கு அருள் புரிவீராக.

விரிவுரை


பருவரால் உற்று மடுவின் மீது உற்ற பகடு வாய் விட்ட மொழியாலே --- 


பருவரால் --- பருவரல் = துன்பம். "பருவரல்" என்னும் சொல் பாடல் நயம் கருதி "பருவரால்" என நீண்டது.

மடு - கயம், குளம்.

பகடு - எருமைக் கடா, ஆண்யானை, எருது. இங்கு ஆண்யானை என்பது பொருந்தும்.


பரிவினோடு உற்று அ(த்) திகிரியே விட்ட பழய மாயற்கு மருகோனே --- 

பரிவு --- இரக்கம், அன்பு, கருணை.

திகிரி - சக்கரம். இங்கு திருமாலின் திருக்கையில் விளங்கும் ஆழிப்படையைக் குறிக்கும்.

"திகிரி ஏவிட்ட" என்றால், திகிரியை ஏவிய என்றும், "திகிரியே விட்ட" என்றால், திகிரியை விடுத்து அருளிய என்றும் பொருள் படும்.

"வாரண மூலம் என்ற போதினில், ஆழி கொண்டு,

வாவியின் மாடு இடங்கர் பாழ்படவே, எறிந்த

     மாமுகில் போல் இருண்ட மேனியனாம் முகுந்தன்...மருகோனே!"


எனவும்,


"வெங்கை யானை வனத்திடை, துங்க மா முதலைக்கு, 

     வெருண்டு, மூலம் என, கரு- ...... டனில் ஏறி,

விண் பராவ, அடுக்கிய மண் பராவ, அதற்கு

     விதம் பராவ அடுப்பவன் ...... மருகோனே!"

எனவும் திருப்புகழ்ப் பாடல்களில் அடிகளார் குறித்து அருளியமை காண்க.

திருமால், கஜேந்திரம் என்னும் யானைக்கு அருள் புரிந்த வரலாற்றைக் கூறுகின்றார் அடிகளார்.

திருப்பாற்கடலால் சூழப்பட்டதாயும், பதினாயிரம் யோசனை உயரம் உடையதாயும், பெரிய ஒளியோடு கூடியதாயும், திரிகூடம் என்ற ஒரு பெரிய மலை இருந்தது. சந்தனம், மந்தாரம், சண்பகம் முதலிய மலர்தரும் மரங்கள் நிறைந்து எப்போதும் குளிர்ந்த காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. அம்மலையில் குளிர்ந்த நீர் நிலைகளும் நவரத்தின மயமான மணற்குன்றுகளும் தாமரை ஓடைகளும் பற்பல இருந்து அழகு செய்தன. கந்தருவரும், இந்திரர் முதலிய இமையவரும், வானமாதர்களும் வந்து அங்கு எப்போதும் நீராடி மலர் கொய்து விளையாடிக் கொண்டு இருப்பார்கள். நல்ல தெய்வமணம் வீசிக்கொண்டிருக்கும். அவ்வழகிய மலையில், வளமைத் தங்கிய ஒரு பெரிய தடாகம் இருந்தது. அழகிய பூந் தருக்கள் சூழ அமிர்தத்திற்கு ஒப்பான தண்ணீருடன் இருந்தது அத் தடாகம். அந்தத் திரிகூட மலையின் காடுகளில் தடையின்றி உலாவிக் கொண்டிருந்த கஜேந்திரம் என்கின்ற ஒரு யானையானது, அநேக பெண் யானைகளாலே சூழப்பட்டு, தாகத்தால் மெலிந்து, அந்தத் தடாகத்தில் வந்து அதில் முழுகித் தாகம் தணித்து தனது தும்பிக்கை நுனியால் பூசப்பட்ட நீர்த் துளிகளால் பெண் யானைகளையும் குட்டிகளையும் நீராட்டிக் கொண்டு மிகுந்த களிப்புடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. அப்போது ஒரு முதலை அந்த யானையின் காலைப் பிடித்துக் கொண்டது. அக் கஜேந்திரம் தன்னால் கூடிய வரைக்கும் முதலையை இழுக்கத் தொடங்கிற்று. முதலையை வெற்றி பெறும் சக்தியின்றித் தவித்தது. கரையிலிருந்த மற்ற யானைகள் துக்கப் பட்டு அந்த யானையை இழுக்க முயற்சி செய்தும் காப்பாற்ற முடியவில்லை. யானைக்கும் முதலைக்கும் பலகாலம் போர் நிகழ்ந்தது.  உணவு இன்மையாலும் முதலையால் பல வாண்டுகள் துன்புற்றமையாலும் எலும்பு மயமாய் இளைத்தது கஜேந்திரம். யாதும் செய்யமுடியாமல் அசைவற்று இருந்தது. பின்பு தெளிந்து துதிக்கையை உயர்த்தி, பக்தியுடன் “ஆதிமூலமே!” என்று அழைத்தது. திக்கற்றவர்க்குத் தெய்வமே துணை என்று உணர்ந்த அந்த யானை அழைத்த குரலை, பாற்கடலில் அரவணை மேல் அறிதுயில் செய்யும் நாராயணமூர்த்தி கேட்டு, உடனே கருடாழ்வான் மீது தோன்றி, சக்கரத்தை விட்டு முதலையைத் தடிந்து, கஜேந்திரத்திற்கு அபயம் தந்து அருள் புரிந்தனர். சிவபெருமான் தமக்குத் தந்த காத்தற்றொழிலை மேற்கொண்ட நாராயணர் காத்தற் கடவுளாதலால், உடனே ஓடிவந்து கஜேந்திரனுடைய துன்பத்தை நீக்கி இன்பத்தை நல்கினர்.

