திருச்செந்தூர் - 0026. அவனிபெறும்

அருணகிரிநாதர் அருளிய

திருப்புகழ்

அவனி பெறுந்தோடு  (திருச்செந்தூர்)

முருகா!

அடியேனது பிறவித் துன்பம் தீரத்

திருக்கண் சாத்தி அருள்வாய்

தனதன தந்தாத் தந்தத்

     தனதன தந்தாத் தந்தத்

          தனதன தந்தாத் தந்தத் ...... தனதானா

அவனிபெ றுந்தோட் டம்பொற்

     குழையட ரம்பாற் புண்பட்

          டரிவையர் தம்பாற் கொங்கைக் ...... கிடையேசென்

றணைதரு பண்டாட் டங்கற்

     றுருகிய கொண்டாட் டம்பெற்

          றழிதரு திண்டாட் டஞ்சற் ...... றொழியாதே

பவமற நெஞ்சாற் சிந்தித்

     திலகுக டம்பார்த் தண்டைப்

          பதயுக ளம்போற் றுங்கொற் ...... றமுநாளும்

பதறிய அங்காப் பும்பத்

     தியுமறி வும்போய்ச் சங்கைப்

          படுதுயர் கண்பார்த் தன்புற் ...... றருளாயோ

தவநெறி குன்றாப் பண்பிற்

     றுறவின ருந்தோற் றஞ்சத்

          தனிமல ரஞ்சார்ப் புங்கத் ......   தமராடி

தமிழினி தென்காற் கன்றிற்

     றிரிதரு கஞ்சாக் கன்றைத்

          தழலெழ வென்றார்க் கன்றற் ...... புதமாகச்

சிவவடி வங்காட் டுஞ்சற்

     குருபர தென்பாற் சங்கத்

          திரள்மணி சிந்தாச் சிந்துக் ...... கரைமோதும்

தினகர திண்டேர்ச் சண்டப்

     பரியிட றுங்கோட் டிஞ்சித்

          திருவளர் செந்தூர்க் கந்தப் ...... பெருமாளே.

பதம் பிரித்தல்

அவனி பெறும் தோட்டு, அம்பொன்

     குழை அடர் அம்பால் புண்பட்டு,

          அரிவையர் தம்பால் கொங்கைக்கு ......இடையேசென்று,

அணை தரு பண்டாட்டம் கற்று,

     உருகிய கொண்டாட்டம் பெற்று,

          அழி தரு திண்டாட்டம் சற்று ...... ஒழியாதே,

பவம் அற நெஞ்சால் சிந்தித்து,

     இலகு கடம்பு ஆர், தண்டைப்

          பத யுகளம் போற்றும் கொற் ...... றமும், நாளும்

பதறிய அங்காப்பும் பத்-

     தியும் அறிவும் போய், சங்கைப்

          படு துயர் கண்பார்த்து அன்புஉற்று ...... அருளாயோ?

தவநெறி குன்றாப் பண்பில்

     துறவினரும் தோற்று அஞ்சத்

          தனிமலர் அஞ்சு ஆர்ப் புங்கத்து ...... அமராடி

தமிழ் இனி தென்கால் கன்றில்

     திரிதரு கஞ்சாக் கன்றைத்

          தழல் எழ வென்றார்க்கு அன்று, அற் ...... புதமாகச்

சிவ வடிவம் காட்டும் சற்-

     குருபர! தென்பால் சங்கத்

          திரள்மணி சிந்தாச் சிந்துக் ...... கரைமோதும்

தினகர திண்தேர்ச் சண்டப்

     பரி இடறும் கோட்டு இஞ்சித்

          திருவளர் செந்தூர்க் கந்தப் ...... பெருமாளே.

பதவுரை

      தவநெறி குன்றா பண்பில் --- தவநெறியில் குறைவு இல்லாத சிறந்த பண்பினையுடைய,

     துறவினரும் தோற்று அஞ்ச --- துறவிகளும் தோல்வியுற்று அஞ்சுமாறு,

     தனி மலர் அஞ்சு ஆர் புங்கத்து அமர் ஆடி --- ஒப்பற்ற ஐந்து மலர்கள் நிறைந்த குவியலைக் கொண்டு போர் புரிந்து,

     தமிழ் இனி தென் கால் கன்றில் திரி தரு --- தமிழ்ப் போன்ற இனிமையுடைய இளமை பொருந்திய தென்றல் காற்றின்மீது ஏறி உலாவுகின்றவனும்,

     கஞ்சா கன்றை --- திருமகள் புதல்வனும் ஆகிய மன்மதனை,

     தழல் எழ வென்றார்க்கு --- நெருப்பு எழ எரித்து வென்ற சிவபெருமானுக்கு

     அன்று --- அந்நாளில்,

     அற்புதமாக சிவ வடிவம் காட்டும் சற்குருபர --- அற்புதமான பேரின்ப உண்மைப் பொருளை எடுத்துக் காட்டி உபதேசித்த உத்தமமான குருநாதரே!

  

    தென்பால் சங்க திரள் மணி --- தென்திசையில் சங்குகளின் கூட்டங்கள் முத்து மணிகளை

சிந்தா சிந்து --- சிந்துகின்ற கடலானது

கரை மோது --- கரையில் மோதுகின்றதும்,

தினகர திண்தேர் சண்ட பரி இடறும் --- சூரியனுடைய வலிமை மிக்க தேரிலுள்ள வேகமுள்ள குதிரைகள் இடறுகின்ற

கோட்டு இஞ்சி --- சிரங்களுடைய மதில் சூழ்ந்துள்ளதுமான,

திருவளர் செந்தூர் கந்த --- மேன்மை வளர்கின்ற திருச்செந்தூரில் எழுந்தருளியுள்ள கந்தப் பெருமானே!

       பெருமாளே --- பெருமையின் மிக்கவரே!