“மதசிகரி கதறிமுது முதலை கவர் தரநெடிய

 மடுநடுவில் வெருவியொரு விசையாதி மூலமென

 வருகருணை வரதன்”              --- சீர்பாதவகுப்பு.

யானை பொதுவாக அழைத்தபோது நாராயணர் வந்து காத்தருளிய காரணம், நாராயணர் தமக்குச் சிவபெருமான் கொடுத்தருளிய காத்தல் தொழிலைத் தாம் செய்வது கடமை ஆதலால் ஓடி வந்தனர். ஒரு தலைவன் நீ இந்த வேலையைச் செய்யென்று ஒருவனுக்குக் கொடுத்துள்ளபோது, ஒருவன் தலைவனையே அழைத்தாலும் தலைவன் கொடுத்த வேலையைச் செய்வது அப்பணியாளன் கடமையல்லவா? தலைவனைத்தானே அழைத்தான்? நான் ஏன் போகவேண்டு மென்று அப்பணியாளன்  வாளாவிருந்தால், தலைவனால் தண்டிக்கப் படுவானல்லவா? ஆதலால், சிவபெருமான் தனக்குத் தந்த ஆக்ஞையை நிறைவேற்ற நாராணர் வந்தார் என்பது தெற்றென விளங்கும்.


முருகு உலாவுற்ற குழலி --- 

முருகு - தெய்வத்தன்மை, இளமை, மணம், அழகு, தேன்.

தெய்வத் தன்மை உடைய மகளிரின் கூந்தலுக்கு இயற்கையிலேயே மணம் உண்டு.

தேன் என்று கொண்டால், தேன் நிறைந்த மலர்களைச் சூடியுள்ள என்றும் பொருள்படும்.


பத்தர் அருகனே --- 

அருகு - அண்மை, பக்கம், இடம்.

அடியவர்களுக்கு அண்மையில் இருப்பவர். "மெய்யடியவர்கட்கு அண்மையனே" என்பது மணிவாசகம். "இடம்" என்று கொண்டால், அடியவர்களிடத்தில் இருப்பவர் முருகப் பெருமான் என்று ஆகும்.


கருத்துரை

முருகா! அடியேன் உமது திருவடிப் பெருமையையே பேசுமாறு அருள் புரிவாயாக.






மக்கட்செல்வம்

 


மக்கட் செல்வம்

-----

வாழ்வில் ஒருவன் பெற வேண்டிய செல்வங்கள் பலவற்றுள் மக்கள் செல்வமும் ஒன்று ஆகும். அதனை "நன்மக்கள் பேறு" என்றார் திருவள்ளுவ நாயனார். "பதினாறும் பெற்றுப் பெருவாழ்வு வாழ்க''  என்று பெரியோர்கள் வாழ்த்துவது உண்டு. அது பதினாறு பிள்ளைகளைப் பெறுவது அல்ல. வாழ்வு பெருவாழ்வாக விளங்குவதற்குப் பெறவேண்டிய பேறுகள் பதினாறு என்பதே அதன் பொருள். இவை மனை, மனைவி, மக்கள், தாய், நீர், நிலம், கால்நடைகள், கல்வி, கேள்வி, அறிவு, ஒழுக்கம், வலிமை, ஏவல், பொன், மணி, புகழ் எனப் பதினாறாகச் சொல்லப்படும்.

"துதிவாணி வீரம் விசயம்சந் தானம் துணிவுதனம்

அதிதானி யம்சவு பாக்கியம் போகம் அறிவழகு

புதிதாம் பெருமை அறம்குலம் நோவகல் பூண்வயது

பதினாறு பேறும் தருவாய் மதுரைப் பராபரனே!"

என்பது காளமேகப் புலவர் பாடியுள்ள பாடல். 

(துதி = புகழ், வாணி = கல்வி, விசயம் = வெற்றி, சந்தானம் = மக்கட்பேறு, சவுபாக்கியம் = சிறந்த இன்பம், நோவு அகல் = நோய் இல்லாத)

"மதுரைத் திருத்தலத்தில் திருக்கோயில் கொண்டு வீற்றிருக்கும் மேலான பரம்பொருளே! புகழ், கல்வி, மனவுறுதி, வெற்றி, மக்கட்பேறு, தைரியம், செல்வம், அதிக தானியவளம், சிறந்த இன்பம், நல்ல அனுபோகம் (துய்ப்பு) ஞானம், பொலிவு, நாளும் வந்தமையும் சிறப்பு, அறம் செய்யும் பண்பு, நல்ல குடிப்பிறப்பு, நோயில்லாமையுடன் கூடிய நீண்ட ஆயுள் ஆகிய பதினாறு பேறுகளையும் எனக்குத் தந்து அருள்செய்வாயாக" என்பது இப்பாடலின் பொருள். பின்வரும் பாடல்களையும் காண்க.


"கலையாத கல்வியும், குறையாத வயதும்,

     ஓர் கபடு வாராத நட்பும்,

கன்றாத வளமையும், குன்றாத இளமையும்,

கழுபிணி இலாத உடலும்,

    

சலியாத மனமும், அன்பு அகலாத மனைவியும்,

     தவறாத சந்தானமும்,

தாழாத கீர்த்தியும், மாறாத வார்த்தையும்,

தடைகள் வாராத கொடையும்,

    

தொலையாத நிதியமும், கோணாத கோலும், ஒரு 

துன்பம் இல்லாத வாழ்வும்,

துய்ய நின்பாதத்தில் அன்பும் உதவிப், பெரிய 

தொண்டரொடு கூட்டு கண்டாய்;


அலைஆழி அறி துயில்கொள் மாயனது தங்கையே!

    ஆதி கடவூரின் வாழ்வே!

அமுதீசர் ஒரு பாகம் அகலாத சுகபாணி!

    அருள் வாமி! அபிராமியே!"


"சகல செல்வங்களும் தரும் இமய கிரிராச

தனயை! மா தேவி! நின்னைச்

சத்யமாய், நித்யம் உள்ளத்தில் துதிக்கும்

உத்தமருக்கு இரங்கி, மிகவும்


அகிலம் அதில் நோய் இன்மை, கல்வி, தனதானியம்,

    அழகு, புகழ், பெருமை, இளமை,

அறிவு, சந்தானம், வலி, துணிவு, வாழ் நாள், வெற்றி,

ஆகு நல்ஊழ், நுகர்ச்சி


தொகை தரும் பதினாறு பேறும் தந்து அருளி, நீ

சுக ஆனந்த வாழ்வு அளிப்பாய்;

சுகிர்த குணசாலி! பரிபாலி! அனுகூலி! திரி

சூலி! மங்கள விசாலி!


மகவு நான், நீ தாய், அளிக்க ஒணாதோ? மகிமை

வளர் திருக் கடவூரில் வாழ்

வாமி! சுபநேமி! புகழ்நாமி! சிவசாமி மகிழ்

வாமி! அபிராமி உமையே! --- அபிராமியம்மைப் பதிகம்.

இவற்றுள் ஒவ்வொன்றும் சிறந்த செல்வமே. எனினும் மக்கட் செல்வமே தலைசிறந்த செல்வமாகும் என்பது புகழேந்திப் புலவருடைய கருத்து. பெருமகனது கருத்து.

"பொன் உடையரேனும் புகழ் உடையரேனும், மற்று

என்னுடைய ரேனும் உடையரோ? - இன்அடிசில்

புக்கு அளையும் தாமரைக்கைப் பூநாறும் செய்யவாய்

மக்களை இங்கு இல்லாதவர்." --- நளவெண்பா.

இதன் பொருள் --

(பின்னும் நளன் தமயந்தியை நோக்கி) பொருள் படைத்த செல்வர்களாக இருப்பினும், புகழின் மேம்பட்டவராக இருப்பினும், இன்னும் உலகில் அடைய வேண்டிய எந்தப் பெருஞ் செல்வத்தைப் பெற்றவர்களாக இருப்பினும், சுவையுடைய சோற்றுத் திரளுள் நுழைத்துக் கிண்டுகின்ற செந்தாமரை மலர்போன்ற கைகளையும், மலர்மணங் கமழுகின்ற சிவந்த வாயையும் உடைய குழந்தைகளை இவ்வுலகில் பெற்றெடுக்காதவர்கள், மேற்கூறிய எல்லாச் செல்வமும் இருந்தாலும் அதனால் பயன் பெற்றவர்களாக மாட்டார்கள்.

பிசிராந்தையாரால் நெறிப்படுத்தப் பெற்ற பாண்டியன் அறிவுடை நம்பி, இன்பத் துறையில் எளியனாய் இருந்து, மக்கட்பேறு இல்லாமல் இருந்து, பின்னர் அதனைப் பெற்று இன்புற்றான். தன் பெயருக்கு ஏற்ப நல்லறிவு உடை நம்பியாய் அவன் திகழ்தலின், தான் பெற்ற இன்பத்தைப் பிறர்க்குக் காட்ட எண்ணினான்.  செல்வ வாழ்வு என்பது தனியாக ஒருவன் உண்பதில் இல்லை. விருந்தோடு உண்பதுதான் இன்பம் தருவதாகும். அந்த இன்பமும், இளங் குழந்தைகள் தம்முடைய சிறுகையை நீட்டிக் குறுகுறு என நடந்து வந்து, தம் பெற்றோர் உண்ணும் உணவினல் தமது இரு கைகளையும் இட்டும் தொட்டும் கவ்வியும் துழாவியும், தம் உடல் எங்கும் சிதறியும் இன்பச் சிறு தொழில் புரிய, அவர் சிதைத்துச் சிதறப்படும் உணவை உண்ணும்போது உண்டாகும் இன்பம் பெரிது, அப்போது அந்த இளங்குழந்தைகள் மிழற்றுகின்ற சொல் செவிக்கு இன்பமும், அவர் செய்யும் செயல் உடலுக்கு இன்பமும் தந்து, அறிவை மயக்குதலின், உயிர் வாழ்வின் பயன் இதுவே என உணர்ந்தான். அதனை ஒரு பாட்டாகப் பாடினான்.