      அவனி பெறும் தோட்டு --- பூமியை விலை மதிக்கும்படியான உயர்ந்த தோடாகிய

     அம்பொற் குழை அடர் --- அழகிய பொன்குழை விளங்கும் செவிவரை நீண்டுள்ள,

     அம்பால் புண்பட்டு --- கண்களாகிய கணைகளால் புண்பட்டு,

     அரிவையர் தம்பால் கொங்கைக்கு இடையே சென்று --- பெண்களுடைய தனங்களுக்கு இடையில் சென்று,  

     அணை தரு பண்டாட்டம் கற்று --- தழுவுகின்ற பழைய காம லீலைகளைக் கற்றுக்கொண்டு,

     உருகிய கொண்டாட்டம் பெற்று --- உள்ளம் உருகிய பெரு மகிழ்ச்சியைப் பெற்று,

     அழி தரு திண்டாட்டம் சற்று ஓழியாதே --- பின்னர் அழிவை அடைகின்ற திண்டாட்டம் கொஞ்சமும் விலகாமல் இருந்து வருந்துகின்றது;

     பவம் அற நெஞ்சால் சிந்தித்து --- பிறப்பு ஒழிய வேண்டி மனதில் நன்கு சிந்தனை செய்து,

     இலகு கடம்பு ஆர் --- அழகிய கடப்ப மலர்கள் நிறைந்து,

     தண்டைப் பத யுகளம் போற்றும் கொற்றமும் --- தண்டையணிந்து விளங்கும், திருவடிகளை வணங்கும் உறுதியும்,

     நாளும் பதறிய அங்காப்பும் --- நாள்தோறும் (தேவரீருடைய திருவருளை நாடிப்) பதறுகின்ற விருப்பமும்,

     பத்தியும் அறிவும் போய் --- அன்பும், அறிவும், விலகிப்போய்

     சங்கைப் படு துயர் கண் பார்த்து --- அடியேன் துன்பத்தில் வருந்துவதைத் தேவரீர் திருக்கண்களால் பார்த்தருளி

     அன்பு உற்று அருள்வாயே --- அன்பு வைத்துக் காப்பாற்றுவீர்.

பொழிப்புரை

         தவநெறியில் தளர்ச்சி இல்லாத நற்பண்புடைய துறவிகளும் தோல்வியுற்று அஞ்சுமாறு ஒப்பற்ற ஐந்து வகையான மலர்க் கணைகளைப் பொழிந்து போர்செய்து, தமிழ்ப் போன்ற இனிய தென்றல் காற்றின்மீது ஆரோகணித்து உலாவுகின்ற திருமகள் புதல்வனாகிய மன்மதன் நெருப்புற்று எரியுமாறு வென்ற சிவபெருமானுக்கு, அந்நாளில் அற்புதமாக, பேரின்பப் பொருளை எடுத்துக்காட்டி உபதேசித்த நல்ல குருபரரே!

     தென்திசையில் சங்குகள் முத்துமணிகளைச் சொரிகின்ற கடற்கரையில் மோதுவதும், சூரியனுடைய வலிமைமிக்க தேரில் பூட்டிய வேகமுள்ள குதிரைகள் இடறுகின்ற சிகரங்களோடு கூடிய மதிலையுடையதும் மேன்மை வளர்வதுமாகிய திருச்செந்திலம் பதியில் எழுந்தருளியுள்ள கந்தக் கடவுளே!

     பெருமிதம் உடையவரே!

      பூமண்டலத்தை விலை மதிக்கத்தக்க தோடாகிய அழகிய பொற்குழையுடன் கூடிய காதுவரை நீண்டுள்ள கண்களாகிய கணைகளால் புண்பட்டு, விலைமகளிர்பால் அவர்களுடைய தனங்களுக்கு இடையே சென்று தழுவுகின்ற பழமையான இன்ப லீலைகளைக் கற்று உருகும்படியான மகிழச்சியைப் பெற்று, அதனால் அழிவடைகின்ற துன்பமானது சிறிதும் நீங்காமல், பிறப்பு நீங்கும்படி மனதில் சிந்தித்து, அழகிய கடப்ப மலர் நிறைந்த தண்டையணிந்த உமது திருவடிகள் இரண்டையும் போற்றுகின்ற உறுதியும், நாள்தோறும் திருவருள் பெறுவதில் பெரு விருப்பும், பக்தியும், ஞானமும் இன்றி, துன்புறுகின்ற என் நிலைமையை தேவரீர் திருக்கண்ணால் பார்த்தருளி அன்புவைத்துக் காப்பாற்றுவீர்.

விரிவுரை

அவனி பெறுந்தோட்டு அம் பொற் குழை ---

     விலைமகளிர் அணிகின்ற தோடு நல்ல விலை உயர்ந்ததாக உலகத்தை விலை மதிக்கத் தக்கதாக இருக்கும் என்று கூறுகின்றது. இது உயர்வு நவிற்சி அணி என வுணர்க. “அவனிபெறும் தோடு அப்பொன் குழை” எனப் பதப்பிரிவு செய்க. குழை என்பது தானியாகு பெயராகச் செவியைக் குறிக்கின்றது எனினும் பொருந்தும்.

குழை அடர் அம்பால் புண்பட்டு ---

     காதுவரை நீண்ட கண்களால் ஆடவர் புண்படுவர். இங்கு அன்பு என்பது உவம ஆகுபெயராகக் கண்ணைக் குறிக்கின்றது.

அழிதரு திண்டாட்டஞ் சற்று ஒழியாதே ---

     பொதுமகளிர் வலைப்பட்டு நிலைகுலையும் தன்மை ஒழியவில்லையே என்றும், அதை ஒழிப்பது மிகவும் கடினமானது என்றும் குறிப்பிடுகிறார்கள். “அநுபவம் இது சற்றும் விடவோ இயலாது இயலாதே” என்று ’உமையெனும்’ என்ற திருப்புகழில் கூறுகின்றார்.

பவம் அற நெஞ்சால் சிந்தித்து ---

     நாம் எண்ணுகின்ற எண்ணங்கட்கு அளவில்லை. “உண்பது நாழி உடுப்பது நான்கு முழம் எண்பது கோடி நினைந்து எண்ணுவன” என்பார் ஒளவையார்.