"படைப்புப் பலபடைத்துப் பலரோடு உண்ணும்

உடைப்பெருஞ் செல்வர் ஆயினும், இடைப்படக்

குறுகுறு நடந்து, சிறுகை நீட்டி

இட்டும் தொட்டும் கவ்வியும் துழந்தும்,

நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்,

மயக்கு உறு மக்களை இல்லோர்க்குப்

பயக்குறை இல்லை தாம்வாழும் நாளே." --- புறநானூறு.

"மக்கட்பேறு" என்பது திருக்குறளில் ஏழாவது அதிகாரமாகும். 'மக்கள்' என்பது ஆண், பெண் இரண்டையும் குறிக்கும். திருககுறளுக்கு உரை கண்ட பரிமேலழகர், 'புதல்வரைப் பெறுதல்' என இதற்குத் தலைப்புக் கொடுத்துள்ளார். புதல்வர் என்பது பெண் மக்களைக் குறிக்காது நீங்கிவிடும். இது ஒரு மாறுபட்ட கொள்கை என்பது அறிஞர் பெருமக்களின் கருத்து. உண்மையில் திருவள்ளுவ நாயனாரது கொள்கை ஆண் பெண் ஆகிய இருவகைக் குழந்தைகளையும் ஒப்பாகக் கருதுவதே ஆகும். அதற்கு ஏற்றது "மக்கட்பேறு' என்பதே. இவ்வுண்மையை இத்தலைப்பில் "மக்கள்' என எட்டுத் திருக்குறள்களில் காணப்படுவதாலும், "புதல்வர்' என்னும் சொல் காணப்படாமையாலும் நன்கு அறியலாம். பிள்ளைத்தாய்ச்சியராய் இருக்கும் பெண்கள் அன்பு உள்ளங்கொண்டு அமைதியான வாழ்வு வாழ்ந்தாக வேண்டும். அப்பொழுதுதான் பிள்ளைப்பேறு எளிதாகவும் மகிழ்வாகவும் இருக்கும். வீரமுள்ள குழந்தைகளைப் பெறு வதற்காகப் பிள்ளைத்தாய்ச்சிகளுக்கு வீரர்களின் வரலாற்றைக் கூறுவதும் உண்டு. கருவுற்ற பெண்ணின் உடல்நலம் மனநலம் அனைத்தும் குழந்தையையும் சென்றடையும் என்பது முற்றிலும் உண்மை.

குழந்தை வளர்ப்பு என்பது ஒரு தனிக் கலை ஆகும். இந்தக் கலையை எந்தக் கல்லூரியிலும் பயில முடியாது. அதை நன்கு அறிந்து அறிவிப்பவர்கள் நம் நாட்டு மூதாட்டிகளே. நாகரிகப் பெண்மணிகள் அவர்களைக் 'கிழடுகள்' என்பார்கள். அறிவுள்ள பெண்மணிகள் அவர்களைக் 'கிழட்டுச் செல்வங்கள்' என்பார்கள். 'குழந்தைகளின் அணைப்பை கொண்டிருக்கின்ற தாய்மார்கள், கணவரது அணைப்பிலிருந்து விலகி இருத்தல் வேண்டும். காரணம், பால் சுரக்கும் உறுப்பில் காம நீர் சுரந்துவிடுதல் கூடாது. அது கைக்குழந்தையின்வயிற்றில் செரிக்காது. அதனால் வாந்தி, வயிற்றுப்போக்கு. மாந்தம் முதலிய நோய்கள் குழந்தைகளுக்கு வந்து துன்புறுத்தும்' என்பது இக் கிழட்டுச் செல்வங்களின் கருத்து.  குழந்தைகளைத் தொட்டிலில் இட்டு உறங்க வைக்கின்ற தமிழகத்தின் தாலாட்டுப் பாடல்கள் மிக இனிமையானவை. அப்பாடல்களுக்கு உறங்க வைக்கும் வலிமை மட்டுமின்றி, இசையுணர்வு, சொல்லறிவு, சிறந்த பண்பு, விரிந்த மனம், வீர உணர்ச்சி ஆகியவைகளைக் குழந்தைகளுக்கு ஊட்டும் ஆற்றலும் உண்டு.

சைவ சமயத் தலைவர்களில் ஒருவராகிய திருநாவுக்கரசரை சமண சமயத் தலைவர்கள் நீற்றறையில் (சுண்ணாம்புக் காளவாயில்) தள்ளிப் பூட்டினார்கள். ஏழு நாள்கள் கழித்துத் திறந்து பார்த்தால் சாம்பலாக இருப்பார் என்பது சமணர்களின் எண்ணம். அந்த நீற்றறை திருநாவுக்கரசு நாயனாருக்கு எப்படி இருந்தது என்பதைப் பெரியபுராணம் கூறுகின்றது.

"வெய்யநீற்று அறை அதுதான்

வீங்கு இளவேனில் பருவம்

தைவரு தண் தென்றல்அணை

தண்கழுநீர்த் தடம்போன்று

மொய்ஒளிவெண் நிலவு அலர்ந்து

முரன்ற யாழ்ஒலியினது ஆய்

ஐயர் திருவடி நீழல்

அருள் ஆகிக் குளிர்ந்ததே."