ஒருபொழுதும் வாழ்வது அறியார், கருதுப

கோடியும் அல்ல பல.                         --- திருக்குறள்.   

     பிறவிப் பிணியைத் தொலைக்கும் நெறி இது எனத் தீரக் குறித்து நிற்பதுவேயாகும். இப்படிப் பிறவியகலும் வழியைப்பற்றிச் சிந்திப்பவனே கடைத்தேறுவான்.

பதயுகளம் போற்றும் கொற்றமும் ---

     முருகனுடைய திருவடியையன்றி வேறு ஒன்றையும் பொருளாக எண்ணாத வீர உணர்ச்சி.

நாளும் பதறிய அங்காப்பும் ---

     அங்காப்பு --- வாய் பிளத்தல்.

     திருவருளை நாடி அது கிடைக்கும் நாள் என்றோ என்று ஏங்கி வாய் பிளந்து நிற்றல். இது திருவருளைப் பெறுவதில் உள்ள ஏக்கத்தைக் குறிக்கின்றது.

பக்தியும் அறிவும் போய் ---

     இறைவனை இடைவதற்குரிய நெறிகள் பலவாயினும் அவற்றுள் தலை சிறந்தவை பக்தியும் ஞானமும் என்ப. பக்தி என்பது அன்பு; அறிவு --- ஞானம், “உருகுஞ் செயல் தந்து உணர்வு என்று அருள்வாய்” என்பது கந்தரநுபூதி.

     உருகுவது பக்தி; உணர்வது ஞானம்.

“உறவு கோல்நட்டு உணர்வு கயிற்றினால்

 முருக வாங்கிக் கடைய முன்னிற்குமே”          --- அப்பர்.

இங்கு உறவு என்பது பக்தியைக் குறிக்கின்றது.

     பெண்மயல் மீறிய ஒருவனுக்கு இறைவன் திருவடியில் உறுதியும், அருள்தாகமும், பக்தியும், ஞானமும் விலகிப் போகும்.

சங்கைப்படு துயர் கண்பார்த்து அன்புற்றறு அருள்வாயே ---

     இவ்வாறு ஆசை நோய்வாய்ப்பட்டு நற்குணங்கள் நீங்கப்பட்டு வேதனைப்படும் அடியேனை “முருகா! நின் கடைக்கண்ணால் பார்த்தருளிக் காத்தருளல் வேண்டும்” என்று அருணகிரிநாதர் வேண்டுகின்றார்.

     நம்மிடத்தில் என்ன என்ன குறைகள் உளவோ அவற்றை எல்லாம் உணர்ந்து, இறைவனிடம் கூறி முறையிட்டால் இறைவன் அக்குறைகளை அகற்றி அருள் புரிவான். மண்ணில் விதை இட்டால் முளைப்பதுபோல், இறைவனிடத்தில் விண்ணப்பித்தால் அவ்விண்ணப்பத்தை இறைவன் நிறைவேற்றி வைப்பான். பல்வேறு குறைகளையுடைய ஆன்மாக்கள் எப்படி எப்படி முறையிட வேண்டுமோ, அந்தந்த வண்ணமாகப் பற்பல

விண்ணப்ப வடிவில் அருணகிரியார் பற்பல பாடல்களைப் பாடியருளினார். அத்தனையும் நம் பொருட்டே.

தவநெறி குன்றாப் பண்பில் துறவினர் ---

     தவநெறியில் ஒரு சிறிதும் குறைவுபடாத இனிய பண்புடைய துறவிகள். காசிபர், விசுவாமித்திரர் போன்ற முனிவர்கள்.

துறவினரும் தோற்று அஞ்ச ---

     கடுந்துறவிகள் கூட மதிமயங்குமாறும் உறுதியில் வழுவுமாறும் மலர்க்கணைகளைச் சொரிந்து மன்மதன் வெற்றி பெறுவன். தேவரும் முனிவரும் பிறரும் மன்மதனுடைய கணைகளுக்கு ஆற்றாது தோற்று அலைந்தனர்.

தனிமலர் அஞ்சுஆர் புங்கத்து அமராடி ---

     தனிமலர் அஞ்சு ஆர் புங்கத்து அமர் ஆடி. ஒப்பற்ற மலர்க்கணைகள் ஐந்துங் குவிந்த குவியலைக்கொண்டு மன்மதன் போர் புரிவான். ஆர் --- நிறைவு; புங்கம் --- கூட்டம்.

தமிழினி தென்கால் கன்றில் திரிதரு ---

     தமிழ் --- இனிமை. இனி --- இனிமை. கடைக்குறை. தென்கால் கன்று --- இளந் தென்றல் காற்று. மன்மதன் தென்றல் காற்றில் ஆரோகணித்து உலாவுவான்.

“இனிமையும் நீர்மையும் தமிழ் எனலாகும்”       --- நிகண்டு

கஞ்சாக் கன்று ---

     கஞ்சை --- திருமகள். கஞ்சம் --- தாமரை;

     தாமரை மலரில் வாழ்வதனால் இலக்குமி கஞ்சை எனப்பட்டனள். இலக்குமியின் மகன் மன்மதன். இவன் சிவபெருமானது தவநிலையை மாற்றுதற்கு முயன்றபோது அவருடைய அனல் கண்ணால் எரிந்து, இரதி வேண்ட உய்ந்து அநங்கனாயினான்.

சிவபெருமான் கஞ்சாக் கன்றைத் தழல் எழ வென்ற வரலாறு

     இந்திரன் முதலிய தேவர்கள் பின்தொடர்ந்து வர, பிரமதேவர் வைகுந்தம் சென்று, திருமாலின் திருப்பாத கமலங்களை வணங்கி நின்றார். திருமால், நான்முகனிடம், "உனது படைப்புத் தொழில் இடையூறு இல்லாமல் நடைபெறுகின்றதா" என வினவினார்.