இதன் பொருள் ---

வெப்பத்தை உடைய அந்நீற்றறையே மிக்க இளவேனில் காலத்தில் வீசி வருகின்ற குளிர்ந்த தென்றல் அணைகின்ற, தண்ணிய கழுநீர் மலர்கள் நிறைந்த வாவி போன்று ஒளிமிக்க வெண்மையான முழுமதியின் ஒளி விரிந்து, ஒலிக்கின்ற யாழின் ஒலியுடன் கூடியதாய் இறைவரின் திருவடி நீழலினது அருள் மயமாய்க் குளிர்ந்தது.

அந்த நீற்றறை எப்படி இருந்தது என்பதைத் திருநாவுக்கரசு நாயனார்,

"மாசில் வீணையும், மாலை மதியமும், 

வீசு தென்றலும், வீங்கு இளவேனிலும், 

மூசு வண்டு அறை பொய்கையும் போன்றதே, 

ஈசன் எந்தை இணையடி நீழலே." 

என்று பாடி அருளினார்.

இப்பாடலில். ஒரு நயம் புதைந்து கிடக்கிறது. அது மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி ஆகிய ஐம்புலனுக்கும் குளிர்ச்சியும். இனிமையும் தருகின்ற ஐந்து பொருள்களை இதில் காட்டியதே ஆகும். மாசில் வீணை - காதுக்கு இனிமை, மாலை மதியம் - கண்ணுக்கு இனிமை, வீசும் தென்றல் - மூக்குக்கு இனிமை, வீங்கு இளவேனில் - உடம்பிற்கு இனிமை, தாமரைப் பொய்கையின் நீர் - நாவிற்கு இனிமை.

மேலை நாட்டினரும் கூட, ஐம்புலன்களுக்கும் இனிமை தரும் ஒரு பொருளைக் கண்டுபிடித்ததாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், அத்தகைய ஒரு பொருளை இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னேயே திருவள்ளுவ நாயனார் கண்டுபிடித்துக் கூறியிருக்கிறார். அது,  "கண்டு, கேட்டு, உண்டு, உயிர்த்து, உற்றறியும் ஐம்புலனும்  ஒண்தொடி கண்ணே உள" என்பதே ஆகும். பெண்ணுக்குச் சொன்னது ஆணுக்கும் ஆகும். இதிலிருந்து மெய், வாய், கண், மூக்கு, செவி ஆகிய ஐம்புலன்களுக்கும் இனிமை தரும் பொருள் இவ்வுலகில் பெண்ணுக்கு ஆணும், ஆணுக்குப் பெண்ணுமே என்று தெரிகிறது. திருவள்ளுவ நாயனார் அத்தகைய ஆணையும் பெண்ணையும் சேர்ந்து வைத்து அவர்களுடைய ஐம்புலனுக்கும் இன்பம் பயக்க வேறொரு பொருளும் உண்டு என்று சுட்டிக் காட்டுகிறார். அப்பொருள்தான் "மக்கட் செல்வம்" ஆகும்.

சிறு குழந்தைகளுடைய மனம், படம் எடுக்கும் கருவியைப் போன்றது. எது தன் எதிரில் தோன்றுகிறதோ அதை அப்படியே தன்னுள் பதித்துக்கொள்ளும் தன்மை வாய்ந்தது. அது ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கும் தன் கண்களால் அகப்பட்டதைப் பதிப்பித்துக் கொள்ளும் உள்ளம் படைத்தது. ஆகவே மக்கட் செல்வத்தை வளர்ப்பதில் மிக்க விழிப்பாக இருத்தல் வேண்டும்.

"தக்கார் தகவு இலர் என்பது, அவரவர் 

எச்சத்தால் காணப் படும்."

என்பது திருவள்ளுவர் வாக்கு. எச்சம் என்பதற்கு எச்சில் உண்மை, குறை, செயல், மிச்சம் பறவை, மலர், பிள்ளை எனப் பல பொருள் உண்டு. பரிமேலழகர் எடுத்துக் கொண்ட பொருள் 'பிள்ளை' என்பது.  "ஒருவர் தக்கவரா அல்லவரா என்பதை அவரவர்களுக்கு மக்கள் உண்மையாலும் இன்மையாலும் அறியப்படும். தக்கார்க்கு எச்சம் உண்டாதலும். தகவு இலர்க்கு இல்லையாதலும் ஒருதலை" எனவும் கூறியிருக்கிறார். 

பெற்றோர்கள் எதையும் மறைத்துச் செய்யவும் மறைத்துப் பேசவும் தெரிந்தவர்கள். குழந்தைகளுக்கு இத்தகைய ஆற்றல் இராது. அவர்கள் வெள்ளை மனத்துடன் வெளிப்படையாக நடக்கவும், பேசவும் செய்வர். அவர்களிடத்துப் பழகி, அவர்களுடைய பேச்சு, நடத்தை பழக்க வழக்கங்கள், குணம், ஒழுக்கம், பண்பாடு ஆகியவைகளை அறிந்து, அவர்களது பெற்றோர்கள் தக்காரா? தகவிலரா? என்பதை நன்கு அறியலாம் என்ற திருவள்ளுவரது கருத்து மிக அழகானது. 