     "எந்தாய்! அறிவில் சிறந்த அருந்தவர்களாகிய சனகாதி முனிவர்கள் என் மனத்தில் தோன்றினார்கள். அவர்களை யான் நோக்கி, மைந்தர்களே! இந்த படைப்புத் தொழிலைச் செய்துகொண்டு இங்கே இருங்கள் என்றேன். அவர்கள் அது கேட்டு, நாங்கள் பாசமாகிய சிறையில் இருந்து கொண்டு நாங்கள் படைப்புத் தொழிலைப் புரிய விரும்பவில்லை. சிவபெருமான் திருவடியைப் பணிந்து இன்புற்று இருக்கவே விரும்புகின்றோம் என்று கூறி, பெருந்தவத்தைச் செய்தனர்.  அவர்களுடைய தவத்திற்கு இரங்கி, ஆலமுண்ட அண்ணல் தோன்றி, 'உங்கள் விருப்பம் என்ன' என்று கேட்க, வேத உண்மையை விளக்கி அருளுமாறு வேண்டினார்கள்.

     சிவபெருமான் திருக்கயிலாயத்தின் தென்பால், ஓர் ஆலமரத்தின் கீழ் அமர்ந்து, நால்வர்க்கும் நான்கு வேதங்களின் பொருளை அருளினார். அதனால் சனகாதி நால்வர்க்கும் மனம் ஒருமை அடையாமையால், மீண்டும் அவர்கள் கடுமையான தவத்தினை மேற்கொண்டு, திருக்கயிலையை அடைந்து, மனம் அடங்குமாறு உபதேசிக்க வேண்டினர். அவர்களது பரிபக்குவத்தை உணர்ந்த பரம்பொருள், ஆகமத்தின் உட்கருத்துக்கள் ஆகிய சரியை, கிரியை, யோகம் என்னும் முத்திறத்தையும் உபதேசித்து, ஞானபாதத்தை விளக்க சின்முத்திரையைக் காட்டி, மோன நிலையை உணர்த்தி, தானும் மோன நிலையில் இருப்பார் ஆயினார். அதுகண்ட அருந்தவரும் செயலற்று சிவயோகத்தில் அமர்ந்தனர். சிவபெருமான் ஒரு கணம் யோகத்தில் அமர்ந்துள்ள காலம் எமக்கும் ஏனையோருக்கும் பலப்பல யுகங்கள் ஆயின. உயிர்கள் இச்சை இன்றி, ஆண்பெண் சேர்க்கை இன்றி வருந்துகின்றன. அதனால் அடியேனுடைய படைப்புத் தொழில் அழிந்தது.

     இதுவும் அல்லாமல், சிவபரம்பொருளிடம் பலப்பல வரங்களைப் பெற்றுத் தருக்கிய சூராதி அவுணர்கள் நாளும் ஏவலைத் தந்து பொன்னுலகத்திற்கும் துன்பத்தை விளைவித்தனர். இந்திரன் மகனையும், பிற தேவர்களையும், தேவமாதர்களையும் சிறையிட்டுத் துன்புறுத்துகின்றனர். சூரபன்மன் தேவர்களை ஏவல் கொண்டு ஒப்பாரும் மிக்காரும் இன்றி அண்டங்கள் ஆயிரத்தெட்டையும் ஆளுகின்றான். இவைகளை எல்லாம் அறிந்தும் அறியாதவர் போல், சிவபரம்பொருள், சிவயோகத்தில் அமர்ந்துள்ளார்.  இனிச் செய்ய வேண்டியதொரு உபாயத்தை எமக்கு நீர் தான் அருள வேண்டும்" என்று கூறி நின்றார்.

     இதைக் கேட்ட திருமகள் நாயகன், "பிரமனே! எல்லா உயிர்களுக்கும் உயிர்க்கு உயிராய், அருவமும், உருவமும், உருவருவமும் ஆகிய எல்லா உயிர்கட்கும், எல்லா உலகங்கட்கும் மூலகாரணமாய் நின்ற, மூவர் முதல்வன் ஆகிய முக்கண்பெருமான் மோன நிலையைக் காட்டி இருந்தார் என்றார், உலகில் எவர்தான் இச்சையுற்று மாதர் தோள்களைத் தழுவுவர்?"

"ஆவிகள் அனைத்தும் ஆகி,

     அருவமாய் உருவமாகி

மூவகை இயற்கைத்து ஆன

     மூலகாரணம் ஆது ஆகும்

தேவர்கள் தேவன் யோகின்

     செயல்முறை காட்டும் என்னில்,

ஏவர்கள் காமம் கன்றித்

     தொன்மை போல் இருக்கும்நீரார்".

     "சிவமூர்த்தியின் பால் பலப்பல நலன்களைப் பெற்ற தக்கன், ஊழ்வினை வயப்பட்டு, செய்ந்நன்றி மறந்து, சிவமூர்த்தியை நிந்தித்து ஒரு பெரும் வேள்வி செய்ய, அந்தச் சிவ அபராதி ஆகிய தக்கனிடம் சேர்ந்து இருந்ததால் நமக்கு ஏற்பட்ட தீவினையைத் தீர்த்து, இன்பத்தை நல்க எம்பெருமான் திருவுள்ளம் கொண்டார். சூரபன்மனுக்கு அளவில்லாத ஆற்றலை அளித்ததும், தேவர்கள் அணுகமுடியாத அரிய நிலையில் சனகாதி முனிவர்களுக்கு சிவயோக நிலையைக் காட்டி, உயிர்களுக்கு இன்னலை விளைவித்ததும் ஏன் என்று ஆராய்ந்து பார்த்தால், சிவபெருமானுடைய பேரருள் பெருக்கு விளங்கும். வேறு ஏதும் இல்லை. சிவபெருமான் முனிவருக்கு உணர்வு காட்டும் மோனத்தில் இருந்து நீங்கி, எம்பெருமாட்டியை மணந்து கொண்டால், படைத்தல் தொழில் இனிது நடைபெறும். உமாமகேசுவரன் பால் ஓரு குமரன் தோன்றினால், சூராதி அவுணர்கள் அழிந்து இன்பம் உண்டாக்கும். உலகம் எல்லாம் தொன்மை போல் நன்மை பெற்று உய்யும். பிரமதேவரே! இவைகள் எல்லாம் நிகழ வேண்டும் என்றால், உலகத்தில் யாராக இருந்தாலும் காம வயப்படுமாறு மலர்க்கணைகளை ஏவும் மன்மதனை விட்டு, ஈசன் மேல் மலர் அம்புகளைப் பொழியச் செய்தால், சிவபெருமான் யோக நிலையில் இருந்து நீங்கி, அகிலாண்ட நாயகியை மணந்து, சூராதி அவுணர்களை அழிக்க ஒரு புத்திரனைத் தந்து அருள்வார்.  இதுவே செய்யத்தக்கது" என்றார்.