"இளமையில் கல்" என்பது தமிழ்ப் பாட்டியின் அறிவுரை. பிள்ளைகளைப் படிக்க வைப்பது பெற்றோர்களின் கடமை. கல்வி பயின்று வரும்பொழுது குழந்தைகளின் மனப் போக்கை அறியவேண்டும். அவற்றின் எதிர்காலத்தைப் பற்றி ஒரு முடிவுக்கு வரவேண்டும். அதற்குரிய கல்வியையே கற்பிக்கவேண்டும். குறிக்கோள் இல்லாத கல்வி பயனற்றது. அது செல்லவேண்டிய இடத்தைக் குறியாமல் சாலையில் நடந்துகொண்டே இருப்பதைப் போன்றது.

கல்வியின் அருமை பெருமைகளை இளமை நன்கு அறியாது. அவர்களின் விளையாட்டுப் புத்தி கல்வியைக் கெடுத்துவிடும். சில துடுக்குத் தனத்தினால் துள்ளித் திரியும். அத்தகைய பிள்ளைகளின் மீது பெற்றோர் அதிக அக்கரை கொண்டு திருத்தியாக வேண்டும். அன்பும், ஆசையும் கொண்டு திருத்தாமல் விடுவது அவர்களுக்குப் பெருந் தீமை விளைவிப்பதாகும். பெற்றோர் தம் குழந்தைகளுக்குக் கல்வியைக் கொடுக்காமல் எவ்வளவுதான் செல்வத்தைக் கொட்டிக் குவித்து வழங்கினாலும் அது அவர்களுக்குப் பயன் தராது.

பிள்ளைகளின் உடல் வளர்வதைப் போலவே அவர்களது அறிவும் வளர்ந்து வரும். நாளுக்கு நாள் இவர்களது சிந்தனையும் வலுப்பெற்று வரும். அதனால் அவர்கள் தங்கள் நோக்கங்களைப் பெருக்கிக் கொண்டே வருவார்கள். அவர்களது முதல் அறிவு கேள்வியாலேயே வளர்கின்றது. ஆகவே, நமக்கு எவ்வளவு தொல்லைகள் இருந்தாலும் அமைதியாக இருந்து, குழந்தைகள் கேட்கும் வினாக்களுக்கு எல்லாம் விடை கூறியாக வேண்டும். விளையாட்டிற்காகவும் பொய் சொல்லக் கூடாது. வேடிக்கைக்காகவும் ஏமாற்றக் கூடாது. எதையும் கூறி அச்சுறுத்துதல் ஆகாது. சிற்றோடையில் ஊறி ஒடும் தெளிந்த நீரைப் போல அவர்கள் உள்ளத்தில் அறிவு தானாகச் சுரந்து வழியும். அதனை வளர்க்கப் பெரிதும் முயலவேண்டும். அதைத் தடைப் படுத்தாமல் இருந்துவிட வேண்டும். பழமையைப் புகுத்தினாலும் பகுத்தறிவு கொண்டு புகுத்தவேண்டும். "இரண்டு கழுதைகளுக்கு மத்தியில் போகாதே; போனால் சாத்திரத்திற்கு ஆகாது” என்று கூறி அச்சுறுத்துவதை விட, "இரண்டு கழுதைகளுக்கு மத்தியில் போகாதே. போனால் எந்தக் கழுதையாவது உதைக்கும்"  என்று கூறுவது நலம் தரும். இந்த முறையானது குழந்தைகளின் அறிவை வளர்க்கப் பெருந்துணை செய்யும். 

பழங்காலத் தாய்மார்கள் குழந்தைகளின் உடலை, அறிவை மட்டும் வளர்த்து வரவில்லை. அவர்களின் வீரத்தையும் வளர்த்து வந்தார்கள். பொன்முடியார் என்பவர் மறக்குடியில் பிறந்து  நல்லிசைப் புலமை பெற்ற பெருமாட்டியார். மக்கள் நல்லொழுக்கம் உடையவராய் இருத்தல் வேண்டும் என்ற நோக்கங்கொண்டவர்.  மறக்குடி மகள் ஒருத்தியின் கூற்றில் வைத்துப் பொன்முடியார் பின்வருமாறு பாடி உள்ளார்.

"ஈன்றுபுறந் தருதல் என்தலைக் கடனே;

சான்றோன் ஆக்குதல் தந்தைக்குக் கடனே;

வேல்வடித்துக் கொடுத்தல் கொல்லற்குக் கடனே;

நன்னடை நல்கல் வேந்தற்குக் கடனே;

ஒளிறுவாள் அருஞ்சமம் முருக்கிக்

களிறு எறிந்து பெயர்தல் காளைக்குக் கடனே." --புறநானூறு.

இதன் பொருள் ---

மகனைப் பெற்று வளர்த்து விடுதல் எனது முதற் கடமையாகும். அவனை நற்பண்புகளால் நிறைந்தவன் ஆக்குவது தந்தைக்கு உள்ள கடமையாகும். அவனுக்கு வேண்டும் வேலை வடித்துக் கூரிதாக்கித் தருவது கொல்லனது கடமையாகும். நல்லொழுக்கத்தைக் கற்பிப்பது நாடாளும் வேந்தனது கடமையாகும். விளங்குகின்ற வாளைக் கையிலேந்திச் சென்று தடுத்தற்கு அரிய போரைச் செய்து, பகைவரது யானைகளைக் கொன்று வென்று மீளுவது காளையாகிய மகனுக்குக் கடமையாகும்.