     அது கேட்ட பிரமதேவர், "அண்ணலே! நன்று நன்று. இது செய்தால் நாம் எண்ணிய கருமம் கைகூடும். சமயத்திற்குத் தக்க உதவியைக் கூறினீர்" என்றார்.

     திருமால், "பிரமதேவரே! நீர் உடனே மன்மதனை அழைத்து, சிவபெருமானிடம் அனுப்பு" என்றார். பிரமதேவர் மீண்டு, தமது மனோவதி நகரை அடைந்து, மன்மதனை வருமாறு நினைந்தார். மாயவானகிய திருமாலின் மகனாகிய மன்மதன் உடனே தனது பரிவாரங்களுடன் வந்து பிரமதேவரை வணங்கி, "அடியேனை நினைத்த காரணம் என்ன. அருள் புரிவீர்" என்று வேண்டி நின்றான். "மன்மதா! சிவயோகத்தில் இருந்து நீங்கி, சிவபெருமான் மகேசுவரியை உணந்து கொள்ளுமாறு, உனது மலர்க்கணைகளை அவர் மீது ஏவுவாய். எமது பொருட்டாக இந்தக் காரியத்தை நீ தாமதியாது செய்தல் வேண்டும்" என்றார்.

"கங்கையை மிலைச்சிய கண்ணுதல், வெற்பின்

மங்கையை மேவ, நின் வாளிகள் தூவி,

அங்கு உறை மோனம் அகற்றினை, இன்னே

எங்கள் பொருட்டினால் ஏகுதி என்றான்".

     பிரமதேவர் கூறிய கொடுமையானதும், நஞ்சுக்கு நிகரானதும் ஆகிய தீச்சொல் மன்மதனுடைய செவிகள் வழிச் சென்று அவனுடைய உள்ளத்தைச் சுட்டுவிட்டது. சிவபெருனாது யோக நிலையை அகற்றவேண்டும் என்ற சொல்லே மன்மதனுடைய உள்ளத்தைச் சுட்டுவிட்டது என்றால், பெருமான் அவனுடைய உடம்பை எரிப்பது ஓர் அற்புதமா?

     மன்மதன் தனது இருசெவிகளையும் தனது இருகைகளால் பொத்தி, திருவைந்தெழுத்தை மனத்தில் நினைந்து, வாடிய முகத்துடன் பின்வருமாறு கூறுவானானான்.

     "அண்ணலே! தீயவர்கள் ஆயினும் தம்மிடம் வந்து அடுத்தால், பெரியோர்கள் உய்யும் வகையாகிய நன்மையைப் புகல்வார்கள். அறிவிலே மிக்க உம்மை வந்து அடுத்த என்னிடம் எக்காரணத்தாலும் உய்ய முடியாத இந்தத் தீய சொற்களைச் சொன்னீர். என்னிடம் உமக்கு அருள் சிறிதும் இல்லையா? என்னுடைய மலர்க்கணைகளுக்கு மயங்காதவர் உலகில் ஒருவரும் இல்லை. பூதேவியையும், பூவில் வைகும் சீதேவியையும், ஏனைய மாதர்களையும் புணர்ந்து போகத்தில் அழுந்துமாறு என்னுடைய தந்தையாகிய நாராயணரையே மலர்க்கணைகளால் மயங்கச் செய்தேன். வெண்தாமரையில் வீற்றிருக்கும் நாமகளைப் புணருமாறும், திலோத்தமையைக் கண்டு உள்ளத்தால் புணருமாறும், உம்மை எனது மலர்க்கணைகளால் வென்றேன். திருமகளை நாராயணர் தமது திருமார்பில் வைக்கவும், கலைமகளைத் தங்கள் நாவில் வைக்கவும் செய்தேன். அகலிகையைக் கண்டு காமுறச்செய்து, இந்திரனுடைய உடல் முழுவதும் கண்களாகச் செய்தது என்னுடைய மலர்க்கணைகளின் வல்லபமே. தனது பாகனாகிய அருணன் பெண்ணுருவத்தை அடைந்த போது, அவளைக் கண்டு மயங்கச் செய்து, சூரியனைப் புணருமாறு செய்ததும் எனது மலர்க்கணைகளே. சந்திரன் குருவின் பத்தினியாகிய தாரையைப் புணர்ந்து, புதன் என்னும் புதல்வனைப் பெறுமாறு செய்தேன். வேதங்களின் நுட்பங்களை உணர்ந்த நல்லறிவுடைய தேவர்கள் யாவரையும் எனது அம்புகளால் மயக்கி, மாதர்களுக்குக் குற்றேவல் புரியுமாறு செய்தேன். மறை முழுது உணர்ந்த அகத்தியர், அத்திரி, கோதமன், அறிவில் சிறந்த காசிபர், வசிட்டர், மரீசி முதலிய முனிவர்களின் தவ வலியை, இமைப்பொழுதில் நீக்கி, என் வசப்பட்டுத் தவிக்கச் செய்தேன். நால்வகை வருணத்தாராகிய மனிதர்களைப் பெண்மயல் கொள்ளுமாறு செய்தேன். என் மலர்க்கணைகளை வென்றவர் மூவுலகில் யாரும் இல்லை. ஆயினும், சிவபெருமானை வெல்லும் ஆற்றல் எனக்கு இல்லை. மாற்றம் மனம் கழிய நின்ற மகேசுவரனை மயக்கவேண்டும் என்று மனத்தால் நினைதாலும் உய்ய முடியாது. பெருமானுடைய திருக்கரத்தில் அக்கினி. சிரிப்பில் அக்கினி. கண்ணில் அக்கினி. நடையில் அக்கினி. அனல் பிழம்பு ஆகிய அமலனிடம் நான் சென்றால் எப்படி ஈடேறுவேன்? அவரை மயக்க யாராலும் முடியாது. பிற தேவர்களைப் போல அவரையும் எண்ணுவது கூடாது".