குழந்தைகளுக்கு நல்லொழுக்கத்தைக் கற்பித்தலில், பெற்றோர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அரசுக்கும் பொறுப்பு உள்ளது என்பது இங்கே அறிவுறுத்தப்பட்டது. வெற்றுக் கல்வியைத் தருவதை விட, தொழிற்கல்வியைத் தருவதோடு, ஒழுக்கம் சிறக்கும் கல்வியைத் தருவது அரசின் கடமை.

பழந்தமிழர்கள் தமது மக்களின் உடல், அழகு, அறிவு, ஆற்றல், வீரம் ஆகியவற்றை வளர்ப்பதைவிட அவர்களின் ஒழுக்கத்தை வளர்ப்பதையே முதற்கடமையாகக் கொண்டிருந்தார்கள். அதனை, "ஒழுக்கம் உயிரினும் ஒம்பப்படும்" என்றும், "ஒழுக்கத்தின் எய்துவர் மேன்மை" என்றும் "ஒழுக்கம் விழுப்பம் தரும், இழுக்கம் இழிந்த பிறப்பாய் விடும்" என்றும் வரும் திருவள்ளுவர் திருவாக்கால் நன்கு அறியலாம்.

தமிழ் இலக்கியங்களில் ஊறித் திளைத்த தமிழாசிரியர்கள், தமது மாணவர்க்கு நல்லொழுக்கத்தை வளர்க்கப் பின்வரும் கருத்து அமைந்த பாடல்களை அக்காலத்தில் சொல்லித் தருவது உண்டு.

(1)  இந்திரர் அமிர்தமே கிடைத்தாலும், அது மிகச் சுவையானது, நாமே உண்டு மகிழலாம் என்று சான்றோர் தனித்து உண்பது இல்லை. பழிச் செயலால் இவ்வுலகமே வருவதானாலும் அதைக் கொள்வதில்லை. புகழ் பெறுவது என்றால் தமது உயிரையும் கொடுப்பர்.

(2) பெற்ற தாய் பசித்திருக்கப் பார்ப்பது, மகனுக்குப் பெரிய இழிவு. இருப்பினும் சான்றோர்களால் பழிக்கப்பட்ட செயல்களைச் செய்து தாயின் பசியைப் போக்க எண்ணுதல் கூடாது.

(3) சுமந்து நொந்து பெற்ற தாய் பசித்து இருக்க, பிராமண போஜனம் செய்து பெருமை தேடிக் கொள்ளக் கூடாது.  

(4) உயிரை இழப்பதா? மானத்தை இழப்பதா? என்ற ஒரு நிலை வந்தால், உயிரை இழந்தேனும் மானத்தைக் காப்பாற்ற வேண்டும். ஏனெனில், உடல் நிலையாமையை உடையது. மானம் என்றும்  நிலைத்து நிற்பது.

ஒருவன் பெறவேண்டிய பேறுகளில், அறிவறிந்த நன்மக்களைப் பெறுவதே சிறந்த பேறு என்பதால், "பெறும் அவற்றுள் யாம் அறிவது இல்லை, அறிவு அறிந்த மக்கட்பேறு அல்ல பிற" என்றார் திருவள்ளுவ நாயனார். பண்புடைய நன்மக்களைப் பெற்ற ஒருவனது குடும்பத்தை, ஏழு தலைமுறை ஆயினும் துன்பம் சென்றடையாது என்பதைக் காட்ட, "எழுமை எழுபிறப்பும் தீயவை தீண்டா, பழி பிறங்காப் பண்பு உடை மக்கள் பெறின்" என்று அருளினார். தம் புதல்வரைத் தமது பொருள் என்றும், தன் மக்களின் பொருள் அவரவர் செயலைப் பொறுத்தது என்றும் அறிவுறுத்த, "தம் பொருள் என்ப தம் மக்கள், அவர் பொருள் தம்தம் வினையால் வரும்" என்றார். தம் மக்கள் சிறுகையால் குழப்பிய கூழ் அமுதத்தினும் மிக இனிமை பயப்பதாக இருக்கும் என்னும் அருமையை "அமிழ்தினும் ஆற்ற இனிதே, தம் மக்கள் சிறுகை அளாவிய கூழ்" என்னும் திருக்குறளின் வழி காட்டினார். யாழின் ஒலியும், குழலின் ஓசையும் இனிமையாய் இருக்கின்றன என்று கூறுபவர்கள், தம் மக்களின் மழலைச் சொற்களைக் கேட்டவர்கள் அல்லர் என்பதை, "குழல் இனிது, யாழ் இனிது என்ப, தம் மக்கள் மழலைச்சொல் கேளாதவர்" என்னும் திருக்குறளில் காட்டினா். தன் மகனைச் சிறந்த அறிஞன் எனச் சான்றோர்களால் கூறக் கேட்ட தாய், அவனைப் பெற்றபொழுது அடைந்த மகிழ்ச்சியை  விடப் பெருமகிழ்ச்சி அடைவாள் என்பதை, "ஈன்ற பொழுதின் பெரிது உவக்கும், தன்மகனைச் சான்றோன் எனக் கேட்ட தாய்" என்னும் திருக்குறளால் காட்டினார். தான் பெற்ற பிள்ளை தன்னைவிட அதிக அறிவைப் பெற்று விளங்குவது (தமக்கு மட்டும் அல்லாது) பிறருக்கும் மகிழ்ச்சியைத் தருவதாகும் என்பதை, "தம்மின் தம் மக்கள் அறிவுடைமை மாநிலத்து மன்உயிர்க்கு எல்லாம் இனிது" என்று நிறுவினார். ஒரு நல்ல தந்தை தன் மகனுக்குச் செய்யும் பேருதவி அவனைக் கல்வி, அறிவு, ஒழுக்கம் உள்ளோரின் அவையிலே முதன்மையாக இருக்கும்படி செய்தல் வேண்டும் என்பதை, "தந்தை மகற்கு ஆற்றும் நன்றி அவையத்து முந்தி இருப்பச் செயல்" என்று அருளினார். ஒரு நன்மகன் தன் தந்தைக்குச் செய்யும் பேருதவி,  'இவன் தந்தை இவனை மகனாகப் பெறுவதற்கு என்ன தவம் புரிந்தானோ' எனப் பிறர் கூறும்படி நடத்தலே  என்பதை, "மகன் தந்தைக்கு ஆற்றும் உதவி, இவன் தந்தை என் நோற்றான்கொல் என்னும் சொல்"  என்று அருளினார்.