     "சண்ட மாருதத்தை எதிர்த்து ஒரு பூளைப்பூ வெற்றி பெறுமே ஆகில், வெண்ணீறு அணிந்த விடையூர்தியை நான் வெல்லுதல் கூடும். சிவபரம்பொருளை எதிர்த்து அழியாமல், உய்ந்தவர் யாரும் இல்லை".

     "திரிபுர சங்கார காலத்தில், திருமால் முதலிய தேவர்கள் யாவரும் குற்றேவல் புரிய, முக்கண்பெருமான் தனது புன்னகையாலேயே முப்புரங்களையும் ஒரு கணப் பொழுதில் எரித்ததை மறந்தீரோ?"

     "தன்னையே துதித்து வழிபாடு செய்த மார்க்கண்டேயரைப் பற்ற வந்த கூற்றுவனை, பெருமான் தனது இடது திருவடியால் உதைத்து, மார்க்கண்டேயரைக் காத்ததைத் தாங்கள் அறியவில்லையா?"

     "முன் ஒரு நாள், தாங்களும், நாராயணமூர்த்தியும் 'பரம்பொருள் நானே' என்று வாதிட்ட போது, அங்கு வந்த சிவபரம்பொருளைத் தாங்கள் மதியாது இருக்க, உமது ஐந்து தலைகளில் ஒன்றைத் தமது திருவிரல் நகத்தால் சிவபெருமான் கிள்ளி எறிந்தது மறந்து போயிற்றா?"

     "சலந்தரன் ஆதி அரக்கர்கள் சங்கரனைப் பகைத்து மாண்டதை அறியாதவர் யார்?"

     "உமது மகனாகிய தக்கன் புரிந்த வேள்விச் சாலையில் இருந்த யாவரும், பெருமான்பால் தோன்றிய வீரபத்திரரால் தண்டிக்கப்பட்டு வருந்தியதை நீர் பார்க்கவில்லையா?"

     "திருப்பாற்கடலில் தோன்றிய ஆலகால விடத்தை உண்டு, நம்மை எல்லாம் காத்து அருளியதும் மறந்து போயிற்றா?"

     "உலகத்தை எல்லாம் அழிக்குமாறு பாய்ந்த கங்காதேவியைத் தனது திருச்சடையில் பெருமான் தாங்கியது சிவபெருமான் தானே!"

     "தாருகா வனத்தில், இருடிகள் அபிசார வேள்வியைப் புரிந்து அனுப்பிய யானை, புலி, மான்,முயலகன், பாம்பு முதலியவைகளைக் கண்ணுதல் கடவுள், உரியாகவும், போர்வையாகவும், ஆபரணமாகவும் அணிந்து உள்ளதை நீர் பார்க்கவில்லையா?"

     "சர்வ சங்கார காலத்தில், சிவனார் தமது நெற்றிக்கண்ணில் இருந்து விழும் ஒரு சிறு பொறியால் உலகங்கள் எல்லாம் சாம்பலாகி அழிவதை நீர் அறிந்திருந்தும் மறந்தீரோ?

இத்தகைய பேராற்றலை உடைய பெருமானை, நாயினும் கடைப்பட்ட அடியேன் எனது கரும்பு வில்லைக் கொண்டு, மலர்க்கணை ஏவி ஒருபோதும் போர் புரிய மாட்டேன்."

     இவ்வாறு மன்மதன் மறுத்துக் கூறியதும், நான்முகன் உள்ளம் வருந்தி, சிறிது நேரம் ஆராய்ந்து, பெரு மூச்சு விட்டு, மன்மதனைப் பார்த்து, "மன்மதனே! ஒருவராலும் வெல்லுதற்கு அரிய சிவபெருமானது அருட்குணங்களை வெள்ளறிவு உடைய விண்ணவரிடம் விளம்புவதைப் போல் என்னிடம் விளம்பினை. நீ உரைத்தது எல்லாம் உண்மையே. தனக்கு உவமை இல்லாத திருக்கயிலை நாயகனை வெல்லுதல் யாருக்கும் எளியது அல்ல. ஆயினும் தன்னை அடைந்தோர் தாபத்தைத் தீர்க்கும் தயாநிதியாகிய சிவபெருமானின் நல்லருளால் இது முடிவு பெறும். அவனருளைப் பெறாதாரால் இது முடியாது. உன்னால் மட்டுமே முடியும். எல்லாருடைய செயலும் அவன் செயலே. நீ இப்போது கண்ணுதலை மயக்கச் செல்வதும் அவன் அருட்செயலே ஆகும். ஆதலால், நீ கரும்பு வில்லை வளைத்து, பூங்கணைகளை ஏவுவாயாக. இதுவும் அவன் அருளே. இது உண்மை. இதுவும் அல்லாமல், ஆற்ற ஒணாத் துயரம் கொண்டு

யாராவது  ஒருவர் உதவி செய் என்று வேண்டினால் அவருடைய துன்பத்திற்கு இரங்கி, அவருடைய துன்பத்தைக் களையாது, தன் உயிரைப் பெரிது என்று எண்ணி உயிருடன் இருத்தல் தருமமோ? ஒருவனுக்குத் துன்பம் நேர்ந்தால், அத் துன்பத்தைத் தன்னால் நீக்க முடியுமானால், அவன் சொல்லா முன்னம் தானே வலிய வந்து துன்பத்தை நீக்குதல் உத்தமம். சொன்ன பின் நீக்குதல் மத்திமம். பல நாள் வேண்டிக் கொள்ள மறுத்து, பின்னர் நீக்குதல் அதமம். யாராவது இடர் உற்றால், அவரது இடரை அகற்றுதல் பொருட்டு தன் உயிரை விடுதலும் தருமமே. அவ்வாறு செய்யாமல் இருந்தால், பாவம் மட்டும் அல்ல, அகலாத பழியும் வந்து சேரும்.

"ஏவர் எனினும் இடர் உற்றனர் ஆகில்,

ஓவில் குறை ஒன்று அளரேல், அது முடித்தற்கு

ஆவி விடினும் அறனே, மறுத்து உளரேல்

பாவம் அலது பழியும் ஒழியாதே".

     பிறர்க்கு உதவி செய்யாது கழித்தோன் வாழ்நாள் வீணாகும். திருமாலிடம் வாது புரிந்த ததீசி முனிவரை இந்திரன் குறை இரப்ப, விருத்தாசுரனை வதைக்கும் பொருட்டு, தனது முதுகெலும்பைத் தந்து ததீசி முனிவன் உயிர் இழந்ததை நீ கேட்டது இல்லையோ? பாற்கடலில் எழுந்த வடவாமுக அக்கினியை ஒத்த விடத்தினைக் கண்டு நாம் பயந்தபோது, திருமால் நம்மைக் காத்தல் பொருட்டு அஞ்சேல் எனக் கூறி, அவ்விடத்தின் எதிரில் ஒரு கணப் பொழுது நின்று, தமது வெண்ணிறம் பொருந்திய திருமேனி கருமை நிறம் அடைந்ததை நீ பார்த்தது இல்லையோ? பிறர் பொருட்டுத் தம் உயிரை மிகச் சிறிய பொருளாக எண்ணுவோர் உலகில் பெரும் புகழ் பெற்று வாழ்வார்கள். நாம் சூரபன்மனால் மிகவும் வருந்தினோம். அந்த வருத்தம் தீரும்படி கண்ணுதல் பெருமான் ஒரு புதல்வனைத் தோற்றுவிக்கும் பொருட்டு, நீ பஞ்ச பாணங்களுடன் செல்ல வேண்டும். எமது வேண்டுகோளை மறுத்தல் தகுதி அல்ல" என்று பலவாக பிரமதேவர் கூறினார்.

     அது கேட்ட மன்மதன் உள்ளம் மிக வருந்தி, "ஆதிநாயகன் ஆன சிவபெருமானிடம் மாறுகொண்டு எதிர்த்துப் போர் புரியேன். இது தவிர வேறு எந்தச் செயலைக் கட்டளை இட்டாலும் இமைப் பொழுதில் செய்வேன்" என்றான்.

     பிரமதேவர் அது கேட்டு வெகுண்டு, "அறிவிலியே! என்னுடைய இன்னுரைகளை நீ மறுத்தாய். நான் சொன்னபடி செய்தால் நீ பிழைத்தாய். இல்லையானால் உனக்குச் சாபம் தருவேன். இரண்டில் எது உனக்கு உடன்பாடு.  ஆராய்ந்து சொல்" என்றார்.

     மன்மதன் அது கேட்டு உள்ளம் மிக வருந்தி, என்ன செய்யலாம் என்று சிந்தித்து, ஒருவாறு தெளிந்து, பிரமதேவரைப் பார்த்து, "நாமகள் நாயகனே! சிவமூர்த்தியினை எதிர்த்துச் சென்றால், அந்தப் பரம்பொருளின் நெற்றி விழியால் அழிந்தாலும், பின்னர் நான் உய்தி பெறுவேன். உனது சாபத்தால் எனக்கு உய்தி இல்லை. எனவே, நீர் சொல்லியபடியே செய்வேன், சினம் கொள்ள வேண்டாம்" என்றான்.

     பிரமதேவர் மனம் மகிழ்ந்து, "நல்லது. நல்லது. மகாதேவனிடத்தில் உன்னைத் தனியாக அனுப்பு மாட்டோம்.  யாமும் பின்தொடர்ந்து வருவோம்" என்று அறுப்பினார்.