பின்வரும் பாடல்களின் கருத்தை உள்ளத்தில் கொண்டால், "புற்று ஈசல் போலப் புலபுல எனக் கலகல எனப் புதல்வர்களைப் பெறுவீர்" என்று பட்டினத்தார் நொந்து கொண்டபடி ஆகாமல், அறிவார்ந்த நன்மக்களைப் பெறுவதின் அருமை விளங்கும்:

"நன்றிதரும் பிள்ளை ஒன்று பெற்றாலும்

குலமுழுதும் நன்மை உண்டாம், 

அன்றி, அறிவு  இல்லாத பிள்ளை ஒரு

நூறுபெற்றும் ஆவது உண்டோ?

மன்றில்நடம் புரிவாரே! தண்டலையா

ரே! சொன்னேன் வருடந் தோறும் 

பன்றிபல ஈன்றும் என்ன, குஞ்சரம் ஒன்று

ஈன்றதனால் பலன் உண் டாமே". ---  தண்டலையார் சதகம்.

இதன் பொருள் --- 

திருச்சிற்றம்பலத்திம் அனவரதமும் ஆனந்தத் திருநடனம் புரிந்து அருளும் பெருமானே! திருத்தண்டலை என்னும் திருத்தலத்தில் திருக்கோயில் கொண்டு எழுந்தருளியுள்ள இறைவவரே! பன்றியானது ஆண்டுதோறும் பல குட்டிகளைப் பெற்றெடுத்தாலும் பயன் என்ன?,  யானையானது ஒரு கன்றை பெற்றாலும் மிக்க பயன் உண்டாகும். அதுபோலவே, நலம் தரும் பிள்ளை ஒருவனைப் பெற்றாலும் அவனது மரபுக்கு எல்லாம் நலம் உண்டாகும். அல்லாமல், அறிவு இல்லாத நூறு பிள்ளைகளைப் பெற்றாலும் ஏதாவது நன்மை விளையுமா? (இல்லை).

  குலம் முழுதும் நன்மை உண்டாகும் என்றார். "எழு பிறப்பும் தீயவை தீண்டா, பழி பிறங்காப் பண்பு உடை மக்கள் பெறின்" என்னும் திருவள்ளுவ நாயானர் அருள் வாக்கின்படி, குற்றமற்ற நல்லமகன் ஒருவன் பிறந்துவிட்டால், எழுகின்ற பிறவி எல்லாம் தீயவை தாக்கமாட்டாது.


"பொற்பு அறிவு இல்லாத பலபுத்திரரைப் பெறலின்,ஓர்

நற்புதல்வனைப் பெறுதல் நன்று ஆமே, ---  பொற்கொடியே!

பன்றிபல குட்டி பயந்ததனால் ஏது பயன்

ஒன்று அமையாதோ கரிக் கன்று ஓது". ---  நீதிவெண்பா

இதன் பொருள் ---

பொன்னால் ஆன கொடியைப் போன்றவளே! பன்றி பல குட்டிகளைப் போட்டதனால் என்ன பயன்? யானை ஒரே குட்டியைப் போட்டாலும் அது போதாதோ?  நீ சொல். அதனால், நல்ல அறிவில்லாத பல பிள்ளைகளைப் பெறுதலைக் காட்டிலும், நல்ல அறிவுள்ள புதல்வன் ஒருவனைப் பெறுதல் நலமாகும்.

(பொற்பு - அழகு, பொலிவு, மிகுதி. பொற்பு அறிவு - நல்ல அறிவு. பயத்தல் - ஈனுதல். கரி - யானை.)



பொது --- 1092. கொலையிலே மெத்த

  அருணகிரிநாதர் அருளிய திருப்புகழ் கொலையிலே மெத்த (பொது) முருகா!   போகமாதர்பால் அடியேனது சித்தம் புகாமல் அருள்வாய். தனதனா தத்த தனதனா தத்த ...