     மன்மதன், பிரமதேவரிடம் விடைபெற்றுச் சென்று, நிகழ்ந்தவற்றைத் தனது பத்தினியாகிய இரதிதேவியிடம் கூற, அவள் போகவேண்டாம் என்று தடுக்க, மன்மதன் அவளைத் தேற்றி, மலர்க்கணைகள் நிறைந்த அம்புக் கூட்டினை தோள் புறத்தே கட்டி, கரும்பு வில்லை எடுத்து, குளிர்ந்த மாந்தளிர் ஆகிய வாளை இடையில் கட்டி, குயில், கடல் முதலியவை முரசு வாத்தியங்களாய் முழங்க, மீனக் கொடியுடன் கூடியதும், கிளிகளைப் பூட்டியதும், சந்திரனைக் குடையாக உடையதும் ஆகிய தென்றல் தேரின்மேல் ஊர்ந்து இரதி தேவியுடன் புறப்பட்டு, எம்பெருமான் எழுந்தருளி இருக்கும் திருக்கயிலை மலையைக் கண்டு, கரம் கூப்பித் தொழுது, தேரை விட்டு இறங்கி, தன்னுடன் வந்த பரிசனங்களை அவ்விடத்திலேயே விட்டுவிட்டு, இரதிதேவியுடன் வில்லும் அம்பும் கொண்டு, பெரும் புலியை நித்திரை விட்டு எழுப்ப ஒரு சிறுமான் வந்தது போல் திருக்கயிலை மேல் ஏறினான். கரும்பு வில்லை வளைத்து, மலர்கணைகளைப் பூட்டி அங்குள்ள பறவைகள் மீதும், விலங்குகள் மீதும் காம இச்சை உண்டாகுமாறு செலுத்தினான். கோபுர முகப்பில் இருந்த நந்தியம்பெருமான் அது கண்டு பெரும் சினம் கொண்டு, இது மன்மதனுடைய செய்கை என்று தெளிந்து, 'உம்' என்று நீங்காரம் செய்தனர். அவ்வொலியைக் கேட்ட மன்மதனுடைய பாணங்கள் பறவைகள் மீதும், விலங்குகள் மீதும் செல்லாது ஆகாயத்தில் நின்றன. அதனைக் கண்ட மதனன் உள்ளம் வருந்தி, திருநந்தி தேவர் முன் சென்று பலமுறை வாழ்த்தி வணங்கி நின்றான். மன்மதன் வந்த காரணத்தைக் கேட்ட நந்தியம்பெருமான், 'பிரமாதி தேவர்கள் தமது துன்பத்தை நீக்க இவனை இங்கு விடுத்துள்ளார்கள். சிவபெருமான் மோன நிலையில் அமரும்பொழுது, யார் வந்தாலும் உள்ளே விடவேண்டாம். மன்மதன் ஒருவனை மட்டும் விடுவாய் என்று அருளினார். மந்திர சத்தியால் பசுவைத் தடிந்து, வேள்வி புரிந்து, மீளவும் அப்பசுவை எழுப்புதல் போல், மன்மதனை எரித்து, மலைமகளை மணந்து, பின்னர் இவனை எழுப்புமாறு திருவுள்ளம் கொண்டார் போலும்' என்று நினைத்து, "மாரனே! சிவபெருமான்பால் செல்லுதல் வேண்டுமோ?" என்று கேட்க, மன்மதன், "எந்தையே! என் உயிர்க்கு இறுதி வந்தாலும் சிவபெருமானிடம் சேர எண்ணி வந்தேன். அந்த எண்ணத்தை நிறைவேற்றவேண்டும்" என்றான். மேலைக் கோபுர வாயில் வழியாகச் செல்லுமாறு திருநந்தி தேவர் விடை கொடுத்தார்.

     மன்மதன் திருநந்தி தேவரை வணங்கி, மேலை வாயிலின் உள் சென்று, சோதிமாமலை போல் வீற்றிருக்கும் சூலபாணி முன் சென்று, ஒப்பற்ற சரபத்தைக் கண்ட சிங்கக்குட்டி போல் வெருவுற்று, உள் நடுங்கி, உடம்பு வியர்த்து, கையில் பற்றிய வில்லுடன் மயங்கி விழுந்தான். உடனே இரதிதேவி தேற்றினாள். மன்மதன் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்து, "ஐயோ! என்ன காரியம் செய்யத் துணிந்தேன். நகையால் முப்புரம் எரித்த நம்பனை நோக்கிப் போர் புரியுமாறு பிரமதேவர் என்னை இங்கு அனுப்பினார். இன்றே எனக்கு அழிவு வந்துவிட்டது என்பதில் சிறிதும் ஐயமில்லை. பெருமானைப் பார்த்த உடனேயே இப்படி ஆயினேனே, எதிர்த்துப் போர் புரிந்தால் என்ன ஆவேன்? இன்னும் சிறிது நேரத்தில் அழியப் போகின்றேன். விதியை யாரால் கடக்க முடியும். இதுவும் பெருமான் பெருங்கருணை போலும். இறைவன் திருவருள் வழியே ஆகட்டும்.  இனி நான் வந்த காரியத்தை முடிப்பேன்" என்று பலவாறு நினைந்து, கரும்பு வில்லை வளைத்து, சுரும்பு நாண் ஏற்றி, அரும்புக் கணைகளைப் பூட்டி, சிவபெருமான் முன்பு சென்று நின்றான்.

     இது நிற்க, மனோவதி நகரில் பிரமதேவரை இந்திரன் இறைஞ்சி, "மன்மதனுடைய போர்த் திறத்தினைக் காண நாமும் போவோம்" என்று வேண்டினான். எல்லோரும் திருக்கயிலை சென்று, சிவபெருமானை மனத்தால் துதித்து நின்றனர். மன்மதன் விடுத்த மலர்க்கணைகள் சிவபெருமான் மேல் படுதலும், பெருமான் தனது நெற்றிக் கண்ணைச் சிறிது திறந்து மன்மதனை நோக்க, நெற்றிக் கண்ணில் இருந்து தோன்றிய சிறு தீப்பொறியானது மன்மதனை எரித்தது. அதனால் உண்டாகிய புகை திருக்கயிலை முழுதும் சூழ்ந்தது.  

சிந்துக்கரை மோதும் ---

சிந்து --- கடல். கடலின் அலைகள் வந்து திருமதிலின் மீதுமோதுவதால் திருச்சீரலைவாய் எனப்படும்.

தினகர திண்டேர்ச் சண்டப் பரியிடறும் கோட்டு இஞ்சி ---

     தினகரன் --- சூரியன். தினம் --- நாள்; கரம் --- செய்வது;

     நாளைச் செய்கின்றனன் சூரியன். சூரியனுடைய தேரில் பூட்டியுள்ள வேகமிக்க குதிரைகள் இடறும் அளவுக்கு உயர்ந்த சிகரங்களுடன் கூடிய திருமதில்.

     இஞ்சி --- மதில். இது உயர்வு நவிற்சியணி. உயர்ந்த மதில் என்பது பொருள்.

திருவளர் செந்தூர் ---

     திருமகள் கடாட்சம், மேன்மை, பெருமை முதலிய யாவும் எப்பொழுதும் வளர்ந்து கொண்டேயிருக்கும் திருத்தலம் திருச்செந்தூர்.

கருத்துரை

         சிவகுருவே! செந்திலாண்டவரே! மாதர் மயலுற்று பக்தி ஞானமின்றி வருந்தும் அடியேனை அருட் பார்வையால் ஆண்டருளுவீராக.